… një telefonatë në orën e vonë dhe një zë i mekur si kujtim i varrosur në lëngatën e trarëve të shqepur, ma hoqi gjumin e natës si me dorë.
Zëri nga matanë, që ngjante se përpiqej t’i fshihte dhembjet në të plasariturat e parvazit të dritares, më pyeti hollë e hollë për njerëzit e shtëpisë dhe shëndetin tim.
Vagullthi, si një pendesë e ngecur në telin e teshave të pathara, dëgjohej aty – këtu, sikur dilte nga të çara muresh, edhe zëri i hollë i një gruaje që cimbiste : boll, boll … s’ka më histori me luftë për frikacakët …hajde …!
Ishte e shoqja, dhe të dy, si çamarokë urtakë, e godisnin njëri-tjetrin me thumba.
Unë besoja se ajo i zinte herë pas here dorën, që ai të mos fliste. Ajo, edhe nuk e linte, edhe e shtynte drejt meje, nga meraku i brengave të lëna në mes, si shkaravina fëmijësh…
E dija që zëri i mekur i burrit rrokullisej në ditët e fundit të jetës.
KEMPI që përfitonte nga shteti s’ishte asgjë përballë anktheve e tmerreve që sfiliteshin e përlesheshin në trupin e tij.
Ai trup, mbushur me gjemba, qëndronte i varur në ajër, në atë shtëpizën e vogël të fshatit, pas malit Lunxhëri.
Njeri pa njeri.
Në kokë i qëndronte vetëm zonja e tij.
Bënte zonjëri !
Tjetër nuk kishte në fshat.
Ushqimet e barnat mjekësore ia çonte nipi nga qyteti, një herë në dy javë.
Fshati mbrapa malit nuk ka rrugë dhe mban gjashtë orë në këmbë larg nga qyteti.
Thyerja e qetësisë u kuptua menjëherë, kur ai më pyeti : Nuk prisnin dot Zotin ta bënte këtë gjë…?
Ç’qe ky virus që na bënë peshqesh…?
Pyetja ishte vrasëse.
Franc Kafka kishte të drejtë kur pohonte : “Çdo njeri që nuk mund ta përballojë dot jetën, ndërkohë që është gjallë, ka nevojë që me njërën dorë ta largojë pak dëshpërimin për fatin e tij… por me dorën tjetër ai mund të mbajë shënim ato që po sheh gjatë agonisë, sepse sheh më shumë se sa të tjerët dhe i sheh ato ndryshe; tekefundit, ai është një i vdekur i gjallë, një që ka mbijetuar realisht…”.
Kafkën time nga ai çast sikur nisën ta gjuanin me gurë.
Zëri i mekur i tij, më dërgoi edhe një lutje të fundit : – Kur të iki …, truri le të më fiket i fundit … !
Po ama … kujdesu për zonjën time… për pensionin e saj, … se ç’do bëjë e vetme kjo kallogre …!
Nuk kisha fjalë.
Dhembja dhe amaneti e tij nisën të ecnin brenda syve të mi.
Mesnata jashtë gjëmonte.
Vdisnin shirat nga pendimet.
Në litarët e shirave që binin papushim, unë sepse skicoja fytyrën e tij.
Fytyrën e njeriut …