PAS STUHISË
Dukej e pamundur që ky mëngjes të gdhinte i bukur
Mbas stuhisë që mbajti gjithë natën
Deti ulërinte si një gjigand i përgjunjur
A thua se po i sillnin mandatën !
Unë hapa dritaren për të pare ç’kish ndodhur
Por s’pashë asgjë të re përqark
Në treg po ato shitës me pamje të lodhur
Dhe në cepin e kafenesë i njëjti nomad plak
Dhe në lulishten përballë, të njëjtët lojtarë
Që shajnë njëri tjetrin me fjalë të ndyra
Të njëjtët tragete, në ish kantjerin detar
Mbështjellë nga lagështija dhe zgjyra
Pasojat e stuhisë i kish ndjerë vetem bregu
Kur vajta atje u preka vërtetë
Peshq të vegjël me sy të vdekur
Dhe gaforre ngjyrë hiri, të ngrira pa jetë
Dukej e pamundur, që ky mëngje të gdhinte i qetë
(Dhe parandjenja më doli e plotë )
S’do ish keq një varr t’ua hap sa më shpejt,
Dhe natyrisht të derdh ca lotë.
JAM I SIGURTË
Jam i sigurtë që kjo ditë, do të jetë diçka tjetër
(Jo si e djeshmja, që më mërziti )
Pemët do kenë nxjerrë ndonjë syth më tepër
Dhe mund te takoj ndonje mik, pa fytyrë hipokriti
Në det patjetër s’do ketë dallgë
Dhe në breg s’do dalin peshkatarë të mbytur
Ti s’do me mbysesh më me fjalë
Dhe s’do më shohësh si i paditur
Në rrugë, ndryshe nga çdo herë
S’do bëjnë më gara njerëz të krisur
Në to do ketë veç taksi nusesh
Me nga degë qershish stolisur
Jam shumë i sigurtë që kjo ditë,
do jetë më e bukur
Në terminalin e trageteve do të zbresin më shumë udhetarë
Duke mbajtur në duar nga një valixhe puthjesh
Për gratë dhe fëmijet, që kanë kohë pa i parë
Tek cepi i murit ngyrë hiri
Nekrologji do ketë më pak
S’do ketë më vdekje nga Covidi
Dhe ky që vdiq ishte shume plak
Unë do rrufis me qejf kafenë
Mundet të hedh dhe ndonjë varg
Duke menduar për pranverën
Dhe pse më duket kaq shumë larg
Jam i sigurtë që kjo ditë, do jetë krejt më ndryshe
Manteli i qiellit ngjyrë ndryshoi
Ca zogj më ftojnë të hyj mes tyre
Dhe unë po rend t’i përqafoj.
VARJA NË LITAR E HAXHI QAMILIT,
Ja kishin lidhur duart
Ta çonin në litar
Siç kish bërë dhe ai
Me të tjerë, pak më parë
Nje erë e rëndë i dilte
Nga mjekra e llangosur
Si kutërbim kufomash
Harruar pa varrosur
Pa ngjyrë ajri i mesditës
Dhe qielli krejt pa sy
Ai kish ardh në jetë
Të mbillte vetëm zi
Dìçka thosh nëpër dhëmbë
Dhe klithte në çdo hap
Dovleti kishte vdekur
Po krimbat ishin prape
Dhe s’ish për tu çuditur
Per tu habitur s’ish
Ai kish dalë nga terri
Nga kohëra marrëzish
Tashmë kish ardhur ora
Të kthehej prapë aty
Pa tinguj dhe fanfara
Pa ndere dhe lavdi
Ca sorra vrisnin heshtjen
Me zhurmë e hakërrim
Nën qiejt si ngërdheshje
Dhe ajrin mbushur tym
Përballë tundet litari
I shtyrë nga një erë
Si fati i atdheut
Atë vit te zi,të mjerë
Si deshifrim mallkimi
I dalë nga një humnerë
Shqipërija i lind bijtë
Të vriten për të tjerë
Ja kishin hedhur lakun
Ta varnin në litar
Mbas tij ora e atdheut
Në heshtje hiqej zvarrë.
VJEDHËS
Dje ma vodhën shpresën.
Ma flakën në det
Ca hije të zeza
Veshur me pushtet
Ma shkulën nga gjoksi
Si të ish një letër
Nga një soj i tillë
Ç’mund të presësh tjetër ?
Më pas ma prenë gjuhën
Dhe s’më lanë të flas
Në një popull delesh
Gjithçka mund të ngjasë
Askush s’kish guximin
T’ë më zgjas një dorë
Vetëm blegërinin
Me një zë në kor
Të gjithë shpinë kërrusur
Dhe me kafkë të ngrënë
Sikur të më thonin
-Sa mirë që ta bënë
-Ç ‘tu desh mor i gjorë
Fjala,Ideali
Kjo është kohë për ujqër
Dhe për minj kanali
Eh ç’llogjikë prej turme
Ç’liri gënjeshtare
Zot me fal pak ajër
Se s’po marr frymë fare
Dje ma vranë shpresën
Ma bërën thërrime
Tash s’di kush është gjallë
Unë a hija ime!
TË KISHA THËNË
Të kisha thënë njëqind herë, që s’më pëlqen kurrë e verdha
Dhe ti vazhdon të më flasësh për të si më parë
Gjersa rreth nesh ka kaq ngjyra të tjera
Ç’t ë ka ngjarë.?
Nëse të duket që kjo ngjyrë është më e thjeshta
Kjo ha diskutim
Mos harro që të verdhën në flamur e ka vjeshta
Dhe në hymn
Një ngjyrë të tilli kanu dhe gjethet kur bien
Mbi kopësht dhe trotuar
Të sëmurët që renkojnë nga ethet e nxehta
Me buze të tharë
Prandaj të them që se ke mirë
E verdha është një ngjyrë e pa vlerë
Ti mund të lyesh me të flokët
Kurse mendimet, asnjeherë
TI !
Gjithnjë e më shumë ti po bën vend në mendimet e mija
Vete nga vete e rikthehem tek ty
Thuhet se na njohu diku rastësija
Por unë s’besoj në rastësi.
Ti ke qenë patjetër brenda meje
Veç s’kam pasur sy për të të shikuar
Dashuritë jane nota pentagramesh
Që kërkojnë një piano për t’u zgjuar
Duhej të të nisja veç një tingull
Dalë një mëngjes nga gjoksi im
Të të bind se ti je kenga ime
Dhe të flak prej teje çdo dyzim
Tashmë që të ndjej edhe më pranë
Ndihem dhe i lumtur dhe fajtor
Duhet të ishim njohur që më parë
Dhe mos ishim ndare më, asnjë orë
Bashkë ta ndanim frymën ditë për ditë
Që kur lind mëngjesi e deri vonë
Kohërat që nuk njohin dashuritë
Asnjë kalendar nuk i pranon
Ndaj po të afroj puthjet e mija
Që këtë faj me ty, ta ndreq disi
Shkrirë në një trup nga lumturija
Joshur që të dy nga një magji
Gjithnjë e më shumë, ti po ben vend në mendimet e mia
Shkoj nga shkoj, e prapë tek ti nxitoj
Unë që s’besoj tek rastësija
Tashmë kam vendosur, të besoj
SHKREPSE
Shkrepsja që hodha, qëndroi në këmbë Dhe kjo do të thote mbarësi.
Më iku dhimbja që më dhëmb
Dhe gjithçka rreth ra në qetësi.
Një fllad i kaltër ma vesh trupin
Ku ishte fshehir gjer tani?
Unë ndjeja kaq bezdi në vete
Dhe bashkë me të dhe një mërzi
Rrallë herë jam.dhënë mbas bestytnive
Por ky detaj më erdh për mbarë
Kaq kohë nen kthetrat e stuhive
Dhe sytë e fatit hileqar
Tashmë më duhet të shkund veten
Dhe drejt së nesërmes, vrap të ngas
Të bëhem njish me sytë e dritës
Dhe mos e kthej më kokën pas
Po shkoj të fshihem mbas një ylli
Në trup të tij të humb vetveten
Se jetët tona janë prej dylli
Dhe duam s’duam , ato treten
Shkrepsja që hodha qëndroi në këmbë
Dhe pakëz diell më la në prag
Më fshiu çdo dhimbje që më dhëmb
Dhe kjo patjeter , nuk është pak.
SKULPTURË E DALË NGA NËNTOKA
Ende s’më ke thënë, se kush je në të vërtetë
Se ti s’ke gojë !
Më mjafton syri yt, që në tokë ul dhe retë
Që unë të të besoj
Buzëqeshje mister që lëviz nëpër kohra
E njëjtë me mëngjesin
S’ka mundur të të vdesë lagështira dhe lloha
Se magjitë nuk vdesin
Me shekuj të tërë e fshehur nën toko
E di sa ke qarë
E vetme, harruar pa miq e pa shokë
Prej botës e ndarë
Ai që të krijoi, të ka pasur për zemër
Por s’ka mundur ta thotë
Prandaj dhe të gdhendi me një daltë të ëndërrt
I mbytur në lotë
Më pas të ka lënë, që të bësh jetën tënde
Mbretëresh pa kurorë
Kaq burra të fismë me këtë pamje të çmëndje
Edhe perandorë
Ende s’më ke thënë se kush, je në të vërtetë
S’ta kërkoj këtë nder
Ti je një bukuri që lëviz nëpër shekuj
Magji dhe mermer !
ERË
Më duhej këtë çast kjo erë e lehtë
Që erdhi si me porosi
Balonat e kaltra ti ngrejë mbi qytet
Dhe vajzave të bukura , tju bëj pak freski
Po ndjej dhe unë ca ledhatime
Të buta, sa të vënë në gjumë
Unë gjithmonë kam qenë qejfli i erës
Dhe pse per shiun vdes më shumë
Në breg dalloj ca peshkatarë
Njërin e njoh, është fqinji im
Ky është per ta ogur i mbarë
Ndaj po ngrejnë velat me nxitim
Tërë natë do peshkojnë në det
S’ka gjë se trupi do tu mardhë
Unë qysh tani po i shoh rrjetat
Të mbushur plot me peshq të bardhë
Më duhej këtë çast kjo erë e lehtë
(Ajo u shfaq kur askerkush se priste)
Të më ndjek nga pas nëpër qytet
Dhe të më puth si gjimnaziste.
BUNKER I HARRUAR NË FUSHËN E KORÇËS
Në mes të fushës një bunker
( Nga të paktët që akoma kanë mbetur )
Me gojën nga rruga ,drejtuar përherë
Dhe trupin e nxirë , të tretur
Nja dy tre mollë i rrijnë rrotull
Përkundin degët me mërzi
Ato asnjëherë nuk kanë bërë asnjë kokërr
Sigurisht nga pranija e tij
Kalojnë në heshtje udhëtarët
Një dridhje trupin u’a përshkon
Në mënd ju vjen nje kohë e afërt
Me klithma bishash dhe me klon
Buçima çangash u’a mpijnë trurin
Ulërima komisarësh perversë
Ata në trup të tij të strukur
Me sy pa gjumë gjer në mëngjes
Prisnin armikun që të vinte
(Armik që kurrë nuk u duk )
Se dinin që e keqja e madhe
Ish truri i tyre eunuk
Në mes të fushës një bunker
Prej kocka skllevërish i ndërtuar
Pranë tij mëngjesi ngjan i mjerë
Dhe dielli lind me sy të shuar
NJË EMËR NË KOHË
Dikush thirri emrin e saj
Dhe unë e ngrita kokën shpejt
Ish stinë lulesh, fillim maj
Dhe kish kaq xhiro në qytet
Diçka më zgjoi në kujtesë
Një emër ëndrre të harruar
Ne kurrë se gjetëm midis nesh
Su bëmë dot kurrë të dashuruar.
Ajo më bënte fajtor mua
Fajtor unë shpesh bëja atë
Me pluhur vitet na mbuluan
Por kjo për ne s’ka rëndësi më
E rëndësishme ish që sot
Degjova prapë emrin e saj
Zhgënjimi ynë derdhi ca lot
Por maji prej saj, u ndje më Maj.