Babazoti qëndroi i palëvizur në hutimet e tij. Ca më tutje, Lora, kokëkuqja, stërmbesa e vogël gjashtëvjeçare, gërmonte dheun e thatë me një dru që e ngulte fort.
Donte të hapte themele për shtëpi pylli.
Pak më poshtë, në kutinë e vogël prej llamarine, glistrat, karemat e grepave flutur, po ngjiteshin sipër në kërkim të shpëtimit. Dy linjat me fillispanja të forta ishin hedhur tutje në vorbullën e ngjirës që rrotullohej ngadalë. Jeshile në të zezë ishte ngjyra e ujit që lëvizte me përtesë përposh.
Frynte veriu ngallmuar.
Era rrëmbente lehtë gjethet e vjeshtës, delikate gjer në pikellim dhe i shpinte atje ku dëshironte.
Diku në një ferrishte, syri i mëllenjës në levizje ngjante se i lutej Zotit. Kërkonte qiellin. Koha për t’iu frikësuar fluturimit është kur je poshtë në tokë. Kur je lart në ajër, është tepër vonë. Nuk ka më kuptim. Retë e lidhura komb, kapelja e shirave, mezi qëndronin mbi majën e ca plepave gërdallë që shponin qiellin e zbehtë.
Babazoti e mori me vete kokëkuqen e vogël në peshkim. Fshehurazi.
Ja, ashtu, iu këndyell trilli plak atë paradite. Kundër parandjenjës së të shoqes.
Hopa, e ngriti kaliboza në qafë dhe dolën nga deriçka e pasme e shtëpisë.
Kapërcyen sokakun e ngushtë, të spërdredhur si zhapik vere e dolën matanë urës në zallishten e trëndafilit të errerave.
Andej binte udha e shkurtër për në lumë.
Kur të kthehej, qortimit kapriçoz, gërryes e shpotitës së gruas do t’i përgjigjej me të qeshurën e tij gurgulluese si një rrëkezë uji kristal që zbret nga e çara e shkëmbit.
Tetëdhjetë e gjashtëvjeçar ishte ende i fortë.
Eshkë.
Me damarë blu, që fillonin nga duart e holla, të gjata e deri në qafën që ngjante se do këputej dafrunga prej peshës së viteve. Edhe sytë i kishte blu të thellë.
E shoqja, i pëshpëriste gjithmonë me qortim : Njerëzit të japin çmime, kurse vetëm Zoti jep shpërblime. Ti nuk ke më nevojë për një trofe.
Po ku dëgjonte eshka …!
Po të goditej dhe ca bëhej zjarr.
Ëndërro shumë, por mbaj mend se ëndrrat e pabëra janë thjesht ëndrra. Hiçëgjë. Ja kështu i mbushte veshët përditë Lorës, a thua se ajo i kuptonte punët e ngatërruara të jetës dhe misteret e botës.
Ëndërro dhe bëj një gjë, qoftë dhe fare të vogël, po bëje ama, çdo ditë, thellohej ai, si të ishte prift a kaposh i ndonjë ferme të madhe – dhe për ta bërë atë, kujto gjithnjë se duhet vendosmëri dhe disiplinë !
Lora përplaste ndezullisht doçkat e trëndafilta, e përqafonte fort babazotin dhe atë çast paqja e fitonte gjithë kuptimin e saj të vërtetë.
Babazoti i mbante ende mbyllur sytë shkrepëtitës, sytë blu dhe dukej sikur këtë e bënte për të thadruar pëllumbat postarë të fluturonin drejt tij. Në letrat e fshehta të tyre sikur priste të vinin përgjigjet e të gjithë brengave të jetës.
Me siguri.
I priste symbyllur.
Priste të mbushte duart me dhurata e pastaj të dëgjonte violinat e perëndimit.
Pëllumbat postarë atë paradite nuk erdhën!
Pas këtij lajmi që s’dihet se nga mbërriti, Babazoti nuk e prishi terezinë. Punë e madhe. Çi …tëmën.
Qëndronte ashtu palëvizur në stolin e tij. Linjat e fillispanjave u tundën dy herë por ai bëri sikur s’i ndjeu. Ngjante se nuk merrte as frymë, pasi në brendësi të heshtjes së rëndë, e kaluara e tij po vështronte vetveten.
Çfarë ?
E vërteta e pathënë mbase, thjesht një projektim kotësie, kishte rënë në kllapi të trishtueshme. Çeli tinëz sytë dhe kërkoi me ngulm të dinte ç’po bënte Lora. Si nja pesë krahë larg, mbi një breg të thatë vajza kishte mbaruar së ndërtuari shtëpizën e saj me shkarpa e gjethe. Para shtëpizës, ohoho një oborr i rrethuar, në krah të majtë katrori i vogël në formën e odëjashtës për gatime dimri e barbeky dhe në krahun e djathë depozita e sterrës. Shtëpiza qe ngritur me tri kate.
U gëzua si të ngopej e shqepej me diell korriku që ti shkrin e shëron gjithë bronshitet e hidhura. Imagjinata e Lorës e ngrohu prush dhe i dha krenari shpirtit të tij. Fat që e kishte marrë me vete!
Fat ?
Fati është kur të shfaqet një mundësi, për të cilën ti je gati. Po a ishte gati ai burrë? Besimi të shpie deri në një farë pike, fati të çon ca më tutje. Nuk ka shkurtesa dhe jetës nuk ia hedh dot.
Ndjeu brinjët e dërrasës së kraharorit t’i kërcasin. Gjithkush e zgjedh vetë ç’të bëjë me kohën e tij, iu rrotullua në kokë. Pastaj deshi ta pyesë atë pjesën e padukshme që fshihet poshtë dërrasës së kraharorit : Po të jap një copë letër të shkruash fjalët zemërthyera që më dërgon vuajtja çdo ditë, përvëlimi i së pathënës, do m’i shkruash?
Nisi të fryjë erë.
Erë e thatë vjeshte.
E pjekur.
Erë që sikur kishte kaluar nga një zjarr ende i pashuar.
Nuhati.
Ah… Folezat e shiut dhe bregu i lumit ishin atje përtej, bezdisëse, të zhurritura, të thara, të përvëluara nga malli i takimit.
Jam rrëzuar disa herë, jam ngritur disa herë, jam ndrequr dhe nga të tjerët. Jeta s’më ka përkëdhelur, jam qëlluar sa në njërën në tjetrën faqe, po fjalën e dhënë e kam mbajtur, ja këtu brenda… dhe sytë e mendjes i zbritën në ato humbella të thella ku grahnin të patrazuara të fshehtat e mëdha të jetës. Njëra prej tyre ç’e trazonte keqas, ja aty brevut të lumit!
Dhe qe fshehtësira më e thellë.
Ajo e vajzës së adoptuar gjashtëdhjetë e ca vite më parë…Lora, stërmbesa, ishte vajza e vajzës, por askush nuk e dinte fshehtësirën e Babazotit. Ashtu qe puna që ai birësoi një fatkeqe të gjetur në luftë. Do ta rrëfejmë njëherë tjetër.
Dy linjat e fillispanjës nisën të lëvizin më fort dhe dora e tij u përmend. E nduku linjën që tundej duke rrotulluar karrufullën, ndërsa në ajër peshku luspaverdhë lëkundej e përdridhej pupupu si shejtan, në sfidën e duelit me grepin.
U ngrit ngadalë, nxorri gjithë përkujdesje grepin nga buza e peshkut dhe më pas e futi në shportën me thupra shelgu. E puthi grepin dhe pastaj i vuri te koka një glistër tjetër duke e lëshuar linjën larg, atje në ngjirën e ujit jeshilezi.
Mëdyshas, me ngrehamendjen t’ia rrëfejë ose jo Lorës fshehtësirën e groposur që ia pickonte e godiste zemrën çëk – çëk, u ul sërish në stolin e tij. Nuk e mbajti mend sa qëndroi ashtu me çpimet që ia tkurrën gjoksin dhe më pas ia lëshuan përpjetë si një shpërthim bombe.
Nuk iu përgjigj dot zërave, as lutjes së Lorës, që kërkoi me ngulm, sipas fjalës së dhënë, dhuratën e saj. Dhuratën që do ta fitonte kur babazoti të zinte peshkun e parë të madh.
Peshku tani rrotullohej dhe përplaste barkun në shportën me thupra. Dhurata që i kërkoi Lora babazotit nuk ishte as lodër dhe as kukull.
Lumin i kërkoi si dhuratë.
Po si t’ia jepte Lumin, Babazoti ?!
Vajza i preku babazotit duart e çara nga puna e përditshme dhe të ftohtit, si ta kërkonte aty të fshehur Lumin.
Më pas ajo besoi se Lumi gjendej në krahët e mpira që vareshin poshtë, shufra të holla thane, sikur atje thërmohej e binte e gjithë furia e kohëve të shkuara dëm.
Tërë frikë nga ngrirja, ajo kërkoi një spjegim; fjalët e thellësisë, të nxjerra si me pahir prej alfabetit që fshihej në kasafortën e gurit.
Priti gjatë.
Babazoti nuk bindej lehtë.
Kur ranë yjet e muzgut të jugut, a thua se jeta u ndal, çfarë dëgjoi ajo vajzë e vogël që i kërkoi Babazotit lumin si dhuratë ?
Fjalë të paharuarra : “ Lora, nuk kam ç’të bëj në varreza! Varrezat janë mbushur plot me entuziastë…!
Atje duhet të venë ata që i kanë mbaruar punët e zotit !”