Administrata e presidentëve Ronald Reagan dhe George H.Ë. Bush luajtën një rol të rëndësishëm në rrezikimin e komunizmit dhe ndryshimet historike që ndodhën në fund të shekullit të 20-të.: Unë do të rëndis faktorët kryesor të politkës sajë ne përmbysjen e rregjimit komunist Kudo në lindje Ajo i vuri kudo në vështirësi rregjimet komuniste Duke ju vënë bllokada ekonomike dhe politike dhe kulturore Shba-të Bënë një program të hollësishem ekonomik e sahtarak për të fituar betejat më rregjimet më të poshtëra komuniset kudo në lindje
Cilat janë politikat kryesore që ajo përdori sipas mendimit tim
Politika e Rritjes së Armëve: Administrata e Reaganit implementoi politikën e Rritjes së Armëve, e cila kishte për qëllim forcimin e kapaciteteve ushtarake të SHBA dhe ndërtimin e sistemit të mbrojtjes kundër raketave (SDI). Kjo politikë kishte ndikim në përkeqësimin e ekonomisë së Bashkimit Sovjetik dhe shfrytëzimin e konkurrencës ushtarake që çoi në presion mbi regjimin komunist.
Mbështetja e Opopozitave Antikomuniste: Administratat e Reaganit dhe Bushit mbështetën aktivisht opozitën antikomuniste në vende të tilla si Polonia, Hungaria dhe Shqipëria. Përmes ndihmës financiare dhe politike, ata kontribuan në organizimin dhe fuqizimin e lëvizjeve demokratike, duke krijuar një klimë të favorshme për rrëzimin e regjimeve komuniste.
Dialogu Diplomatik me Bashkimin Sovjetik: Edhe pse Administrata e Reaganit ishte e vendosur në përballimin e sfidave të Bashkimit Sovjetik, ajo gjithashtu ndoqi një politikë të dialogut diplomatik. Presidenti Reagan zhvilloi takime të rëndësishme me liderët sovjetikë, duke përfshirë takimin historik me Mihail Gorbaçov në Samitin e Gjenevës dhe Samitin e Rejkjavikut. Këto takime kontribuan në zbutjen e tensioneve dhe ngritjen e besimit mes dy palëve, duke hapur rrugën për ndryshime të mëtejshme.
Rëndësia e Luftës së Ftohtë: Administrata e Reaganit dhe Bushit u përballën me sfidat e Luftës së Ftohtë dhe kuptuan rëndësinë e vazhdimësisë së politikave të qëndrueshme dhe të durueshme ndaj regjimit komunist. Ata ndikuan në krijimin e një klimë të favorshme për rrëzimin e komunizmit, por është e rëndësishme të vërehet se ndryshimet historike ishin rezultat i shumë faktorëve dhe veprimtarive të shumta. Përkrahja e lëvizjeve të lirisë në Lindjen e Mesme: Administrata e Reaganit dhe Bushit përkrahën lëvizjet e lirisë në Lindjen e Mesme, veçanërisht në Afganistan dhe në Europën lindore. Ata ofruan ndihmë ushtarake dhe financiare për grupet opozitare, duke ndihmuar në luftën kundër regjimeve komuniste të mbështetura nga Bashkimi Sovjetik.
Politika e Shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik: Politikat dhe veprimet e Administratës së Reaganit dhe Bushit kontribuan në shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik dhe rënien e bllokut komunist. Politika e presionit ushtarak dhe ekonomik mbi Bashkimin Sovjetik, së bashku me dialogun diplomatik dhe negociatat, e çuan në zvogëlimin e ndikimit sovjetik dhe në hapjen e rrugës për ndryshime demokratike në vende të ndryshme.
Diplomacia e kontrollit të Armëve: Administrata e Reaganit dhe Bushit zhvilloi negociata vështirëse me Bashkimin Sovjetik në lidhje me kontrollin e armëve bërthamore. Këto negociata çuan në marrëveshje të rëndësishme, siç ishte Traktati i Forcave Bërthamore të Mesme (INF), që zvogëloi numrin e raketave bërthamore midis dy superfuqive.
Ndihma Ekonomike dhe Demokratizimi: Administratat e Reaganit dhe Bushit ofruan ndihmë ekonomike dhe teknike për vendet e Europës Lindore pas rënies së komunizmit. Kjo ndihmë kontribuoi në rindërtimin ekonomik dhe procesin e demokratizimit në këto vende, duke ndihmuar në tranzicionin nga sistemi komunist drejt sistemit demokratik. Rol i Administratave të Reaganit dhe Bushit në rrezikimin e komunizmit ishte thelbësor për shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik dhe rënien e regjimeve komuniste në Europën Lindore. Politika e tyre e forcimit të forcave demokratike dhe mbështetja ndaj lëvizjeve opozitare kontribuan në krijimin e kushteve për ndryshime politike dhe sociale.
Administratat e Reaganit dhe Bushit ndihmuan në hapjen e dialogut diplomatik me Bashkimin Sovjetik, duke përmirësuar marrëdhëniet ndërkombëtare dhe zvogëluar tensionet e ftohta. Kjo ndihmoi në ndërtimin e besimit dhe në lehtësimin e rivalitetit ideologjik midis dy superfuqive.
Përqafimi i politikave ekonomike të lirisë dhe hapjes së tregjeve ndërkombëtare çoi në rritje të bashkëpunimit ekonomik dhe shkëmbimeve tregtare. Kjo ndikoi në zvogëlimin e ndikimit të komunizmit dhe në rritjen e hapësirës për lirinë e tregut dhe iniciativën ekonomike.
Administratat e Reaganit dhe Bushit u fokusuan në forcimin e aleancave ushtarake dhe të sigurisë, si NATO, për të kundërshtuar ndikimin komunist. Kjo krijoi një klimë të sigurtë për vende të ndryshme që luftonin për lirinë dhe demokracinë.
Administratat e Reaganit dhe Bushit përdorën propagandën dhe mediat për të përhapur mesazhet e lirisë dhe demokracisë, duke ndikuar në opinionin publik ndërkombëtar dhe duke krijuar një imazh negativ të komunizmit.
Ndërhyrja e Administratave të Reaganit dhe Bushit në rrezikimin e komunizmit ishte një proces kompleks dhe i ndërlikuar, i cili përfshiu një kombinim të diplomacisë, politikave ekonomike, ndihmës ushtarake dhe promovimit të vlerave demokratike. Ndikimi i tyre ishte një nga faktorët kyç që ndihmuan në shpërbërjen e komunizmit dhe krijimin e një botë më të lirë dhe demokratike. Politika e ndjekur gjatë Luftës së Ftohtë: Administratat e Reagani dhe Bushit ndoqën një politikë të rreptë ndaj Bashkimit Sovjetik gjatë Luftës së Ftohtë. Ata vlerësonin komunizmin si një ideologji e cila kishte për qëllim përhapjen e influencës së saj dhe kundërshtimin e lirisë dhe demokracisë. Kjo politikë përfshinte përpjekje për të kundërshtuar zgjerimin e komunizmit dhe për të forcuar aleancat dhe kapacitetin ushtarak të vendit.
Ndërhyrjet ushtarake: Administratat e Reagani dhe Bushit kryenë disa ndërhyrje ushtarake në vendet e ndryshme për të kundërshtuar regjimet komuniste dhe për të mbështetur forcat opozitare. Një shembull i tillë ishte ndërhyrja e Shteteve të Bashkuara në Afganistan për të luftuar kundër forcave sovjetike që mbështetnin regjimin komunist.
Ndihma ekonomike: Administratat e Reagani dhe Bushit ofruan ndihmë ekonomike dhe asistencë për vendet që kishin lëvizje opozitare kundër komunizmit. Kjo ndihmë përfshinte ndihmën ushtarake, ndihmën humanitare dhe investimet ekonomike për të forcuar ekonominë dhe për të mbështetur zhvillimin dhe rritjen e vendit.
Diplomacia e bashkëpunimit: Administratat e Reagani dhe Bushit përdorën diplomacinë e bashkëpunimit për të përmbushur qëllimet e tyre kundër komunizmit. Ata zhvilluan kontakte dhe takime me liderët e vendeve të tjera që kishin regjime komuniste për të promovuar dialogun dhe bashkëpunimin, duke synuar të zvogëlonin tensionet dhe të ndikojnë në ndryshime politike.
Ndikimi kulturor dhe mediatik: Administratat e Reagani dhe Bushit përdorën mediat dhe propagandën për të përhapur mesazhet e lirisë dhe demokracisë, duke ndikuar në opinionin publik dhe krijimin e një klimë të favorshme për shpërbërjen e komunizmit. Kjo përfshinte transmetimin e programeve televizive dhe radiofonike në gjuhën e vendeve të ndryshme, si dhe promovimin e vlerave demokratike dhe të lirisë nëpërmjet kulturës dhe artit. Politika e mbrojtjes së anijeve dhe ndalimit të shpërndarjes së armëve të masës: Administratat e Reaganit dhe Bushit angazhuan një politikë të fortë për mbrojtjen e anijeve dhe ndalimin e shpërndarjes së armëve të masës. Ata ndërmorën hapa për të frenuar përhapjen e teknologjisë bërthamore dhe kimike, duke vendosur sanksione ekonomike dhe zbatuar marrëveshje ndërkombëtare për kontrollin e armëve.
Rol në shpërbërjen e Jugosllavisë: Administrata e Bushit luajti një rol kyç në shpërbërjen e Jugosllavisë dhe përfundimin e konfliktit në Ballkan. Ata u angazhuan në diplomaci aktive dhe përkrahën proceset e paqes dhe pavarësisë për republikat e ish-Jugosllavisë, duke ndihmuar në krijimin e shteteve të pavarura si Kroacia dhe Bosnja dhe Hercegovina.
Politika ndaj Amerikës Latine: Administratat e Reaganit dhe Bushit ndoqën një politikë të vëmendshme ndaj Amerikës Latine. Ata kryenë ndërhyrje në vende si Nikaragua dhe El Salvador për të mbështetur forcat kundërkomuniste dhe për të promovuar stabilitetin dhe demokracinë në rajon.
Rol në procesin e reunifikimit të Gjermanisë: Administratat e Reaganit dhe Bushit kontribuan në procesin e reunifikimit të Gjermanisë, duke përkrahur përpjekjet për bashkim të Gjermanisë Lindore dhe Perëndimore. Ata u angazhuan në negociatat dhe ndihmuan në krijimin e një Gjermanie të bashkuar dhe të lirë.
Promovimi i vlerave të lirisë dhe demokracisë në skenën ndërkombëtare: Administratat e Reaganit dhe Bushit luajtën një rol të rëndësishëm në promovimin e vlerave të lirisë dhe demokracisë në skenën ndërkombëtare. Ata kundërshtuan regjimet diktatoriale dhe mbështetën lëvizjet opozitare për liri dhe demokraci në vende të ndryshme në botë. Politika e mbrojtjes së anijeve dhe ndalimit të shpërndarjes së armëve të masës, e njohur ndryshe si “Lufta e Yjeve” (Star Ëars), ishte një iniciativë e ndërmarë nga Presidenti Ronald Reagan në vitin 1983. Në esencë, kjo politikë synonte të ndërtonte një sistem mbrojtjeje kundër sulmeve bërthamore duke përdorur teknologji hapësinore dhe satelitore.
Qëllimi kryesor i politikës së Luftës së Yjeve ishte parandalimi dhe parashikimi i sulmeve bërthamore nga Bashkimi Sovjetik, duke përdorur sisteme të avancuara të ndjekjes dhe neutralizimit të raketave balistike. Kjo politikë synonte të krijojë një mburojë mbrojtëse kundër sulmeve bërthamore, duke u bazuar në teknologjinë e avancuar të atëhershme.
Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se politika e Luftës së Yjeve nuk çoi drejtpërdrejtë në dobësimin e Bashkimit Sovjetik komunist dhe bashkimin e tij. Bashkimi Sovjetik vazhdoi të ekzistojë deri në vitin 1991, kur u shpërbë në shtete të pavarura. Shpërbërja e Bashkimit Sovjetik u ndikua nga shumë faktorë, duke përfshirë sfidat ekonomike, zhvillimet politike në vendet e tij anëtare, si dhe ndikimet e politikave të jashtme dhe brenda vendit.
Lufta e Yjeve u kritikua nga disa për shkak të shpenzimeve të larta dhe sfidave teknike që paraqiste. Megjithatë, politika e mbrojtjes së anijeve dhe ndalimit të shpërndarjes së armëve të masës pati ndikim në zhvillimin e teknologjisë ushtarake dhe debatet rreth mbrojtjes së hapësirës së ajrit. Rëndësia e politikave ekonomike: Administratat e Reaganit dhe Bushit iu kushtuan rëndësi të madhe politikave ekonomike për të forcuar ekonominë amerikane dhe për të promovuar lirinë ekonomike në nivel global. Ata implementuan politika fiskale të rrepta, si zvogëlimi i taksave dhe rregullimi i shpenzimeve publike, që synonin të stimulonin rritjen ekonomike dhe të ndihmonin në krijuar më shumë vende pune.
Bashkëpunimi me aleatët dhe organizatat ndërkombëtare: Administratat e Reaganit dhe Bushit inkurajuan bashkëpunimin me aleatët tradicionalë si NATO dhe organizatat ndërkombëtare si OKB. Ata synuan të ndërtonin partneritete të forta me vendet e tjera për të promovuar stabilitetin dhe sigurinë në nivel global dhe për të kundërshtuar regjimet autoritare dhe komuniste.
Ndikimi në zhvillimet politike të Europës Lindore: Administratat e Reaganit dhe Bushit ndikuan në zhvillimet politike të Europës Lindore, duke mbështetur lëvizjet opozitare kundër regjimeve komuniste. Ata promovuan lirinë dhe demokracinë dhe kontribuan në shpërbërjen e Bllokut Lindor dhe në ringjalljen e shteteve të pavarura në Europën Lindore.
Politikat e luftës së kundërdrogës: Administratat e Reaganit dhe Bushit ndërmorën politika të forta për luftën kundër trafikut dhe prodhimit të drogës. Ata angazhuan forcat e sigurisë për të ndaluar hyrjen e drogës në Shtetet e Bashkuara dhe për të ndihmuar vende të tjera në luftën kundër drogës.
Ndikimi në zhvillimet në Afrikën e Jugut: Administratat e Reaganit dhe Bushit ndihmuan në ndryshimin e regjimeve të diktaturave në Afrikën e Jugut dhe në promovimin e demokracisë dhe të drejtave të njeriut. Ata kontribuan në luftën kundër apartheidit në Afrikën e Jugut dhe në mbështetjen e lëvizjeve për liri dhe demokraci në vende të tjera të rajonit.
Po si u ngrit Shqiperia ne luftë kunder komunizmit Pasi nuk kishte opozitë të mirfilltë politike A I duhej Shba-se ngritja nga fillimi I një opozite të re?????
Levizja e Dhjetorit të vitit 1990 ishte një lëvizje proteste që ndodhi në Shqipëri në dhjetor të vitit 1990. Lëvizja kishte qëllim të rrëzonte regjimin komunist të Enver Hoxhës dhe të çonte në ndryshime politike dhe të shoqërisë në vend. Megjithatë, lëvizja nuk arriti të realizojë të gjitha kërkesat e saj, dhe ka disa shkaqe kryesore që kanë kontribuar në këtë deshtim:
Mungesa e organizimit dhe liderëve të qartë: Lëvizja e Dhjetorit të vitit 1990 nuk kishte një organizim të strukturuar dhe nuk kishte liderë të qartë që të drejtonin dhe koordinonin përpjekjet e protestuesve. Kjo mungesë organizimi dhe koordinimi e dobësoi lëvizjen dhe pengoi arritjen e qëllimeve të saj.
Reagimi i forcave të sigurisë: Regjimi komunist i Enver Hoxhës reagoi ndaj protestave me forcë të madhe. Përdorimi i forcës shteti ndaj protestuesve krijoi tensione dhe situata konfrontuese, duke e dobësuar lëvizjen dhe penguar realizimin e kërkesave të saj.
Ndikimi i faktorëve ndërkombëtarë: Në atë kohë, Shqipëria ishte ende e izoluar nga komuniteti ndërkombëtar dhe nuk kishte mbështetjen e mjaftueshme diplomatike dhe politike. Mungesa e një ndikimi të fortë ndërkombëtar pengoi arritjen e qëllimeve të lëvizjes dhe vështirësoi rrugën drejt demokracisë.
Fragmentimi i opozitës: Opozita politike në atë kohë ishte e fragmentuar dhe nuk arriti të bashkohej në një front të përbashkët. Fragmentimi i opozitës e dobësoi lëvizjen dhe pengoi realizimin e kërkesave të saj.
Përgjigja e ngadaltë e regjimit: Edhe pse lëvizja arriti të krijojë presion dhe ndryshime në vend, reagimi i regjimit ishte i ngadaltë dhe i kontrolluar. Regjimi komunist u rezistua ndryshimeve të mëdha dhe arriti të ruante kontrollin e tij për një kohë të gjatë. Ndikimi i kushteve ekonomike: Në atë kohë, Shqipëria përjetonte një krizë ekonomike të thellë, me mungesë të madhe të ushqimit, energjisë dhe mallrave të nevojshme. Kushtet ekonomike të vështira mund të kenë ndikuar në përkrahjen dhe mobilizimin e protestuesve, si dhe në aftësinë e lëvizjes për të realizuar kërkesat e saj.
Kontrolli i medias: Regjimi komunist kishte kontroll të plotë mbi mediat në Shqipëri dhe ndalonte lirinë e fjalës. Kjo situatë e vështirësonte përhapjen e mesazheve të lëvizjes dhe ndikimin e tyre në opinionin publik.
Ndalimi i organizatave politike alternative: Regjimi komunist ndalonte krijimin dhe aktivitetin e organizatave politike alternative. Kjo bënte që opozita politike të ishte e dobët dhe të mungonte një platformë e përbashkët për të drejtuar lëvizjen.
Shqetësimet e popullsisë: Në disa raste, popullsia shqiptare ishte e shqetësuar nga pasojat e ndryshimeve politike në vendet tjera të Europës Lindore, siç ishte rënë e komunizmit. Këto shqetësime mund të kenë ulur përkrahjen e lëvizjes dhe ndikimin e saj në masat.
Njohja e kufizimeve të regjimit: Protestuesit e Levizjes së Dhjetorit mund të kenë pasur vështirësi në kuptimin e kufizimeve dhe sfidave të ndryshme që do të përballonin në rrugën drejt demokracisë. Mungesa e përvojës së mjaftueshme politike dhe organizative mund të kenë ndikuar në deshtimin e tyre për të realizuar kërkesat e tyre. Mungesa e përvojës së mjaftueshme politike: Në atë kohë, Shqipëria ishte ende nën regjimin komunist të Enver Hoxhës, i cili kishte qenë në pushtet për një periudhë të gjatë. Në këtë kontekst, lëvizja proteste e Dhjetorit mund të ketë përballur sfida në organizimin e tyre dhe në zhvillimin e strategjive politike për të arritur qëllimet e tyre.
Kontrolli i regjimit mbi institucionet kyçe: Regjimi komunist kishte kontroll të plotë mbi institucionet kyçe të shtetit dhe strukturat politike. Ky kontroll e vështirësonte përhapjen e mesazheve të lëvizjes dhe realizimin e kërkesave të saj, duke u ndeshur me pengesa të mëdha administrative dhe politike.
Njëkohësisht, ndikimi i forcat e brendshme: Në disa raste, disa forca dhe figura të brendshme politike nuk ishin të gatshme të bashkohej me lëvizjen dhe të angazhohej në rrëzimin e regjimit komunist. Një mungesë e përkrahjes së brendshme mund të ketë ndikuar në dobësimin dhe deshtimin e lëvizjes.
Rëndësia e kontekstit historik: Levizja e Dhjetorit të vitit 1990 ndodhi në fazën e parë të tranzicionit nga sistemi komunist në sistemin demokratik në Shqipëri. Është e rëndësishme të kuptohet se këto procese janë të gjata dhe të vështira dhe nuk mund të realizohen brenda një periudhe të shkurtër kohore. Në këtë kontekst, rezultati i lëvizjes mund të ketë qenë një fazë fillestare e ndryshimeve më të mëdha që do të vijnë më vonë. Mungesa e përvojës së mjaftueshme politike: Në atë kohë, Shqipëria ishte ende nën regjimin komunist të Enver Hoxhës, i cili kishte qenë në pushtet për një periudhë të gjatë. Në këtë kontekst, lëvizja proteste e Dhjetorit mund të ketë përballur sfida në organizimin e tyre dhe në zhvillimin e strategjive politike për të arritur qëllimet e tyre.
Kontrolli i regjimit mbi institucionet kyçe: Regjimi komunist kishte kontroll të plotë mbi institucionet kyçe të shtetit dhe strukturat politike. Ky kontroll e vështirësonte përhapjen e mesazheve të lëvizjes dhe realizimin e kërkesave të saj, duke u ndeshur me pengesa të mëdha administrative dhe politike.
Njëkohësisht, ndikimi i forcat e brendshme: Në disa raste, disa forca dhe figura të brendshme politike nuk ishin të gatshme të bashkohej me lëvizjen dhe të angazhohej në rrëzimin e regjimit komunist. Një mungesë e përkrahjes së brendshme mund të ketë ndikuar në dobësimin dhe deshtimin e lëvizjes.
Rëndësia e kontekstit historik: Levizja e Dhjetorit të vitit 1990 ndodhi në fazën e parë të tranzicionit nga sistemi komunist në sistemin demokratik në Shqipëri. Është e rëndësishme të kuptohet se këto procese janë të gjata dhe të vështira dhe nuk mund të realizohen brenda një periudhe të shkurtër kohore. Në këtë kontekst, rezultati i lëvizjes mund të ketë qenë një fazë fillestare e ndryshimeve më të mëdha që do të vijnë më vonë.
Masat që mori sigurimi I shtetit për ta dështuar këtë levizje
Kjo mund të përfshinte përdorimin e policisë dhe forcave të sigurisë për të ndaluar demonstratat dhe protestat, për të arrestuar aktivistët dhe liderët e lëvizjes, si dhe për të ndëshkuar ata fizikisht.
: Infiltrimi Regjimi komunist kishte zhvilluar një aparaturë të gjerë të sigurimit të shtetit, e cila kishte për qëllim të mbikëqyrte dhe monitoronte aktivitetet e kundërshtarëve politikë. Është e mundur që agjentët e sigurimit të shtetit të kenë tentuar të infiltroheshin në radhët e lëvizjes për të marrë informacione dhe për të ndëshkuar individët e përfshirë.
Provokimet dhe destabilizimi: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur taktika të ndryshme për të provokuar konflikte, për të shkaktuar tensione dhe për të dobësuar lëvizjen. Këto taktika mund të përfshinin dërgimin e agjentëve provokatorë për të nxitur dhunën ose për të shpërndarë dezinformim në brendësi të lëvizjes.
Parandalimi i organizimit dhe strategjisë: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur taktika për të penguar organizimin e lëvizjes dhe për të ndikuar në strategjitë e saj. Kjo mund të përfshinte ndërhyrje në komunikimin e brendshëm, arrestimin e liderëve të lëvizjes, ose goditjen e strukturave të organizatave opozitare.
Infiltrimi në strukturat e pas-lëvizjes: Pas suksesit të lëvizjes së Dhjetorit dhe krijimit të Partisë Demokratike, është e mundur që agjentët e sigurimit të shtetit të kenë tentuar të infiltroheshin edhe brenda strukturave të partisë. Kjo do t’u mundësonte sigurimit të mëtejshëm të informacioneve dhe kontrollit të aktiviteteve politike. nfiltrimi dhe monitorimi nga agjentët e sigurimit të shtetit ishin taktika të përdorura për të mbikëqyrur dhe ndëshkuar individët e përfshirë në lëvizje. Agjentët mund të kenë tentuar të infiltroheshin në radhët e lëvizjes për të marrë informacione dhe për të dobësuar organizimin dhe strategjinë e saj.
Provokimet dhe destabilizimi janë taktika të tjera të mundshme që sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur për të shkaktuar konflikte dhe për të dobësuar lëvizjen. Dërgimi i agjentëve provokatorë për të nxitur dhunën ose për të shpërndarë dezinformim mund të ketë qenë një strategji për të krijuar tensione dhe për të diskredituar lëvizjen para opinionit publik.
Parandalimi i organizimit dhe strategjisë ishte gjithashtu një qëllim i sigurimit të shtetit. Kjo përfshinte ndërhyrje në komunikimin e brendshëm të lëvizjes, arrestimin e liderëve të saj dhe goditjen e strukturave të organizatave opozitare për të penguar organizimin dhe për të dobësuar kapacitetin e lëvizjes për të arritur qëllimet e saj.
Pas suksesit të lëvizjes së Dhjetorit dhe krijimit të Partisë Demokratike, infiltrimi në strukturat e pas-lëvizjes mund të ketë qenë një taktikë e sigurimit të shtetit për të ruajtur kontrollin dhe për të ndikuar në rrjedhën e zhvillimeve politike. Ky infiltrim mund të ketë mundësuar sigurimin e informacioneve të ndjeshme dhe kontrollin e aktiviteteve politike të partisë. Përdorimi i forcës dhe dhunës: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur forcën dhe dhunën për të shtypur lëvizjen dhe për të parandaluar përhapjen e saj. Shpërndarja e informacionit të rremë: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur propagandën dhe dezinformimin për të përhapur informacion të rremë dhe për të diskredituar lëvizjen. Kjo mund të ketë shfrytëzuar kontrollet e regjimit komunist mbi mediat dhe për të kontrolluar narrativën dhe perceptimin publik rreth lëvizjes së Dhjetorit.
Infiltrimi i strukturave të organizatave të lëvizjes: Sigurimi i shtetit mund të ketë tentuar të infiltrohej në strukturat e organizatave të lëvizjes për të pasur kontroll mbi veprimtaritë dhe vendimet e tyre. Kjo do t’i mundësonte sigurimit të shtetit të mbikëqyrte dhe të manipulonte aktivitetet e lëvizjes nga brenda.
Kufizimi i lirisë së fjalës dhe të shprehjes: Regjimi komunist ishte i njohur për kufizimin e lirisë së fjalës dhe të shprehjes, dhe kjo mund të jetë vazhduar edhe gjatë Levizjes së Dhjetorit. Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur censurën, arrestimet e gazetarëve dhe ndërhyrjet në komunikimin e lëvizjes për të frenuar informacionin dhe organizimin e saj. filtrimi i organizatave studentore dhe të rinore: Sigurimi i shtetit mund të ketë tentuar të infiltrohej në organizatat studentore dhe të rinore që ishin pjesë e lëvizjes. Ky lloj infiltrimi do të mundësonte sigurimin e informacioneve në lidhje me aktivitetet dhe planifikimet e lëvizjes, dhe do të lejonte sigurimin e shtetit të ndërhynte në veprimtaritë e tyre.
Shpërndarja e dezinformimit për të ndarë dhe përçarë lëvizjen: Sigurimi i shtetit mund të ketë shfrytëzuar dezinformimin për të krijuar dyshime dhe përçarje brenda lëvizjes. Përmes shpërndarjes së informacionit të rremë dhe propagandës, ata mund të kenë përpiqur të dështojnë unitetin dhe solidaritetin e lëvizjes dhe të krijojnë mosbesim mes anëtarëve të saj. Përdorimi i informatorëve: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur informatorë brenda lëvizjes për të marrë informacione dhe për të kontrolluar veprimtarinë e saj. Këta informatorë mund të kenë qenë anëtarë të lëvizjes që bashkëpunonin me sigurimin e shtetit ose individë të tjerë që ishin rekrutuar për të raportuar mbi aktivitetet e lëvizjes. Kontrolli i aksesit në burimet financiare: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur kontrollin e burimeve financiare për të penguar financimin e lëvizjes. Kjo mund të përfshinte bllokimin e llogarive bankare të individëve dhe organizatave të përfshira në lëvizje, si dhe ndërhyrjen në transaksionet e tyre financiare për të dobësuar financimin dhe mbështetjen e saj.
Nxitja e ndarjeve politike brenda lëvizjes: Sigurimi i shtetit mund të ketë përpiqur të nxitë ndarje dhe mosmarrëveshje politike brenda lëvizjes. Kjo mund të ketë përfshirë shpërthimin e debateve të forta dhe konflikteve për çështje të ndryshme strategjike dhe taktike, në mënyrë që të dobësohet uniteti dhe kohezioni i lëvizjes.
Falsifikimi i dokumenteve dhe provave: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur praktika të falsifikimit të dokumenteve dhe provave për të diskredituar individët e përfshirë në lëvizje. Përmes falsifikimit të dokumentacionit apo provave, ata mund të kenë përpiqur të krijojnë akuza të rreme dhe të ndëshkojnë individët për vepra të cilat ata nuk i kishin kryer.
Nxitja e infiltrimit të agjentëve të huaj: Sigurimi i shtetit mund të ketë kërkuar ndihmën e agjentëve të huaj për të infiltruar lëvizjen dhe për të mbikëqyrur veprimtarinë e saj. Përmes bashkëpunimit me agjentë të huaj të inteligjencës, ata mund të kenë përpiqur të marrin informacione të vlefshme dhe të kontrollojnë zhvillimet brenda lëvizjes. Nxitja e spiunimit dhe denoncimit brenda popullsisë: Sigurimi i shtetit mund të ketë nxitur spiunimin dhe denoncimin brenda popullsisë për të identifikuar dhe ndjekur individët dhe grupet e përfshira në lëvizje. Përmes krijuarjes së një atmosfere të frikshme dhe ndjekjes së politikave të denoncimit, ata mund të kenë përpiqur të zbulojnë dhe të neutralizojnë pjesëmarrësit në lëvizje.
Përdorimi i provokatorëve dhe agjentëve provokues: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur provokatorë dhe agjentë provokues për të shkaktuar dhunë dhe për të diskredituar lëvizjen. Këta provokatorë mund të kenë bërë veprime të dhunshme në demonstrata dhe protesta, duke shkaktuar tensione dhe konflikte, dhe duke i krijuar justifikime sigurimit të shtetit për ndërhyrje të rrepta.
Përdorimi i torturës dhe keqtrajtimit: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur praktika të torturës dhe keqtrajtimit për të dëmtuar dhe për të kontrolluar individët e përfshirë në lëvizje. Kjo do të mundësonte sigurimin e shtetit të marrë informacione, të dëshmojë fuqinë e tij dhe të krijojë një atmosferë e frikshme për të parandaluar pjesëmarrjen në lëvizje. Manipulimi i opinionit publik: Sigurimi i shtetit mund të ketë përdorur mediat dhe propaganda për të manipuluar opinionin publik në lidhje me Levizjen e Dhjetorit. Përmes kontrollit të medias shtetërore dhe propagandës, ata mund të kenë përpiqur të paraqesin lëvizjen si një kërcënim për rendin dhe stabilitetin, duke fshire mbështetjen publike ndaj saj. Nxitja e ndërhyrjes së forcave të sigurisë: Sigurimi i shtetit mund të ketë përpiqur të nxisë ndërhyrjen e forcave të sigurisë për të shtypur lëvizjen dhe për të dështuar protestat dhe demonstratat e saj. Përmes dhunës shtetërore dhe keqtrajtimit të demonstruesve, ata mund të kenë përpiqur të shprehin forcën dhe të krijojnë frikë për të parandaluar mobilizimin e mëtejshëm.
Nxitja e ndarjeve etnike dhe fetare: Sigurimi i shtetit mund të ketë përpjekur të nxisë ndarje etnike dhe fetare brenda lëvizjes për të dobësuar unitetin dhe solidaritetin e saj. Përmes shpërndarjes së propagandës shtetërore dhe manipulimit të tensioneve ekzistuese, ata mund të kenë përpiqur të shkaktojnë grindje dhe mosmarrëveshje brenda lëvizjes.
Kjo temë mund të vazhdojë gjatë Pasi unë jam një nder kryetaret e levizjes studentore ne Shkoder dhe Tiranë Jam ndër të paret që u ndesha me basghkpunëtorët e sigurimit Brenda shtetit të partisë demokratike Të cilët kishin poste kyçe dhe e minuan me çdo forcë shtetin e partisë demokratike
Jam I pari student që dhashë intervistë në zërin e Amerikës Dhe po ashtu në vitin 1996 e ketej jam nënshtetas amerikan E ua di përnder Shba –së dhe presidenteve të saj dhe qeverive të sajë për ndihmën dhe inkuadrimin që ajo u bëri studentëve të dhjetorit 90 –të Duke I emruar deri në postë të larta shteterore dhe ushtarake
Përjetë mirnjohës Shba –ve :Për ndihmen që na dhanë neve dhe familjeve tona shqiptare Porë është koha të kthehemi ne Shqiperi dhe ta rrezojmë komunizmin E të marrim fatet e atdheut në dorë.