PËR BESË KAM MË T’DASHTË
Nëse sonte as ëndrr nuk të shoh
Mos më eja as më mëkate të urrejtjes
Kam më të dashtë për atë besë kur ma ke fal
Nga ajo ditë fyryra e jote prej mbretëreshe
Më rri ëndërr më shumë se mall
Ka shumë vite kur krijoj kala prej gurit
Në që çdo kohë i falëm atdheut
Të kam dhënë fjalën e burrit
Kam më t’dashtë me gjuhë t’Prometheut.
Unë më ty krijova të vetmën histori
Të krahasova më secilën mbretëri
Aq sa e dua edhe atdheun
Kam më t’dashtë për besë tˊZotit edhe ty
Edhe kur shkruj vargun që më fal jetë
E di kurerdhe nga hyjnitë
U shndërrove në muzë të vërtetë
Në legjenda thuhet për qiellin
Një herë hapet për dëshirat e tˊdashuruarve
Sa mëkat që s’kam lind në atë kohë tˊlegjendave
Kur fjala ishte fjalë dhe dashuria kurrënuk ishte përrallë
Sot më bëhet sikur e jetoj kohën e legjendave
Kur fjalën e ruaj si kujtim zemre e jo si përrallë.
KRUSHQITË E PAJTIMIT
Si ta zgjojmë Anton Çetën
Apo kohën e ti të pajtimit
Kur sot e njëta koha thërret
për ty bacë
Më thuaj bacë nuk ishte mëkat
falja e Hamzait nga Gjergji
Për tokën e shqipeve që na lanë kujtim
Edhe të vdiset nëse zotnat e thonë
S’kam për t’i thënë askujt ma
Vetëm nëse lind ndonjë Gjergj i Ri
Pa nipër si Hamzai
as si pushtetarë tˊtokave shqiptare
Nuk ka kohë të pret atdheu
Derisa ne t’i mprehim shpatat për njeri-tjetrin
Rreth e rrotull rreshtohen Bajlozët e Zi
Nuk lanë shqip dru as gur e lere ma flamur kuq e zi
Dikur ishim rojtarët e njohur të fytyrës dhe nderit
Ballëhapur jetonim edhe pse ishim peng i dreqit
Sot nuk e kuptoj lirinë me hile ndaj njeri-tjetrit
Përse nuk jetohet i barabartë në tokën e shqipeve
Kur Zoti na krijoj vetëm për shqiptarët dhe Shqipërinë
DHEMBJET S’JANË PLAGËT E MIA
Asit Fadil Vokrrit
Dhembjet nuk janë plagët e mia të fundit
Ato i ruaj për secilin varg
Kur më vie koha ime
ndaloj t’i shkruaj
Po i kam fjalët
që s’dinë të fundosin asnjëTitanik
Më kishte marrë malli t’i dëgjoj simfonitë e Betovenit
Atëherë kur ushtarët e lirisë thyen gurët e Kosharës
Liria ime u bashkuan me tokë e qiell të ri
Deri të zjarrët e ferrit u bëra edhe unë Gandi i ri i Kosovës
Hoqa dorë nga udhëtimet e pafundme tˊrrugës Via Egnatia
Mjaft më bëri të dehur kjo rrugë e marrë
Nuk dinim në fillim në ishim njerëz të tokës a djajë të krisur tˊHiroshimës
Për pak sa dola nga epruvetat e shekullit 21
Opëracionet e kafkës sime bëheshin në kokat e minjve të shtëpisë
Lavdi për herojtë që s’janë ma në mesin tonë
Ata bashkë me mësuesit kryen misionin e shejtë të atdheut
PS-Falenderoj z.Bislim Selmanin për idenë
DËSHMITAR
Ferrin e kam dëshmitar pesqind vite ëndrrash
Diellin nuk ma lanë për Zot të tokës as të qiellit
Dikush e kërkoj vërbërimin e Homerit
Të mos më pagëzojnë në emrin Agim
Sepse linda si agim i lirisë në një tokë zanash
Ku ëndrrat për më jetue i lirë mˊi fali nëna
Babait iu burrërova më fuqinë e Prometheut
Nëse më kërkohet tˊi dal zot atdheut
Dëshmitar i pesëqind viteve pa Zotin tim isha
Derisa diell e qiell më ngritën nga jeta e ferrit
Zot dheu dhe kalorës Prometheu m’u bëre
Ti Qani Berisha nga Amerika
Lordi Bill Klinton tempulli i shejtë në Vashington
Dëshmitarët e mbretërisë se bashkuar
Që ndezen qirinj për mua
Në Natën e Madhe të zjarrëve prekaziane
Pafajësinë e kam dëshmitar të fjalës
Pa tradhëti qe u rritëm se bashku
Si dy mbretër tˊIlirisë
Dëshmitar e kam Homerim
Kur ecnin bashkë fisin tim pellazg
Nëpër Itakë për ta rikthye
Serish kalin e Trojës
Ah ç’më kishte bërë të krisur rruga e gjatë Via Egnatia
Ç’ndarje m’i bëri popullit më të lashtë në botë
Atë botë përse lejuan të krijoheshin perandorë
Dhe demonë në të njëjtën kohë
Fajtorët janë të gjithë zotnat e rrejshëm
Që nga Zeusi nga të cilët edhe sot jetojnë
Në shpirtrat e demonve
Historinë e rrejshme e kam dëshmitare
Që kurrë nuk mësova
Për të vërtetën e popullit tim të shejtë
Dëshmitar kur i falëm botës
Papa Klimenton,Gjergj Kastriotin,Shën Terezen,
Adem Jasharin,Ibrahim Rugovën,Marie Shllakun,
Durrahun,Tanagren.
Trojën nuk e falëm
Serish jemi kalorës të saj
ORKIDE
Të vetmën aromë me bukuri zanash të kam
Mbështjellur plotë dhembje e dashuri Titaniku
Zë i dalur nga fytyra e bukur e Tanagres
Ke zënë vend në sallonin e mbretëreshës sime
Asnjë perandor nuk kishte guxim me ta prangos aromën
Ishte dielli ai që ia fshinte plagët e shekujve të saj
Dikur zotnat përkulëshin para luleve të Olimpit
Aty flisnin orë e çast yjet për lirinë e të dashuruarve
Kam më qenë peng i zotnave dhe orkidesë
Nëse nuk e mbylli jetën më rikthimin e Itakës sime
Më duhet tˊia marr emrin për ca vite Prometheut
Të jetojmë ashtu si na ka hije neve bijëve të atdheut
Më sˊdua të bëhëm një i krisur as i dehuri i jetës
Mbrëmjeve dua të luftoj për dritën deri në agimin e diellit
Çfarë kam mësue dhe çfarë kam pësue nga kjo jetë e ferrit
Ah,sa e kam dashur Zotin tim dhe sa herë kam qajtë për liri
Kurrë nuk e takova për tˊia dhurue orkidenë asaj
Lulen më të bukur që e ruaj për mbretëreshën time
Vetëm Tanagrës i besoj kur fliste shqip më zotnat e Olimpit
Para Krishti gjashtëmbëdhjetë shekuj kur sˊkishte bibel as kuran.
KALI I TROJËS
Rrri i zgjuar
Kur gjashtëmbëdhjetë shekuj
Para Krishti i ka rënë
Kryq e tërthor mijëra herë
Itakës sime
Më Tanagrën flasin edhe sot
Gjuhën e njëjtë të zanave
Sˊka mbetur njeri pa e ditur
Se cili është misioni i tij
Ah njeriu i fisit tim është i zënë peng
Ëndrrat për liri e mbytën çdo ditë nga pak
Thua se bota po vdes sot
Dhe fjala ime nuk merret për të vërtet
Nuk mjafton vetëm të vdiset për gjysmë liri
Herojtë kanë lindur para Itakës sime
Dhe ende nuk kanë vdekur
Jetojnë në rebelizmin e vargut tim
Mos vdekësha as unë pa u ba kalorsi i Itakës sime
TMERR ETNE
Më tmerr se Etna
takova sot ca folës të artit
Sa fatlum Lasgushi që iku
Nuk do të pinte kafe më të mjerët e shekullit të ri
As Serembe nuk di më
se çfarë shkruhet për lirikat e dashurisë
Nuk kemi ma dashuri si të ti
Më parë vdekjen e ka pranue
Se sa fjalën e bukur më e harrue
Tmerr të jetosh në kohën time
Ikin edhe djajtë nga toka e askujt
E shndërruar vetëm për hymne luftëtarësh
Çdo ditë lindin demonë të ri
Perandorët serish rikthehen me flamuj tjetër
Asnjë këngë nuk dëgjohet si më parë
Përpos këngës se korbave të zi
Më duhet të pëlcas
o të bëhem edhe unë më i zi se bajlozët e ri
Njëmijë vjet nuk mjatuan lutjet e shpirtit
Zotnave ju fala edhe kot se koti
Ah,s’më ka mbetur tjetër në jetë
Serish të bëhem Gjergj Kastrioti
Ta shijoj edhe unë lirinë e dashurinë
Të krijoj vargjet më të bukura
për ty Eva dhe miqësinë
Të pi dhe të dehem orë e çast
Kështu ëndrrat i rikujtoj
Dhe rri më kujtimet
që kurrë nuk më vdesin
Më parë le të vdes unë
se sa fjala e shejtë
që e krijova të rrjedh si lumë
JETO MË FYTYRË PROMETHEU
Në ditëlindjen tënde t’u fala Kosovë
T’u shndërrova në luftëtar të fjalës
Vetëm kështu e di se më besoni
Se jeta ime nuk qenka si e demonëve
Këtë e dinë ata që jetojnë
më jetën perandorake
I pata thënë jetës
jeto më fytyrë Prometheu
nëse e do lirinë
Dhe vdekja nuk do të na tradhtoj
për asnjë çmim perëndish
Për ditëlindje tënde
fjalën e mbretëreshës e ke dhuratë
Nga më e bukura e detit dhe e qiellit
do të më mbetët kujtim
I pata thënë edhe vetes
mos më bën më të krisur
E vetmja festë nëse burrërohem
ështe festa e kombit tim
e 12 Qershorit 1999
Kur shqiponja valoi e lirë
kuq e zi në flamurin tim
Këtë ditë e quaj
ditëlindja ime Kosovë
Dhe e festoj deri në agim
fal teje Amerikë
Sa herë vie kjo ditë
unë bëhëm burr
Më shkronja të arta
e shkruaj në secilin gur
Faleminderit Amerikë
MOS M’I MERR ËNDRRAT EVA
M’i merr vetëm sytë Eva
T’i bëhemi sy diellit
M’i merr edhe këngët Eva
T’i bëhemi këngë bilbilit
M’i merr dhe fjalët e jetës
T’i bëhemi fjalë të vërtetës
Po deshe më merr edhe mua
Të pimë ujë me zanat në secilin krua
Më merr nën thellësitë e Titanikut
T’i nxjerrim lotë e dhembjeve të zhdukura
T’i ngohim në vapën e korrikut
Fytyrën time mos ma le të vetmuar
Kam frikë nga re të zeza të ma mbulojnë
Më beaoni nuk di në cilën dreq Shqipëri jetoj
Apo ëndrrat më hudhen diku larg në Azi
Eva dhe Adam na shpeto nga kjo murtajë e zezë
Dikur gjyshet tona e flakën në zjarrin e ferrit
E ndërruan më fytyrat e buzëqeshura të lirisë
Vetëm ëndrrat mos m’i merr Eva
Më to dua t’i krijoj udhët e lira të dashurive
Të krijoj një botë pa urrejtje
T’i ngritim gotat për dashuritë venedikiane
NË DITËLINDJEN TIME KOSOVË
Nëse shndërrohem në luftëtar të fjalës
Vetëm atëherë mund të më besoni
Se jeta ime nuk qenka si e demonëve
Kur orë e çast rrethohem nga jeta perandorake
I pata thënë jetës jeto më fytyrë engjëlli
Vdekja nuk do të tradhtoj për asnjë çmim perëndish
Për ditëlindje fjalën e mbretëreshës e ke dhuratë
Nga e bukura e detit dhe hyjnitë e qiellit kujtim
I pata thënë edhe vetes mos më bën të krisur
E vetmja festë nëse burrërohem
Ështe festa e kombit tim e 12 Qershorit 1999
Kur shqiponja valoi kuq e zi në flamur
Këtë ditë e quaj ditëlindje ime Kosovë
Dhe e festoj deri në agim fal teje Amerikë
Sa herë vie kjo ditë unë bëhem burr
Më shkronja të arta e shkruaj në secilin gur
KËNGA E LUFTËTARIT
– Mujë Krasniqit – Qabiq
Atdheu është kënga e ti
Sa herë ia dridhë telat çiftelisë
Nuk është burrëri vetëm kënga
Nuk i ka hije lirisë të jetohet
Pa emrin Mujë Krasniqi
As pa këngën e ti
Në Qabiq
Në tokë e det
Zot i këngës u bana vetë
Tërë jetën lufova me perandorë
e herë me sulltana
Kurrë pa e gëzue mirë lirinë
Sa herë vdiqa për atdhe
Më mijëra vjet peng e lash
edhe dashurinë.
PLAS
Të shitoftë zana
Pse e ndërrove fytyrën
As njeri as ujk i zi
Plas ashtu si ma plase të vërtetën
Më dhemb fuqia që ia fale djallit
Kur në legjenda të prita të të takoj
Si hyjneshë që krijuam alfabetin e dashurisë
Plas ashtu siç plasin udhët e mia të lena në errësirë
Kot hëna mundohet t’i bëhet dritë e jetës sime
Ah besoni ka vite e kam harrue buzëqeshjen e saj
Nuk kam lindur nga urrejtja
As nuk jetoj t’i urrej as edhe djajtë e kohës sime
Kam mendue më fytyrën tënde
Mona Liza është krijue
Nuk paska pas faj Da Vinqi
kur ta bëri copë e grimë njerin krah
Kur më bëre të krisur
si nuk t’i theva të dy krahet
të dy këmbët
Vetëm me shpirtin tim
të jetonim të dytë
Nuk ka rëndësi ku jetohet
Në det a në fundin e ti
Në tokë a në Olimpin e ri
Si luftëtarë të lirisë se fjalës
Ashtu si dikur shqipe e zana
kur jetonin dhe vdisnin
për fjalën e dhënë
NËSE JETOHET
Miq,nuk më jetohet pa fjalën e bukur të nënës
Kur dje dhe sot në gjuhë të saj ia themi të lirë këngës
Miq nëse ikni në dhera të huaja
Merreni nga një gur atdheu më vete
Do ju hynë në punë të rikrijoni kalanë e atdheut nga jashtë
Miq nuk jetohet si i vdekur e tëi gjallë
Serish na duhet guximi të krijojmë legjenda në përrallë
Larg futave të zeza që bartin më vete kokën e djallit
Dua të rri afër gjuhës që të gjej miq
Dhe të krijoj shkallët për vargun e Olimpit
Nëse të jetohet jeto më gjuhën e perëndive
Mos m’i le peng dashuritë donzhuane
As atdheun mos ma bën të rebelohet nëse njeri nga ne bëhet i krisur
Mē leni të besoj se vetëm njeriu është njeri
Dhe nuk ka faqe tradhëtie siç ka djalli i zi
FJALA E HUMBUR
Kot e ke të mbetësh fjalë
kur mˊi humb ëndrrat
për jetën
Nëse shndërrohesh në heshtje
shpirti yt
më shumë mëkate merr
Sˊtë kam nda kurrë nga jeta
më ishe ëndrra më e bukur
e luleve të rinisë
Disa vite ka kur dielli
më nuk falë ngrohtësi
Pranverat gjithnjë vonohen
për në Kopshtin e Edenit
Lumëjtë kanë marrë udhët pa krye
askush më nuk çanë kokën
nëse jeton a vdes luftëtari
Bota sˊka ndryshue nga ajo e perandorëve
Eh,deri kur jetojmë në ndarje
as Zoti më nuk e di
S’KA PIKË POEZIA IME
Ecën poezia ime përkrah fluturave
Majave të Olimpit ndritët
Në shoqëri me diellin rritët
Ndalojmë mbi Rozafat
Legjendës i takon Fishta
Dhe vargjet e lira të Migjenit
Rini
Rrini rri këtu
dhe thuaja këngës
më të bukur që di
Ndalo Kopshtit të Edenit
Në trëndafilin më të bukur të kam zgjedhur
Nusja më e mirë që ma sjell lirinë
Eci me ty pa asnjë dhembje atdheu
Asnjë plagë nuk e ka fuqinë e rinisë
Nëse ikni bashkë më zogjtë shtegëtarë
Të gjithë do të shndërrohemi në vargje loti
Asgjë më nuk ka të bukur
Fjala nuk është më fjalë
Pa rini as ti më nuk je poezi
Trëndafilat më nuk falin aromë
A jetohet vetëm më kujtimet që të çmendin
Poezi sonte të dytë e krijuem botēn e kujtimeve
Fare pa pikë e presje
Dhembjet i bëmë varg
Plagët vetëm ti rini m’i shëron
Nëse bëheni këngë e Migjenit
Rrini këtu rini dhe thuaja këngës
më të bukur që di.
FUNDI I TITANIKUT
Nëse fundi i dhembjes
shenon përjetësinë e fjalës
Krenarisë se luftëtarit
i them
Ku je
E dini pëse u gjenda në fundit të detit
T’i marr për vete dhembjet titanikiane
Shtatë pash nën dhe pranova të jetoj
Vetëm për një çast
të shndërrohem në Gjergj Elez Ali
Më lotin e motrës se ti ta krijoj një Rozafat të ri
Ah,poezi dymijë vjet Adam botën ta rrëfeva
Kisha frikë nga fjala e dhënë
Në donzhuan Venediku të rebëlohëm
Vetëm në Promethe atdheu t’u shndërrova
BETOHEM NË TY POEZI
Kam për të zënë qiellit të fluturave
Ngado që fluturojnë e kanë gjuhën tënde
Do të flasim nëse të takoj pa stuhitë e Ozonit
Ka një mijë vite që të mbaj në syty e mi
Nëse më pushojnë të rrahurat e zemrës
Ma ndani funeralin më të vërtetën e Olimpit
Dua ta kem kujtim në ditëlindjen e hyjnive
Më beso ose mos më beso poezi
Fjalën e shejtë po e ruaj edhe përtej varrit
Ndoshta një ditë çmenduria e shekullit vdes
Ku do të mbesim unë e ti dhe fjala e bukur
E di për vete në dyluftim me Satanin
Nëse mund t’i mbroj perënditë e qiellit
Nga urrejtja që kanë për njeriun
gjysmë satan
Asgjë nuk di për Titanikun
nëse simfonitë e dhembjes ende rrjedhin lot
Të betohem poezi në Napoelonin
këtë humbës të dashurive të marra
A të besoj se kanë ikur luftërat
nga toka dhe qielli
HOMERI DHE UNË
S’kam për të ikur nga jeta asnjëherë
Pa ringjalljen e t vërtetës se Itakës
Dhembjen e saj e ruajnë në gji nënash
Rrugës Via Egnatia eca deri në mbretërinë time
Edhe të vërbuar ia kërkova sytë jetës
Gjithandej thellësive titanikiane
Të dëgjoja simfonitë e Betovenit
Ëndrrat i përjetova si vrasje e dyfishtë
Penelopës historinë ia di unë
Atëherë kur udhëtova pranë Homerit
Një mijë kujtime i lexova kur ma ndeznin fenerin
Nuk i mbylla testamentet që mˊi kishte lenë Rozafa
Në emër tˊatit e tˊbirit dhe shpirtit tˊshejtë
I kryqëzova plagët e secilit luftëtar të lirisë
Më to e munda ferrin e pafajësisë se tërë jetës
Në Rizafë u riktheva për ta parë sa e vjetër rri Itaka.
VALËT SERISH NË METAFORË
Asnjë gjunjëzim përballë stuhive
Rrëbeshe shiu kanë prangosur detin e tokën
Varrëtarët s’kanë kohë për simfoni
Më dëshirë do ta ringjallnin serish Betovenin
Sa fatkeq jam nëse drita e diellit zhduket
Një mijë vjet jam në luftë me fjalën
S’kam fuqi ta ndaj në dysh
Ashtu siq ma shituan tokën e shejtë
Asgje më nuk thuhet për besën e humbur
Nē Titanik shumë herë më dëshirë u shndërrova
T’i pres purgatorët çfarë i thonë emrit tim
A kam të drejt të flijohem si çlirimtar i shpatës se Gjergjit
Nëse atdheu më prangos për faj perandorësh
Gjuhët e perëndive më s’do t’i marr as në ëndrra
Serish lutëm të ngritëm në yllin e Davidit
Më të cilin na lidh jeta dhe vdekja e bukur
Në fund të detit
aty më keni vjedhur
kohën donzhuane të Venedikut
Sa më dhemb atdhe
kur të shoh se cilat dhembje
të janë shndërruar në plagë pa shërim
Mos guxoni t’ia vrisni dritën diellit
Në palaço tani ju rri emri i juaj
Serish do të ngritëm në metaforë Prometheu
PLAS O VARG
Ku ishe mbrëmë o varg
Kur sytë e motrës më nuk i kam pranë
Si të them motër lamtumirë
Kur drrita e syve sot mˊu bë errësirë
Edhe ti motër sikurse secili brez ynë
Betejat e luftës se vitit 1999 i përjetove
Ushtarakja e ëndrrave të lirisë
Në luftëtare atdheu vargun ma qëndise
Lamtumirë motër
21 Maj 2019 vëllai Agimi
PESË GISHTRINJTË E DORËS-Shfra,,Fjala,
Fjala sikur ka mbetur e vetmuar
Vetëm mes meje dhe pesë gishtrinjve jeton
Një dorë Prometheu e mban gjallë
Mos më e ligështue jetën e saj
Sot asnjëri nuk vdes për fjalën
Më të vetmit që u takuam nepër beteja
Dhe nuk pyetëm a ka vdekje a ka jetë
Në dorën time i ruaj luftëtarët e e vërtetë
Fjalët e tyre që si relikt i mbajë
Sa pak kanë mbetur fjalë të besës
Dikur e arma më e fuqishme e Gjergjit
Si sot më kujtohet kur flitej për trimat e nderit
Pesë shekuj kaluan dhe besa e tradita nuk u harruan
Përse kaq shpejt arti i shqipeve të zhduket nga faqja e dheut
Apo kemi harrue se dikur ishim stërnipa të Skënderbeut
Më besën dhe burrërinë shquheshim në jetë dhe botë
Sot sikur në vend të shiut tokës sonë i bie çdo ditë stuhi
Si nuk rikujtojmë përherë plagët për atdheun e ndarë
Kur për këtë dhembje jetuan dhe luftuan secili secili atdhetar
Në dorë i ruaj bashkë më secilin pëllumb luftëtarë
PIKTUROMA FJALËN EVA
Të vërtetën e fjalës pikturoma Eva
Sytë m’i le jashtë mureve të Rozafës
Nuk dua më të pi gji zanash
Tani jam shndërrue në Promethe dashurie
Atdheun ia lash tokës në besë
E vetmja që kurrë nuk ma le të vetmuar
Në asnjë kohë nuk ma shet as nuk e vret
Tani më duhet t’i tregoj botës
I njëzeti miliontë erdhe në tokë
Nga piktura e dashurisë se Evës
Dhe kohë më s’kam të flas me asnjërin
Rikthehem nëse i gjej tokë e fjalë sebashku
ZJARRSHËM-
Flaka është e diellit-
-Rikthimi në Promethe
Doruntinë a V.K.Goodman
Çfarë t´ju dëshmoj më shumë
Kur mbeta pa njeriun e syrit tim
Si ta njoh veten në çmendurinë e botës
Dëshmitarja e një miliontë e syve të bukur
Me tjetrin sy e fitova dashurinë e syve të tokës
Cilat dhembje t’i ndaj më vërbërinë e njeriut
Njëmijë vjet kam që jetoj si doruntinë
Dashuria e tokës më lidhë më jetën dhe të bukurën e saj
Sebashku më diellin jemi të parët e fisit të suliotëve
Ku shkëmb e det i bëra në një të vërtetë,ah sa të hidhur
Atdheu më dëtyroj të mos flas më vdekjen
Kurrë nuk i mbeta borxh asnjë cepi të tij
Aty ku shkelen këmbët e demonëve
Më s´do të shlyhen mëkatët e perandorëve
Sot më shumë se kurrë jam bërë edhe burrë
Takimin më perënditë ma caktoj fati i tokës se djegur
Më shpejt se secili Promethe ju ktheva diellit
E di,sebashku do t´i mundim carët për njëmijë vjet
FERR
Më thanë
Mos u merr më me ferrin
As me kohën e detit
Kur valët e tij përmbysen
Dashuritë titanikiane
Sa qenka e mjerë
mendja e njeriut
Aq e shkretë
Kur e thonë të mençurit
Mos e vet se të tregon vet
Sot më shumë se dje
Më duhet syçelësia
Për ta rujtur Shqipërinë
Të lirë
Serish ferr u bëfsha
Nëse rri më pa shpatën
E Gjergjit
Secilin lapidar betejash
Do ta ruaj në sytë e diellit
Përmes Prometheut
ëndrrat tˊi bashkoj
O sot o kurrë
Më ata që veten
e qujnë burrë
DIALOG MË VETEN
Mbrëmë asnjeri s’më njohu deri ku u ngrita
Për ta rikthye pafajësinë e fjalës që ma zhdukën nga mendja
Vetes ia krijova ëndrrën e padukshme të jetës
Fundin e Tìtanikut cili e meritoj më shumë se unë
Kanë emër djajësh ca nga fytyrat e njeriut sot
Ku e mbajnë peng ecjen e fluturave të lira
Ngado që takojnë sy të bukur i vërbojnë më gjuhën e Qiklopit
Besoni në thënjet e mençura të popullit tim
Pesë gishta të dorës kanë mbetur si relikt i se djeshmes
I besës që dikur jemi ngritur në mbretër e në çka se jo
Miqësisë se fjalës ia kemi ndezur flakën e diellit
Ngrohjen e kemi ndarë në njëqind pjesë të barabarta
Dialog me sytë e Evës krejt jetën bëra
Për hirë të tokës u bëra ndonjëherë Adam
Por kurrë në donzhuan të humbur nga dashuria
Në Promethe jam gati të ngritëm a të vdes si luftëtar për atdhe
E di se çdo ditë nga pesë gishta ma pak i kam
Ca janë zënë peng betejave për të vetmën Shqipëri
Të tjerët kanë zgjedhur urrejtjen kur shqipet ngritën në hyjni
Kanë edhe emra si demonë,perandorë e tradhëtar e çka se jo
O në çka po ngjaj as vetë më nuk e di
Sepse qenka i veshtirë dialogu me veten në këtë copë liri
Njerën rrugë ta çelë
të mbarën o të marrën
DRITË E SYVE TË MI
Asnjë këngë nuk i ngjan më këngës
Si kjo që e dëgjova mbrëmë nga yjet
E thurur më shpirtin e zogjve shtegëtarë
që fluturojnë më krahët e bilbilit.
Dritë e syve të mi janë rikthimi i zogjve shtegëtarë
Ëndrra për të bukurën e dheut
Të mos mbetët këngë e papërfunduar
Më ç’lot helmi dëgjohet nepër dhera të huaj.
DIKTATORËT PA PRANVERË
Një ditë do të vdesësh mbi fatet e dhembjve
Nëse je diktator dihet edhe se si të vjen vdekja
Ti që ma bëre fjalën plagë të jetës
Nepër secilën kohë mˊu bëre koha e dreqit.
Udhëkryqet nuk heshtin ngado që kalojnë diktatorët
Desha të di cilave këngë mortore ju takojnë këta demonë
A vjen ndonjëherë koha për të cilën dua ta them të vërtetën
Asaj që ja dedikova tërë jetën për të ecur si njeri i lirë.
Ah,bre ç’fate të poshtëra ndarjesh më dha Evropa
Po pse pikërisht unë më duhej ta pranoj këtë turp në grimca atomesh.
Ka një kohë që s’mund t’i mund diktatorët
Pranverat sikur po mbetën pa kohën e luleve të bukura
Asnjeri s’mund të jetoj pa kohën kur çelin lulet e prillit.
FATET E RIKTHYERA NË PROMETHE
Nëse kam lindur si njeriu i fundit më shpirt të Adamit
Ah,duhet të dashuroj Eva pasha sytë e yjeve që më ndriçojnë
Bir i këtij dheu qëndrova përballë egersirave
Nga jeta më zhveshen tradhtisht secili përandor
Sa herë i rikthyer në Promethe e në çka se jo
Erdha vetë tˊi mundi janarët që vrasin emrin tim
Vetëvetiu luftova edhe më veten
Nuk isha në ëndrra kur i numëroja betejat
Ah,si nuk e njoha kurrë fjalën e shejtë
Asaj që ju betova
Ti bir kurve mos më rikthe ferrit të ujqve
Në natën e humbjeve të dritës i zgjuar ishe
E gjeta fillimin e fundit të fjalës se pathënë
Më një yll të lashtë lundroja detit të pafund.
Përse kaq fuqishëm diku më kanë prangosur
Separi mendjes ia vulosën të pabërat e mëkatit
Ogurëzit kanë vendosur ta shuajnë detin e ëndrrave
Ndalojnë rrjedhat e lumënjve që sjellnin ujë Cemi.
Po dhembjet që dalin nga ferret e dashurive të marra
Cili djall e merr me vete mëkatin e donzhuanëve
Apo kam lindur si njeriu i fundit më shpirt të Adamit
Ah,duhet të dashuroj Eva pasha sytë e yjeve që më ndriçojnë.