Ndryshe
Nga Ana Anusha
Ne vitin 2007,si cdo femije,fillova shkollen.E dija qe ishte nje shkolle ‘ndryshe’,them ‘ndryshe’ se pjese e atij institucioni qene nxenes jo si te gjithe nxenesit e tjere, por ne shpirtin e tyre ishin ‘normal’.Ditet vazhdonin si zakonisht,shkoja ne shkolle cdo dite,mengjeseve dilja heret ne rruge per te me marre urbani i shkolles,hipja ne te,ne urban,dritaret ,te mbuluar nga perdet,te cilet tepertonin ajrin tejet mbytes,se shkoja ne mendje,ndoshta arsyeja pse ishte i tille,qe se mos na shikonin automjetet,kalimtaret e perditshem,qe ishim te tille,pasagjeret,e tij,nxenesit,qe rrinin me shikimin perpara,ishin te qete.Urbani pershkonte nje rruge te gjate,ne disa stacione,merrte nxenes,derisa te mbushej perplot,rruga vazhdonte,kur mberritem ne shkolle.Institucioni ishte e lare ne te gjelbert,menza e bardhe,gjelberimi perreth,pemet e medha,ambjente c’lodhesh.Mbas nesh, nje tjeter furgon,I kuq,qe perseri me nxenes.hyme ne shkolle,nga dera e pasme,Ngjyra e verdhe,e mureve,e kalbur,korridorri tejet I gjate,ne anen e djathte te tij ishin disa klasa,dhe perfund tij palestra,ne mes te korridorrit sa shkalle,te cilat te conin neper klasa te tjera,klasa ime, qe e dyta ne katin perdhes,s’ishim shume nxenes,minimumi 10 te tille,e bardha,qe ngjyra e klases,bangat e saj, qene te ndara ne ,njeshe,ku secili prej nesh, rrinte vec ne te tijen,derrasa e zeze,perball nesh,siper saj shkronjat,pamja ne te djathten tone,ishte nje shetitore,ku dilnim mbas mesimit,sheshitorja ishte shtruar me zhavor,qe pasi mbaronim mesimin,shkonim atje,kishte nje shilareshe,nje rreshitese shume te gjate,dhe disa te tjera.Pertej shetitores,nje fushe te gjelbert,ku luanin artdasheshit e sportit,ne anen tjeter,te shetitoresh,nje vend pushimi,relaksues,me nje tryeze,sferike dhe stolat rreth tij,s do ta humbisje ate pushim!Zura miqesi me nje djale,I cili,ishte ndryshe,nga te tjeret,me ngjasonte!Ishte shume I dashur,i cilter,i qeshur,rrishim gjithmone bashke,ndanim cdo gje,madje shume e shume te fshehta ,qe vetem une dhe ai i ndjenim,dashuronim gjithcka qe na falte mjedisi,shkonim bashke ne menze,te ndare nga te tjeret,sa here shiheshim ne syte e njeri-tjetrit,djelli jepte nje shkelqim plot furi,aq te forte,sa shkendija te kristalta,ari,binin mbi ne!Ishte nje miqesi teper e cilter,e forte.Hyme brenda ne menze,tryezat,te gjata tejet perfund tij,njera nga e majta,tjetra djathtas,nga cepi tjeter,me mbulesa prej plasmasi,me beri pershtypje ne hyrje te menzes,lart,”Jemi te ndryshem,por te barabarte”!U ulem te gjithe nxenesit ne tryezat perkatese,perballe njerit me tjetrin,te tjeret,anash,servirem ushqimin ne pjatat e njeri tjetrit,gotat me cola- cola,dhe hengrem me oreks,shikimet tona rreth e qark,shkembyem fjale me te tjeret….
Nuk flas,nuk shikoj nuk dëgjoj….!”
Njerëz të ndryshëm në një bote të përbashkët! Jeto frymemarrje e zellit së vepritarise së perditshëm…përkon në shpirtin e etur të fuqise për të ecur me hapat e rrjedhes.Te gjithe menjanohemi duke lënë mprapa njërez te ndryshëm!Në këte botë përkufizohemi ne vetvete,për një qellim të falur nga ai i cili na solli ne këtë botë.Përsonat ndryshe nuk mund te jene kurre si ju….! :-“thonë njerezit qe s’kane kurrfare ndjenjë…”-sa fatkeq ai”…!!”Shiko,shiko nuk flet…!”Dhimbja e thelle rri përjetë me ne,guximin e mbajme në shpirt për të shprehur ndjenjat për dike…te dashurojme…jetojme këtu me popullsine e cila nuk na kupton!Barazia me te tjeret e quan te pakuptimte dashurine që mbartim ne vetvete….!Guzimi per te dashur dike e mbajme thellesisht ne shpirtin qe vuan çdo kohe,çdo dite,çdo moment…Verberia,shurdhemec,mos dëgjimi te ashtuquajtura te papranueshme ne vrullin e veprimtarise me njerëz jashtë botes sonë.Ecjet,takimet,kuvendimet ne biseda të rendësishme me ndërmarrjen ne dorë te jetës sëndë.”Jemi njelloj….”Jemi si ju…”mos vallë janë te padëgjuara nga shumica….?!Jeta të mbërthen në flluskën e trishtimit,per të mos ecur ashtu siç po lumturohen te tjeret.Nuk e prek dashurinë por e ndjen si të tjerët.Ashtu si ata qe kane aspektin te shohin gjithcka,njelloj e ndjen dhe zemra jote!!Fajtor pse nuk e ke njeriun qe e do kaq fort në krah,mundesh të nxjerresh zërin e dashuruar me metoda të ndryshme….Dashuro…një ditë ai dëgjon zërin e strukur tëndin dhe mund te jeni bashke përjetesi….mospranimet e shumë shumë qëllojnë të të prishin dashurinë…e dhimshme! Ndodh të përlotesh nga ky fakt.Nuk duan te të lumturojnë….-askurre!Vrapojnë me forcen e kurajos që po i motivon te ndjekin udhën e dashurisë se te dy te dashuruarve,papritmas merr fund gjithçka qe ke pritur…ke ënderruar….po vazhdon ende ta dashurosh….! Çdokush prej nesh ka nevojë të gjejmê shokun tone të jetes…..asnje së merr seriozisht…madje te kundervihen,të kundërshojnë.Zemërlagur udheve të vetmisë së shpirtit te dashuruar…!Kujtojnë se dashuria është vëtëm pë ata që janë normal….!Bëhu guximtar të hedhësh të njëjtin hap si të gjithë…Tregoju se dhe unë ndjej….!I lidhur çdo here mban trishtimin e dashurise që nuk mund te të bashkoj me gjysmë e jetës…..Fol me zërin e brenshëm i cili nuk degjohet nga asnjë….Dashuro,Fito….!@ana
Hedhja e kapelëve
S’isha aty,kur të gjithë maturantet e shkollës sime përgatiteshin për hedhjen e kapeles ne ajer,ne,ate skene e cila mbante peshen e turrmes qe rrezellente fuqishëm.Ju shihja nga lart,kenget e përformuara hareshëm i shpirtit te çdo talenti të delire nxoren ne drite guximin e zerit te tyre.Tingujt melankolik te instrumenteve shtuan emocionin e botes se brendshem që fliste me gjuhën e muzikës së larmishme.Në te katër anët e salles u ndez jeta e zërit ndriçues…Lart në gjysme erresire e drite njekohësisht vlonin njerezit te salles se madhe.Perciptas dallova uniformat e kapelat e secilit prej maturanteve,njëkohesisht njera prej tyre isha dhe une.Zjarrmia e orgestres jehonte aq fort sa shpirti i tij fliste me rrjedhje te papenguar drejt e ne diell.Liria e kengetareve dha frymen prej te ciles mendova se salla e forcoi timbrin e vullnetin e kengetares.Rrishte dolen shumica e te ftuarve te kendonin dhe te na falnin emocione prej tingujve te zerit te çdo njerit pre tyre.Gumexhima,peshperima duartrokitjet e here pas hershme gjalleronin gjere ne ate salle madheshtore.U trishtova ne fund.Se pata pelerinen dhe nuk isha mes kllapise se belbezimave te turrmes….Salla jehonte ne kembe me shikim drejt tyre.Sa do te doja te isha me ta…aty ne ate skene ku gezimi nuk mbaronte.Ndonese shikimi im se ndante asnje moment ate pamje emocionuese e shkelqimin ne syte e çdo njerit prej maturanteve.Edhe pse s’isha aty me ata zemra ime refente gezimin e hedhjes dhe te brohoritmave anembane saj.Trishtim…renqethje…dashuri….!@ana
PRE, 9:33 PD
Ora e Gjuhes…!”
**
Angazhimet në mësime e dëtyra ishte shumë e ngatërruar.Nxenesit gumexhinin ne bangat duke levizur çdo gjë mbi bangë,librat e fletoret e vena ne të.Mësuesja që shpjegonte me zell e pasion ate ore mesimi qe hynte e dilte shpejt nga mëndja e nxënësit.Temat e dites trajtoheshin nga ato te leximeve te tregimeve,poezive te Lashgush Poradecit e gjere tek migjeni.Diç me shpërqendroi e u largova me mëndje ne fluturimth.Pashe nje fjalor të spërkatur e të fuqishëm,plot virtyte te trilluara po nga mëndja ime.Ndërkohe qe mesuesja kishte vëne një nxënës qe te lexonte vjershen:”Mos..”e cila permbante gabimet e vazhueshme qe kryente nje fëmije.Të gjithe lexuan sipas menyres se vet te here pas hershme zerat disa prej tyre nuk jehonte i dëgjueshëm nga e gjithë klasa,ndaj mesuesja bëri zë:-“qetesi….ngrihu ti dhe na thuaj çfarë po lexonte shoqja? -i pavëmëndshëm…!E vëzhgonte me sy çdo mitute,e maste mospërfilljen e tij me vrojtimin e pare.Lexoja tekstin në të u zhysja gjithë ëndërrime e botë në lunderimin e zemres.Kisha aq dëshire të kuptoja e ta shkruaja ne fletore gjithçka qe me vinte nģa ajo teme.Çdokush gjente veten e tij aty…me rrjedhen e panderprere te personazheve qe caktonte zysha per nxenesit.”Historia e arlekinos,””jeta ne fshat”,nderthureshin me aq ëmblem e kohë te ndodhise kur behej saqe mendoje e ishte me të vertet ai personazh.Vëmëndja maksimale qëndrone pikërisht në balle të klasës,tabela e fjalëvë, shënjat e pikësimit dilni gati për të zgjidhur nyjen e cila ishte ngatërruar,e duhej stabilizuar sakte nga ne.Isha dashuruar me ate ore te mesimit të gjuhës,fjala e mësueses rshkonte si argjend ne çdo shpirt te nxenesit te saj,prej tij bëheshim më të interesuar në fillesat e jeten e autoreve dhe te personazhëve qe i donim aq shume.@anq