Skifteri përplaste sqepin në shkrep. I dhimbte thellë në zemër. Dhimbja ia dante frymën. Shkrepi shkrepte xixa. Pas çdo shkapetjeje të sqepit shkëmbi shungullonte. Ai prapë e prapë.
Mbi krye një hije e vockël. Mirëmëngjes, thotë Apus apus – emër arti i zogut martinet i zi. Pse e mundon veten kaq rëndë?
Skifteri i mëshoi sqepit më fort. Bjeshka bubulloi. Po e fitoj rishtazi jetën, tha.
Zogu martinet i zi nuk kuptoi gjë. Ti po fiton vdekjen, tha. E shkallmove fare sqepin. As një shujtë të thjeshtë nuk mund të hash më me të.
Skifteri as sytë nuk ia lëshoi.
Jetën e fitoj unë, tha zogu martinet i zi. Unë mund të endem nëpër qiell dhjetë muaj paiada. Pa cekur tokë. E lëshoj veten nëpër rrymat e ajrit. Fle, zgjohem në ajër. Këndoj, çiftohem në ajër. Aty bëj gosti. Ndesh në re insektesh. Bëj orgji në një dyshek ajri të gjerë sa hapësira. Dhjetë muaj rresht e kam tërë botën nën vete.
Një copë sqepi e shkëputur u rrokullis pjetposhtë në kersh. Martineti i zi u dridh prej gjëmimit. U shkoq një qoshe shkëmbi? Ti, zoti skifter, ke pësuar krizë nervore. Po sillesh si njerëzit që përplasin kryet për mur. Që presin damarët.
Nuk guxoi me e shqiptue. Skifteri ia bleu mendjen.
– Sa jeton ti?, i tha.
Zogu martinet i zi u përpëlit.
– Unë e rrumbullakoj shekullin, tha skifteri. Duke filluar jetën për së dyti. Me vuajtje mbinjerëzore.
Zogu martinet i zi prapë s’kuptoi gjë.
Në mes të jetës ndiej se po më erohet vdekja, tha skifteri. Afrohet, më sillet rrotull. Sqepi im, dikur kosë, nis me u lodhë. Përkulet, kthehet krrut. Nuk çan dot më një pre. Thonjtë e bjerrin fuqinë. Nuk janë më shqyes, të pathyeshëm si dikur. Nuk mbërthejnë dot një zog pule, le më një rrunxak. Edhe pendët plogështohen. Më ngjiten mbas trupit, bëhen plumb të rënda. Nëpër vite janë mbushur me rrëshirë, ajo ngjit si zamkë. Nuk i hap dot krahët, qiellin tim e shoh veç në ëndërr. Mezi i jap trupit me u kapë majë një pishe.
Është apo nuk është skifter ky?, përbluan martineti i zi. Kushedi çka po më zbifet.
Nuk dorëzohem, tha skifteri.
– I them vdekjes vdis ti!
Dhe zgjohem me yllin e dritës. Marr turr e fluturoj në thepin më të lartë. Këtu, ku e ndërtoj çerdhen. Frymoj thellë e i mëshoj sqepit në shkëmb me tërë fuqinë e shpirtit. Një javë të tërë, pa pushim. Qokthi im thërmohet, thyhet copë e grimë. Gjaku kullon përrua rrasës teposhtë.
Rri, pres me durim. Sa të rritet prapë. Sqep i ri, i fortë.
Dhe zgjohem me rrezen e parë të diellit, që ndez detet tej. Me sqepin e ri e të fortë u turrem kthetrave. Deri në mish të gjallë i shkul. I flak në greminë.
Rri, pres me durim. Sa të rriten prapë. Të reja, të forta.
Dhe zgjohem me ftohtimën e agut ngjyrë lirëze. Puplat mpiksur i shnduk me sqep riosh. I zhbij një nga një. Me lapra lëkure i shkul. Era i rrëmben, i zatet hejseku.
Rri, pres me durim. Sa të rriten prapë. Të reja, të lehta.
Pesë muaj torturë. Pesë muaj vetëflijuar, as i gjallë, as jetëndërruar. Dhimbja më tret, palca thellë më ther. Njëqind e pesëdhjetë ditë skëterrë. Përtej këso jete.
Dhe lej për së dyti. Vogëlush i ngratë, këto më bëjnë skifter.
Ti treqind ditë lundron krahëlëshuar nëpër qiell. Rrjedhat e ajrit të kanë lodër nëpër duar. Unë i çaj rrymat ajrore. Shigjetë shkoj kundër tyre, me fishkëllimë e flakë.
Flakëron sqep i skifterit, vetëtin si shpatë.
Kthetrat shpojnë shkëmbin si rrënjë të prushta pishe.
Fërfëllojnë puplat pyll, gufojnë e marrin zjarr, re ndezur prej diellit.
Merr hov rishtas skqifteri e i sulet qiellit.
I ziu martinet zverdhet. Ciu cijat një herë e zëri krejt i shterret.
– Mos u tut! Veç një pendël me ta prekë unë ty te çerdhja ime, nuk më thonë më skifter, nuk më thonë ujk i qiellit!
UJKU I QIELLIT. Tregim nga Mehmet Elezi
