Dera u hap që nga mbrapa, diçka u shkund te kanatat, perdet fërfëritën, një pjesë e tyre u shpalosën jashtë, si të shkundnin nga vetja e tyre avullin e dhomës dhe grimcat e qelqurinave të veshura me një shtresë të hollë afshi. Ai la filxhanin dhe u kthye paksa anash.
– Zotëri, ka ardhur mister Simon.
– Futeni brënda!
Dera u mbyll. Një shtjellë e ftohtë ajri u fut brënda, bashkë me perdet e tylta, që iu dukën më të tejdukshme dhe të shkarkuara plotësisht. Matanë, qielli qe më i largët, më i kthjellët, si i shtyrë nga pasqyrat diellore. Mjegullat qenë të bardha. Zhvendoseshin vazhdimisht. Merrnin forma nga më të ndryshmet. Një çast mos ta kishte mëndjen, pas disa sekondave, në qiell, një figurë tjetër mund ta haste fare papritur. Në atë telajo, që shtrihej në çdo skaj, era mprihte lapsat e padukshëm të skicimeve. Një erë kripe dhe jodi vinte nga deti në largësi. Nganjëherë, shkumrat e valëve i dukeshin sikur rivalizonin mjegullat e bardha. Sa ai, jo pak herë, bënte zhvendosjen e syve, midis këtyre dy hapësirave shkumuese, në mënyrën e vet. Qe një ecejake e shkurtër, thuajse e nderthurrtë, që qetësinë e përqëndrimit mund ta çonte në nivelin e vet, veç ndonjë ylber i rastit, që shfaqej rrallëherë, në një skaj të hapësirës së bardhë. Ç’formë po mirrte ajo mjegulla përtej?! Ai thithi hundët, lëmoi flokët me dorën e përthyer dhe ktheu një gllënjkë tjetër, nga çaji i mbetur në filxhan. Kurorat e pishave kishin një shpupuritje të gërryer. Aq sa i dukeshin, atë pasdite kishin ndryrë, në trupin e tyre, gjithë lagështirën e qiellit të lakuar. Përndrydhe, si mund të qe, aq i thellë, aq i kthjellët, aq i tejdukshëm?! Një fletë grafie e ngulur te pineska e diellit.
Që poshtë, u dëgjuan hapa të vegjël. I njihte që prej tridhjetë vitesh. Të lehtë, pa peshë, gati fluturakë. Si vetë Simoni, një fluger mishi, thuajse pa kocka. Tashmë, mjegullat qenë njehsuar. Asgjë nuk frynte, midis tyre. Duhej një farë kohe të behëj shpërndarja. Karli hodhi vështrimin e mugulluar nga perdet. Ato qenë bërë statike, si gardistë ishullorë. Nuk lëviznin fare. Terri sytë nga deti. Gjithçka qe fashitur. Karrocata e blujtë kishte humbur vezullimin e parë. Shkëmbimet, qiell-det, kishin humbur përqindjet maksimale të dritës. U ul në kolltukun e butë. Vuri duart mbi gjunjë. Ca fletë, mbi tavolinë, patën një shkartisje të lehtë. Qielli ia rrëmbeu prapë sytë. Tashmë, mjegullat po lëviznin në drejtim të kundërt. Befas, diçka, po frynte midis tyre. Era e detit qe bërë prapë mbizotëruese. Kripa dhe jodi po i shponin hundët. Trallisja e algave qe fundosëse. Iu duk vetja se ,spiranca e vetme e anijes, në liman, e kishte marrë me vete. Të eksploronte thellësitë më mistike të ujrave. Ai morri frymë, me gjithë thellësinë e kraharorit të gufmuar. Hapi sytë paksa. Përballë, një shtëllungë gjigande mjegulle, nuk po arrinte t’i jepte formën e duhur apo përfundimtare, idesë së vet, fillestare dhe konfuze. Qe në një sforcim të vazhdueshëm, si mund të qe sforcimi i eterit. Pa këllqe dhe kocka, pa kërkëllima dhe shkërmoqje.Gjithsesi edhe në atë mosdhimbje, mosklithje kishte sforcim, përpjekje të vazhdueshme, deri në atë, që quhej kryerje, relizim, përmbushje.
Një pulëbardhë u shfaq nga skaji fundor i qiellit, një vijë e hollë farfuritëse e ndoqi nga pas, si t’i jepte një dorë të fundit skicës, që mjegulla po e kryente në fshehtësi. Në derë u dëgjuan dy trokitje të njëpasnjëshme.
– Hyni,- tha Karli, me një zë të thatë dhe kumbues.
Që nga mbrapa, dera u hap ngadalë, me një shfajësim të vajisur. Perdet bënë të njëjtin rritual, nga korenti ajror. Po këtë herë, shpalosja qe më e plotë dhe pa asnjë ngarkesë. Valëvitja e tyre ndoqi vijën e bardhë të skicimit ajror, tashmë të tretur.
– Ju solla dorëshkrimin,- i tha Simoni, ndërsa i qëndroi disi anash. Ai dëgjoi frymëmarrjen e tij, që kishte timbrin dhe nuancat e një gjethe ahu, nëpër shirat e vjeshtës. Ia bëri me dorë t’i ulej në krah. Një copë herë nuk lëvizi. Sytë, me atë vibrim të lëngët, pa ngjyrë, si mbi një syprinë prej qelqi, u përqëndruan matanë dritares së hapur. Aty, përballë, ku mjegulla e qumshtë, nën atë sforcim trallisës, po pillte imazhin e vet përfundimtar. Simoni iu duk krejtësisht i hutuar dhe gati i palëvizshëm. Bebëza i qe zmadhuar, në një rrethore të blertë në të kaftë. Vështrimi i kalonte, sa nga mjegulla, te fytyra e tij e hequr.
– Dorëshkrimi është përfundimtar?!
– S’ka asgjë për të shtuar!
Ai lëvizi paksa nga vendi.
– Po për të hequr diçka?!
– Mbase diçka. Si ta gjykoni ju.
Fjalët e Simonit ngecën në gojë, si disa guacka midhjesh, midis dunave të rërës në zbaticë. Perdet, këtë herë, hynë prapë brënda, me ngulmimin e një dege bajameje, që e shtyn nga mbrapa një vrundull ere, me një drejtim të përcaktuar, brënda dritares së hapur. Pas një farë kohe, nën atë zalisje stine të dyfishtë, zunë të njëjtin pozicion, me ca dërrudha të palosura, të shtuara, në pjesën anësore.
– Pse nuk uleni?! Uluni ju lutem!
Simoni u ndje ngushte, u kapërdye me vete dhe sytë, ku mungonin reflekset, iu bënë më të mugët. Brënda tyre, befas, ai pa se u palos shtrirja e fundit e perdeve. Pikërisht, atë, kur fërfërima, akoma nuk ka zgjedhur livadhin, te frymëmarrja e shkarkuar. Simoni ia la përpara dorëshkrimin voluminoz dhe u tërhoq një hap prapa.
– Simon, eja këtu pranë meje! Nuk më pëlqen rëndesa dhe shtypja e një hije nga mbrapa.
Ai gati u shkund. Sikur u përmend brënda një kokrrize kristali, që zvogëlon përmasat e ambjentit përreth. Po sytë nuk ia shqiste mjegullës, matanë dritares. Konture e saj iu dukën në një shndrrim të vazhdueshëm. Vagullia e bardhë kishte pushtuar dhomën. Një degë drithëruese, sikur kishte shkundur lulet e bardha qiellore. Pas pak, pasi zuri vend, ky vegim iu tret plotësisht, vec diçka mbeti te fundi i palosur i tyleve dhe te qelqurinat, me atë vezullimin e kursyer, gati skeptik.
– Mund t’ju bëj një pyetje?!
– Patjeter !
Simoni, gati sa harroi, sepse kishte ardhur. Madje, as peshën e rëndë të dorëshkrimit, nuk e ndiente në duart e vockla, me ca damarë mavi, të veshura me një cipë djerse, që kishte një vibrim zhbirrues.
– Është e treta e herë që vij këtu dhe është, po e treta herë që ju shikoj të jeni i mbërthyer, pas mjegullave matanë dritares.
– Konstatim i drejtë.
– Si ta shpjegoj këtë Karl?!
– Një kuriozitet i lindur.
– Vetëm kaq?! Si dhe kur?!
– Këto kohët e fundit.
– Ndonjë shkas i veçantë Karl?!
– Gjithnjë, çdo shkas, nxit një hamëndësim.
Simoni rrudhi ballin e ngushtë dhe puliti qepallat. I vuri dorën mbi sup dhe u bë më i vëmëndshëm.
– Vetëm një?!
– Varet, sipas rrethanave.
Simoni pati një rrënqethje vertikale në trup, thuajse të panjohur më parë. Qe si një lloj diagrame klorofili, që i vrundulloi në çdo shqisë.
– Mos do të thuash një mbivendosje kuriozitetesh?!
– Edhe ashtu mund të jetë.
Ai u ngrit, duke zgjatur krahun, te mbështetja anësore, mbushi një gotë me xhin dhe ia serviri para shokut.
– Mbivendosje the?!
Tundi kokën. Një nënqeshje e mpiksur zgjodhi gonxhen, te rrudha e zgjatur, te cepi i buzës.
– Edhe atë do ta pranoja me kënaqësi.
Një erë e largët deti, vinte më e fortë dhe më hundshpuese.Sikur të vinte, nga shpërbërja përfundimtare e shkëmbinjve kriporë,
– Mund t’i hidhni një sy!
– Kujt?!
– Mjegullës.
Simonit iu drodh gota në dorë.
– Atë po kundroj.
– Si ju duket?! Çformë ka marrë tani?!
Simoni ngriti njërin sup lart dhe, më pas, puthiti shpatullat, që i dhanë një kërkëllimë, në formë zigzake, deri poshtë te mesi. Largoi gotën nga buza. Te gurmazi ndjeu një ndezje të thatë. Sytë iu bënë më të vegjël, më të qelqtë. Gati një pikëzim i kaftë, si një kërmill, mbi një gjethe të sapoçelur. La gotën, me një shije të hidhur në gojë.
– Mund të them disa variante.
– Mund të zgjedhësh njërin!
Ai u ngrit dhe shkoi te akuariumi, ku dy peshq të vegjël ndiqnin njëri-tjetrin me një shpejtësi ovale, nën ujin e ftohtë dhe të fjetur. U hodhi disa thërrime ushqimi dhe ndoqi, një copë herë, sesi, të dy peshqit nuk e prishën rritmin e ndjekjes së njëri tjetrit. Qe , pothuaj, një lojë sa monotone, aq dhe e parrezikshme. Veç, ngjyrat rozakalter, shtresonin ngjyrat me flegrat e tyre të vogla dhe topitëse.
– Më ngjan më tepër me një karavelë të vjetër,- gati bëlbëzoi Simoni, i pasigurtë dhe dyshues.
– Më saktë, një anije me vela Simon!
– Po, po, ke të drejtë,- pohoi Simoni, me një gëzim të brëndshëm që mbanin, në thellësi të shpirtit, ca dalta xhami që gdhendnin papushim, një ndjenjë të paqartë dhe të trazuar.
Pas pak, si të ndiqte lëvizjet e erës nëpër pemë, terri sytë në largësi, andej nga deti i pamatë, mos shihte, befas, diçka të ngjashme, në sipërfaqen e praruar dhe të valë. Por, gjithçka, iu duk se mbeti pezull, si një spirancë korali, e mbushur me barëra, molusqe dhe guacka të zbrazura, ku e tërhiqte me një vrull shpërndarës anija-mjegull, në shtegtimin e vet të ngadaltë dhe të humbur. Një dritë e fortë i vrau bebëzat e zmadhuara dhe, ai, instiktivisht, vuri dorën sipër vetullave të trasha, që t’i mbronte nga ndriçimi i fortë dhe gozhdues.
Një shtjellë ere e bëftë, në ajër, mori formën e një trëndafili të egër, të bardhë. Qe një lloj flurudhe shkërmoqëse, ku mungonte kundërmimi dhe sharmi i dlirësisë. Gjithçka, që pasoi më pas, qe një platitje, që grahmën mund t’ia peshonte një qepallë femre, që sapo është përballur me një pikë të ngrohtë loti, në retinen e kaltër. U ngrit disi, pa më të voglën mëdyshje, për të vendosur një lloj rregulli, te disa fletë të mbushura, mbi tavolinën ovale, me një ngjyrë të thekur kaki. Por, nga ana tjetër, atje ku qielli po bënte trillet e veta të panevojshme, kishte lënë te perdet grackat e veta, prej thërrmija drite, me një manushaqe të errët.
Anija-mjegull kishte mbetur pezull, në atë skaj, ku horizonti kishte mbaruar rrëfimin e vet të tejzgjatur.
– Po zhduket Simon?!
– Kush Karl?!- ia ktheu ai dhe ia mbërtheu vështrimin skajit, ku rrëfimi, tashmë qe bërë një direk koralesh.
– Anija,- nëpërdhëmbi humbshëm Karli.
Simoni tundi kokën disa herë. Çehrja iu bë pak më e zbehtë dhe profili më i thiktë. Sytë i vagullonin një lloj uji, që rrjedh nga buzët e një mëshqerë, kur përtyp barin e njomë të luginës.
– Sa gjatë po e mendon fundosjen e anijes-mjegull?! Pse kështu?!
Karli vuri dorën te gjoksi, sikur donte të mblidhte me gishtrinjtë e hapur mpiksjet e fundit të një frymëmarrje të dallgëzuar.
– Dhe më duket se kam një lloj të drejte!
Ai vuri gishtin, te buza e poshtme dhe po e tundte, me një lloj finesse, të harpës muzikore.
– Po kujdes, se ka lënë diçka te thinja e tëmthit!
Karli u shkreh, në një të qeshur, që vetëm nga gusha e ngrehur e pëllumbave, mund të vinte. Një shpupurisje e harresë e mpleksur me gugftunë e mbetur në kuvli, për një kohë të gjatë.
– Cilën pjesë Simon?! Të lutem ma thuaj!
Simonit, një copë herë, i mbeti përgjigja te guguftuja, në kuvli. Aty,ku bardhësisë i mungonte ngjyrimi i trazuar.
– Elika, pikërisht, elika.
– Po, gjithnjë, tëmthit nuk i mungojnë elikat. Po, në këtë rast, ndodh që elika të jetë e dyfishtë. Po, po, e dyfishtë!
Në atë çast, si për të vërtetuar atë që tha, nxorri nga goja atë avull të fashitur që u mungojnë elikave të shuara, në fund të ujrave. Simoni, një hop, pati një stepje, që i erdhi nga nervi i fundit, i nofullës së karfosur.
– Mbase ke të drejtë,- tha me vete dhe u përtyp disi.
Karli, ashtu, nën peshën dhe trysninë e vegimeve, shkoi sërish te akuariumi. Bëri një rrethrrotullim, pothuaj, gjysëm i përkulur. Lëmoi xhamin e akuariumit me pëllëmbën e hapur, ku gishtrinjtë iu dukën më të hollë dhe, pothuaj, më të tejdukshëm. Aq sa Simonit iu dukën se peshqit, nëpër gishtrinjtë e hapur, po vraponin si të xhindosur, në një pistë mishi dhe kockash. Më pas, ktheu kokën nga ai, e pa drejt e në fytyrë, me atë vështrimin e humbur, ku mendimet e kanë pak të vështirë të gjejnë vëndin e tyre, në rregullsinë e shtjellimit.
– Simon kam ca kohë, që s’më hiqen nga mëndja ca fanitje paralele!
– Fanitje paralele?!
– Ndoshta e kam gabim, ndoshta janë rastësi, s’di çfarë të them!
Simoni tërhoqi gotën nga vetja dhe e vuri në buzë. Në trup ndjeu një gjallëri të munguar. Një ofshamë e ngrohtë iu struk brënda vetes.
– Po sa kohë ke Karl?!
– U bënë ca. Mbase disa muaj.
– Nga rastësitë the?!
– Po,po, nga një mbivendosje rastësish. Nuk them kot. Më beso!
Simoni ndjeu një tryelë amorfe që po i gërryente krahun e djathtë të kraharorit.
– As që e ve në dyshim Karl!
Atij, në atë çast, fytyra i mori një nuancë, kur ëndrra, në çdo etapë, i bënë më jetësore rastësitë. Madje i çon, në ato caqe, kur gjërat verifikohen më lehtë, në luhatjen dhe bindjen e fashitur të tyre. Te e midista që mbetet, si thërrime buke te dhëmbët e feksur të ëndrrës.
– E di Simon, asnjë rastësi s’mund të jetë, thjesht, një rastësi!
– Dhe unë, për këtë, jam më se i bindur!
Simoni iu afrua më pranë. Gati u bë njësh me vetdijen e vet.
– Por kur fillon zanafilla e kësaj hamëndjeje?!
– Një ditë të premte.
– Kur?!
– Në tridhjetë Mars.
– Para pesë muajsh?!
– Diku, aty, afërsisht.
– Ku?!
– Në qiell.
– Vetëm në qiell?!
– Po,por pikënisjen e ka nga toka.
Simoni shqeu sytë. Balli i ngushtë, iu mbush me rrudha të vockla, të përhime, rrëshqitëse. Trokiti gotën me thoin e vogël. Një tringëllimë e dobët bëri një piruetë të zgjatur, midis llampadarit të madh në tavan, që iu duk si një zonjë e rëndë mondane, në heshtjen e saj, me një brenge te larget, të pellushtë.
– E shikon Simon?! Anija u zhduk, u tret.
– Ajo në qiell?!
Karli lëvizi, paksa nga vendi. Qafa e hollë iu bë më e purpurt, gati me një fluiditet shtegtues.
– Më parë është zhdukur, nën ujra,- pohoi ai, me një zë të thellë, të humbur, kumbues.
– Si, kur?!
Karli u mendua, njëfarësoj. Profili i tij, disi i hequr, iu duk se shkoi të zinte vend te korniza prej bronxi, te këndi, sipër një abazhuri, prej ebanozi të gdhendur.
– Para dhjetë ditësh.
– Ç’lidhje ka kjo me anijen-mjegull?!
Karli futi njërën dorë te xhepi i djathtë. Sytë iu bënë më të thellë, me një xixëllimë të mekur, të plogështë në mes.
– Kështu mendoja edhe unë, ç’lidhje ka?!
Simoni pati një krisje të lehtë në shpirt. Rrufiti hundët dhe fërkoi duart, me një siklet të brendshëm.
– Ke ndryshuar mendim tani?!
– Mbase. Po kam një hipotezë më tepër.
– Rastësi që të çon te hipoteza,apo hipotezë që të çon te rastësia?!
Karli, në atë çast, me atë qëndrim thuajse të ajërt, iu duk se qe bërë njësh me një shtresë vegimi, që luhatej midis syve, gjysëm të mbyllur. Vagullia e një gjuhe flake, sipër një rrëkeje uji mbi xhama.
– Mbase të dyja Simon.
– Kur fillon zanafilla?!
– Më duket se ta thashë!
– Edhe ?!
Karli ngriti cepin e buzës së sipërme, pak më lart.
– Besoj, e ke dëgjuar atë kronikën e mbytjes së anijes, që kërkonte thesaret e anijeve të vjetra, shekuj më parë?!
– Atë që e fundosi uragani i tmershëm?! Po, si jo, e lexova Karl.
Simoni e degdisi mëndjen larg. Me gisht, hoqi një shtresë të avullt, nga vetullat e trasha dhe qimepërpjeta.
– Po ku qëndron lidhja këtu?!
– Ah, kjo është hallka e fundit Simon! Lidhja shtrihet shumë kohë përpara.
– Pra, kjo është hallka e fundit e hipotëzës?!
– Kështu, më duket
Simoni e kishte humbur fare. Një dobësi e lagësht, rrëshqanore, iu përdrodh përgjatë këmbëve të hapura, deri te pjesa e fundme, e shtyllës kurizore.
– Po tani ka marrë formën përfundimtare?!
– S’di ç’të them?! Ku i dihet?! Por, një sërë ngjarjesh, të këtij lloji, i japin një farë forme. Ndoshta jo përfundimtare, përderisa sillen, në hullinë e hipotezave.
Simoni trokiti prapë gotën me gishtin e vogël, aq sa tringëllima iu duk më e dobët, më e ftohtë, si të vinte nga avulli mbështjellës i palcës së drurëve. Qe një tangent vibruese që i la mbi mollëza, atë që butësia e shkarkonte te pjesa e vet më e pandjeshme, ku pejzat humbin drithërimën, në një gjatësi kohe, ku rritualet bëhen monotonë, mosbindës dhe të askundshëm. Ndjeu një squllje të pavullnetshme, te mishi i mollëzave. Diçka u shkri aty. Një pellg melankolie zgjeroi sipërfaqen, deri te vagullia e syve që, tashmë, kishte marrë formën e plotë dhe të thellë.
Një duhmë ajri hyri në dhomë, me një krater të ndezur kundërmimi. Perdet u shpërfaqen, jashtë dritares, me arkitekturën e tyre të heshtur dhe të bardhë. Dërrudhat derdhën, mbi degët e pemëve, ciklonin e vet të ngrirë. Simoni puliti qepallat dhe fërkoi pjesën e sipërme të parakrahut. Lëvizi paksa, fare paksa, në kahun e kundërt.
– Karl, mund të jesh pak më konkret?!
Ai heshti një grimë. Nga goja i doli një ofshamë, në formë delte. Pati një ndezje, te rrëmbat e faqeve, që iu bënë më të gjalla dhe më flakëritëse. Kasnecët e përjetshëm të përndezjes shpirtërore.
– Çdo gjë, e ka zanafillën më 30 Mars.
– Po ç’ndodhi më 30 Mars?!
– Një tërmet i fuqishëm, shkatërrimtar, fundosi nën ujra një ishull të tërë.
– Po e di, e kam dëgjuar. Pastaj?!
Karli terri vështrimin nga dritarja. Qielli uniform, më në fund, kishte gjetur ngjyrën e vet të plotë. Në atë vështrim, kishin zënë vend shtresimet, ku qiellit i mungonin për një kohë të gjatë.
– Afërsisht, dy javë më vonë, në qiell, ishulli u pasqyrua me tablon e vet të magjishme.
– Të plotë?! Nga kush?!
– Nga kush tjetër?! Nga konfigurimi i mjegullës.
Simoni u zbeh. Hapi krahët dhe diçka mërmëriti nën buzë. Këtë herë, përshpirtja e Simonit, mori një formë kapilare. Ktheu gotën me një dëshirë të papërmbajtshme. Rrëzëllimi i syve kishte marrë trajtën e orbitës së një ylli ndriçues, në hapësirën e përtejme. Grahu paksa dhe u bë më i papeshë, në atë qëndrim përhumbës.
– Më 13 Maj,- tha Karli, pas një pauze të shkurtër,- shpërtheu një vullkan i frikshëm. Pasojat rrënuese, tashmë dihen.
– Një kaos i vërtetë dhe vrastar,-pohoi Simoni, me një tundje të lehtë koke.
– Afërsisht, 10 ditë më pas, mjegullat formuan një krater gjigand. Të linte pa gojë. Një hutim grinjosh.
– The 10 ditë më pas?!
– Aty rreth,- ia ktheu ai, me atë profil të hequr që përjashtonte çdo mundësi, në përcaktimin e saktë të datës.
– Dhe ti bëre prapë lidhjen?!
– Si në rastin e parë.
Simoni pati një turbull të lehtë. Ofshau nën vete, ku rrënqethja, në atë trup të dobët dhe eshtak, nuk kishte më një pikënisje të vetme. Gota para, pothuaj bosh, sikur kishte grumbulluar brënda një sasi mornicash, që nuk kishin gjetur më vend, në trupin e tij.
Karli u ngrit dhe ia mbushi gotën. E kuptoi që hutimi i tij kishte nevojë për një etje shtesë. Simoni ia bëri me dorë dhe e shtyu gotën nga vetja.
– Më 14 Qershor, në një mesditë me lagështirë të lartë, një tren doli nga shinat, me një shpejtësi të rrufeshme. Qe një katastrofë e vërtetë.
– Oh Karl, kam patur një të njohurin tim , në atë tren! Pati fat, mbeti gjallë, por me fraktura të rënda, në shtyllën kurrizore.
Karli bëri ecejaken e zakonshme, rreth tavolinës ovale. Dorën e majtë nuk e shqiste nga sipërfaqja e lëmuar, me ca reflekse të tejdukshme që ndryshonin formë, në çdo sekondë.
– Pas dy javësh, po lart,mjegullat formuan vagona treni, në shkarrje të pjesshme.
– Dhe kjo e vërtetë?!
– Njësoj, si në rastin e dytë. Pirpikmëria qe shëmbullore.
Simoni ndjeu te kyçet, ca pickime të thella, sikur t’ia kishin mbërthyer me pineska argjendi. Zemra i rrihte me një rritëm të panjohur. Presioni i gjakut, në temtha, qe gati buçitës. Pa gotën, me bisht të syrit. Po, këtë herë, etja nga buzët kishte bërë një lejekalim të pakthyeshëm. U ul dhe vuri duart mbi gjunjë. Gjithçka, te ai, dukej se qe një pështjellje e një lëmshi gëlltitës.
– Më 17 Korrik, një ditë e martë, ku nxehtësia kishte kapur zenitin e vet, një kështjellë e vjetër, shumë e vjetër, një objekt muzeal që mbante brënda relika të vjetra, të rralla, unike në llojin e vet, befas u përfshi nga flakët misterioze. Dëmi qe i pallogaritshëm!
Simoni, gati u përmend, si nga një ëndërr e keqe, që të shtrëngon rreth fytit mantelin e vet të hekurt.
– Kam qenë aty, jo pak herë. Kam bërë një studim të detajuar që zgjati, rreth katër vjet. Ky fakt më ka tronditur jashtë mase.
– E di Simon. E kemi biseduar bashkë për një kohë të gjatë. Rrethanat misterioze, lënë shumë vend, për gjithlloj hamëndësimesh.
– Diçka më tepër Karl, diçka më tepër!
Karli kryqëzoi krahët. Me hapa të vegjël shkoi te dritarja. Në atë ecje, konstrukti i tij, i ngjau me një rrëfenjë, e skalitur me bërthama bajamesh. Deti qe bërë më i paqtë, më vetëtitës, por më i largët. Duhmat erës, kishin mbledhur buqeta kripe, në ajrin gjysëm të lagësht.
– Pas nëntë ditësh, tutje, në skajin anësor, mjegullat formuan disa bedena, që perëndimi i vonshëm i diellit, dukej se i kridhte në flakë.
– Dhe kjo e sigurtë?!
– Më e sigurtë se rasti i tretë!
Më pas, përkohësisht, në dhomë ra një heshtje e thellë pingule, që vetëm perdet mund t’ua gjenin etimologjinë, përmes dërrudhave të tyre të shkrifura. Simoni qeshi paksa, por ngeshëm. Dhëmbët e bardhë, rruazorë, u pasqyruan te gota, te avulli pështjellës, nën një ngjyrë të tretur smeraldi. Tundi kokën, mugëlloi sytë dhe mblodhi buzët gogël. Këmbanë vjeshte, e goditur nga një stuhi gjethesh të tharrëlagura.
– Pra, anija lart, është rasti i fundit.
– Të shpresojmë kështu Simon! Të shpresojmë kështu!
– Pa më thuaj, kur ndodhi ngjarja e vërtetë, reale?!
Karli, shkruajti rrufeshëm, me gishtin e madh, diçka, mbi lustrën e tavolinës. Dhe, po aty, shpejt e shpejt, u mundua ta fshinte, sikur të qe, thjesht, një fanitje e vonuar dhe asgjë më tepër.
– Më 14 Shtator, një pasdite të vonë, me shi, shkulma dhe rrebeshe.
– Dhe kjo e sigurtë?!
– Më e sigurtë se rasti i katërt!
Simoni u përtyp lehtas dhe ndjeu një angushti shtrënguese në gjoks. Thellë syve, te ai boshllëk i ujtë, lëvizës, ai ndjeu se dallandyshet e fundit të stinës, kishin lënë një shuk kashte, të lagësht dhe të shpërndarë disi.
– Pra, tani, nuk mund të bëhet fjalë për hipotezë?!
– Mbase po, mbase jo!
– As për rastësi, nuk besoj më.
– Edhe kësaj nuk i dihet!
Simoni morri gotën dhe ktheu një gllënjkë. Iu duk e hidhur, e rëndë, farmak. Mori frymë thellë dhe puliti qepallat e rënduara plumb.
– Po një varg rastësish krijojnë një hipotenuzë, që bashkojnë dy pika.
– Vetvetiu, më duket se janë bashkuar,- ia ktheu ai, duke e patur mëndjen diku, në atë skaj hapësire, ku gjithçka i nënshtrohej një cikloni të brëndshëm mjegullor.
Simoni e ndoqi, një copë kohe, atë vështrim. Po ngeci, diku, në mesin e tij, ku asgjëja kishte thyer skeptrin, te gjunjët e veta. Qe një humbëtirë, thuajse uniforme, si e vajisur nga rrudhat e ballit të menduar.
– Sipas teje, kush mund të jetë arsyeja?! Mund të më japësh, qoftë edhe një shpjegim të vogël?! Ndihem shumë konfuz! Po, po, nuk e them kot!
Karli, në atë çast, iu duk krejt tjetër. Sikur qe kredhur në një botë të padukshme. Edhe lëkura e fytyrës, sikur kishte marrë ngjyrën e drurëve të pemëve, që kullojnë ngadalë, kur, befas, i zë një shi i butë, i imët, me ca rrëkeza te vogla, të mahisura.
– E kam një. Po , gjithsesi, mbetet në kufirin e një hamëndjeje.
Simoni fërkoi duart dhe ia nguli vështrimin, tejpërtej.
– Dhe kush është?!
Karli bëri disa hapa para dhe mbertheu krahët, pas mesit.
– Qielli, mesa duket, me atë mënyrën e vet misterioze, të padukshme, bën rriprodhimin e kujtesës.
– Rriprodhimin e kujtesës the?! Të kujt?! Pa shpjegohu, pak më qartë!
– Të tokës.
– Të ngjarjeve që ndodhin në tokë, do të thuash?!
– Sigurisht, të atyre.
Simoni i shtrëngoi më tepër grushtat e mbledhur dhe trallisja,që kishte humbur shigjetat e rrëmbave të tendosura, ia bëri fytyrën më të zbehtë.
– Dhe këtë e bën, nëpërmjet mjegullave?!
Karli u kthye nga ai dhe ngriti duart lart, në formë pohimi.
– Me çfarë mund ta bënte tjetër, përveç se atyre?!
– Po pse pak me vonesë?! Si thua ti?!
Karli heshti një hop. Më pas u zhyt në kolltuk, duke hequr dorë nga rrethrrotullimi i tavolinës.
– Pikërisht, Simon, sepse duhet një farë kohe, për të bërë rriprodhimin e kujtesës.
– Ngaqë kërkon ta bëjë, në çdo imtësi detaji?!
– Edhe kjo qëndron.
– Po fundja, ç’është gjithë kjo?!
Karlin nuk e mbajti më vendi. Shkoi te dritarja dhe zgjati dorën, të mbërthente një gjethe, që kolavitej në ajër, me një frekuencë të lagësht, të grimcuar.
– Mbase është homazhi përfundimtar i qiellit! Ç’mund të jetë tjetër?!
– Kush e di me siguri?! Sidoqoftë, kjo gjetja, rriprodhimi kujtesës, është për t’u vlerësuar, Sa interesante, aq edhe origjinale!
Ai ngriti supet,gati me atë konfigurim të shkumtë, përkohësisht, mbylli sytë dhe lëkura e faqeve iu bë më e bronxtë.
– Besoj se do shkruash diçka, mbi këtë gjetje origjinale?!
– Besoj po. Shumë shpejt. Gjithçka më është ngjizur në kokë, prej kohësh.
Një vrundull ere futi brënda polenin e shkundur të bajameve. Qielli kishte puqur skajet. Qe bërë më i matanshëm. Ndërsa deti, po ildiste shkëmbinjtë me stërkalat e ylberta. Simoni pa orën. E kuptoi se kishte ardhur koha të ikte. Mërmëriti diçka nëpër buzët e holla, petashuqe. Një boshllik uturitës, ndjeu brënda vetes. Një shterje, githpërfshirëse, ku kurioziteti kishte shuar, me duart e veta, fitilat e ndezura.
– Po iki Karl!- i tha ai. I zgjati dorën dhe ia shtrëngoi fort, me një admirim, që i kalonte caqet e respektit dhe mirësjelljes.
– Takohemi, pas një jave mik! Deri atëhere, çdo gjë do jetë gati dhe e përfunduar.
Simoni, pa thën një fjalë tjetër, mori drejtimin e derës së jashtme. Kur e hapi, qëndroi një hop,pastaj, me një zë drithmues, të thatë dhe kumbues shtoi.
– Pra, asnjëherë, rastësia…
Tjetri, në çast, ia mori nga goja fjalët.
– S’mund të jetë një rastësi!
Dra u mbyll. Një korent ajri, një copë here, qëndroi pezull në dhomë, sikur të kërkonte një copë vend të përshtatshëm, për të shkarkuar furinë e vet. Jashtë dritares, mjegullat qenë bërë njësh. Qielli qe bërë më i thellë, më i zëshëm, me një hapësirë të pamatshme, në fundet skajore.
Tirane-2016