BREGU I PIKËLLIMIT. Poezi nga TEKI DËRVISHI

Gazeta Nacional

3 vjet ago

Në prag të mitingun të poezisë, të 56-tit më radhë, prezentojmë poezi të poetit, prozatorit të shquar dhe dramaturgut brilant të letërsisë bashkëkohore shqipe, Teki Dervishi! Tekiu, u dalluar për qëndrimin e tij atdhetar e intelektual dhe individualitetin e tij unik letrar! Mirënjohje të përjeteshme!Muharrem Kurti

I VARUR ME VARGJE PËR DRURIN E BLERTË

Gjithmonë do të këndoj për pendesën e thellë

Për një nënë që nuk ia di të birit as varrin

Për një nënë tjetër që nuk di se djalin e lindi

Poet dhe zemër të huaj që varet me këngët e veta

Për fjalët e ngrohta në ndarje për harresën

Për kafenetë e nxira dhe për violinat e ciganëve

Për verën e rrushit të zi për erën e kikirikave

Për rrugët dhe ekipazhin e një cirkusi të verdhë

Për gëlltitësit e tij të zjarrit dhe për palaçot

Për një epitaf në një varr t’rrafshuar kaherë

Për një vatër të fikur nga shirat e stinëve t’zisë

Për një dashuri të humbur për shumë dashuri

Të humbura dallgëve te shqetësuara të mërisë

Për ditën kur shterren fontanat në qytetin time

Për pritjet e gjata dhe për drurin e blertë.

BREGU I PIKËLLIMIT

Tim atë – Shaip Dërvishit

Njëzët vjet i vdekur mysafir të erdha

Radhën e ke i vdekur vizitën të na kthesh

Eja se më gjen në konakun tim të përbotshëm

Të pret urna ime e derdhur kurbetit me kobër

Eja e mos prit shtegun të ta çel pranvera

Se mal jam unë ku bora e zë borën.

FJALËT E FTOHIN ZJARRIN

Heshtja e fsheh krimin

Fjalët e ftohin zjarrin e kokës

Latues mermeri me daltë

Godit pirgjet e larta t’botës

Me ngjyrën e amshuar

Me fjalën e zjarrtë

Në skenë pas perdes

Paloço

Pa emër pa datë.

Eshtrat t’i sjellin me anije

Deti çohet dallgë.

LETËR RRUSHE REXHES

Kush do të gjejë shteg

Në shkretëtirën e shpirtit tim

Unë vetë jam kthyer i etshëm

Nga gurrat e lirikës sime

Në parajsin solemn

Më kanë goditur më pjata yjsh

Kurse bukuria vret

Barkun dhe mendjen

Me dyllin që mbeti

Figurën time latoj.

SMUNDJA E SHPLUAR

I kujt është pylli trevjecar

Kush më bëri kaq të bukur

Të eger

E të padukshëm

Thuaj këmbës le të ecë

Sëmundja s’mund të më ndalë

Brenda lëkurës sime

Po qe se jam larë në dru e gdhendur

Mund t’më latojë edhe me dyllë

Po sytë? Ku t’m’i gjeni

Sytë s’behen prej zymryti

Ballsamoni rrapullitë e mia

E vidhi afroditat e mermerta

E lermani shenjën e kainit në ballë

Po unë do të kthehem

Me Hijen time , me Ujërat, me kohërat

Dhe do ta mbuloj atërisht

Sëmundjen e shpuar në shtratin tim

Po qe se s’kthehem

Ndokush do të më tregojë.