KUR NATA VJEN
Mungesën tande po e ndjej
kur nata vjen
e ti pranë meje ma nuk je,
më mungon si hana qiellit
natën kur ka re.
Më mungon kur bie shi
e tingujt e tij i dëgjoj pa ty,
në vend të zanit tand
shtrihem vet,
mendoj për ty.
E ndjej mungesën tande
kur nata vjen,
kur e vetme jam pa puthjet tua,
më mungon se si m’shikoje
si më thoje UNË TË DUA.
Erë fryn, fluturojnë gjethet
tek ti shtegtojnë
kalojnë dhe detet,
mbyten si unë nga malli për ty.
M’ka marrë malli ty me t’pasë
me ti puthë ata dy sy,
kur nata vjen du të t’kem afër
lumtunia jeme je veç ti.
MUNGESË
Sa m’paska mungu me shkru
nën tingujt e shiut t’verës,
nën rrezet e thyme t’diellit
të mbytun nën re.
M’paska mungu me shkru
tu i dëgju zogjt e malit,
kangt e tyne t’bukra
natyrës tu ja këndu.
M’ka pasë humb frymzimi
si orientimi i gjetheve prej erës,
si buzqeshja jeme,
se ti je tu m’mungu.
Më mungon si hana natës
qiellin najherë kur e braktisë,
e yjet zhduken nuk shndrrisin
rrijnë n’zjarrin e vetmisë,
digjen me na pa bashkë.
TINGUJT E NATËS SË SONTME
Tingujt e jetës teme
janë ata tinguj sot,
tingujt e njëjtë si natën e kalume.
Tingujt e këpucëve që kërcasin
rrugëve të laguna me shi,
tingujt e vetmisë
së qiellit pa hanë.
Ftyra jeme sonte, e lagun
zemra jeme dridhet
nga mungesa e përqafimit tand.
I mungon shikimit tim
shikimi yt plot dritë,
më mungon buzqeshja jote
kur flokt nga ftyra mi largoje.
Je ti, tingull i jetës teme
si melodi e bukur
që mes resh fluturon,
qiellit bukuri i shton.
Me tingujt e natës së sontme
në vetmi po ngushllohem,
në vetmi do t’jem
ty tu t’pritë te unë me ardhë,
se me vetmi nuk mund t’pajtohem.
DRITA JEME
Lëre t’flasë vet’ çdo detal,
bota tash ka ndryshu kuptimin e saj.
Çka unë ndjej tani
asht era e trëndafilave
t’mbjellun n’shpirtin tim,
kundërmues si dashnia që ti ma jep mu,
sa herë unë të puth ty me buzqeshjen teme.
Unë të zgjedh ty
të bahesh drita jeme,
hana që shndrit në qiell
tu m’përqafu mu sikur retë njana tjetrën
duke vallzu, duke qarë e duke qeshë,
e lumtun e n’dashni.
STRUKUN
Strukun n’errsirë tani
E pamundun me u kthy tek ti,
M’ka kaplu mërzi e madhe
S’mund të rri un ma pa ty.
Edhe qielli qan me mu
Mbushun dhimbje, jam shkatrru,
Derë vetmie nuk më hapet
Mbyllun brenda kam përfundu.
Akrepat e orës kanë ndalë
Ka ndalë edhe koha për mu,
Akull m’asht ba dhe zemra jeme
Pa t’pasë afër me m’përqafu.
Në qiellin e natës sot
Nji ylli për ty do ti flas,
Do t’puth hanën në vendin tand
Në ulërimë do t’pëlcas.
E shtrirë, ngrirë
Ty do të t’pres,
Nëse s’vjen e më le vetëm
E di se vetëm do të vdes.
KALOJA RRUGËS, HIJE
Kaloja rrugës, hije
Puhi mendimesh më prekte ngadalë,
Flisja me veten
E çmendun isha?
Çfarë po mendoja un ashtu vallë?
Kaloja rrugës, hije
Përpija kujtimet e mia me mall,
Hapeshin plagë
Putheshin lotë
Në zemren teme ke lane nji barrë.
Kaloja rrugës, hije
Përplasesha mes muresh gjithandej,
Bora po binte
Acar po ngrinte
Qiellin dhe mu pa asnji ndjenjë.
Se ndjenjat pa shpirt mi more ti
Lule e vyshkun kam mbetë pa ty,
Frymoja un me frymën tande
Frymën e fundit ma more ti.
SHUHEM
Të ftohta rrugët
Acari më përpiu sot,
Shtyhesha, shfryhesha
Sytë i kisha t’mbushun me lotë.
M’kapluan mendimet
M’kaploi malli për ty,
Tash që afër nuk të kam
Emrin tand un’ si ta fshij?
Melankoli e mall
Kjo vetmi po m’ha të gjallë,
Si asht thy kjo zemra jeme
Mbaroi historia jonë përrallë.
As hana dritë ma s’po ban
Fikem dhe un’ si nji qiri,
Më duket se as frymë nuk marr
Shuhem kur bashkë s’jemi të dy.
GJYSMË
Gjysmëhanë
ghimbje m’sillje, më shkatrroje
gjysmëhije,
edhe buzqeshjen ma përgjysmoje.
Zemër e thyme,
edhe dashninë e keqkuptoje
ma more shpirtin, dhembshuninë
jetës kuptimin dot s’ia mësoje.
Gjysmënjeri,
përgjysmove ndjenjën time
venite puthjet, ledhatimet
humbe ditët me agime.
Gjysmë ishte edhe dashnia jote
rrugët sodis tash tu mendu,
mendoj, kërkoj, e mallkoj veten
si munda me t’lanë ty me m’lëndu.
SI PIKË LOTI
Rrugë mbushun me borë,
Bardh si shpirti yt
Ndritun atje lart,
Diell fshehun nën re.
Rrugë mbushun me borë,
E duart e mia t’ftohta akull
Me t’prek ty kërkojnë.
E ftohtë do t’jetë dhe nata sot,
Si mëngjesi i nesërm, acar
Bardh, bosh, e zbrazët pa ty jam.
Eja, si nji fluskë
Mbi synin tim qëndro,
Si pikë loti të ndjej
N’faqen teme duke u shkri.
E DEHUN JAM
E dehun jam, e vyshkun
Fletë e ndrydhun përmbi dhe,
Varrë hapun, shkelun, gjujtun
Herë këndej e herë andej.
E thyme, e dërmume
Vetëm në ktë botë jam,
Marrëzisht e dashurume
Askë afër ma se kam.
E dehun jam, e dehun isha
Edhe sot sikur si dje,
Mbulu me hi, e përgjysmume
Shkrum e bame pa asnji ndjenjë.
Vrapoj pa mend, me lot në sy
Lindje, jug, perëndim, veri,
E dehun jam, e dehun isha
E shkatërrume që s’të kam ty.
KU JE TI?
Ku je ti në nji qiell me re mbuluar?
Ku je ti në nji ditë pa diell?
M’ke lanë mu shpirt vetmuar
Lodroj me erën nganjiherë.
Pika shiu në ditë vere
M’kujtojnë vjeshtën, nostalgji
Gjethe t’vyshkuna pushtojnë kopshtin
Vyshkem dhe unë sikur ti.
Lindjet e ngrohta mëngjeseve
Netët me stuhi mbuluar,
Flladi puth fytyrën time
Dielli qoftë i mallkuar!
Re, veç re mbi kokë kam
Këmbanat pa ndalë bien
Kapelja e zezë mbulon sytë
Lotët e mi të mos shihen.
Funerali i zemrës së thyer sot,
Piktura pa kornizë m’ka mbetë
Lutem për ne si dje, dhe sot
T’bahemi bashkë në tjetrën jetë.
ZHDUKU SI GHITHNJI
As muzika s’ma mbush zemren
sa bosh jam pa ty,
sa bosh,
n’errsirë tretun jam n’mendime
të ndjek në andrra ngado të shkosh.
Aty t’kam e t’përqafoj
me ty jam, me ty frymoj,
aty as dorën s’ta lëshoj
të puth fort, të shtrëngoj.
Asgja s’po më ngushllon tash, jo
shumë bosh jam,
sa bosh,
Eja, eja më ledhato
t’premtoj se të lë të shkosh,
edhe pse dielli mbrapsht do t’lindë
për mu, ma dritë s’do t’ketë, jo
ishe i vetmi diell për mu
lumtunia në këtë jetë.
T’paktën eja sonte
dhuratë puthjet tua mi sill,
aromën tande lërma mu
e pastaj zhduku si gjithnji,
veç vujtje mbill.