Gazeta Nacional Albania

MËNI  ZOTASH TË LASHTË. Poezi nga poeti i famshëm Hamit Aliaj

 

ZOTA JETIMË

Fëmijët  kujdesen të mos u sëmuren  kukullat,

Prindërit kthehen në libër lutjesh të mos u sëmuren  fëmijtë,

Qentë qajnë kur u sëmuren të zotët,

Po kush do të kujdeset kur sëmuren zotat ?!

 

Vetmi zotash jetimë

Të mbetur pa njeriun, në qiell e në dhe,

 

Për Qiell e për Dhe.

 

 

 

GRUA  E  PANJOHUR

 

 

Atë rrugën e holluar, si krah zogu

Harruar e vetmitare, plot bar të egër

Tash s’e shkeli më, se tek ti më sjell,

Mijëra sy të bukur me zjarre ujkonjash

 

Si sytë e tu, më panë plot lutje,

Por fytyrat nuk ishin asnjë si e jotja

E kur fytyrat që m’u dhanë, si e jotja ishin,

 

Sytë ishin të tjerë ,tjetër ishte qeshja,

Kaprolle të hutuara s’kish në ata sy

Veç dete plot varka ikanake,

Detet s’e mësuan kurrë artin e plakjes!

 

Grua e panjohur, fjalë e pathënë

Nëpër qiejt e Europës që me avionë i brodha

Ajo rrugë e hollë mbuluar me bar të egër

 

Avionët i huton, radarët i prish

E më ndjek, fërgëlluese nën hënë…

 

 

 

QIELLNISHT

 

Gratë e të humburve

Pikëllim i botës janë,

Qershi të mbjellura në oborre jetimoresh

 

Të pikëlluara lulet

Që çelin në tokat e robnueme

Fatkeqët hyjnë në këngë:

 

Të vdekur

Hypur në kalë të drunjtë

Qiellnisht rrëzohet kujtesa

Mbi gurin që  nuk plaket,

E as  gjak nuk ka

 

Nuk është qëndresë,

Burg i dritës është guri

Se  botët ndryshojnë

Vetëm kur çmenden kukullat…

 

Kan me u çmendë kukullat një ditë !

 

 

 

FAJE DRUNI

 

 

Ai nuk shkoi asnjë ditë në luftë,

Kur ajo mbaroi dhe flitej për të munguarit,

I shpalli tradhtare të gjitha pemët:

 

Pse ju çelët lule

Edhe në kohë të robërisë ?!

 

Me sakicë në krah, një nga një i pret,

Me drunin e tyne gdhend

Të dekun prej druni

Që del e i shet

 

Në emën të historisë…

 

 

 

NESËR…

 

Ia heq urat lumit dhe i merr me vete si libër

Për të lexuar në to hapat që s’kthehen më,

 

I vë drynat qiellit dhe zgjidh qenin në muzg,

Në besë ia lë natën ku pipërrin veç qokthi,

 

E shkon të bëjë gjumin në botët e Ajnshtajnit

Ku nata e atjeshme  është sa njëqind të këtushme

 

I lumi ai i mjeri

Në çfarë agu do të zgjohet nesër !

 

 

 

BIBLA E DRITËS

 

Në errësi vërtitej Universi,

Të bëhet njeriu, u tha në ditën e fundit.

 

Njeriu u bë,

Po prap ish terr Gjithësia

Pastaj erdhi dashuria

 

Dhe u bë drita.

 

 

 

KTHIME PA HËNË…

 

 

Në katundin ku vdiqën gjithë burrat

Natën nga varrezat dilnin hije të çuditshme,

Shkonin te shtëpitë pa zot

E flinin me vejushat e mbetura shkret

 

Ishin burrat e tyre të dikurshëm

Vdekur prej pengjesh të mëdha

Pa u mbushur ende viti diellor

Fëmijë të çuditshëm mbushnin

Netët e frikshme të katundit- shtet

 

Dhe historitë edhe sot fillojnë

Me njerëz të lindur prej fantazmash

 

 

 

DRURI I NATËS

 

 

Në atë dru prej terri janë rrathët e dritës,

Në ata rrathë është një burrë,

Në atë burrë është një grua e bukur,

Në atë grua është udhëkryqi ,

 

( Gjithë udhëkryqet e botës janë në një grua),

 

Në atë udhëkryq është druri i natës

Që pret të bëhet violinë,

Në drurin e natës janë hënat dhe zjarret,

Mungon vetëm fjala…

 

( Gjithë udhëkryqet e botës janë në një grua)

 

 

 

 

QENI I ÇARTUN

 

 

Vrite qenin e çartun, Imzot

Se edhe qiellin po e msyn

E ka me na i hanger zotat !

Për qiell e për dhe !

Po s’lë kanuni qenin me e vra,

 

Shoqata e qenve ,nuk lë !

E qeni i çartun msyni udhëtarin e parë,

Udhëtari i parë kafshoi udhëtarin e dytë,

I dyti të tretin, i treti …

 

Në mbrëmje gjithë katundi u çart e lehte si qen,

I u turr deleve çartani i zi,

E delet e terbuara lehnin si qen,

Lehnin krojet ku pinë ujë të çartunit,

Lehte dhia e Paria, huta e lahuta,

 

Të nesermen ranë shkabat mbi gjahun e tyre,

Këlyshë të vegjël,lepuj,qingja e gjithçka gjetën

Po krejt ishin të trenta,të çartuna,nis e sos,

Shkonin qiellit me to, e qielli lehte,

 

Leh qielli, Imzot,

Atë e ditë e sot !

 

 

 

 

 

NATA E SHTEGTARËVE

 

 

Njeriu i mbetur në moskohë

Duke shkelë hijen e vet shkon pyjeve

Me diej të ftohtë e gjuan vjeshta

Frymë njeriu s’piplon ag e mug

 

E drurët e natës lëshojnë

Hije nën hanë

Oh ç’tutë e vetmueme

Hijet e hanës !

 

Është nata e shtegtarëve

Para se me shkue te krojet e vetmive

Me za të naltë i thërrasin vetes

Që të degjojnë të Lumet e natës që hënojnë burimeve

 

E të mos shkelin në sofrën e tyre që të zanon

Çfarë rrenë e bukur :

Njeriu i thërret vetes ,jo për zanat e malit

 

Po për të mundur frikërat e vetmisë së përjetshme

Që lindin perëndi të vogla

Është nata e shtegtarëve

 

Që ikin nga dheu im,

Në shpindë mbajnë

Perënditë që vetë i krijuan

 

 

 

PIKLA

 

 

Në një pikël uji fle vetëtima,

Qiej që murmurojnë,shirat e vetmive

( Në ujin që pin ti )

Janë retë ,

Dhe anatomia e detit,

Pikëllimet e botës,në një pikël uji,

( Në ujrat ku kqyresh ti )

Ah ,uji që ti lan sytë ,në çfarë qielli shkon,

Kur bëhet rrufe, mbi ç’botë bubullon?

( Një re e bardhë prej teje del

E qiell më qiell prapa më vjen)

Në një pikël uji, gjithë etjet e botës…

 

 

RRETHI 365

Kish ra një bishë e çuditshme

Që faroi gjind e gja të gjallë,

Një imcak u nis malit dhe u trand dheu,

E s’u panë më,bisha as njeriu

 

Një ulurimë ndihet mot për mot

Thua se bisha ende s’ka dhënë shpirt

Libri i pashkruar flet për një kulshedër

Që i thau gurra e kroje,

 

Flatra i dolën një djali dhe bubulloi ,

Gjak i zi ra qiejsh e u lshuen ujnat

Më nuk u panë , kulshedra as djali me flatra

Një tjetër u rrzue në kersh

Ku lulonte një lule që s’e mbrrini kush

E kurrë s’kish shkelë kambë e të gjallëve,

 

I rrëzuemi s’u gjet e thanë e hangri lulja

Kur erdhi liria dhe po lypeshin te zhdukurit

Në mal u gjet njeriu që pat vra bishën,

Edhe djali që i dolën flatra e vrau kulshedren,

Edhe i rrzuemi për një lule

 

Njëri ish bërë vet bishë, zot i grigjave memece,

Tjetri – kulsheder , zot i ujrave të ngujueme,

Ndërsa i treti- lule

Në shkëmbin ku s’ngjitet askush

Metamorfozë e gjëmshme e Lirisë !…

 

Mbas rrethit 365 të rrotullimit të tokës

Fillon viti i paemër.

 

 

 

 

PRITJE

 

Gaztorët e qytetit

Paskan shkuar ta bëjnë zotin të qeshë

Aktori që vdiste çdo natë në skenë

Herë si Romeo, herë si Hamlet,

 

( O zot, si qanin gratë e qytetit të vogël për të !),

 

Në mesnatë shfaqet i dehur me konjak Skënderbeu

Në kafènenë “ Tri zanat”

Veterani i luftës së fundit

Merr në krah këmbën e tij të drunjtë

Dhe shkon ta shesë në tregun e heronjve

 

Qyteti nuk fle

Pret në ankth gruan e bukur

Mos çliron bishën që ka brenda saj

Për ta pushtuar tej e tej qytetin

Dhe i luten zotit

T’ua sjellë këtë robëri të bukur

 

Priftneshat e pafjetuna

S’lejojnë asnjë prishje martese

E vetmja që divorcohet

Është Liria !

 

 

 

 

HUMBËTIRA

 

Vjetranët në humbëtirën pa hartë

Bëjnë be se Krishti është prej katundit të tyre

Dhe mësime pleqnare i kanë dhënë djaloshit të ri

Qyshse 33-shi u bë numri fatal i botës

Prap besojnë se ai shfaqet netëve sa herë hingëllijnë kuajt,

 

Udhëtar këmbëzbathur i mbetur jashtë në natën e botës,

E këta ia mësojnë udhët për te njeriu,

Rreth mëngjesit ai bëhet re e bardhë

E netëve kujdesen veçanërisht për grazhdin e kalit

 

Se Krishti nuk lind qyteteve të betonta e dritave

I duhet patjetër një kasolle, një grazhd e një qiri …

Mariet me burra të vdekur prej kohësh

Për çdo vit lindin nga një fëmijë pa baba…

 

 

 

 

 

 

MËNI ZOTASH TË LASHTË

 

Nëpër dënesje reshë zbresin zotat e lashtë

Si mjegulla vjeshtojnë lugjeve të vetmuara

E bëhen barinj me fyej ndjellazanash

Vetëm e vetëm të takohen me ty,

 

Në të njëjtën orë,në të njëjtin vend

Ti, zotave u lije takim

Por vije tek unë , rrence zotash !

Atë ditë e sot qiejt e hutuar

Mbetën pa zota ,se pas teje u harruan

 

Bjeshkëve ku vazhdojnë duelet për ty

Bora e qindvjetshëve aty i ka zënë

Në pritje të verës që s’do të vijë më

Qysh atëherë kam ngjallur mëninë e hyjnive

Që nuk m’u nda asnjëherë,

 

Sa Troja të rrethuara u dogjën në mua !

Avionë plot natë shkojnë e vijnë nën hënë,

Një kalë i bardhë më pret te retë e bardha

 

 

 

PARA SE TË NISESH…

 

 

I mërzitur nga viset e tua,

Para se të nisesh në vende të panjohura,

Merr pak vjeshtë në strajcë për shpendët ikanakë,

Lidhe qenin që brenda teje leh,

Skifterin që del prej teje lere në qiellin e vjetër

Dhe natën, oh, natën e viseve të para,

Merre me vete, mos e harro,

Se asnjë yll nuk ndizet po nuk pati natë !

Të paktën të mos mbetesh i paqiell

Kur vetveten e humbur

netëve ta kërkosh , me fener fëmijërie

Se mbrapa teje mbetet guri

Që pret të bëhet njeri,

Njeri me fytyrën tënde të harruar

Sa herë të kalojë andej një grua…

 

 

 

 

GJAHTARËT

 

 

Në pyllin e mistershëm dolën për gjah

Gjahtarët ,pa ikur hënë e mëngjesit

Zunë pritat kahdo ku s’ikën as zogu

Dhe erdhën në prita krejt të egrat e pyllit

Mos ma vrisni atë kaprolle, tha gjahtari i parë,

Në të është shpirti i një vajze që e dashta dikur,

Mos e vrisni atë ujk, tha gjahtari i dytë,

Në të është shpirti i një njeriu që kam njohur

Që u bë ujk e iku nga jeta,

Mos e vrisni këtë dhelpër ,tha gjahtari i tretë,

Në të është shpirti i hafijes së katundit

Që vdiq një natë me borë e s’e pamë më,

Mos e vrisni atë lepur, tha gjahtari i katërt,

Ka jetuar në mua e shpirt nga imi ka

Gjahtari i pestë, i gjashtë,i shtatë,

Në gjithë kafshët a zogjtë njohën shpirtrat e dikurshëm,

E shpirtrat nuk vriten,thanë ata

As kur dalin prej njeriut e te egërsirat hyjnë !

Në muzg u kthyen me armë të pashkrehura …

 

 

 

EDHE VDEKJA ËSHTË NËNË

 

 

Në këtë jetën e shkurtër

Unë qeshi me vdekjen:

E gënjej, i vë emra si të më teket,

Kurrë nuk këndoj lavde për të

 

Ajo ka të veten

Kohën e pamatë, unë këtë të matshmen,

 

Ka kohë të hakmerret për shpërfilljen time

Të paktën me fjalë të hiqem trim

E ta mund tutën, frikërat e mëdha

Me të cilat ajo sundon botën

 

E të bëjnë të vdesësh përditë përsëgjalli !

Edhe vdekja është nënë :

Nëna e të gjitha frikërave !

 

 

ÇARTANI I QYTETIT TË ÇARTUR

 

 

Si kalë e shalonte vdekjen e vet,

E lidhte për freri te këmbët e statujave jashtë kafenesë

Atë dhe hijen e tij

Vetë hynte e pinte verë,

 

Këndonte këngë për femrat e bukura

Dhe ftonte në dyluftime profetët

E lodhur nga mospërfillja e tij

Vdekja e braktisi çartanin e përhënur

 

Ai dilte mbrëmjeve i dehur dhe e kërkonte ngado:

Kush ma pa të bukurën time ,

Të pabesën që shkon me të tjerë?

 

I hypte kalit mespërmes qytetit

Dhe u hakërrehej statujave plot morte:

“ Mashtruese të shekujve, ju ma gënjyet atë,

dhe ma morët

Dekën time të bukur”!

 

Po ajo kish punë të tjera derë më derë,

E harroi çartanin e qytetit të çartur

Dhe e dënoi me jetue !

 

 

 

EMRAT E UJIT

 

 

Emrat e ujit i ka një grua,

Herë bëhet lum, herë re e bardhë,

Borë që bie mbi gjithësinë

Uji dhe gruaja….

 

Emrat e ujit i ka një grua,

Syve të saj lexohet

Ndryshimi i motit

Një grua është e tëra prej shpendësh

 

Gjithë fluturimet janë në të:

Ikje flatruese e kthime qiellore

Skifter i larmë ndjek pëllumbin e egër,

Diku nëpër të

Çirret sorrë e zezë

 

Gjithë zjarret prej qiellit bien

Krejt vdekjet në qiell shkojnë…

Emrat e ujit i ka një grua

 

 

 

VJEDHËSIT E VDEKJEVE

 

Përsëgjalli ia bënë muzeun,

Në muze renditën krejt fotot e tij,

Bustet e tij me mermer të kuqërremtë,

Ku diejt harrojnë të perëndojnë,

Armët e luftës ku nuk shkoi kurrë,

Rrobat e ceremonive dhe dekoratat,

Disqet e rapsodëve që i kënduan këngë,

Librat e bibliotekës që s’i lexoi ndonjëherë ,

Gazetat e zverdhura prej motesh që shkruan për të

Dhe teshat që gjindja i ruajnë për ditën e dekës

I futën në qelqe të ndritshme

 

E ai

 

Gjallë se gjallë !

Dëm i madh:

E lanë pa dekën e tij

Vjedhësit e vdekjeve !

 

 

 

DIEJ TË FTOHTË

 

 

Gjithçka u bë vjeshtë:

Ikin qiejt në krahë zogjsh verorë,

Kanë ftohtë edhe diejt e ikin s’di se ku,

 

Ik dhe vetja ime

Nga unë….

 

Ty po të lë

Me veten time të dikurshme

Në brigjet e vetmive të Veriut…

Diej të ftohtë

Ta paskan prarue fytyrën !

 

Harruan vajzat mbiemrin e parë,

Unë, thjesht kam harruar

Emrin e lumenjve.

 

 

 

FATE LUMI

 

 

Kaq lumenj të mbytur në Drin:

Morava, Ereniku,Valbona,

Lumi i Kasajt, Lumi i Shalës,Kiri

E Buna, që buron nga gruaja e gurit

 

Duke kaluar Drinin

Të gjithë lumenjtë i kapërceva

E Drini i mbytur në mua

Asnjëri prej tyre

Nuk mbërriti ndonjëherë në det

 

Me emrin e vet.

 

 

 

 

TË BIJTË E FIKJES

 

 

Të bijtë e fikjes

Me copa atdheu e gjuajnë diellin në theqafjen

për në dete

E botën natë e bëjnë, tej e tej

 

Të bijtë e fikjes

Gjithë jetën e çojnë duke ndërtuar secili

nga një perëndi të veten

 

E në mbarim i hanë perënditë veta

Të bijtë e fikjes

Ta falin shtëpinë, gjakun e burrit të vrarë ta falin,

 

Por të vrasin po hyre në këngë

Të bijtë e fikjes

Që s’dijnë të lexojnë dheun

 

As barin, të gjthzotshmin e përjetshëm të harresës !

 

 

 

HARRESA

 

 

Çdo natë zbret një dritë prej qiejve

E sillet rreth dritares tënde

Thonë e shohin duke pikturuar

 

Të gjithë bëjnë bé se vetë Zoti është

S’paska kryer punë ende me njeriun:

Sipas fytyrës tënde e trupit

Njerëz të tjerë do lindka

 

Se ditën e fundit të krijimit diçka paska harruar

E vjen të të shohë ty në gjumë

Për të krijuar bukurinë

 

Ti , mos u zgjo !