POR, NE ISHIM

 

Pa dritat e mendimit…

jemi thjeshtë pjesa e pjesës të pjesëve

diçka që s’do ta shpjegoj assesi

nga erdhëm e kah shkojmë

mor askush s’do ta ndryshojë ligjin

e heshtjes bizare pasi tradhtojnë

dhe veten në fund të fundit

 

deri këtu kemi ardhur

duke u kapur për një fije t’mendimit

pas betejave të gjëllimit ofshajmë thekshëm

 

në tërë rrugëtimin tonë vetmitar

ekziston ana e errët që ne s’e shohim

pikërisht aty kemi kurthën

e shpirtit të lënë vishkull

 

s’është e rëndësishme

nga na vjen gjykimi

ne edhe vetëgjykohemi

për ato që s’ia arritëm qëllimit

 

tash qetësia ime vajton papajtueshëm

 

 

por, ne ishim…

pikëllim fatesh nëpër kohë

 

 

E PAMUNDSHMJA

 

 

Mësa një fije bari

që mund ta dijë për një fije bari tjetër

që ekziston dikund larg në botë

 

aq e pamundshme është ta dijë

dikush e dikund se ekzistojmë

ti dhe unë në këtë çast, pra

 

po flas, ja për çka po flas

për të pamundshmen

dijmë vetëm për raca njerëzish e popuj

 

kufij, luftëra, dhe tragjedi jetësh

por ne s’e dijmë biografinë e secilit

 

prandaj ne s’e dijmë as pse jemi këtu

e dikush tjetër e atje dikund

dijmë vetëm se jemi dhe në këtë formë

 

pra, ja për çka po flas

për të pamundshmen e njohur

 

E PANDRYSHUESHMJA

 

Ekziston diçka e paarritshme

për ta njohur deri në fund

 

në botën e kujtesës

qiriu i mendimit rri ndezur

në mua, përreth meje ekziston

e reziston deri në paskajësi

 

e mjegullt e panjohur

që rrjedhë përditë çdo çast

Panta Rhei, dhe

 

një ditë që s’do të jemi

më kështu në këtë ajër

 

po si luan teatër me ne

e padukshmja

e paprekshmja dhe hija

e atij që rrënon dashuritë

 

ne mbesim veç hijesim, shenja

për t’na çajtur mjerueshëm

pasaktësia nëpër hirin e asgjësë

 

 

KORI I KORBAVE

 

Amen, mos ua kopjoni krrokamën

s’thonë gjë prej gjëje

që i duhet bardhësisë

pos zhurmës së korbët

 

në shumës janë bërë të zhurmshëm

kor i mërzitshëm deri te retë

 

kur ta vajtojnë fatin e atdheut

janë duke ia sqepuar mëlqitë

pasi ia kanë shtjerrur

tërë qumshtin e nënës

 

posi, i dalin zot në secilën krizë

së bashku në kor me gjuhën e korbët

 

 

NË FOLTORE

 

Si po djersijnë fjalëve

fytyrave nuri i bardhë

 

si po ushtojnë kërcëllimës

për t’parin e radhës

askushët sërish te vargu

 

betohem në verën e kallirit

të thatë, në stinën e verdhë

dyll do të na dalin

 

veç një herë do t’i shohin

fjalë të zbrazëta prej asgjëje

 

paskëtaj do t’i takojmë heras

n’peshoren e ndërgjegjes së vrarë

 

askushët sërish në krye të vargut

 

 

NËN DIELLIN TIM

 

Ecjen e bëj të flashkët

me thirrjet në vetvete

 

dhe ngrohem

ashtu si di vet

në botën time të vogël

 

vetëm poezinë e kam

dashnoren më besnike

që s’më lë të vetëm

 

edhe atëherë kur s’më shohin

edhe atëherë kur s’ më njohin

 

o ati ynë, bota dhe njerëzit

qenkan një reklamë e madhe

të mërdhijnë hipokrizitë

kur ndeshesh ballëpërballë

me intrigat, laviret e demonët

 

kujt t’i qahem e kujt t’i besoj

veç poezisë që më mbetet afër

një pikë helmi në dhembje fjalësh

 

 

PRAPË DEMONËT

 

Dje ishin kokë cerberësh

kryerrugës, kryejetës

nëntokës kaliruan me biografitë

e egra prapashpine

 

plehu i kohëve t’perënduara,

ende ua zbardhë rrugët

e idealit t’një plehurine

 

në kryejetë në kryerrugë

kanë dalë përsëri

të verdhë, të kuq,

soj i çuditshëm

helmin e gjuajnë kujdesshëm

në kohë tjetër në njeri

dhe prijnë me flamujt

e dufit të tmerrshëm

 

në krye të radhës

nën dardhë kokrrojnë

RISANI

 

Aty, vetëm pluhuri

i Ilirisë së madhe

 

një dhembje

për t’humburën

po ma brente shpirtin

 

askund mbretëresha

Teutë,

unë – askushi aty

dhe askund

fjala e bukur shqipe

 

veç kthimi në kohë

dhe një dritë në kujtesë

për luftërat, tmerr i njerëzimit

 

ika për ta shëruar plagën

atje te lumi Shkurd

 

 

PERASTI

 

Perasti ishte dikur

një pikë në Iliri

 

tash detit iu kthye

mendimi se është

dikund përsëri si pikë

me bokelët vendas

nga rrënja ilire

 

me vetëm dy fije emri

ballabanët dhe Lindi

 

a thua do të Ri-lindin

 

 

LUMI SHKURD

 

Lum shkurti,

po të thellë burimin

po të shkurtër rrugën

po të lashtë rrjedhën

 

më thuaj kah i del

më shkurt, për t’jetuar

shqip me detin

 

Ulqin-Risan,2002

 

 

HARRIM U BËMË

 

Koha kaq e shurdhër

e spo na e zë as fjalën

as zëri s’na dëgjohet kund

 

hapësira sa e gjerë

i vie era pis

nga myk i mendimeve

 

e s’e shohim njëri-tjetrin

nga hipokrizia e vetvetes

 

amen mor si ia dalim

kështu drejt Bregut

 

e ai na pret në maje

me shpatën e njëjtë

 

ne ngjitemi rrugëjetës sonë

mugët dhe bëjmë sehir

me jetët tona e lavdet

e fitorët e minjve

 

harrim u bëmë kaq kohë

e s’po e kuptojmë asnjëherë

as n’fund as n’fillim Dhembjen