GJENEZA
Trupi i saj ishte vetëm një zgjatim
i tokës dhe anasjelltas
moria e luleve që ia vishnin trupin
dhe pylli kishin të njëjtën
ngjyrë klorofili dhe mendimi
Kur djajtë e fshehur
mbas trungjeve dolën në shesh
ngjashmëria e tyre filloi të zbehej disi
por edhe pas kësaj munda ta dalloj
trupin e saj tek vallëzonte
dhe këngët e formave
që plotësonin njëra tjetrën
hap pas hapi
Gjethet që përkunden
dhe lëvizja e hapave të lehtë mbi tokën
i kishin zëvendësuar mrekullisht
tingujt e kambanave
Me tej s’kisha më nevoje për të ndjerë
zërat e gjenezës
sepse isha dëshmitar i çeljes
së sythave të parë
dhe fillimit të këngëve të rikrijimit
Çelja e sythave të pemëve
sfidon egërsitë e stinës
dhe djajtë dimërake i largon
larg e me larg
Sythet e rinj janë orë pranvere
dhe kjo i fshinte kontrastet menjëherë
Jo më kot pranvera fotografitë e para
i përgatit prej gjethesh të reja
dhe bari të porsa mbirë
Me mijëra herë doja të shkrepja aparatin
por e dija që kjo gjë s’do mjaftonte
foto të tilla mund të shkrepin vetëm njëherë
dhe ato mund t’i bëjë vetëm era
Ky ishte dhe shkaku që ai peizazh
i bukur dhe vallja mistike
e vajzës së panjohur prej gjethesh
i rikujtoi pyllit dhe tokës
se kufiri mes tyre
s’kishte ekzistuar asnjëherë
se gjeneza është e njëjtë
për të dyja
NË KOHËN E NIMFËS
Në kohën e nimfës
nuk ekzistonin alfabete fjalësh të rënda
as vjeshta shirash monotone
që s’dinin të pushonin
nuk kishte diej të nxehtë
dhe përvëlues
Planeti rrotullohej
rreth një orbite të trëndafiltë
dhe ende nuk kishte lindur
vrasësi i Versaçes
ti dhe unë nuk kishim shkuar akoma
tek vendi ku u njohëm për herë të parë
Kishte kaq lule nëpër rrugë
sa Alda Merini do qëndronte e dehur
nga aromat e tyre dhe
nuk do kishte guxuar të çmendej
asnjë çast
Qiejt ishin kaq naive
sa shpesh harroja kthimin
në shtëpi
dhe bëja me orë të tëra
biseda me zogjtë
për fluturimet e përfolura të alienëve
Edhe në brigjet e Gangut
peshq të llojeve të ndryshëm kërcenin
nga rrjeta duke më treguar rrugën
për në Pungab
Në kohën e nimfës
mua s’më merrte gjumi
pa gjuajtur me guralecë të bardhë
dritaren pa xhama
të fqinjit tim çapkën
Atëherë njerëzit bisedonin për të korrat
me nga një gotë birre elbi
të bërë vetë
dhe i vizatonin me buzëqeshje
ditën që do të vinin
Më pas u krijuan kalendarë të tjerë
dhe unë u vetkryqëzova
në numrin shtatë të çdo muaji
Në kohën e nimfës…
PËRQAFIMI ME UJËRAT
Njëqind herë i kisha thënë
se s’ishte graviteti që më tërhiqte drejt tij
po arkitektura e thjeshtë
dhe kaq tërheqëse e mendimeve
Këndi që formohej në çastin
që ai ulte paksa kokën
dhe mënyra kaq e sinqertë e psherëtimës
sidomos kjo e fundit
brenda së cilës fshihej kaq dhimbje
dhe zhgënjim
Por edhe një libër i tërë kujtimesh
që s’kishte forcë t’i shfletonte
Megjithatë ai tundte kokën
me mosbesim të dukshëm
Kishte një mendim tjetër nga unë
të njëjtë me atë të Romero Gonzales
kur i thashë se dashuria mes dy njerëzve
më shumë se kaq është dhe kureshtje
Përpara shkrirjes së trupave
ndodh edhe një lloj eksplorimi
në distancë
ndërsa hedh pas krahëve
kujtimet e shkuara me ty
më përforcohet bindja
se ne njerëzit
kemi shumë të përbashkëta
me etjen e varkave
për t’u përqafuar me ujërat
Rrymat e brendshme që lëvizin nën to
janë mendimet e tyre sekrete
dhe thirrjet joshëse të tyre
për t’u njohur me to
nëpërmjet përqafimit
VAJZAT E TIBETIT
Zoti i Dakharit ka premtuar
se gjithçka do të shkojë mirë
tha murgu budist
Këtë mendon dhe Alikastra
postieri i letrave të fatit
Vajzat e pamartuara
mbeten kaq kohë në dritare
duke pritur skifterët e ëndrrës
Ndonëse në fshatin e epërm bie borë
dhe ato mbetem pa u parë
sy më sy me zotët e tyre
largimet e përkohshme i bëjnë të vuajnë
edhe të nesërmet pa postierë dhe letra
Pas katër ditësh rruga do të zhbllokohet
dhe të gjithë mund të prekim cilindrat e fatit
Vajzat e fshatit në zemër të Tibetit
që ju ngjajnë kaq shumë shqiponjave të malit
te bukura dhe të forta
mbajnë në duar nga një gur
të shndritshëm fati dhe ëndërrojnë
Pak burra kanë fatin të takohen me to
sepse afrimi pranë tyre kërkon
një gjuhë zotash
Fola me to dhe ndjeva në gjoks zëra zjarresh
zjarre të tillë e djegin malin e gurtë
dhe ankthet e pritjeve
po ato dinë të mbahen
Pas mëngjesit të lutjeve
dhe valleve të burrave
zemërimi do bjerë patjetër
lumi do të kthehet në shtratin e vjetër
mbi luginë do të mbijë sërish bari i gjatë
dhe ato do të shkojnë tek akullnaja e shenjtë
të freskojnë gjinjtë
Mos u shaj me fatin me porositi sërish
murgu i gjatë me rentigotë të kuqe
dhe gur të shndritshëm në qafë
brenda cilindrave të fatit
qëndron e papritura
Dimrit i duhet dhe pak të fshihet
nën lëkurën e ujqërve
dhe shqiponjat vrasëse
tani i kemi lënë pas
KOHË TATUAZHESH
Guernika ime
piktori yt e pikturoi gjer në mbrëmje
kraharorin tim
por sërish s’ia mbërriti
Edhe përpos qiellit të zi
dhe fytyrave të ngërdheshura
të të vdekurve
dhe atyre që përgatiteshin të vdisnin
sërish s’ia mbërriti
Më kujtohet se në momentin
e pikturimit të gjarprit
(gjarpri ishte simbol i togës
së ekzekutimit të robërve)
një tym i zi nisi të më dilte
nga krahu im
dhe lëkura mu rrop
me një shpejtësi të çuditshme
Edhe përkundër britmës sime
te thekshme
dhe tymit të mishit të djegur
ai përsëri nuk e hoqi gjilpërën
Më shihte me një këmbëngulje
prej orientali në sy
dhe vazhdonte të derdhte bojën mavi
në të njëjtën pikë
Jam shumë e sigurt
që edhe atë e kish zënë
gjaku i simboleve
Besoj se në një kohë tatuazhesh
edhe ai s’mund të ish më ndryshe
tatuazhistët dhe tatuazhet
nuk mund t’i njohin dhembjet
dhe thirrjet që vazhdojnë të vijnë
prej Guernikave
Ata kanë nisur t’iu ngjajnë
gjarpërinjve të ftohtë
mjeshtër të gllabërimit
të vetvetes…
PROCESION MILINGONASH
Dje pashë një procesion
milingonash punëtore
që ecnin ngadalë
pa arkivol
me kurora lulesh të mërzitura
pa dekore artificiale
të agjencisë së varrimeve
dhe pa flamur nekrologjie
E kishin vënë motrën e tyre
mbi shpinat e përkulura
dhe si ngrinin kokat
dhe ishte e qartë
që i kish përkulur dhimbja
Binte një shi i hollë
i ngjashëm me lotët
me ofshamat e lehta
Oh fusha po baltosej
shumë e më shumë
I shihja këmbët e hollë
se si dridheshin
shikoja fëshfërimën e barit
që u lartohej mbi supe
nën keqardhjen e qiellit
dhe nuk habitesha aspak
Në botën e milingonave
vdekja dhe jeta bartin
pafund njëra tjetrën
gjer në kufijtë e së pamundurës
Prandaj ishte aq e madhe fusha
në kontrast me trupat e tyre
dhe qielli si një dekor ngjyrë gri
Ndërkohë rruga qullej
çdo çast e më shumë
dhe psherëtimat e tyre
linin mbas vetes
një mori gjurmësh konfuze
Gjurmët e tilla i kapërcejnë
të gjitha konstatimet…