Gazeta Nacional Albania

Poezi nga GJERMANIA . Përktheu: Anton Papleka

 

 

Gottfried Benn, 1886-1956

 

KAM TAKUAR VAJZA…

 

Kam takuar vajza

Që ishin rritur me prindërit dhe me katër

Vëllezërit e motrat e tyre në një kthinë të vetme,

Të cilat, natën, duke mbyllur veshët me gishta,

Mësonin pranë furnelës.

Ato qenë rritur të bukura e ladylike si kontesha,

Shpirtërisht ishin të ëmbla e kurajoze

Si Nausika,

Kishin ballë të dëlirë engjëjsh.

Shpeshherë kam pyetur veten

Nga u vinte ëmbëlsia dhe mirësia,

Nuk e kam gjetur dot përgjigjen,

Nuk e di ende as sot, kur më duhet të nisem.

 

 

 

Peter Huchel, 1903-1981

 

EKZIL

 

Kur vjen mbrëmja, afrohen miqtë e mi,

Hijet e kodrinave,

E kapërcejnë pragun ngadalë,

E terratisin kripën,

E terratisin bukën,

Dhe zënë të kuvendojnë me heshtjen time.

 

Jashtë

Te panja fërgëllon era

Dhe motra ime, pikëza e shiut

E burgosur

Në gropën e gurit gëlqeror

Ndjek me sy retë.

 

Dhe hijet më thanë:

Ikë bashkë me erën,

Sepse vera e la draprin e hekurt

Të peshojë mbi zemrën tënde.

 

Nisu para se gjethja e panjës

Të përflaket

Nga stigmatat e vjeshtës.

 

Dhe guri më tha: Ji besnik.

Ja ku po zbardhëllon agu,

Çasti kur drita

Banon te gjethnaja

Dhe kur vegimi

Zhduket te flaka.

 

 

Karl Krolow, 1919

 

POEMË DASHURIE

 

Me gjysmë zëri të flas :

A do të më dëgjosh përtej fytyrës së pelintë

Të hënës që zbret tatëpjetë?

Nën bukurinë qiellore të ajrit,

Kur zbardh drita,

Kur agu është një peshk i kuqërremë

Me pendë të dridhshme?

 

Ti je e bukur.

Këtë ua them fushave plot bimë të gjelbra.

Të freskët e të thatë e ke lëkurën. Këtë e them

Midis kubave të shtëpive të qytetit ku rroj.

Vështrimi yt është i ëmbël e i sigurt si vështrim zogu.

Këtë ia them erës që lëviz si kolovajzë.

Zverku yt – a më dëgjon- është prej ajri

Që rrëshqet si pëllumbeshë

Midis syrseve të gjethnajës së kaltër.

 

Ti e ngre lart fytyrën.

Në murin me tulla, ajo duket edhe një herë si hije.

Ti je e bukur. Sa e bukur që je !

I freskët si ujë burimi qe gjumi im pranë teje.

Me gjysmë zëri të flas.

Dhe nata shkërmoqet si sodë, e zezë dhe e kaltër.

 

 

Hans Magnus Enzensberger, 1929

 

VIZITË TE MJEKU

 

Ju e dini, Doktor,

Në atë kohë, unë e doja si marrë.

Çfarë nuk kam bërë

Nga dashuria për të.

Ja epikriza ime. Me kalimin e kohës,

Arrita të kuptoja

Se budallai isha unë.

Ajo nuk i pranonte asnjëherë kërkesat e mia.

Për muaj të tërë, jeta m’u duk fushë me lule,

Pastaj pa pritur e pa kujtuar

Filluan të qarat dhe kërcëllimat e dhëmbëve.

Ajo po luan teatër, thosha me vete.

Ajo don të më frikësojë me ngërdheshjet e saj. Kaq.

Unë ia flaka tuje të gjitha tabletat.

Le të mos i zëmë ngoje tekat e saj.

Ajo nuk vinte kurrë në takim në orën e caktuar!

Mirëpo, Doktor, me gjithë të metat që kishte,

Kisha një dobësi të madhe për të.

Oreksi më është kthyer përsëri.

Sigurisht, nuk ka njeri pa të cilin nuk mund të rrosh.

Kështu, unë do ta shtyj jetën edhe pa të.

Por qysh nga dita që ajo iku, u zhduk,

Qysh nga dita që e kam humbur,

Të flas me zemër në dorë, Doktor,

Qysh nga ajo ditë më mungon diçka.

Ju do të qeshni :

Mua më pëlqen të sjell ndër mend ardhmërinë.

 

 

Günter Grass, 1927

 

HISTORI FAMILJARE

 

Në muezun tonë – aty shkojmë çdo të diel-

Sapo kanë hapur ca salla të reja.

Fëmijët tanë të dështuar, embrione mavi dhe serioze

Qëndrojnë  aty në bokale të thjeshta

Dhe brengosen për ardhmërinë e prindërve të tyre.

 

 

 

Walter Helmut Fritz, 1929

 

ATLANTIDA

 

Një vend

Që nuk ka ekzistuar kurrë.

 

Por nuk është e lehtë

Të heqësh dorë prej tij.

 

Ia behin ca rrugë të ndritshme

Që të çojnë te horizonti.

 

Pa kurrfarë lodhjeje.

 

Nuk duhet t’i shohësh gjërat

Sikur ato të kishin qenë më parë.

 

Në port

Kanë hedhur hekurin anijet :

Sa herë që nisen

Ato e bëjnë detin të lindë.

 

 

 

 

Werner Dürson, 1932

 

DASHURI

 

Si të ishte kështu

Dhe jo ndryshe

 

Flokët e tu

Të përzier me të mitë

 

Fytyra jote

Një gojë pranë një goje

 

Temperatura

E përbashkët

 

Ndjesia

Se dy herë një

Bëjnë një

 

Lumturi

E lagët, e zjarrtë, e egër

Me katër këmbë

 

Befas

Të shkëputur nga njëri-tjetri

Copa e llokma

 

Fragmente

Si ti dhe unë

 

 

Reiner Kunze, 1933

 

MOMENT POETIK POLONEZ

 

Në sallën e çlodhjes, në restorantin SAVOY në Lodz

Tri motra që i kishin kaluar të shtatëdhjetat

Po i bënin tualet

Nënës së tyre

 

Në buzët e saj që dikur

Për dikë kishin qenë qielli,

Ato ravijëzonin, duke korrigjuar Zotin,

Të kuqtë e perëndimit të diellit.

 

 

 

Sarah Kirsch, 1935

 

DRITARJA

 

Gjithë këta qiej

Mbi këtë vend krejt të sheshtë ! Në qiellin e parë,

Fluturojnë laraskat, në të dytin

 

Grumbullohen retë. I treti

U takon laureshave. Në të katërtin

Unë pashë një avion.

 

Në të pestin ndrit një yll.

Ca flutura të vdekura dergjen në dyshemé.

Shtëpinë e shesin para se të shembet.

 

 

Christoph Meckel, 1935

 

 

LIGJËRATË PËR POEMËN

 

Poema nuk është vendi ku mjekohet bukuria.

Këtu bëhet fjalë për kripën që i djeg plagët.

Këtu bëhet fjalë për vdekjen, për gjuhët e helmatisura.

Për atdherat që u ngjajnë këpucëve të hekurta.

 

Poema nuk është vendi ku zbukurohet e vërteta.

Këtu bëhet fjalë për gjakun që rrjedh nga plagët.

Për ankthin, për ankthin, për ankthin e ëndrrës.

Për shkatërrime dhe të pëgëra, për utopi që marrakëmben.

 

Poema nuk është vendi ku shërohen dhimbjet.

Këtu bëhet fjalë për tërbimin, mashtrimin dhe urinë.

(Këtu nuk do të këndohet për stadet e ngopjes).

Këtu bëhet fjalë për gllabërues dhe për të gllabëruar,

Për lodhje dhe për dyshim, kjo është kronika e vuajtjeve.

Poema nuk është vendi ku bie në fashë vdekja,

Ku shuhet uria, ku i thuret lavdi shpresës.

 

Poema është vendi i të vërtetës së habitur për vdekje.

Flatra! Flatra! Engjëlli rrokulliset. Të shpërndara

E të përgjakura, puplat fluturojnë në shtrëngatën e historisë !

 

Poema nuk është vendi ku i kursehet jeta engjëllit.

 

 

 

Ulla Hahn, 1946

 

 

PËRPUNIM POETIK

 

Kur vendosa

Të zëvendësoja ty me ai

Unë të dorëzova te letra

 

Kur thashë ti

Sepse ai nuk tingëllonte mirë

Unë të bëra të padukshëm

 

Kur shkrova ai

As ai as unë nuk e vumë re

Se çfarë po ndodhte vërtet

 

 

 

Thomas Brasch

 

 

AI 27 SHTATOR I BUKUR

 

Atë ditë nuk lexova asnjë gazetë.

Nuk e ktheva kokën për të parë asnjë grua.

Nuk e hapa kutinë e letrave.

Nuk i thashë tungjatjeta askujt.

Nuk ia hodh sytë pasqyrës.

Nuk fola me askënd për kohët e vjetra

Dhe nuk fola me askënd për kohët e reja.

Nuk e vrava mendjen për vetveten.

Nuk shkrova asnjë rresht.

Nuk e rrokullisa poshtë asnjë gur të vetëm.

 

 

 

 

 

 

Gerhard Wolf

 

ARTI

 

Grupe artistësh

Që ndryshojnë prore,

Jo më jetëgjata

Sesa një kristal bore…

 

Por përmes shumë e shumë breznish,

Arti ecën përpara,

Ndryshon,

Lind

Rrezen e një vështrimi të ri.

 

 

Thorsten Brandt, 1967

 

LUMI E LË POEMËN NË BREG

 

Qielli i ndragur me një të kuqe tulle, po

Përsipër urës, luhatet

Një re e rastit, ura

Një sy, jo, nuk ka

Një qerpik të vetëm. Po prapa ? Një anë me diell

Një anë me hije. Në breg (lumi

Me regjim të plotë & si rastësisht

Mu poshtë urës, luhatet

Një re e rastit, ura

Një sy, jo, nuk ka

Një qerpik të vetëm. Po prapa ? Një anë me diell

Një anë me hije, qielli

I ndragur me një të kuqe tulle, po)

Një vinçier shëndetplotë, rreth të tridhjetave, media vita

Me forma të fuqishme, para ca livadheve

Me një të gjelbër që bie në sy

Gropë, gurë, fluga, vinçi

Rulo & litarë forma të fuqishme, ca llaç

Që bie si rrebesh mbi lumë (qielli

I ndragur me një të kuqe tulle, po

Përsipër urës, luhatet

Një re e rastit, ura

Një sy, jo,  nuk ka

Një qerpik të vetëm. Po prapa ? Një anë me diell

Një anë me hije. Në breg

Lumi dhe në breg, lumi

 

Përktheu : Anton PAPLEKA