Gazeta Nacional Albania

Poezi nga STIJEPO MIJOVIQ KOÇAN (Kroaci). Perktheu: Smjal Smaka

 

 

Stijepo Mijoviq Kočan wshtw poet kroat, udhëpërshkrues, skenarist dhe regjisor.

Ka lindur më  14. prill 1940,  në  Gjuriniq në Konavli, Kroaci.

Ka doktoruar për letërsi në Fakultetin Filozofik në Zagreb,në vitin 1994 Është autor i mbi 20 përmbledhjeve poetike. Është gazetar, punëtor arsimi, regjisor filmi televiziv, duke realizuar dhjetëra filma dokumentar, arsimor ,artistik dhe është autor i  fejtoneve të shumta., Është anëtar i Amzës kroate që nga viti 1966 dhe anëtar  i Këshillit të saj Drejtues.

 

 

 

 

 

 

 

AJO FJALË

 

ajo fjalë

të cilen e përdhosi

të cilen e kam pasur ndermend

e cila do të duhej të shfaqej

ja

kurrrsesi ta qetësoj atë diçka që

quhet trup

ai veçse dridhëron përflakshëm

trupi , koka,tërësisht

në mobilizimin e plotë

është, është,është

edhe ajo fjalë

të gjitha do ti spjegoj

ja ku është

do të shfaqet

 

kurse dalin dofarë përemrash

sikur tani do dhaqet ajo

e s është askund

 

Dhe nuk  do të mund t u them

Kurse do të dridem

do ta lëkundë

 

(1972)

 

 

 

 

 

 

 

SHENJAT

 

Asgjë nuk dihet ende

derisa kridheni se tepërmi

 

të depërtosh , të zhytesh edhe në vetvete

adeteve mjerane të kolones

 

në shenjen e kryqit ose n  ë shenjen e shenjit

ndërkaq seriozisht tërhequr verejtjen ndaj vetes

 

duhet , prandaj serish sajuar

nga thellësi e stines ,veçse na thyhet hapi

 

i cili hapëron

hallakatshëm nën yje

(1970)

 

 

 

 

 

 

 

 

LIQENI

 

liqeni mbrehtësisht mërdhinë

me presat rrezatuese  të bajonetave

 

 

prerjar e ujit dhe dhe turiri i lagësht i erës

sytë e peshkuar fërgëllojnë në qark

 

mbyllur

virgjereshat  e prapta kalojnëme  lehtësi

 

shkelqimi përsosshmërisht  i mashtruar i thyer

 

qëndrimi gatitu  kalbet në thellësi

 

 

shkelqimi jep shenjen  për ftohtësinë e rrugës

klithma e thanë liqenin

 

(1969)

 

 

 

 

 

 

 

 

VËZHGIMI

 

 

Fytyren para nddërtesës ,marrë frymë

mbi gurë pikëlon pikla

pikla të shumta tingëllojnë : shkëlqimi ,bota

 

begati e gjelbërtë ,bimësi

në ndërtesë i mbyllur mendimi

 

çfarë ndërtese është lulja

çfarë  mrekullie është bebëza e  syrit

 

(1970)

 

 

 

 

 

 

 

PADOVA

 

 

Në parkun para kishes lulëzon trënfafili i egër

Pikërisht sikurr ajo lulja e dikurshme

 

Në ndërtesën e vlerësoj kujtesën ,jo virtytet e personazheve  –

 

Përfundimisht asgjë ,kurrë, nuk do të mund t i përshkruajmë nikad ništa nećemo moći opisati

As ti tregojmë kurrë,kurrsesi ,ndonëse përherë është të tregohet,rrefehet   ,të lutet : vallë strehimore  të mira

Por ëfarë do të bëjë njeriu që parandjen  dhe është i frikësuar

Çfarë e mire e pret këtë dynjallëk i cili udhëton në lëmshin e rrugëve

Asgjë nuk kemi spjeguar asgjë vërtetë

Më kujtohet aroma e zambakut  të trembedhjetë qershorit  n ë Hercegnovi

nënës,së thyer në bel ,lutet para altarit ,me fytyren në tokë

 

shiko aty arin e shkretë edhe pamje edhe fytyra

të të shumë  përzoierish                                          uskomešanih

asgjë ,nuk thashë asgjë , žshpenderia frymojnë ,  Antuni im i mirë

edhe na erëmojnë  trëndafikat e egër dhe zambakët

ka perenduar fëmijëria e shenjtë.

 

(1972)

 

 

 

 

 

 

ROMA

 

në Romen shumëformëshe do të më zbërthenin në shumë forma

dhe të gjitha ato largësi të kapshme ,ato thesare të shenjave

që më në fund të perulem

ashtu të ngarkuar më çfarëdo

që të zalisem

por Atë

të shenjuar në mesin e jetëve

e prsndjen

dhe gadi që ti them

„Lëri,lëri,të tillë,ashtu ,mos u frikëso “

 

Buzëqeshjen e djalosht Jeshu

E barti

Si  plagëdjegie dhe si lule të shenjtë

 

Përmes Romes shumëformëshe  të miliarda tabanëve

Që veten ta ruaj nga brllomotitja

 

(1972)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

VENEZIA

 

 

riva degli schiavoni

dhe një kroat  në shumësinë që kalon , kapërcen  i detyruar  që të kujtohet ,një kroat i cili sipas rregullit e ka paguar qarkullimin nëpër kanal  vetveten e ka bindur në mënyrë të civilizuar ta dojë

vallë vërtetë fundoset ,vallë vërtetë zhduket në det

e gjithë kjo,e gjithë kjo ,e gjithë kjo

 

asgjë –them duke nxituar përmes  begatisë se të dhënave

vetm udhëtoj përballë ndëlrtesave të famshme

kurse perreth është baltë dhe ujanë tashmë të kalbura

 

ai shkëlqimi intim çunak

mëgjithatë qëndrueshëm proklamohet

nuk zhduket

një njeri  në shumësinë , në Riven e robërve

me zë të lafrtë ka thënë

„nuk zhduket “

Për të gjithë me nj gjuhë të pakuptuar

(askush nuk ktheu koken drejt tij )

 

Por asgjë

(ari i lën  ë pas dore dhe tregëtarët e lirë )

 

1972)

 

Nga kroatishja në gjuhen shqipe i përktheu : Smajl Smaka

.com

Edit contact