“ PUTHJA E ERËS” . Poezi nga Ilir Paja

Gazeta Nacional

1 javë ago

Të besoj.

Të besoj në ringjallje më duhet,
të marr hua më shumë qiell.
Të zbres te vdekjet më shumë ditë.
Të marr nga shpirti aromë trupi.
Dhe djersën e diellit në kurriz.
Që të besoj në ringjallje duhet
Të marr hua lindjen time.
Dhe burrërinë t’a kthej fëmijëri.
Të besoj në ringjallje më duhet…
Një vjeshtë jo e vdekur bukur…

Rrëmbime ere.

Rrëmben det.
Dallgët tërheq si mëngë të grisura.
Të njeriut që fle lutje.
Përkul pemën deri në dhembje stine.
Vjeshta ndjen shije gjaku, jo rrëshirë
Në trungje.
I heq ditën njeriut të drejtë.
Nata , ky qiell zhveshur e fshikullon
Duke i vënë në ëndrra teh hëne skuqur.
Tremb renë e avullt të plisit pas plugut.
Era nuk mbin farë bujku.
Rrëmben shpirt.
Dhe rrëzohet gjethe në fund.

Era.

Gjithmonë era më është dukur veshja dikujt.
Që s’i erdhi në masë as vdekur.
Qenie e zbathur. E pangrënë. E pangopur.
Ëndërr që s’mbërrin në asnjë hije.
Në rënie më shumë mbytet
Se i hapen plagë.
Lutje në pranverë të ndjehet aromë
Gruaje me trup të rrëshirtë.
Një meshë për vjeshtën.
Flatrat e gjetheve i mbeten tokës
Përjetësi.
Gjithmonë era më është dukur
Fëmijëria ime në arrati.
I kthyer tani një burrëri peme.
I përkulur nga forca e saj deri
Në çarje mëngjesi.
Gjethet mbeten i vetmi muzgu im.
Gjithmonë më është dukur era, veshja dikujt
Që ia bleva në heshtjen e zhveshur…

Frikë.

Njeriu nuk besoi se hëna do mbetej aty.
E mbështeti fort në sqetull sa qiellin bëri
Të mos marrë frymë.
Iu drejtua pyllit njeriu në frikë.
Hëna asnjëherë s’kishte zbritur qiell dhèu.
Era në pyll, kjo hije frike.
Si tehu befasisë së kalorësit.
E plagosi hënën aty ku nis qielli.
Kur mori të fshinte shpatën.
Era e frikës ndjeu se po ngrihej
Verbëri mëngjesi…

Hëna në shtrat.

Aty nga mesnata e pashë kruspull.
Si fëmijë zbuluar.
Dhe natë e shtryllur nga etja yjeve.
I hodha gjumin tim.
Hëna hingëlliu si kali
Kalorësit që zjarrin mban për shalë
Ëndrrash.
Ia hoqa hënës frerët e erës.
U fërkua patkua sa pluhuri i ngritur
Ndërtoi kodër prej kështjelle.
E ngrita hënën pa zgjuar trupin e gruas.
Gjumi im kishte qenë lugina e një shpate
Me qiellin e natës në majë.

Në ditë të tilla…

Në ditë vjeshte hijen e fsheh në hije.
Jam kujtesë dielli e ditës.
Ndjej erën pas shpine dhe buzëqesh
Gjethe peme.
Në ditë të tilla jam vetmi.
Hija brenda meje.
E shkuara zbret aty frut i pjekur
Nga malli.
Nga pas kur shoh frutin e pjekur
të qiellit muzgun.
Shoh natën brenda meje që loton gjethe.

Idetë.

E mbështolla me dallgë.
U plandos në breg largësi e vrarë.
E ngjita re.
Nuk zbriste më hije nga nata.
Ia futa në xhep dikujt.
Ia dhuroi shami hundësh një
Njeriu me rrufë.
E shkruajta.
Heshti gur.
I vura krahë.
Kërkoi vdekjen nëpër erë.
E vesha erë.
Mbathi gjethnitë e vjeshtës
Në pemë më shumë zhveshur
Se vrarë.
Ia fsheha hijes.
Shihja ringjalljen që mbahej pas vdekjes
Çalë – çalë.
I dhashë zë.
Nisi të flasë.
Njeriu tjetër.
Ide e mbështjellë.

Natë.

Si pallto e trashë iu mbështoll nata ditës.
Dita la jashtë qafën e hënës
Dhe këpucët e dallgëve.
Kur u mbërthye në kopsën e fundit.
Nga trupi natës dolën yjet.
Të gjitha ringjalljet.
Tani nata pritet në pallto të vogla.
Të veshë të gjitha vdekjet dhe varfëritë
E zhveshura.
Mbi tokë flatrojnë xixëllonjat.
Nga jashtë tyre njerëzit dalin vetëm
qiell veshur.

Mbërrin era.

E shpejtë plot gulshe frymarrjeje si njeriu
Që punon në arë.
Kohë s’ka të shplodhet këmbë kryq me trastën
E torbës heshtur si mullar.
E shpejtë , lajm vdekjeje për një njeri.
Shtanget në përcjellje.
Pas lutjeve qielli mbetet po aty.
Vrapon si njeriu që pas e ndjek mëkati.
Ndalon.
Kthen kokën dhe pret ferrin pas tij.
Askush s’e ndjek.
Nën të, hija ndërgjegjes tashmë e mplakur.
Kur mbërrin era.
Jam pema që kapem pas gjetheve,
Që qendisin erën kur gruaja lë shtratin…

Gjurma.

Askujt s’ia tregoj gjurmën e fundit në ecje.
Sikur vetë e shkuara të më premtojë kthim.
As e ardhmja para meje që rri hije ndezur flakë.
Dhe pse heshtja së tashmes ndjell amshim.

Gjurma ime është diku erë.
Ndanë një rruge fshati kalldrëm resh.
Në trotuare ku këpucët e vitrinave.
Rrinë varur nga lidhëset si gjahu kapur
Në degë.

Gjurma ime është dita që vesh këmbë dielli.
Dhe nata ku heshtja grua është pyll i pagjumë.
Është plagë e hapur kur ndalova qiell në pritje…
Tani kullon hije nga këpucë të palidhura.

Askujt s’ia tregoj fshehjen e gjurmës.
E di që pas jetës do më shfaqet ishull.
E di që shpirti do t’i ngjajë thesarit të fshehur.
Unë poeti që s’mbajta kurrë këpucë…
Gjurmë e muzës.

I veshur.

Bien gjethet dhe veshin mantelin e erës.
Pëlhurë pa krahë dhe këmbë që s’ulen gjunjë.
Pa gjethet era ndjehet dhe më shëmtuar pa jakë.
Dhe këmbët e zbathura që s’lënë dot gjurmë.

Me diellin era është më njeri.
Dhe pse kërruset një baba që kthehet pasdite e vrarë.
Që lë veglat e punës si pragu derë mbyllur.
Daltën e hënës dhe trastën me thumba yjesh.

Manteli erës i shkopsiti gjethet si një këmishë
Që e arnon një nënë e mirë.
U zhvesh era më ftohtë se natë e mërzitur.
Tani në këmbë kanë mbetur vetëm pemët.
Janë eshtrat e vjeshtës mbetur pas pëllëmbëve
Shekullore të gjetheve.

Tani ka vetëm erë. Dhe shekull gjethesh vdekur.
Pasditja në muzg jaka e saj e ngrënë.
Qafa e hënës , kjo natë e pisët.
Njeriu pa erë është i paveshur.

Gjethet diku padukshëm kanë shpërthyer në lot
Ikjesh.
Kanë mbetur pemët, ringjalljet e zhveshura.
Ndërsa era vrapon kudo si shpirt i lindur.
Mbi vdekjen e gjetheve bien kujtimet veshur.

Lotimi rrëshirës.

Rrëshira ndjesive i jep erës në prekje
Formë gruaje.
Hija saj, dre që loton epshin e një pylli.
Ti je trupi gjahtarit që shtin kur presin
Një pemë.
Dhe hedh në sup erën e trembur.
Pa shkelur aty, ku fle
Hija e pyllit.

Mjegulli.

Shëmbëllen fshehtësi.
Rrugë pa krye.
Pyll i prerë, mbetur pezull.
Një kthesë humnere, pa majat
E shkëmbijve.
Parku në vjeshtë pa asnjë stol
Ulur…
Ringjallja që nuk takon askënd.
Hije e vetmisë.
Është joshje pa e prekur gruan.
Fetusi që humbi ëngjëll,
pa e njohur nënën.
Dëshirë e përtypur pa e njohur
Shijen në gojë.
Është heshtja njeriut më e fshehtë
Se vdekja.
Foleja një vjeshte ku zogu rend
Pas gjethes së rënë.
Me krahët mbetur në degë.
Mjegulli.
Kjo prè e pezullt.
Që nuk e kafshon as uria
E krizave të një shekulli.
Mjegulli.
Fshehtësi që nuk shëmbëllen pafundësi.

Qendisma e natës.

Natën nuk e qendis me kopsa ari.
Një grua e zhveshur.
Ku mashkulli kërkon të lumturojë
Muzgun e trupit të tij.
Këtë pemë me shpinë horizonti.
As ëndrra fëmijës, pasi çdo përrallë.
Fle kukull pranë saj.
Nuk e qendis as batica hënës.
Natën e qendis shëmbëllimi saj
Në det.
Ku qielli nuk është asgjë më shumë.
Se reshtim dallgësh.
Për të vdekur dhe ringjallur
Njerëzisht në breg.

Dhembja.

Nuk është fruti fundit
Mbetur nga darka.
As joshja hënës që nis zhvesh
Natën si pritja gruas.
As uria që vjen sërish pas lëmoshës.
As metafora poetit që u ngul
Në mure vargjesh si ngrehina kalash
Pa dalë në krahun tjetër të betejës.
Nuk është as era kuturu.
Kjo kujtesë e vetme.
Dhembja është të ecësh në mjerimin
E natës ku asnjë yll nuk është trokitje.

Aromë.

Hëna mbushet me muzgje vjeshte.
Një gjethe që e ndjek pas një qiell.
Rënkon era dhe gjethet i lëpijnë plagët.
Kujtimet dhembin më shumë se dhembjet.
Pemë e zhveshur , baba dhe burrë braktisur.
I vdekur më shumë se të vrarët.

Aromë gjethesh. Toka gatitet të flerë.
Reja merr ngjyrën që lë pas hija bujkut.
Dita ka shijen e lagësht të natës.
Ajri kundërmon lot hëne
Pas mëngjesit të flakët.
Era i hap tokës plagët.

Dhèu tkurret nga vyshkja barit.
Toka zgjedh hirin e vdekjes dhe
Jo një vdekje t’mplakur.
Aromë vjeshte, kjo përjetësi puthjesh
Me ikje gjethesh…ringjallur.
Divorc.

Në kuzhinë një sobë e fikur.
Në tryezë një pjatë më pak.
Një gotë uji që kullon mes krisjeve.
Feta e bukës e kafshuar
vetëm nga thika.
Këmisha e palarë fle në shtrat
Gjumë i vdekur.

Harlisja erës.

Kur i kacaviret reve i bën të ndjeshme
Si lotët.
E përshkon njeriun dhe ai mendon se
Krahët e mallit nuk janë hije e së shkuarës.
Si fëmijë rrotullohet rreth një peme.
Era gërvishet zonjushë kur degën
Tërheq si dita natën…
Troket në xham dashnor që kacaviret
Jashtë rrobave veshur.
Në mure hesht si hija mesditës
Që të djersijë aromë dielli
Kur mblidhet pjekur si frut

Të ndesh dimër.

Era nuk çukit si zogjtë pas aromave
Të frutave në vjeshtë.
As s’mund të jetë përkëdhelja ish së
Dashurës ku era ishte ende prush gushti.
Në ndehjen e dimrit mungojnë gjethet.
Ishin gurët e çmuar të një mbrëmjeje
Thirrur nga aristokracia pemëve.
Ku era ishte e zonja e një shtëpie
Ngritur me mure rrëshire.
Dimri mbetet ashtu varur jashtë.
Çdo grua mbledh teshat që pëshpërisin
Plot keqardhje rrobën e dimrit.
I jepen duarve të saj pasi kanë fshehur në sqetull
Çukitjen e një ere sqep dëbore.
Në ndehjen e dimrit një pemë
Troket në derë dhe kërkon strehë
Për pyllin.

Dielli.

Nga hojet e diellit
Bletët e yjeve krijuan njeriun.
Njeriu vë gojë natën.
Dhe kafshon mjaltin e ditës.
Në diell trupi ynë krijon
Me djersën hojet e tundimeve.
Ndaj ne s’mund të flemë
Natë e vdekur.
Nga hojet e diellit
Nata bulëzon e verbuar
Sepse dita ringjall
Të gjitha vdekjet.

Fluturimi i shiut.

Era në shi plandoset shpend i vrarë.
Nën shi pema është prindi i zhveshur nga
Muret e shtëpisë.
Gjethet si kartmonedhat në inflancion
Blejnë të shkuarën.
Por ajo vjen mbështjellë re nate.
Është vdekja kujtimeve.
Shiu zbret si ushtarët nga kalatë e reve.
E pushtojnë njeriun deri në gjunjët.
Ndërsa ai nis dhe sulmon me trupin
lart të ndezur.
Rigon shi. Retë shtrihen mërzitur
Si perënditë.
Trokojnë dhe hapin në tokë mollëza krateresh.
Shiu nuk bie më nxitimthi
Se njeriu ndjek më shumë kohën
E të tjerëve se të vetes.
Pikat më ngjajnë si përçina çeliku.
Që duam t’ia ngulim strukturës së erës.
Më pas pemëve, rrugëve, trupit tonë.
Në strukturën metalike të dimrit
Si një keshtjellë e pabanuar mesjetare
Era ringjallet duke ulëritur
Nga përplasja me një dimër të
Mbytur ndryshku…

Etyd mbrëmjeje.

Kur muzgu gjakoset
Ditë e ecur vetëm zbathur.
Mbrëmja hapet dhe fshihet
Shtrat gruaje.
Pranë mitrës së Hënës.
Yjet e ndjejnë veten më
Shumë foshnja se ringjallje.
Nata, burrëri
Që pin qiellin me fund…

Det dimri.

Shkulmon si pemë që era
I kthen shikimin rrënjëve.
Joshës, i frikshëm, i çmendur.
Më shumë se heshtja qiellit
Nën diell.
I ndrojtur në breg si ushtari kur
Del mbi llogore .
Në plazhe era plandoset
Hije dielli.
Nga ikjet e njerëzve
Tani kanë mbetur këmbët
E tyre të zbathura
Pa gjurmët e mbërritjeve.

Dashuri.

Muzgu prehet thellësi lugine.
Atje ku ëndrrat vozisin Odise.
Ti ke shtrat një Penelopë që s’fle.
Që bën dhe princat e yjeve
Të besojnë se pëlhurë e natës
Vdekjen e hënës duhet të presë.

Në trupin e gruas ti s’i mbyll veshët.
S’do doje as heshtjen e qiellit kaq absurd.
Për ty mjafton që gruaja të të japë trimërinë
E një dallge.
Mos të vdesësh rërë në muzg.

Në luginën e natës rri ndehur hije e Penelopës.
Ashtu si qielli qendiset me yje dhe shkepet fshehtësi.
Trupi im tendoset hark i Odisesë.
Dhe vë shigjetë një ditë zbritur nga luginë.

Puthja e erës.

Puthja e një gjetheje vjen nga
Buzët e erës.
Puthja e pemës vjen nga gjoksi i saj.
Era mbetet gruaja e ëndrrave.
Është prekja e fshehur e dashurisë
Së parë.
Ti je një pemë që harron shpesh,
që hija e saj është era brenda teje.

Zëra.

Kur era më fshik trupin në ecje
Si flokë gruaje.
Afrohem të puth një natë të zhveshur.
Kur më pëshpërin largësi zërash në vesh.
Ndjej se koha nuk është veshje e mbërthyer
Për mua.

Më shtrëngon dorën.
Ndjej kutërbimin e nikotinës
Së tim eti.
Më mbështjell shall.
Është aroma përqafimit të nënës sime.
Në ringjalljen e tyre unë jam
Një pemë në revoltë.

Zëri i erës e ngre hijen në plis dhèu.
Është fshehtësia që vetminë e shtegton
Në revansh pranvere.
Zërat janë lutje amshimi për gjethet.
Dhe puthje pa fund për një lule të çelur.

Mure dallgësh.

Të lartë.
Ngritur mbi themele thellësish.
Deti nuk lindi si kalatë
Mbi gurët e parë të të vrarëve.
Atje në fortesat e tokës.
Në çdo dunë dhèu ku prehet
Çdo ushtar me dhembje plagësh deti.
Era i radhit kalorës pa trup drejtë bregut.
Kalatë e bregut s’kanë portë.
Ndaj era pret shembjen e detit.

Të ngrihesh vjeshtë.

Atë mëngjes dhèri buzëqeshte gjethe.
Pema përkulej premtim dashurie.
Pelerinë e erës rendte pas supeve të kujtimeve.
Ndërsa malli yt linte pas gjurmë dielli.

Unë vija pas heshtjes së hijes.
Dhe përkulja të gjithë të shkuarën
Vjeshtë në shkundje.
Nuhata aromën e kafshimit.
Tani më duhet të mbjell
Për frut vetëm shijen…

Ngrihem vjeshtë.
Pemë malluar gjethnish.
Nuk lë asnjërën të bie e vdekur.
Malli është ringjallje që nuk ngrihet
Thjeshtë Shpirt.

Po afrohet mjegulla.

E ndrojtur si ringjallja.
Është fshehja shpirtit para një vrasjeje.
Humbja e njeriut në mirëbesim.
Një rrugë që mbaron në derën e një
Shtëpie të braktisur.
Është pema e prerë mes pyllit.
Thërmimi i një premtimi politik
Të pambajtur.
Pluhuri që ngre çekiçi drejtësisë.
E ndrojtur si fole ikjesh.
Mjafton një çukitje sqepi.
Të mbyllësh sytë që kjo mjegull
Mos të të shohë.

Miti i hënës.

Baticë e natës.
Pagjumësia që i ndjen
Dhe prek ëndrrat.
Hëna është vendodhja më
E fshehtë e ditës.
Errësira , hiri i saj mbetur.
Është lumturia dhe dhembja
Që nuk zbret kurrë vdekje.
Është pluhuri ringjalljeve,
në kërkim të shqisave të jetës.
Është metafora ku nata
Nuk është thjeshtë art pamor.
Është fshehja e formave grua.
I jepet errësirës mos t’ia mbërrijë
Asnjë burrë.
Një top dëbore.
Që zbret ortek pa i prekur
Malet.
Është si një gur varri,
por nën të s’ka asnjë të vdekur.
Është baticë e së vërtetës.
Heshtur.

Një bletë.

Petalet e një luleje janë një grua
E çelur.
Një bletë është një dëshirë burri.
Nektari kundërmon qëllim nëne.
Pjalmi i jep butësi trupi dhe një
Guri.
Dita luan me ngjyrat si të gjitha
Dashuritë.
Pasditja është një puthje që harron
Në mbëmje buzët.
Brenda hojes së saj bleta derdh
Palcën e lules si të ishte plis dhèu,
në dorën e ringjalljes.
Degët lëngëzojnë lot lumturie.
Qielli është i dehur nga ngopja
E aromës si avulli bukës së thekur.
Lulja është një grua e zhveshur.
Pranverë.

Një palë këpucë për erën.

Unë i hoqa këpucët e mia.
Me degët e një peme bëra lidhëset.
Hijen e vdekjes ia mbërtheva nën taban.
Për çorape të dashurit në ringjallje.

Tani zbathur ndjej një erë të mbathur.
Një erë prej njeriu jo më endacak në lypësi.
Tani gjithçka e prek si këpuca rrugën.
Por në hapa rëndon më e lodhur se mplakja.

Unë preka një ditë një pellg ere të lagur.
Në anë të rrugës një palë këpucë me një pemë brenda.
Jashtë tyre vdekja vallzonte si lidhëset në ecje.
Ringjalljet kishin nisur të kundërmonin çorape.

Unë i mbatha sërish këpucët e mia.
I shtrëngova dhe lidhëset me erën brenda.
Për çudi këpucët ishin tani më të vogla.
Ndërsa dhimbjet më bënin të qesh fëmijëri.

Lundrimi i diellit.

Liqeni i muzgut pluskon tundime në bregun e natës.
Varkë e hënës lë molin plot hije fshehur nga dielli.
Dielli noton si njeriu mes ëndrrave ku horizonti
Është këmishë e hequr.
Yjet në perëndim çelin si lumturia pasi e pa vdekjen.
Në bregun e natës zbret një diell i shkrirë
Nga një varkë hëne që lë pas një qiell të zbathur.

Errësira mbarset me të qara yjesh.
I grushtuar dallgë e mplakur dielli humbet si ari
Në miniera.
Mëngjesi shkapit sklepin e hënës.
Dielli nis lundrimin e përflakur.
Dhe ruan drejtimin e natës,
Aty ku e pret një hënë e zhveshur.

Pas perdes.

E tillë është pasditja.
Një diell vjeshte, kjo perde
Që drithmërimèt fëmijë.
Në ndrojtjen e rritjes.
Era ka peshën e një femre
Akoma në ëndërr.
Në pemën e ngjarjeve zgjatesh
Të heqësh perden,që fsheh frutin
Me lëvozhgë dielli.
Dhe aromë gruaje ku trupin e saj,
e rrethojnë gjethet e rëna.
Unë, një degë peme që e fshikulloj
Pas perdes si fëmijë.
Por e gjakos si burrë.
E tillë është pasditja.
Një perde kujtese që fëshfërin
Të gjitha burrëritë prej fëmije
Njëherëh.

Qytetërim.

Buza e muzgut ndjeu shijen e një
Qyteti puthur me horizont veshjesh
Të modës së fundit.
Dielli tretet ishull thesari.
Askush s’i hedh erës së zhveshur
Një bluzë, këmishë, xhaketë për supet
E saj ngarkuar me re.
Në buzët e sipërme të natës
Pagjumësia ecën këmbë zbathur.
Nga gjaku natës pikojnë yje.
Qytetërim që s’bie mbi qytet.

Hije muri.

Hijen në mur e ndoqi një mace.
Më pas mbërriti dhe një degë e thyer.
Ndaloi aty dhe hapi i njeriut të vrarë
Nga një aksident në rrugë.
Nata u mblodh grusht njeriu kur
Godet njeriun që vret, por që nuk vdes.
Aty u ul vetë dimri.
Kjo pleqëri ku erës thinjat i duken
Ngrirje e thëllimit.
U mbështet dhe dita, qeni që ruan me lehjen
Humbjes e rrugës nëpër natë.
Aty ndeza një zjarr.
Tani m’u duk muri më jashtë se hija.
Ndjeva se hija ime nuk ishte më jashtë trupit
Tim.
Dimri u mbështet aty si gjumi njeriut i mbetur jashtë.

Të ndesh dimër.

Mbirja hënës.

Nga dhèu natës mbin patate e hënës.
Bota që bie e pangrënë mbush stomakun
Me pëshpirtjet për vdekjen.
Dalja hënës bën shpirtrat të
presin rënies
E patates.
Të pagjumë njerëzit ngjajnë
Me degët e krasitura të pemëve.
Dhe tani e shohin përjetësinë e tyre
Në pataten që me lëvozhgën e saj
Qëruar bie e ngopur me natë.

Dielli.

Etyd mbrëmjeje.

Det dimri.

Hojet e erës.

Në folenë e së shkuarës
Era kthehet në mbrëmje gjethe.
Hoje e erës ka pamjen e
Ringjalljes së prindërve
Ku vdekja është toka që hesht.
Në hojen ku mbërrin nata.
Era ulet dehur me qiellin në supe.
Aty në hojen ku gruaja
Gatuan shtratin,
era shtrihet ditë e zhveshur.
Burri palos me kujdes ditën
E punës dhe mediton pluhur.
Nëse lutesh fëmijëri,
era ndjen gërvishjen e hojes
qepur nga cohë pantallonash të
grisura.
Në hojen e erës ku ka ngecur
Këmba fëmijërisë.
Pema kullon gjak.
Rrëshira ka ngjyrën e ëndrrave…
Kur hoja është mendim.
Era është trup muze me sytë
Që përtypin hapësirë.
Hoja e kohës ka përjetimin
E qiellit, por ringjalljet nuk
Janë bletë.
Në hojen e natës hëna çukit
Lëvoshkën e shpirtrave.
Pa i thyer vezët e yjeve.
Hoje e ditës merr flakë.
Toka djersin pranverë
Duke u larë mes zjarrit.
E nesërmja mbërrin bletë
Dielli mbush hojet e erës
Me puthje mjalti.

Dashuri.

Në trupin e gruas ti s’i mbyll veshët.
S’do të doje as heshtjen e qiellit kaq absurd.
Për ty mjafton që gruaja të të japë trimërinë
E një dallge.
Mos të vdesësh rërë në muzg.

Në luginën e natës rri ndehur hije e Penelopës.
Ashtu si qielli qendiset me yje dhe shkepet fshehtësi.
Trupi im tendoset hark i Odisesë.
Dhe vë shigjetë një ditë zbritur nga luginë.

Lotimi rrëshirës.

Mjegulli.

Qendisma e natës.

Dhembja.

Shpërtheu…!

Plisi dheut u kthye me shpinë.
Në zhvarrosjen e tokës
Vetëm vdekja nuk u ngrit.
Nata e dimrit tani tret në hi
Shkarpën e fundit mbetur nga
Prushi hënës.
Krimbat që u ngjajnë netëve mes
ushtarëve të llogoreve,
kundërmojnë butësinë e një tuli jete.
Pema e çelur është grua
Me sy të zhveshur…
Aroma tokës josh sqepat e zogjve.
Ato rrahin krahët si trokitje malli.
Dhe pagjumësia qiellit nuk është
Sofër e zbrazët.
Xixëllonjat enden nëpër lule puthje.
Vesa piklon vezë ëndrrash.
Pranvera djersin rini…
Dhèri i shkrifët tani është diell
Që mbin mbi çdo dëshirë.

Heshtja që qesh.

Në dimërim toka kundërmon heshtje.
Fshehje, vetmi.Heshtje të vrenjtur.
Tani që buzëqeshjen e pranverës
E lumturon vrapi i tundimit.
Era është këmisha e natës.
Që mbetet pa fjalë mbi gjirin e gruas.

Fija e barit është prekja e takimit të parë.
Bulëzimi saj plot lot vese.
E ngre kundërmimin e tokës
Në një pyll rrëshire ku pemët
Janë hije ringjalljeje ulur në këmbë.
Era i fërkohet ajrit në kërkim të tulit prej qielli.
Mishtore në kthim, lëkurë gruaje.
Zbret pëllëmbë besnikërie nga supi hënës zhveshur.
Heshtja qesh.
Në trup ndjen se i kanë mbirë forma fruti.

Natë.

Kohë deti.

Deti shkrimon përmes valëve.
Mbi bregun, këtë letër të trashë
Mesjetare.
Në rërë tundimi lumturohet
Nga inkuizicioni diellit.
Dita e mban plot dëshirë
Qiellin mbi barkun e gruas.
Deti shkrimon me dallgë.
Mbi letër ere ku thellësitë
E lirisë,
Lënë thjeshtë gjurmë këmbësh
Freskie.
Në bregun e gjyqeve mesjetare…
Kohë shkrimesh deti.

Foleja një vjeshte ku zogu rend
Pas gjethes së rënë.
Me krahët mbetur në degë.
Mjegulli.
Kjo prè e pezullt.
Që nuk e kafshon as uria
E krizave të një shekulli.
Mjegulli.
Fshehtësi që nuk shëmbëllen pafundësi.

Dhembja.

Kur rikthehet dimri…

Në plazhe tani gjurmët e njerëzve
Janë kalldrëme të buta, tunduese, të prekshme,
të tretshme në dallgë që tretja njeriut
nuk është shëmti.
Vetmia ecën Don Kishot.
Ku kuajt e reve
Nuk hingëllijnë uritshëm.
Ti nis e vrapon.
Në këtë dimër rikthyer je meditim.
Që nuk vringëllin asnjë goditje.
Mbi kokat përbindëshe të dallgëve.
Ajri mërdhin si i mbijetuari pas
Mbytjes.
Guaskat në breg kërcasin si mure
Valësh që shemben butësi rëre.
Në plazhe koha është e shkuar si hije
Ku era e fsheh brenda vetes…

Në lindjen e detit.

Deti nuk ka lindur.
Është ringjallje të harrojmë
Vdekjen.
Ajo mbërrin në breg
Valë e tretur.
Deti qesh plot tundim.
Do pranoja thellësinë
E tij për ironi.
Deti s’ka lindur.
Si vetë çmenduria kur bindet
Se e vërteta është ajo.
Qesh.
I etur nga kripërimi tij.
Mua më kujtohet fëmijëria.
Tani guxoj të mbështillem prej tij.
Pritje e thellësisë pritje gruaje.
Zgjohet. I hakërrehet bregut.
Në shuplakën e tij
Kuptoj se më duhet të notoj
Dhe në erë…

Të humbasësh muzgun…

Atë pasdite nuk isha aty.
Ku dielli i afrohet vdekjes
Me gurin e hënës te koka.
Atje ku mbrëmja mbërrin me
Shpejt se frika.
Ku perëndimi është më çvoshkur
Se një grua.
E humba atë muzg.
Jo pse nuk isha aty.
Por prisja të shihja se ku do e hidhte
Spirancën e hënës.
Për të mos u mbytur errësira
Nga dallgët e hijeve…
Etyd veror.

Qielli hesht verbueshëm nën diell.
Era si gjuhë e njerëzve që pret rrëketë
E pijeve freskuese nga digat e bareve.
Në rërë nuk ka gjurmë këmbësh.
Trupat e zhveshur tundohen
Nga rrëshira e nxehtësisë.
I kredhur në ujë.
Përballë vjen gruaja e dallgës.
Të cilën pasi e kaploj trupshëm.
Më josh t’i afrohem thellësisë.
Sikur atje poshtë ka rënë dielli…
Me një qiell që noton.
Në rërë çada mbjell hije hëne.
Pishat e mbetura nga fëmijëria
Tani të pakta në harresën e jetimtë.
Do mbeten princesha të dashuruara
Nga unë vetëm fëmi.

Dritë.

Drita hënës është tundimi
Për t’iu afruar joshjeve të natës.
Një pemë hëne është grua e pagjumë.
Rrugë hëne është veshja saj hedhur.
Një dritare prej hëne mbetet pritje qielli.
Djersij të mbërrij gjithçka…
Dhe pse nën hënë mbetem
I padukshëm.
Rruga hënës brenda meje.
Nata kalorëson pa frerë…

Ishulli diellit.

Prek detin në muzg dhe qielli
Ngrihet det plagësh.
Të gjitha dhembjet e dallgëve
Treten në horizont si një fushë
Pas beteje.
Pasi janë varrosur të vrarët.
Hëna në shpatullën e natës
Si fortesë sikur do i sulen në
Portën e shpirtit tani mbetur
vetëm valët.
Ngritur në këmbë si ecja e njerëzve.
Ku gjatë bregut lëshojnë
Mbi tastierat e shkumta zëra
Ëndrrash.
Të cilat i shkrumbuan gjatë ditës
Në furrën e gojës dhëmbë rënë…
Kur duhet t’ia jepnin diellit
të mesditës.
Si foshnje të porsa lindur…
Dhe nga e qeshura e një fëmije.
Dielli do tundohej në muzg grua
në zhveshje.
Duke na dhuruar një trup deti.
Ndërsa nata do djersinte
bulëza puthjesh.

Me një fortesë hëne në mes.
Ku deti ngrihet fshehtas të
Mbarset baticë.
Ashtu si dielli që kur prek dallgën e parë.
Mendon se flaka detit do mbërrijë në breg.
Prek detin dhe qielli ngrihet dhembje, jo plagë.

***

E futa fillin e erës në gjilpërën
Mes gishtave të gruas.
Në rrugë dola i hekurosur me qiell.
Dhe një njollë dielli në sup.
Në kthim gruaja ishte zhveshur erë.
Prita natën t’ia shpoja trupin me gjilpëra
Yjesh…
Por trupi saj më rëndoi mrekullisht
Një hëne e madhe.
Dhe era që heshtte e pagjumë…

Kujtesa.

Kujtesa është një pyll i dendur.
Ku dashuria e parë është pëllëmba
Ime prej rrëshire.
Kujtesa më ndjen të dua të gjitha
Pemët e prera që u varrosën
Pranverë…
Kujtoj vrapimin e saj
Dhe plagët e trembjes nga unë
Lëvore pishe.
Tani me flokët e saj
Ka rrugë të shtruara mes pemëve.
Aty ku dikur rrinte në këmbë ajo.
Si një pemë që kundërmonte
Pyll…

Duar prej ere.

Mbetën duart e erës
Pa zbritur në fundin e xhepave
Të njeriut.
Aty ku e vërteta është lëmosha
Për lypësin.
Kacafyten duart e erës dhe të njeriut.
Brenda atij xhepi.
Pa e kuptuar asnjëra vetvrasjen e parë.
Mbeti dora erës pa e përshëndetur diellin.
Sepse e qeshura njeriut është nuk është më
Ditë.
Trupi erës fshikullohet nga dhembjet e shpirtit
Të njeriut, qëlluar netëve
Me gurin e hënës, por që nuk pranon kurrë
Të shkruhet si gur vdekjeje.
Ulet mbi intelektualin e rënë dorë e erës.
Ia ngre trupin. Por dorën jo.
Ajo është mbledhur grusht
Në xhepin e lëmoshës.
Për të mos marrë nga xhepi erës
Asgjënë.

Koha.

Koha ecejaket veshje stine.
Rivishemi pranverë dhe ndjejmë
Se në trup u zgjua kohë e vdekur.
Në verë ledhatohemi veshur
Me erë.
Dhe koha na duket
Trup joshës.
Rënia gjetheve na ngre jakën
E hijeve të së shkuarës.
Dhe ndjejmë se pemët
Na presin si të gjithë
Të ikurit diku…
Fshehim trupin tonë në strofulla
Palltosh.
Dhe koha fle si uria kafshëve
Në pyje.
Koha.
Në bare filxhani kafesë
Na ka zvjedhur në fallxhorë.
Koha është aty.
Është hija ime.
Por jo trupi im.
Që sheh vdekjen tonë
Pa e ndjerë dhembjen e kohës.
Koha nuk është vdekje.
Është gjethja ime që gdhendet
Erë…

***

Prekje.

Erë vjeshtore pluhuret prekje mëndafshi.
Siç dikur i premtoi dashurisë së parë ëndrrën.
Dielli vjeshtës ngre muzgje gjethesh në flakë.
Dhe vesa mbrëmjes djersin të gjitha hijet e ringjalljeve.

Ditët janë tani pasdite hënësh të plota.
Dielli mbarset me të shkuarën në ulje.
Kjo plagë kaq joshëse.
Që lë gjurmë më shumë se të gjitha puthjet.

Një frut i rënë është një ndodhi.
Një kafshim i saj është veç dëshirë.
Aroma e lëngut i mbledh të gjitha erërat,
të gjitha gjethet, të gjitha hënat dhe hijet.
Unë jam mall që fshihem njeri…

Shije.

Qielli është mundim i madh
Në etje.
Kur vë shputat nëpër yje.
Ndjehesh i kryqëzuar me vesë
Nate.
Heshtja ka shijen e pluhurt
Të hënës.
Kërkon ujë dhe pin lotin
Tënd që zbret si vetmia.
Nga sy i vdekur.

Deti im.

E dua bregun grua vere.
Kandilin e detit mollëz dielli,
shkrirë nën qepallën e valës.
Dallgën në tërsëllimë tundim.
Shkulmën e bardhë qiej jo nga parajsa.
Renë jo pëlhurë direkësh.
Por gjurmë ikjesh mbetur veç kthim.
Thellësinë e detit të kem etje.
Në dimër jam vetmi deti.
Ku nga tymi reve hijet e qiellit,
bien mbi flakët e valëve.
Jam det që digjem njeri…

Puthja e erës.

]
Zëra.

Kur era më fshik trupin në ecje
Si flokë gruaje.
Afrohem të puth një natë të zhveshur.
Kur më pëshpërin largësi zërash në vesh.
Ndjej se koha nuk është veshje e mbërthyer
Për mua.

Më shtrëngon dorën.
Ndjej kutërbimin e nikotinës
Së tim eti.
Më mbështjell shall.
Është aroma përqafimit të nënës sime.
Në ringjalljen e tyre unë jam
Një pemë në revoltë.

Zëri i erës e ngre hijen në plis dhèu.
Është fshehtësia që vetminë e shtegton
Në revansh pranvere.
Zërat janë lutje amshimi për gjethet.
Dhe puthje pa fund për një lule të çelur.

Mure dallgësh.

Të ngrihesh vjeshtë.

Atë mëngjes dhèri buzëqeshte gjethe.
Pema përkulej premtim dashurie.
Pelerinë e erës rendte pas supeve të kujtimeve.
Ndërsa malli yt linte pas gjurmë dielli.

Unë vija pas heshtjes së hijes.
Dhe përkulja të gjithë të shkuarën
Vjeshtë në shkundje.
Nuhata aromën e kafshimit.
Tani më duhet të mbjell
Për frut vetëm shijen…

Ngrihem vjeshtë.
Pemë malluar gjethnish.
Nuk lë asnjërën të bie e vdekur.
Malli është ringjallje që nuk ngrihet
Shpirt.

Nuk janë rrobat e mbretit.
Punëtorit.

I kthyer në shtëpi shkundet këmishë.
Kanotiere, çorape,
Në këpucë mbetet ngrohtësia e
Ecjes.
Zhveshur tani është pemë dimri.
Djersa e tharë në trup është
Një shami e ndotur hundësh.
Trupi i avullon një dëshirë
Më shumë e vdekur.
Vishet dhe kupton se lumturia ka mbetur
E palarë.
Në mbrëmje fle shtrirë mbi qepallat e tij.
Trupin e gruas e prek si i mbijetuari në
Kërkim të bregut.
Po afrohet mjegulla.

Vjeshtime.

Mbërrin pagjumësi ere.
Hijet e pemëve ecin hije njerëzish.
Pasditja është jaka e xhaketës
Që rëndon mbi vete drutë e para
Të zjarrit.
Trungu i madh i muzgut
Që nis të shkëndijojë në oxhakun e madh
Të natës.
Në oborr aroma e frutit deh kopështin
duar nëne.
Dega e sapo thyer është dora babait
Vënë mbi gjurin kokëfortë
Për të mos e shtrirë trupin në fjetje.
Era , kjo floknajë dashurish bie dehur
në një pyll vjeshte që fle mes dy buzëve
Pas një puthje malli.

Miti i hënës.

Bari i djegur. ( Etyd ).

Tymi i barit të djegur.
Iu afrua mullarit të hënës.
Horizonti i mprehur mes tehut
Të pasdites e gjakosi erën.
Nga pemë e rëndë vjeshte.
Gjethet u hodhën si kalorësit në
Kuaj mbi barin e djegur.
Me ngrohtësinë e diellit mall
Brenda mushkërive të tyre,
gjethet u bënë plagët e barit.
Nata vetmonte me hënë hiri
Tretur.

Pëllëmba ime. ( Etyd).

Pëllëmba ime është një gjethe.
Shikimi, një erë që shtyn tutje njerëzit, jo pemët.
Atë mbëmje rashë nga shtrat reje dhe pse
Një ëndërr më premtoi hënën pranë.
Zemra ime është një gjithe dielli.
Muskujt e pemës, fëmijëria ime.
Që s’më trembi asnjëherë me hijen e saj.

Fluturimi i erës.

Ngrihet në fluturim frymarrje lumturie.
Herë – herë si çarçaf i fshehur pas puthjes së parë.
E herë tjetër një shigjetë që përshkon të gjitha hijet e
Pyllit.

Kur hesht është pritje për të mbërritur jo heshtur.
Kur shpërthen mërzi, qielli i ndjen retë mushkëri
Pa krahë.
Në shpinën e saj një gjethe nuk bie kurrë.
Është e shkuara.
Një mollëz gishti që preku dikur kohën.
Tani i tregon erës kthimin.
Për të mos u tretur vdekje e heshtur.

Lundrimi i diellit.

Të udhëtosh.

Me cigaren në duar njeriu kërkon ndalesën e radhës.
Ka përshkruar pyje të shkrumbuar me nikotinë për diku.
Tani i mbetur pa hapin tjetër sheh rrugëtimin e tymit.
Mendon për cigaren tjetër, por në paketë ka vetëm
Një grusht hiri që e shkundte trupi i tij pas çdo ndezjeje…
Tretur pyll.

Pas perdes.