Poemë nga Ridvan DIBRA
1.
Ujërat dëshmojnë praninë tonë
Dhe tënden dhe të natyrës dhe të hyjnisë
Nuk ka rëndësi forma që derdhet ndër gishtërinj
Ndjesitë kurrë s’marrin trajtën e njeriut
Si uji atë të enës
Ato përvidhen anash si hijet
A mbyten diku në qendër
Veç uji mbetet ujë në përjetësi
Rastësitë ia ndërrojnë emrin dhe fatin e parathënë
Për shembull emër dhe fat loti
Emër dhe fat gjaku për shembull
Për shembull emër dhe fat vese
Teksa poseidoni vigjilon mbi gjithçka
Ndan hiset me drejtësi perëndie
Në fund krejt në fund s’kujtohet për llogaritë
Atëherë ujërat guxojnë e harbohen
Burojnë poshtë dhe derdhen sipër
Përmbytin nënshtrimin
Nënshtrojnë përmbytjen
Harrojnë fillesën dhe gjuhën e barit
S’e matin hapin dhe thyhen ndër prita
Bëhen pa e ditur robër të çastit
Shijojnë në ekstazë magjinë e kataraktit
Të nesërmen kujtohen për hënën e mbytur dje
Hënën që dremit mbi kurrizin e vrarë të një trofte
Kur ja edhe deti
Por vonë është tash për ujërat
Vonë për vesën të tretet mbi e nën bar
Për gjakun t’i fshihet plagës vonë
Vonë për lotin të struket nën e mbi sy
Atëherë ujërat s’janë më ujë
Janë dremitje të amullta që ecin veç drejt
U druhen kthesave si poetët fakteve
Strehë kalbësirash e rastesh të pa shijuara
Në pritje të provojnë orgazma meandrash
Kjo ndodh një herë në një mijë metra
Por unë thashë se s’ka rëndësi forma
Ujërat janë si shpirtrat pa ngjyrë dhe pa trajtë
2.
Kiri jam laku në qafën time
Shpërthimi i beftë dhe harrimi i origjinës
Trilli i çastit dhe vrasja e vetëdijes
Sajesë pasionesh që zbresin maleve
Porosish e urdhrash që pikojnë prej qiellit
Thirrjesh të lashta që poshtë dheut
Gurëzit i lëmon padurimi im
Kthehen në rërë mandej vjen asgjëja
Pendesa nuk më vret është ves brigjesh
Koha më rrëshqet si shkumë përsipër
Luaj me pritat mandej dhunoj varret
Dehem me veten derdhem te të tjerët
Kafshoj të tjerët derdhem te vetja
Braktis shtratin mandej rrënoj urën
Çmoj turbullimin përbuz kthjelltësinë
Kapërthehen ujërat koka synon bishtin
Nuk dihet fillesa fundi jo se jo
Pajtoj kundërshtitë copëtoj thelbet
Lakmoj të ngjitem qiellit përpjetë
A të kthehem mbrapsht drejt origjinës
S’njoh ujëra të tjerë jam uji i botës
Derdhem ku buroj buroj ku derdhem
Tall ligjësitë qesh me porositë
Shoh mospërfillës nimfat brenda meje
S’ndiej nevojë për asnjë shpirt mbrojtës
Ylberët nuk rrinë gjatë mbi mua
Sa ngrihen shemben nga vaji i brigjeve
Vetëm ura hijesh pranoj mbi vete
Fantazma të thinjura në kërkim të vaut
Një ëndrre që guxoi e hyri te unë
Gjarpër iu mbështolla rreth trupit e qafës
Helmova mollët dhe veten fill pas
Shterova një gji që pikte mbi mua
U talla me etjen shkërmoqa rrënjët
Ngopur me besim etur për frikë
Pasqyrë nuk gjeja të shihja veten
Qiejt shembur qenë të gjithë
Harruar kisha një plasë dheu
Gojë e hapur fundi i parathënë
3.
Drini jam kiri fati e mallkimi
Ujërat që mbysin dhe falin veten
Dyshoj te brigjet përçmoj ledhet
Gurëzit rënkojnë diku poshtë meje
Lëmuar njëtrajtshëm gjer në neveri
A mos rënkoj unë diku sipër tyre
Unë që vuaj vullnetin tim të egër
Që kafshon kur puth
Dyzuar si brirët e kaut
Dhe puth kur kafshon
I bardhë kur buroj i zi kur derdhem
Ose e kundërta mirë nuk më kujtohet
Velur prej ritmesh mijëvjeçare
Burgosur në vete njëlloj si mes grykash
Diku bëhem dritë
Pak më vonë mallkim
Trungje të kalbur mbart mbi shpinë
Edhe kufoma në kohë të liga
Më thonë kthehu majtas
Më thonë kthehu djathtas
Kthehu pas më thonë
Bëhem çoroditja
Mbytem në vete
Porse vjen një gjethe e njomë si brumi
Llastohet në mua pas saj dhe shumë të tjera
Shtresohen nën ujëra a diku në brigjet
Harliset mbi to si fjollë tymi
Dëshira ime që s’mbështetet kund
E zezë tek rrënjët e kaltër në majë
Ose e kundërta njëlloj është
Bishë veshë-ngritur asnjëherë e ngopur
Nisjen kam harruar
Rruga më lodh
Fundi më tremb
Ikën pranvera zbutem si qengj
Brigjeve të mia endem
Ndër shtjella të rrejshme tretem
Ndër guva të zeza vritem
Meandrash gënjehem e ringjallem
4.
Buna jam kiri jam drini dhe të gjithë ujërat e tjerë
Ujëra të kulluar si loti ose të ndenjur si shpresat
Të pabesë si vetëtimat ose të afërt si avujt e kafesë
Më s’dyshoj te thirrja e detit as te bekimi i liqenit
Nuk më dhëmb plaga që la hija e kështjellës mbi kurrizin tim
Veçse më kruhet rrallë sidomos në të hyrë të vjeshtës
Teksa ishujt s’janë më ishuj siç ishin dje për shembull
Dhe hëna ndryhet në vete si breshka në zhguallin e saj
Ose mbytet në ujërat e mia siç ndodh edhe me troftat për shembull
Pulëbardhat ende guxojnë në të rrallë edhe ndonjë pelikan i vetmuar
Edhe shelgjishtet po ato sa krehin flokët mbi mua
Vetëm unë u druhem thellësive të mia të zeza e të pabesa
Ose stinëve të tilla sepse në verë gjithçka është ndryshe
Në verë edhe fëmijët i bien mes për mes trupit tim të mpakur
Edhe gra të rrënuara zbresin maleve në verë te unë
Lajnë rrobat në verë dhe përgojojnë jetët e tyre pa ngjarje
Tregojnë sekretet në verë dhe presin shpërblimin prej meje
Por unë nuk kam kohë të humbas asht siç nuk kam kohë të ngutem
Gjithçka zhgënjehet prej meje në verë them vetëm në verë
Hëna për shembull kur përgjaket në shtratin tim të ashpër
Ose peshkatari që e zë me dorë gjahun e tij të ëndërruar prej kohësh
Pa provuar magjinë e karremit që mashtron dhe të pritjes që ushqen shpresën
Edhe shelgjishtet nuk gjejnë pasqyrë në verë mbesin thjesht me veten
Gjithçka zhgënjehet prej meje në verën shkrumb në verë thashë
Vetëm mlyshat e përgjumur e dinakë fërkohen pas zajesh të verdhë në verë
Si zgjyrën e tepërt kruajnë nga shpinat hënën në verë
Por vera është vetëm një sepse unë kam edhe stinët e tjera
Stinët që më shtyjnë drejt detit shpesh dhe pa dëshirën time
Thashë dëshirën vullneti është ves lumenjsh të tjerë
Të harruar qyshkur prej meje ose të mbytur diku brenda meje
5.
Shtretërit dëshmojnë kalimin tonë
Thirrjen e detit dhe rrugën drejt tij
Gjurmët që lamë pas e punët që bëmë
Nuk është e lehtë t’i lexosh hieroglifët e mbetura
Mbi lymin e trashë e të zi
Ngatërruar duken mesazhet me trillet e rrjedhjes
Rrënjët janë flokë të pakrehura femre
Menjëherë pas zgjimit nga ëndrra e frikshme
Ose gjarpërinj të vdekur shekuj më parë
Janë rrënjët përzier si hiri i dëshirave
Shpejt është t’i lexosh hieroglifët e mbetura
Brigjet ashtu të paqëndrueshëm nuk të ndihmojnë
As urat e llojllojshme hedhur sipër tyre
Shenja të tilla të shpien në shtigje të rremë
Ku ende ruhet kujtimi i ujërave
As shirat që ndoten rrugës nuk të ndihmojnë
Qiejt zbresin të gënjeshtërt përmes tyre
Më shumë si kopje të zbehta të origjinalit
Thashë se nuk është e lehtë leximi i hieroglifeve
Me shijen e njelmët të ujërave përsipër
Edhe nëse i beson dorës që shkroi krejt pa qëllim
Prapë nuk është i lehtë leximi i hieroglifeve
Ose është i thjeshtë por krejt i pamundur
Si zbardhja e ëndrrës së mbrëmshme për shembull
Interpretimin e së cilës e bën zgjuar
Thashë për hieroglifet mbetur në lymin e zi
Tjetër është me shenjat gdhendur në shkëmb
Me to fëmijët mësojnë të lexojnë
Qershor, 1997