Perëndia ime, duhet të më besoni. Ditën që m’u desh të jetoj pranë plehrave, qe dita kur mësuan se jam femër, një kone. Ndaj, më ndanë nga nëna ime. Më ndanë, se si femër do të pillja këlysh. Dhe zonja Agllaia, kujdestarja e fermës, nuk do t’ia dilte të na shërbente. Ende i kam në vesh kuitjet e vëllezërve të mi. Ngushëlloja veten se po qanin për mua, kur panë zotin Dhimtri, të zotin e fermës, që më trysi në një shportë prej kashte dhe të më largonte. Përmes vijave ndarëse të shportës pashë për herë të fundit nënën time, që edhe pse qe ligsht, se solli në jetë jo pak, por gjashtë këlysh, bëri të ngrihej. Unë qaja mes kuitjeve të ethshme, por ime më nuk bëzajti. Ajo vetëm puliti tri herë sytë. Si duket më dha të kuptoja që duhej të bindesha; të zotët e fermës e kishin në dorë fatin tonë. Zoti Dhimitri udhëtoi bukur shumë mbi një qerre, drejt një grumbulli të madh plehrash, në fund të xhades së poshtme. Aty do të më linte. Si dukej e acaroja, se sa herë kuitja qetë trembeshin. Dhe merrnin drejtimin, jo për nga udha e plehrave, por drejt nje lagune të mjegullt, që prej aty ku isha unë, ngjante më një hapësirë të ujshme, të pafund.
Jetesa mes grumbullit të plehrave mund të them se qe e çuditshme . Nuk di se si kam mbijetuar. Ditën strukesha poshtë një lëkure qengji, ndërsa natën, frikës së langojve, që rrëmihnin gjithçka gjenin, shtrihesha poshtë një vrime betoni, mes një shtylle betoni të varrosur prej kushedi sa kohe dhe tokës.
Langojtë nuk vinin ditën, vinin veç natën dhe kjo më dukej e habitshme. Mes grumbullit të plehrave mësova t’ia dal, bile edhe t’i kuptoj lëngatat e tyre. Ata kishin një komunikim të çuditshëm, përmes lëvizjeve. Për shembull, ndodhte që pas ndonjë stuhie, kur secili prej tyre mezi i kishte shpëtuar dredhës, ata ngatërronin vendet. Qëllonte që ndonjë copë
gazete t’i zinte vendin ndonjë këmbë karrigeje, ose e anasjellta. Të dekompozuarat, kërmat, shpëtonin. Me një marrveshje të fshehtë me terrin e tokës, gajaseshin me frikën e plehrave të papeshë. Ishte e trishtë e gjithë ajo pamje. Pas mesnatës dëgjoja një si tip ulërime. Është e çudtishme ulërima e plehrave, nuk ngjan as me të ujqërve , por as me të qenve, është një si tip britme. Dukej sikur përpiqeshin të bindnin njëri- tjetrin, që nuk ishin dekompozuar ende, dhe se mund të dëshmonin ende origjinën. Por kjo ishte e kotë, dekompozimi i tyre ishte i afërt. Kjo ndihej, kudo kudërbonte erë kërme.
Por, Perëndia ime, ditën kur këmbësorët më vunë re, nisi një makth tjetër për mua. Si duket unë isha ndryshe nga gjithë konet e kësaj bote. Sytë blu më rrethoheshin nga një push ngjyrë vanilje, që edhe pse jetoja mes plehrave, shkëlqente. Një ditë, tek rrija strukur në skutën time, dy duar të fuqishme më mbërthyen dhe e pashë veten në një dhomë të ngrohtë të njerëzorëve. Aty u kujdesën për mua, si të vija nga një familje mbretërore. Haja në pjata të pastra bornxi dhe flija mbi shportë rrethuar me kinda mëndafshi. E thënë shkurt, rrëmbyesi më kishte shitur tek një njeri i kamur. Por e keqja nuk ishte kjo. E keqja ishte se padroni im ishte nga ata njerëzit e ligj, që kanë fatin të kenë gjithçka. Unë isha i destinuar të dëgjoja bisedat e tij, tek urdhëronte vartësit. Herë i urdhëronte më zë këndellës, por herë duke ulëritur dhe sharë. Jepte urdhra për punë të liga, kurthe, madje dhe vrasje. Pasi urdhëronte, vinte lozte me mua. Më merrte pupthi në prehër dhe këndellej lumturie. Por qëllonte dhe që e mërzisnin. Në të tilla raste nxirrte duf mbi mua. Me shkelte putrën me majën e këpucës, deri kur kuisja dhe i lutesha. Bile jo pak herë më tryste poshtë tryezës së tij, duke më mbajtur shtërngueshëm me të dy këmbët.
Pasi stërlodhesha dhe kuitja ime humbiste mes poterve të tij mbi tryezë, mblidhte këmbët dhe më lironte.
E çuditshmja ishte se edhe pse bënte punë të liga, ai nderohej, çmohej. Madje mund të them që ditën që u gjet i vdekur, do e emëronin në një post të rëndësishëm. Por më besoni, Perëndia ime, unë po flija, shtrirë në shportë. Nuk kam dëgjuar asgjë. Vetëm mbaj mend se si e rrethuan shërbetëorët e tij, duke e shkundur e tundur, por ai ishte pa jetë. Më pas nisi ky teatri i rremë, kurorat, fjalimet etj. Hiporkritët që bëjnë sikur qajnë. Po e emërojnë edhe me atë çmimin, që i mbeti peng. E marrin fjalën me radhë, duke e çmuar për veprimtarinë e tij. Por ai është i lig, më besoni, Perendia ime. Ju duhet ta dini, se ju dini gjithçka. Unë isha më i lumtur mes grumbullit të pelhrave, se sa në shtrojet e tij. Në të gdhirë të kësaj dite ju më thirrët të dëshmoj, nëse kam parë vrasësit, por jo. Unë nuk kam parë asgjë. Si duket atë e ka vrarë helmi i vet, marazia. Ndaj më lini të shkoj. “Je i lirë”, – më vjen një zë qiellit. I qetë, tund kokën mbi putra, si shenjë falenderimi dhe bëj të dal një kthine, prej së cilës hynë ca rreze të thyera drite. Duke lënë pas, shtrirë në qivurin rrethuar nga kurora, padronin. Në dalje, poshtë shkallëve, shoh zonjën Agllai. Ajo më pret, ulur mbi qerre. Si duket zoti Dhimitri ka vdekur. Strukur tek këmbët e saj , unë nuk ia kam frikën, nëse kuit. Ajo nuk do të mund ta besojë, por udhëtimi im drejt fermës do të jetë i shkurtër. Unë do të hidhem nga qerrja drejt grumbullit të plehrave. Sepse jetesa mes tyre nuk është më pak e denjë se ajo mes fermës, ku fatin tonë e kanë në dorë zoti Dhimitri dhe zonja Agllai. Dhe për më keq, edhe ime më duhet të jetë përzënë. Pesë meshkujt tjerë të sërës sonë, duhe ta kenë zëvendësuar…
E çuditshmja ishte se edhe pse bënte punë të liga, ai nderohej, çmohej. Madje mund të them që ditën që u gjet i vdekur, do e emëronin në një post të rëndësishëm. Por më besoni, Perëndia ime, unë po flija, shtrirë në shportë. Nuk kam dëgjuar asgjë. Vetëm mbaj mend se si e rrethuan shërbetëorët e tij, duke e shkundur e tundur, por ai ishte pa jetë. Më pas nisi ky teatri i rremë, kurorat, fjalimet. Hiporkritët që bëjnë sikur qajnë.
Po e emërojnë edhe me atë çmimin, që i mbeti peng. E marrin fjalën me radhë, duke e çmuar për veprimtarinë e tij. Por ai është i lig, më besoni, Perendëia ime. Ju duhet ta dini, se ju dini gjithçka. Unë isha më i lumtur mes grumbullit të pelhrave, se sa në shtrojet e tij. Në të gdhirë të kësaj dite ju më thirrët të dëshmoj, nëse kam parë vrasësit, por jo. Unë nuk kam parë asgjë. Si duket atë e ka vrarë helmi i vet, marazi. Ndaj më lini të shkoj.
“Je i lirë”, – më vjen një zë qiellit.
I qetë, tund kokën mbi putra, si shenjë falenderimi dhe bëj të dal një kthine, prej së cilës hynë ca rreze të thyera drite. Duke lënë pas, shtrirë në qivurin rrethuar nga kurora, padronin.
Në dalje, poshtë shkallëve, shoh zonjën Agllai. Ajo më pret, ulur mbi qerre. Si duket zoti Dhimitri ka vdekur. Strukur tek këmbët e saj , unë nuk ia kam frikën, nëse kuit. Ajo nuk do të mund ta besojë, por udhëtimi im drejt fermës do të jetë i shkurtër. Unë do të hidhem nga qerrja drejt grumbullit të plehrave. Sepse jetesa mes tyre nuk është më pak e denjë se ajo mes fermës, ku fatin tonë e kanë në dorë zoti Dhimitri dhe zonja Agllai. Dhe për më keq, edhe ime më duhet të jetë përzënë. Pesë të tjetër meshkutj e sërës sonë , duhe ta kenë zëvendësuar…