S’muj të rri pa t’pa diell
Secilin çast të ditës
Kur e di se mbi yje rrijnë engjëjt
Aty ku është buzëqrshja e mbesës sime
Veç Erna di t’i falët diellit
Dhe e bukura ime tej detit
Për të cilën u shkruan mijëra vargje
Mijëra vjet lot u derdhen në tokë
Erna mirë që nuk e deshte botën
me hile as tinzare
As unë nuk i dua asnjërën
Asnjë poet nuk i do
E dua diellin
Edhe nëse jetoj i vërbuar
Se flaka e tij është
Sikur flaka e dashnisë sime
E fjalës
Që i mbeta peng
Deri në vdekje
Erna për ty
Dhe të bukurën e dheut
Do të fal jetë
Nga jeta ime
Ëndërr
Nga ëndrera ime
Shpresë
Nga shpresa ime
Kur jetoj
Me lirinë e saj
Po Erna
Ti ike
Për tu bashkur
Me të bukurën e detit
Për ta mbrojtur
Nga Bajlozët vrasës
Dhe tani ne jemi të lirë
Nga liria e jote
Buzëqeshim
Nga buzëqeshja
Që ti na fal
Jetojmë
Nga jeta
Që ti i fale
Edhe vargut tim
DASMA E MINJVE
Sonte
U çmenden ufot
Lujten vallen
E minjve
Krijuan panik
Në dasmën e çiftit
Të sapo martuar
Derisa hynë
Thyen zemrën
E tokës
Sikur të ishte toka
Pa Zot
Për një çast
Dolen
Nga fundi i detit
Çdo gjë moren
Me vete
E përmbysen
Titanikun e dhembjes
Asnjë lot
E dashurive të mbytura
Nuk u pa
S’kishin vesh
As për simfonitë
E Betovenit
Asgjë nuk dëgjohej
Sonte
Në dasmën e minjve
Vëç tymi i cigarës
Deri në qiell
Dhe gota e dehjes
Kur pihej me sy
Të shkrumuar
Në një natë
Si kjo
Bota u çmendë
Nga çmenduria
E dasmës së minjve
Dhe unë
Sonte besova
Në ekzistimin e Ufove
Sa herë e çmendin
Njeriun