Do vij ndonjë ditë
Nga Agim Bajrami
Do vij të të takoj një nga këto ditë
Nuk mund ta zgjas shumë gjatë
Vetëm të lutem ,mos ul sytë
Dhe mos më mbaj inat
Nuk dua të më ngresh as tonin
Të më zërë kafja në grykë
Ngaqë s’të vij më si i dashur
Por thjesht si shok e mik
Do vij të të them se unë për ty
Skam qenë kurre Don Zhuan
Se në çdo çast të mbaj në gji
Dhe sërish të kam xhan
Por disa gjëra të më besosh
S’janë kurrë në dorën tonë
Sado me fatin të luftosh
S’fiton që nuk fiton
Ndaj s’jam fajtor që ne s’vazhduam
Dhe humbëm nëpër erë
Në jetë ne s’bëjmë atë që duam
Por ç’na thonë ca të tjerë
Do vij një ditë nuk diskutohet
Ska gjë se me pak drojë
Ti je një grua që s’harrohet
Dhe unë s’mund të të harroj.
…
Ti
Ti su bëre kurrë gjysma ime
Unë nuk kisha brumë për një Venerë
Por sërish unë po ta them me bindje
Vendin tënd askush nuk mund ta zërë
Të shikoj në ëndrra për çdo natë
Dhe sërish nuk ngopem të t’shikoj
Ti nuk je aspak si tē gjitha gratē
Dhe kjo shpesh më bën që të dyshoj
Mundet ke diçka nga një sirenë
Mbetur pas nga koha e Homerit
Sytë e tu nga pas një hije lënë
Dhe nje bukuri si të ylberit
Më kot jam përpjekur të afrohem
Sytë e tu me puthje ti mbuloj
E di që është luftë qe nuk fitohet
Por unë prapë kam qejf që të luftoj
Ti nuk më pranon as gjer tek pragu
Me vështrim nga larg më vë kufinë
Unë me Odisenë skam lidhje gjaku
Dhe s’di ta përdorë në jetë dredhinë
Se atëherë do ishte ndryshe krejt
Sot do rrinim bashkë të përqafuar
Unë si një Itakë me gjoksin det
Ti si një copë Trojë e dorëzuar
Ti su bëre kurrë gjysma ime
(Ajo gjysmë që mua shpesh më çmend )
Por unë vdes të fle me ëndërrime
Dhe s’lejoj njëri të më përmend.
…
Habi
Të gjitha rrugët ishin mbyllur
Kur ti u shfaqe krejt papritur
Unë mbeta befas i hutuar
Për të mos thënë mjaft i habitur
Ne kishim kohë qe s’ishim parë
As telefon as celular
Si nëpër kohra neoliti
Me mure akujsh ,borë ndarë
Dhe dalëngadalë po të harroja
Harresat shpesh nga ndarjet vijnë
Atëherë unë s’dija seç kërkoja
Imazhin tënd a dashurinë
Megjithatë ti u riktheve
Për të më hequr çdo dyzim
Si dielli që çan udhë mes reve
Dhe zgjon pranverën plot blerim
Ti s’ mund të rrije larg kaq gjatë
Ashtu siç unë , nuk mund të rrija
Nga keqkuptimet mbin veç natë
Siç mbin nga heshtjet vetë mërzija
Të gjitha rrugët ngjanin mbyllur
Kur ti papritur u riktheve
Ti je një diell që shkrin gjithë dimrat
Dhe diejt s’rrinë dot gjatë mbas reve.
…
Mbaj mend
Mbaj mend që atë natë ti s’kishe qejf të flisje
(Një e dy trazoje flokët e rëna )
Epo mirë thashë unë do kesh qenë e mërzitur
Ose ta kish marrë mendjen hëna
Ajo atë çast sa ish ulur mbi det
Dhe valët kish bërë si një shtrojë
Epo mirë thashë unë, njeriu ka nevojë të rrijë dhe me veten e vet
Dhe të meditojë
Pastaj ti më the se me mua s’të shtyhet
S’të ndjej më në shpirt dhe në gjak
Epo mirë të thashë unë vazhdo në s’të rrihet
Urbani do të niset pas pak
Tek shkoje , më dhe një puthje të mekur
Të ftohtë si ky dimër acar
Epo mirë të thashë unë, kështu puth një i vdekur
Kur ndjen që do futet në varr.
Mbaj mend që me terrin ti u trete pas pak
Duke mbjellur tek unë pakëz mall
Ndonjëherë nuk e fsheh ,nostalgjia më kap
Por kjo ngjet rrallë ,shumë,shumë rrallë.
…
Drurë të qethur në rrugën “Corso Rici”(Savona)
Drurë të qethura si fëmijët motakë
Me shtresa tallashi mbuluar
Pranë jush kam dëshirë që ti mbaj këmbët pak
Dhe të prek trungjet tuaj me duar
Për mua jeni më të bukur
Nga gjithë ky rresht me drurë të tjerë
Dhe pse të zhveshur dhe të tkurrur
Me degë e maja prerë
Të tjerët rriten veç për vete
Veç për fasadë e për dekor
Ju hije u bëni udhëve ,njerëzve
Tua zbusni pak zhegun veror
Me hije mbushni trotuaret
Me degë dhe gjethe pambarim
Sa herë hap marsi kalendarët
E gjer kur dimri mbjell thellim
Pa pyetur fare për ndëshkimet
Për sharrën që mbi ju gjemon
Ju drurë me vështrim martirësh
Dhe shenja plagësh ,që pikojnë
Drurë të qethur , si fëmijët motakë
Me rrathë stinësh tëkrijuar
Tek ju gjithë dimrat ,vijnë të shplodhen nga pak
Dhe akujt ti shkrijnë pa kuptuar
…
Andej nga bregu
Andej nga bregu ciftet puthen
Është prill dhe gjaku po ndërron
Unë i shikoj dhe pse nuk duken
Se tisi i mbrëmjes më pengon
Ua ndjej nga larg buzët që dridhen Gishtërinjtë që mblidhen dalëngadalë
Nga sytë e njerëzve tek përvidhen
Dhe hedhin supit nga një valë
Andej nga bregu s’ka më heshtje
(Nga heshtjet deti shpesh ka frikë)
Prandaj gjithë kohën shtrydh vetveten
Dhe vjell pa reshtur leshterikë
Se mjaft kaq kohë e ka bezdisur
Ky bar i kotë dhe i shëmtuar
Një deti si ky ngjason me njerëzit
Që nuk rrijnë dot pa u pastruar
Andej nga bregu bëhet festë
Ka zënë dhe deti të vallzoj
Më ftojnë dhe mua të marr pjesë
Por ende sdi pse po ngurroj