Ndërsa po bëheshim gati për pushimet e këtij sezoni, ime mbesë Ola nuk dukej e gëzuar si herët tjera.
-Ç’të ka ndodhur Ola? Pa tregoi gjyshit, pse je mërzitur?
-Po ja, ndërsa ne po shkojmë në plazh, Mavis do ta lemë vetëm. Kushedi çka për të hequr. Kush do ta lajë e ushqejë?!
Ola kish disi të drejtë se që kur ia plotësuam dëshirën duke i blerë qenin leshportokalli me hallkën e bardhë në qafë, të cilin ajo e pagëzoi me emrin Mavis, qe lumturuar pa masë. Përveçse lozte nga dy tre orë në ditë me të në oborrin e vilës sonë dykatëshe nën hijen e pemëve frutore që ngjajnë me një pyll të dendur, e shëtiste Mavis edhe në bulevardin kryesor të qytetit tonë. E dashuruar marrëzisht me të, donte me patjetër ta merrte me vehte edhe në plazh. Pengesë për këtë u bëra unë, me pretekstin se Mavis do ta lëmë roje të shtëpisë. Në të vërtetë, nuk qe kjo arsyeja, por ngaqë më kujtohej ngjarja e vitit të kaluar me çiftin e të dashuruarve që kishin marrë me vehte në plazh qenin e tyre.
Rasti e solli që ata të ishin çdo ditë një çadër përtej tonës, kur ndërsa shtriheshin në shezlong ngjitur me njëri – tjetrin, Sara gajasej me përkëdheljet e Lesit, kështu e thërrisnin qenin e tyre të racës French Bulldog. Nuk ndodhte kështu kur Dashi, i dashuri i saj sa një zdap tentonte ta puthte apo t’i fërkonte kofshët. Ndjesitë e saja shfaqeshin kur Lesi e përkëdhelte me gjuhën e tij të gjatë pranë cicave, madje kur ai ia shqyente me dhëmbë recipetat dhe kur poshtë barkut përskuqej penisi i tij, ajo ulërinte sikur po provonte orgazmën më të mirë…
Ndërsa kujtoja orgjira të tilla, nuk doja kurrsesi që ato t’i provonte edhe ime mbesë me qenin e saj Mavis, ndonëse ajo është veçse 5 vjeçe.
Kështu e mbyllëm Mavis brenda avllisë së vilës sonë, por kur u kthyem pas një jave u llahtarisëm me atë që kishte ndodhur. Mavis, si asnjëherë tjetër kishte shpërndarë nëpër oborr mbetjet e mbledhura në thasë. Madje edhe bahçen e kishte ndotur me to. Dhe jo vetëm kaq, por edhe këpucët i kishte marrë me dhëmbë nga rafti dhe i kishte shpërndarë gjithë andej. Unë dhe ime shoqe, Lola u skandalizuam nga kjo gjendje, ndërsa Mavis filloi të lehte si i tërbuar. Vetëm kur pa Olën i qeshën sytë e kaltër dhe filloi të lozte me të si dy fëmijë të vegjël të llastuar.
-Sa mirë ua ke bërë këtyre që s’të morën me vehte në plazh! Ola po bisedonte kështu me Mavis që ia kishte vënë dy këmbët e para sipër gjoksit.
Si hakmarrje, kur Olën e zuri gjumi, e nxora Mavis jashtë portës së avllisë, me mendimin se do të largohej e mund ta merrte ndonjë tjetër. Por kur u zgjuam në mëngjes u çuditem kur pamë Mavis hypur mbi kabinën e benzit tonë, duke vigjëluar nga oborri i vilës, sikur të ishte qen kufiri.
I magjepsur nga kjo pamje, ndërmend më erdhi ngjarja e para tri dekadave, në moshën e fëmijërisë sime. Një pjesë të pushimeve verore asokohe i kalonim duke siguruar drurët e dimrit. Zgjohesha që në katër të mëngjesit dhe i ngjitesha pas mixhës Arif që e ngrysi jetën si druvar, me mushkën e tij të murrme e kopenë e qenve që i shkonin nga pas. Ishin qen të tërbuar, saqë edhe ujku nuk guxonte të përballej me to.
Por një ditë ndodhi që mua të më “tradhtonte” gjumi e të mos e arrija mixhën Arif. Gjithsesi i hypa pelës sime alle dhe u nisa për në malin e Runjës, nga ku prisnim drurë ahu. Po bëja gati barrën e druve për ta ngarkuar, kur jo më shumë se tridhjetë metra dëgjova një ofshamë dashurore.
Si fëmijë kureshtarë që isha nuk ngurova t’i afrohesha lëndinës nga vinte jehona e ofshamës. Por ç’të shihja?!
Mixha Arif, që qëllimisht kësaj here më kishte lënë mua në gjumë, kishte marrë me vehte vejushën Dije. Dhe pasi kishin bërë gati ngarkesat e kuajve kishin zgjedhur për të bërë dashuri atë lëndinë mes aheve gjigandë, nga ku buronte i famshmi Kroi i Zi. Tërfili i egër mbi një pëllëmbë i asaj lëndine ishte tamam si një dyshek “dormeo” mbi të cilin mixha Arif e kishte shtrirë dhe po e pallonte vejushën Dije. Përballë asaj harlisjeje ishin harlisur edhe dy qentë ujkonjë që përpiqeshin të imitonin të zonë, teksa u ishte ngrehur në maksimum organi mashkullor… Dhe ndërsa qentë lëpinin turinjtë e njëri- tjetrit e largavoheshin buzë më buzë, mixha Arif i dehur nga kënaqësia seksuale, pasi e kishte shkarlafitur, aty për aty do t’i sajonte vargjet: Shtatin si selvi, moj Dije/ Vithet si bucelë/ Faqet tua gurabije/ Cicat si turrielë…
Për mixhën Arif, ky qe ndoshta akti i fundit dashuror, pasi të nesërmen ndodhi ajo që askush s’mund ta çonte ndërmend.
Dy qentë e tij të mëdhenj sa një gomar shkaktuan një incident të paparë. Kur një nga kinezët e ekspeditës gjeofizike qëlloi e vrau njërin qen, pikërisht kur e vari për ta rrjepur në çengelin anash çadrës, qeni tjetër që për koincidencë quhej edhe ai Mavis, iu vërsul dhe e kafshoi gjithandej kinezin, duke e bërë për spital. Ky incident “diplomatik” i shkaktoi mixhës Arif njëzet vjet burg.
Thonë se qeni është kafsha më besnike. Këtë thënie proverbiale e dëshmon edhe rasti i qenit të mbetur gjallë të mixhës Arif. Ndërsa ai dergjej në kampet e burgjeve, ujkonja e tij qëndroi roje besnike e mushkës së tij, derisa ajo ndërroi jetë…
Kështu ngjet edhe me qenin Mavis të Olës…Më ndodh që kur ndjek ndonjë seancë parlamentare në TVSH, kur ndërsa Mavis leh duke iu hakërryer breshkës që i duket se i ka hyrë në pjesë teksa zvarritet barit të oborrit, Ola më thotë se “dashuria” e saj leh më këndshëm se ata dykëmborët në sallën e parlamentit…
,