SA HERË ATDHE…
1.
Sa herë atdhe
Rinia të tha lamtumirë
Dhe larg teje mbetën
Me shkrumbin e lirisë
Me etjen për bukurinë
E me vuajtjet tuaja barrë
2.
Sa herë atdhe
Lamtumirë të thanë
Sytë e djemve që i rrite
Sa herë me emër të azilit
U ngujuan nëpër depo
Me emrin e rrejshëm
Qendër azili
Ku edhe aty i rrëfenin
Ëndrrat e tyre rinore
3.
Sa herë atdhe
Për Ty gjaku u përcëllua
Pas grilave e bodrumeve
Për ta fituar një copë bukë
4.
Sa herë atdhe
Nga malli për Ty
Mërgimtarët u bën poetë
Edhe këngëtarë elegjish
Për t’i kënduar këngët
Me plagë loti
Për ta ledhatuar
Ballin e lodhur Ty atdhe
5.
Po pse gjithnjë kështu
O, atdheu im
Nëpër mote e shekuj
Edhe nëpër histori
6.
Sa herë atdhe
Të rinjtë e tu
Me zemër të thyer
Nënave
Lamtumirë u kanë thënë
Duke të bartur Ty
Në shpirt e në mendje
7.
E tash, atdhe
Pse po tretën të rinjtë
Prapë refren i mallkuar
Prapë prapa grilave
Të shkapërderdhjes së qenies
8.
Azil…
Si të shlyhet kjo dhembje
Se gjiri i nënës
Se aroma e tokës
Edhe freskia e ujit
E gjuha e ajrit
Në Ty atdhe
Sertshëm rrisin shtatin
E rrugët janë plotë kujtime
Plotë kujtime kujtimesh
9.
Sa herë atdhe
Edhe unë kam vendosur
Të të them lamtumirë
Por dot nuk hapej asnjë rrugë
Se Ti atdhe
Pa ne je si nëna që nuk lind
Si ara pa bimë
Si ora pa tik-takun e vetë
10.
Sa herë atdhe
Fëmijët e tu janë daktisur
Shih defterin
Nëpër botë shpërndarë
Kudo që zënë rrënjë
Të gjithë për Ty i kanë këto fjalë:
Ti atdhe, shkrumbi im
Dashuria ime që nuk falet
Andaj atdhe
Këtu më ke
11.
Këtu…
Edhe nëse më sheh
Me buzë shkrumb
Edhe me sy të ënjtur
Edhe me shikim të tharbur
12.
Eh, mori toka ime
Po, histori e gjatë je
Legjendë e trembur
Nga pëllumbat në fluturim
Që histori je
Kurrë e pa ndritur deri në fund
13.
Për këtë arsye
Të dua më shumë
Se në Ty brenda e jashtë
Është madhështia e jetës
Që askush tjetër nuk mund ta ketë
14.
Qeshu e krenohu atdheu im
Se, tek e fundit
Loti dhe urata ime
Ka për të rritur
Ka për të forcuar
Ashtu siç dua unë
Krejt ashtu siç ke qenë dikur…
VRAPIM MALLI
(Vizitë shkollave ku mësova e u përcëllova)
1.
Një ditë bëra gabim
Nuk ishte i vetmi ky
Vizitova shkollën
Ku i kisha mësuar shkronjat e para
Por asgjë nuk pashë
Që kisha kujtim në shpirt
As mësuesen time
Kush nuk e njihte
As klasën
Ku fjalët më ëmbla
I kisha belbëzuar
S’gjeta as ngrohtësinë
E mësimit të atëhershëm
Ika shkallëve dhe dola në rrugë
Vrapova për në gjimnaz
Kot më kot
I vizitova mësonjëtoret
Në të cilat
Nga një grimë historie të rinisë
Kisha murosur
Edhe nga pak kujtim rebelimi
Edhe nga një pjesë
Hidhërimi e pikëllimi
Për këngët e ndrydhura
Nuk gjeta asnjë gjurmë
Të jetës dhe as të rinisë sime
As atë dufin rinor
Të shokëve dhe shoqeve
As atë kujtimin
E profesorëve dhe të pedagogëve
Që ishin djegur
Duke na dhënë dituri
Mësim e atdhetari
2.
Athua
Asnjë shenjë
Asnjë gjurmë
Kush nuk do ta përjetësojë
Në këtë tempull
Kur belbëzova kështu
M’u bë se të gjithë nxënësit
Një shikim përbuzjeje ma dhuruan
Apo edhe ata
Edhe mësimdhënësit
Digjeshin si unë
Në këtë harresë
3.
M’u duk se kujtimi për atë kohë
I ngjante vetëm kujtimit pa gjurmë
Kua ta di
Ndoshta s’është ashtu…
4.
Dola në rrugë
Ia mësyna për në universitet
Por nuk pata guxim
Atje kam shumë fletë kujtimesh tjera
Që ndoshta janë fshirë
Apo ndoshta janë djegur
Apo janë kalbur
5.
Prandaj
Tani kam ngelur në rrugë
Si gjithnjë
Pelegrin kujtimesh dhe shkronjash
Duke kërkuar edhe profesorët e mi
Por
Dikush si më tha:
Po, ç’të duhen…
Ata tani kanë mbaruar jetën e tyre
Kurse disa janë bërë matufë
Disa të tjerë
Pleqëria i ka rrëzuar
Edhe koha i ka rrënuar
6.
Syhapur ngela duke pyetur
Po pse ata nuk jetojnë
Kur kemi letra e lapsa
Si nga gurra e zemëruar në bjeshkë
Më dolën lotët
Për habi për herë të parë
Të ftohtë-akull
Atëherë
Me hidhërim futa duart në xhepa
Letër e laps për të kërkuar
Por sërish m’u dashtë
Nga xhepi t’i nxjerr duart
Lotët për t’i larguar
Nga faqet e përcëlluara
Nga sytë akull
Apo nga zemra e shpirti
7.
Por
Krejt njësoj
Unë eci tutje
Me madhështinë e hidhërimit
Edhe pse
Për një moment
Vetja m’u duk
Si një lepur i trembur
I fshehur në kaçubë mali…
8.
Po ç’është ky vrapim malli