TRIUMFI I AKILIT
Në këtë rrëfimin mbi Patroklin
asnjë nuk shpëton, jo, veç Akilit
që ishte pothuajse zot.
Patrokli ish i ngjashmi i tij; ata vishnin
të njëjtën parzmore.
Gjithmonë në këtë miqësi
njëri i shërbente tjetrit, njëri ishte më pak se tjetri:
hierarkia
është më së shumti shfaqje, kështu që legjendat
nuk duhen besuar –
burimi i tyre është i mbijetuari,
njëri që ndjehej i braktisur.
Çfarë ishte anija e djegur e grekëve
në përqasje me këtë humbje?
Në tenden e tij, Akili
grindej me vetveten
dhe zotat e shihnin,
ai ishte një njeri i vdekur, një viktimë
e asaj pjese që donte,
ajo pjesë që ishte e vdekshme.
NËN TAURUS
Ne ishim në skelë, ti dëshiroje që
të shihja Demin në qiell, unë mund të shihja
gjithçka që dëshiroje ti.
Edhe tani vazhdoj ti ndjek. Këtu nuk ka re, yjtë duken,
por je e padukshme ti motër. Më thuaj
ku të shikoj, ku mendohet se qëndrojnë yjtë dhe ku janë.
Ma thuaj kur nata të jetë pis e zezë.
DASHURIA E PAVDEKSHME
Si një derë
që trupi e hap
dhe shpirti shikon jashtë.
Me drojë në fillim, më pas
më me pak drojë
derisa të ndjehet e sigurtë.
Pastaj në uri është e guximshme.
Pastaj për paturpësi e uritur
duke të afruar
çdo dëshirë.
Shthurja e parë, si mund ta gjesh
zotin tani? Si mundësh ti të
përcaktosh hyjnoren?
Edhe në kopsht ti ke thënë
të jetosh në trup, jo jashtë tij,
të vuash brenda tij
e kjo të bëhet me çdo kusht.
Si mund të gjejë tani zoti ty
nëse nuk je kurrë në një vend
aq sa asnjë herë
e në asnjë rast nuk gjendesh
në shtëpinë që të ka dhënë ty?
Ose ju besoni se
nuk keni shtëpi, sa kohë që zoti
kurrë nuk ndërmendet të merret me ty.
E DI ÇFARË DËSHIRON
E di çfarë dëshiron –
ti do Orfeun, ti do vdekjen.
Orfeun që thotë “Më ndihmo të gjej Euridiken”.
Atëherë nis muzika, vajtimi i shpirtit
që sheh trupin të zhduket.
NJË FIGURË QË RRI
Ishte e vërtetë, ti ishe një njeri
në ndenjësen me rrota
këmbët e tua të prera deri në gjunj.
Por unë desha që ti të ecje.
Desha të ecnim bashkë si të dashuruar
krah për krah në buzëmbrëmjen e verës
dhe besoja aq shumë në këtë mundësi
të cilën duhej ta thosha,
duhej të ngulmoja tek ty për qëndresë.
Përse më le të flisja?
Me heshtjen tënde kuptova ankthin,
e kuptova në shprehjen e fytyrës –
se në këtë dëshirë për të lëvizur
unë do të qëndroja gjithmonë
duke të zgjatur dorën.
Dhe gjatë gjithë kohës, ti s’mund të shëroje veten
më shumë nga ajo çfarë unë pashë
në ndenjësen me rrota.
PORTOKALLI I PRISHUR
Nuk është hëna, të thashë ty.
Ato janë lulet
që ndriçojnë kopshtin.
Unë i urrej ato,
i urrej siç urrej seksin
gojën e burrit
që më ngjitet në buzë, burrit
me trup të paralizuar –
dhe qaja në ikje,
e ndjerë keq nga
ndjesia poshtëruese e bashkimit.
Në mendjen time sonte
dëgjoj një pyetje e marr një gjegje
ngjizur në një zë
që rritet e rritet dhe më pas
ndahet prej vetvetes
lodhur prej kundërshtive. A nuk e ndjeni,
ne jemi të krijuar prej zbrazësirës.
Dhe era e rëndë e një portokalli të prishur
i hedhur përmes dritares.
Si mund të pushoj?
Si mund ti përmbahem kundërshtive
kur vazhdon të kundërmojë
kjo erë e keqe në botë?
EURIDIKA
Euridika shkoi në Ferr.
Më të rënda se gjithçka
ishin mundimet e rrugëtimit, të cilat
me të arritur, harrohen.
Ndryshimi
është i vështirë.
Dhe lëvizja në mes të dy botëve
veçanërisht; kësisoj;
tensioni është tepër i madh.
Kalimi plot keqardhje, me mall
të cilin ne e kemi për këtë botë
në disa qasje të lehta të kujtesës.
Vetëm për një çast
kur errësira e botës së nëndheshme
i mbështillet asaj sërish
(e butë, e respektueshme),
vetëm për një çast mund
të shfaqet pamja
e bukur e tokës dhe dëshira
të kthehej sërish tek bukuritë
për të cilat ajo vajton.
Por të jetosh me pabesinë njerëzore
është një çështje tjetër.
VENDIMI I ODISES
Burri i fortë u kthye serish në ishull.
Tani ai nuk do të vdiste në parajsë
nuk do të dëgjonte sërish
liturgjike e parajsës në mes drurëve të ullirit,
ujëmbajtset e kthjellta e nën qiparisa. Koha
niste këtë çast kur ai dëgjonte rrahjet në gjoks
që ishin asgjë më shumë se rrëfimet
mbi detin në perëndim kur ndjellja ishte tunduese.
Çfarë na ka sjellë ne këtu
Do të na largojë që këndej,
Anijet tona na lëkundin në
Ujrat e bregut.
Tani fjalët kanë mbaruar.
Kthejani atij jetën prap,
detin që ata të ikin sa më larg.
RIBASHKIMI
Kur Odisea u kthye më së fundi
fshehtësisht në Itakë dhe i vrau
duke i shkuar në shpatë rivalët
qetësisht i dha shenjë Telemakut
të largohej; e siç i kishte ndenjur njëzet vjet më parë,
i qëndroi përpara Penelopës.
Në sheshin e pallatit, rrezet e diellit u kthyen nga të arta në të kuqe.
Ai nuk i tha asaj asgjë për ato vite,
zgjodhi të fliste vetëm për gjëra të vogla,
që mund të jenë të zakonshme për një burrë e një grua
të cilët kanë qëndruar gjatë së bashku:
atëherë kur e pa kush ishte, ajo e dinte se çfarë ai do të bënte.
Pasi ai nxori një, ah,
preku butësisht llërën e saj.
Shqipëroi:
KOLEC P. TRABOINI
