TI NUK JE THJESHT GRUA, TI JE NJË PËRMALLIM
Poemë nga Ankica Anchie, Kroaci
Përktheu nga anglishtja: Mujë Buçpapaj
Ti nuk je grua,
Nuk je diçka e zakonshme, nuk jo një hije që kalon,
Ti je zëri i erës nga luginat e pafundme,
je jehona e një ëndrre që pushton zemrën
e rrëzon muret e heshtjes.
Ti vjen nga trazimi dhe qetësia,
si një lumë që buron nga guri,
e pastër dhe ndritshme si kristal,
duke freskuar shpirtin që endet në etje.
Në shikimin tënd, zgjohet pranvera,
era jugore shpërndan mendimet e mia larg,
dhe çdo rrahje e qerpikëve të tu bëhet stuhi
që më zbërthen, më rrëzon,
por sërish më ngre lart.
Jo, nuk e shmang shikimin nga turpi,
por nga fuqia që më trondit thellë,
koka ime vetë përkulet para tokës,
sepse prania jote nuk është nga ky botë.
Ti nuk je grua që merr trëndafila,
sepse çdo petal zbehet pranë bukurisë sate.
As kalimtare në ëndrra nuk je,
ti je vetë ekzistenca që fjalët nuk mund ta përshkruajnë.
Dritë dhe errësirë në të njëjtën këngë,
ti je këngë që as poetët nuk mund ta arrijnë,
e megjithatë, je bota që të gjithë e kërkojnë.
Ti nuk je grua, Ti je vetëm përmallim,
ti je jeta që futet në një çast.
Në buzëqeshjen tënde përmblidhet universi,
në praninë tënde gjithçka bëhet e vërtetë.
Ti nuk je grua, ti je erë
që kalon përmes meje dhe lë gjurmë.
Je flakë që kurrë nuk shuhet,
dritë që errësirën e kthen në ditë.
Prekja jote nuk është vetëm prekje,
është lëkundje sizmike e qenies sime,
fjala jote nuk është vetëm fjalë,
por himni që këndohet brenda meje.
Ti je vetëm përmallim, i pafund dhe i gjallë,
valë që përplaset në brigjet e mia.
Shikimi yt është horizont ku zhdukem,
ku përplasem me humnerën e dëshirave të mia.
Në buzëqeshjen tënde përmblidhet universi,
aty janë të gjitha sekretet që kërkoj.
Në praninë tënde gjithçka bëhet e vërtetë,
bota nuk është më vetëm ëndërr, por qëllim.
Ti nuk je thjesht një grua, ti je fat,
këngë që as koha nuk mund ta fshijë.
Ti je ajo për të cilën zemra digjet,
ajo që i përkas pa fjalë.
Ti nuk je thjesht një grua, ti je vullkan
që shpërthen në shpirtin tim.
Shfaqja jote thyen kufijtë,
aroma jote copëton kohën dhe hapësirën.
Kur më shikon, bota ndalet,
dhe çdo yll në univers hesht,
sepse ti je ajo që urdhëron dritat,
ajo që bëhet Diell në errësirën time.
Ti nuk je vetëm përmallim – ti je vorbull
që përpin të gjitha mendimet e mia,
shkatërron paqen time dhe krijon një botë të re
ku ekziston vetëm ti, ku frymon vetëm ti.
Buzëqeshja jote nuk është e zakonshme – është fantazmë
që ndjek shpirtin tim dhe e çliron.
Duart e tua nuk janë vetëm duar,
ato janë vela me të cilat lundroj drejt shkatërrimit tim.
Kur të prek, toka çahet nën këmbët e mia,
dhe unë hidhem në atë greminë pa pendesë.
Sepse ti nuk je grua – ti je fillimi im
dhe fundi im, zjarri që më përpin.
Ti nuk je vetëm prani – ti je shpërthim,
stuhi që copëton qenien time.
E vërteta jote është e vetmja realitet,
pasioni yt – e vetmja fe që pranoj.
Ti je britmë që jehon nëpër mua,
heshtje që më thith dhe më copëton.
Në prekjen tënde gjendet fati,
në dashurinë tënde – pafundësia e botës sime.
Ti nuk je grua – ti je stuhi që bart botën time,
erë që zbulon shtresat më të thella të qenies sime,
dritë që çan përmes reve të shiut,
errësirë në të cilën e gjej veten.
Shikimi yt nuk është vetëm shikim –
janë thellësitë e lumenjve që gllabërojnë frikërat e mia,
pasqyrë në të cilën reflektohet universi.
Në të shoh të vërtetën – të zhveshur, të përjetshme,
Të vërtetën për veten time, për ty, për ne.
Duart e tua nuk janë vetëm duar,
janë ura përmes të cilave kaloj drejt së panjohurës,
ngrohtësia që ngjall qoshet e ngrira të zemrës sime.
Çdo prekje jote – si xixëllonja në natë
që ndriçojnë rrugën drejt pjesëve të humbura të vetes sime.
Ti je këngë që këndohet me heshtje,
bërtima e detit që përplaset mbi shkëmbinjtë e krenarisë sime.
Buzët e tua – skaji i universit,
ku çdo fjalë bëhet lutje,
dhe çdo puthje – një premtim.
Ti nuk je grua – ti je flakë në errësirë,
që përpin kufijtë e mi dhe krijon një lëkurë të re.
Në buzëqeshjen tënde, trëndafilat çelin në mes të dimrit,
malet copëtohen, lumenjtë ndryshojnë rrjedhë.
Kur je këtu, ajri dridhet nga pesha e pranisë tënde,
çdo frymëmarrje bëhet çast i shenjtë,
çdo sekondë – një shpërthim që mban emrin tënd.
Ti je trazim, ti je paqe,
Ti je fillimi dhe fundi i gjithë kërkimeve të mia.
Pa ty, koha ndalon –
me ty, koha bëhet pafundësi.
Ti nuk je vetëm dashuri –
Ti je dashuria në formën e saj më të egër,
dashuri që shkatërron për të ndërtuar,
dashuri që dhemb, shëron, shpëton, shkatërron,
dashuri që më bën njeri.
