Ku ta kërkoj lumturin
në ç’brigje të thepisura
ku ke rënë vall
prej saj dotë s’po del
Tërhiqesh zvarrë, përpëlitesh
mes kthetrave të “Oktapodit”
mes fijeve të tijë lidhur
e rrugë të lirë të dalësh s’lën
mes kthetrave tyre përplasesh
duke kërkuar rrugë për të dale.
2
Dielli tek perëndon tutje mbi xhade
rrezet e tijë të kuqërremta
të lodhura ,udhën nisin
për në një tjetër destinacjon
Vëndin e tij e zë Hëna e ngratë
mes yjesh si kuror rreth i vallzojn
Dhe ashtu tulatur presim
Dielli të agoj ,rrezet të kuqëlojnë
një ditë e re sërish të lindë
Mbi fijet e padukshme të “Oktapodit”
që si metastazat e kancerit
udhëve të Botës ,zgjaten pa mëshir
3
Ditët ikin ,kalojnë..
me njera, tjetrën duke u zënë
me njera, tjetrën duke bërë fjalë
rrugë të lirë ,rrug daljeje s’lënë
Mes tyre ne kalojmë
të heshtur, menduar dëgjojmë
herë qeshim, herë qajmë
ditët numërojm me radhë
4
Ngre grushtin lartë
me grusht mbi kë të godas
dhe grushti i shtrënguar
mbetet lartë – forcë s’ka të bjerë
Sytë vështrojn Qiellit ..
atje lartë është i “Madhi Zot”
shpirti i vrarë gulçon,
shpirti i sfilitur ,rënkon
Se dhe i verbëri dritë kërkon
në errësirën e pa anë thëret, thëret
“O njeri, ti që thua ..
se njeriu lindë, se njeriu vdes”
Mes mjerimit jeton,
udhën e lirë kërkon
5
Dhe një zë nga brenda del
ulërin ,thëret deri në zenit
O Zot përse?!
Përse nuk mblidheni o re
lëshoni vetëtima e rrufe
Përse?! – Përse?!
Bota sotë qan..
Bota sotë është sh’ndrruar
në një kope ,ku zgërdheshen Bosat
6
E diku varfëria hedh valle
të varfër, lypsar, barkë pa ngopur
mes jetës së mjerë, ecën mjeran
shtrijnë duart e mpira,
nën fytyrat e zbeta
Dhe ti “Zoti ,,im je i varfër
një copë buke e ndan në katërsh
me të katër veta hanë
Nëse je vërtet ” Zot” të pyes?
përse të varfërit mëshiron
përse për ta lutesh ,përgjërohesh
ku diku tutje më lartë një lodër luan
Bosat mbi këtë mjerim vallzojnë
orgji kanibale duke bërë
këto Bisha të etur për para
Botën kanë paralizuar,
e Bota frymë dotë s’merr.
7
Dhe fijet e “Oktapodit” zgjaten
udhëve të Botës pa mëshir
mbi dhimbje e plagë duke shkelur
plagë hapin anembanë
pa i thirur ndjenjës, arsyes
zëmër zinjë ,të sterrë ,
ku pjellin vetëm mënxyr
vampirshëm, të etur..
me ndjenja toksotuar
8
Dhe presim, presim,..
Këto “Bisha fantazma, shkencëtar”
Dorën të ulin..të ndalin,
Mbi njerëzimin eksperimente Mjaftë!
Ngrihu o Botë ,këtë dorë mizore ndale
mbi ta ngrihu Barrikadë
lindëm për të jetuar
jetën për të shijuar
të pastër, të bukur, të dlirë
Të sundoj Paqa – Lumturia!
Mbi Jetë njerëzish – mos të ketë komand
NË ÇBRIGJE TË THEPISURA JE FUTUR
Në çbrigje të thepisura je futur
Dhe ëndrrat i more në gji
Më le kujtimet e gjelbërta
Dhe mallin ndezur në gji
Dhe koha u tretë në vështrime
Në buzët e njoma të ëmbëlsuara
Mbeti puthja jote magji
Refreni i çdo mëngjesi në agim
Në trup si flutura enden mornicat
Nga shtrëngimi yt në gji
Aromën tënde mora me vete
Me aromën time mbështolla trupin tënd
Dhe shiu i kësaj pranvere
Të dyve na njomi
Me lotin e ikjes u tret
Mbeti ashtu në jastikun tënd
Po shiu dotë kujtimet si fshiu
Në trupin tëndë ndezën zjarr
Ngrohtësin e trupit tim ndjeve
Që unë pas e lash
Dhe do tretem në vegime
Sërish do kthehem në yllnes
Pranë shtratit tënd do ulem
Të ndriçojë çdo mëngjes
Se ti je rreze drite
Që shpirtin më ndriçon
Mes ëndrrave e agimeve do zgjohem
Bashk me zërin tëndë ,dhe premtimin.
TË PRES AGUT NË AGIM
Kam ditë që të pres
Në çdo agim ndjej se vjen
Me fërshëllimën e erës përsjell zërin tim
T’ më dëgjosh se unë të pres
Dhe rruga jonë takohet,
Aty nën kurorën e Blirit
Unë të zgjas duart – Ti buzët
Dhe presim të ndodhë çudia
Ajo çudi që çdo çast e presim
Në krahë të njeri ,tjetrit
Nën vezullimin e yjeve
Dhe purpuris së Hënës
Eja, kam ditë që të pres
Zëmrën hapur të kam lënë
Hyrë qosheve të saj pa trokitur
Eja , më zgjo shtratit tim, agut në agim
Me flladin e mëngjesit
Të vesh trupin tëndë
Dhe aroma e trupit tim
Të të zgjojë çdo mëngjes
Si një zog fluturo ,merrëm në gji
Ti zgjatim netët në përjetësi
Mes përqafimesh e puthje
Të më falësh një oaz lumturie!
JETA MES VALLE FANTAZMASH KALON
E dua jetën të bukur , të dlirë
Dua dielli të qesh
Pranvera të lulëzoj
Yjet në qiell të vallzojnë
Dhe njeriu i sigurt të eci mbi tokë
Veç sotë dielli është i vrenjtur
Qielli në ngjyrë grizh
Stinët çuditërisht janë ndërruar
Bota kalon mes njerëzve
Zëmër zinjë sterr, ku pjellin veç mënzyr
I shoh tek zgërdhihen ,vampirësh të etur
Tek vallzojnë mes dhimbjes
Të shpirtrave coptuar
Shkelin pa shpirt mbi zëmra e dhimbje
zëmër hekur
Bëjnë orgji kanibale, këto bisha
Me ndjenja toksituar “shkenctar fantama,,
Dhe mes këtyre fantazmave jetojm
Nën dëshirat e tyre frymon jeta jonë
Aty mes tyre dhe imi shpirt
Jeta mes valle fantazmash kalon.
DISI MBETA E HUTUAR
Rreze diellit posa doli
Dritaren time kuqëloj
Tek lodroja në një ëndërr
Një të puthur më dhuroi
Por jo s’doja sytë ti hapja
Ajo puthje më ëmbëlsoj
Doja prap ta përsëriste
Por ai rrezet zjarr lëshoi
Mbeta disi e hutuar
S’dija ç’të thoja vërtet
Me diellin isha dashuruar
Më kish puthur me lezet
Në mëngjes herët në agim
Ty të doja atë çast
Në krahët e tu të qëndroja
Të ndjeja puthjen tënde mjalt
Brenda meje ty të ndjeja
Zëmrat tona rrihnin bashkë
Se me sytë e zëmrës sime
Zëmrën tënde hap çdo çast
Erdhe ti ,dhe Pranvera
Shpirtin timë çele ti
Në çdo qosh të saj
Mbolle vetëm dashuri .
TI JE ZËMRA, JE SHPIRTI IM
Mirmëngjes…
Sa dua ,kjo fjalë,
Të më zgjojë çdo mëngjes
Një buzëqeshje ,një përqafim
Dhe ashtu të përhumbem
Në gjoksin tënd..
Mes tuat ledhatime
Të dëgjoj zërin tëndë ,tek më thua
Të dua…Të kam shpirt..
Dhe sytë e mi heshtin
Mes puthjes mjaltë
Me zëmrën tënde flasin
Nga ëndrra tek zgjohem
Dua çdo mëngjes,
Të ndjej,
Të prek,
Të ledhatoj…
Se ti je për mua imja ëndërr
Ajo ëndërr që më zgjon
Dhe me sytë e shpirtit
Më flet, më ledhaton ,më premton
E tek më përqafon
Ndjej se ëndrrat më dhuron
Se kjo zëmra ime,
Për ty ka përhumbur përgjithmon
Se ti më fal ,veç gëzim
Melodi si një uvertur
Se je ti ,
Që më largon çdo trishtim
Tek më thua…më thua,
Mirmëngjes…,
Ti je zëmra, Je ti shpirti im..!
Ndaj sot zëmra ime u zgjua ,
Në duart e tua!..
