MENDIMET E LIGA –
Poezi nga FRANCO MARCOLADI
Arrijnë natën mendimet e liga
duke ngritur pirgje problemesh
paskaj, grumbuj ankthi, goditje
të errëta, ndjesi të pista, Arrijnë
natën mendimet e liga. E nuk
dilet kurrsesi nga rrjeta e tyre
që të zë frymën. Gjumi largohet
dhe në taketuke tashmë bishtat
e dy, tre, pesë, dhjetë cigareve
mblidhen. I fryjnë barqet e tyre
mendimet e liga, si zhaba gjigante
që kërcënojnë hënën. E bash kur
duket se iu ndrit fati atyre, gjëmën
shiheni fill: i vonët, Morfeu rrëmben
në gjumë një trup të lodhur tmerresh,
ndërsa aurora fshin me një flatër
ere atë det fantazmash, terresh.
I MALPENSIERI
I malpensieri
Arrivano nella notte i malpensieri,
erigendo picchi di insormontabili
problemi, cumuli d’angosce, oscure
colpe, sentimenti neri, Arrivano
nella notte i malpensieri. E non c’è
modo di uscire dalla loro rete
a maglie strette. Il sonno s’allontana
e dentro al portacenere si assommano
i resti di due, tre, cinque, dieci
sigarette. Gonfiano il loro ventre
i malpensieri, come rospi giganti
che minacciano la luna. E proprio quando
sembra che arrida loro la fortuna,
ecco lo schianto: tardivo, Morfeo rapisce
al sonno un corpo esausto di stanchezza,
mentre l’aurora cancella con un alito
di vento quel mare di fantasmi di cupezza
NGANJËHERË TASHI KUR UNË FLE VETËM
– Poezi nga GRACE PALEY (1922-2007) –
Please follow and like us:
onpost_follow
fb-share-icon
Tweet
Share
Nganjëherë tashi kur unë fle vetëm
i marr vetes paksa erë
dhe e pyes veten në gjithë këto vite a është kjo
era që ka qenë për ty familjare
nëse kështu ty të pëlqente vërtet nuk
duket kaq e lezetshme ti çuditërisht
djersit pak për një burrë aq aktiv sa
i ëmbël kur unë të përqafoj ty këto kohë
(apo ti mua) apo kur e mbështet kokën time në
nënkresën tënde në shtrat e di që je ti
një erë delikate tym druri dhe unë ty
të frymëmarr disi e pabefasuar
të kujtoj gjithmonë të përkryer
SOMETIMES NOW WHEN I SLEEP ALONE
Sometimes now when I sleep alone
I get a whiff of myself
and wonder all these years is this
the odor familiar to you
if so did you really like it doesn’t
seem so nice you’re unusually non-
sweaty for such an active man but slightly
sweet when I hug you nowadays
(or you me) or put my head on your
pillow in our bed I know it’s you
a delicate odor of woodsmoke and I breathe
you in a little not surprised
KËNGË
Poezi nga ELIO PECORA
Mund të them edhe se dashuria është e përjetshme,
që zgjat përgjithnjë nëse rri ndezur brenda;
e vlen edhe dashuria e ditës së nesërme
dhe ajo që dje e quanim dashuri.
Dhe është dashuri të shkosh në një tren
të takohesh me qiellin që vishet me hije,
era që merr frymë nëpër fletët e pemëve,
harqet e dritës në një festë të dikurshme.
Dhe është dashur zëri në telefon,
kujtimi i papritur që zhduket,
gjesti, përbetimi që nuk vlen
nëse gjithçka rend, memece, shndërrohet.
Kështu e përsëris se dashuria është e përjetshme,
sepse gjithkush ka nevojë për dashuri,
kurrë mos pusho së kërkuar dëshirën,
dhe thirre në pritjen që nuk tundet:
dashuri që çdo ditë na shoqëron.
CANZONE
Posso anche dire che l’amore è eterno,
che dura sempre se sta acceso dentro;
e vale anche l’amore di domani
e quello che chiamammo ieri amore.
Ed è amore andarsene in un treno
incontro al cielo che si veste d’ombre,
il vento che respira nelle foglie,
archi di luce a una festa lontana.
Ed è amore la voce nel telefono,
il ricordo improvviso che dispare,
il gesto, il giuramento che non vale
se tutto corre, muta, si tramuta.
Così ripeto che l’amore è eterno
perché ognuno ha bisogno d’amore,
mai smette di cercarlo il desiderio,
lo chiama nell’attesa che non cede:
amore che ogni giorno ci accompagna.
ZGJOHEM ME QËPALLAT QË DJEGIN
nga PIER PAOLO PASOLINI
Zgjohem me qëpallat që djegin.
Fëmijëria e topitur në mjekrën
e rritur në gjumë, në mishin
e rraskapitur, ajo ngul shikimin në dritën
e davaritur në sytë e mi të tharë.
Kështu që unë përfundoj në zjarrin e errët
të një të rinie të hutuar
nga përjetësia; kështu që unë digjem, është e kotë
të mendosh – të jesh ndryshe, të imponosh
kufijtë e çrregullimit: më tërheq zvarrë
gjithnjë e më të rraskapitur, me fytyrë të thatë
në fëmijërinë e saj, drejt një rregulli të qetë dhe
të çmendur, pesha e ditës sime të humbur
në orët e heshtura të haresë, në çastet
memece të terrorit…
LUTJE NËNËS SIME
Nga PIER PAOLO PASOLINI
Është e vështirë ta them me fjalët e një djali
atë së cilës në zemër i ngjaj pak fare.
Ti je e vetmja në botë që di për zemrën time
çfarë ka qenë gjithmonë, para çdo tjetër dashurie.
Prandaj të them ty ç’është e tmerrshme për ta ditur:
që brenda hireve tua, nënë, ankthi im ka lindur.
E pazëvendësueshme je. Ndaj është mallkuar
në vetmi jeta që ti më ke dhuruar.
E s’dua të jem vetëm. Unë kam një uri pa kufi
për dashuri, për dashuri të trupave pa shpirt.
Sepse shpirti është në ty, je ti, por ja që ti
më je nëna dhe dashuria jote është imja skllavëri:
E kam kaluar fëmininë si skllav i këtij kuptimi
të lartë, të pandreqshëm, të një tejpërkushtimi.
Ishte e vetmja mënyrë për ta ndjerë jetën,
ngjyra e vetme, forma e vetme: tani është tretur.
Ne mbijetojmë: dhe është pakuptimi
i një një jete të rilindur pa arsye.
Të lutem, ah, të lutem: mos duaj të vdesësh.
Unë jam këtu, vetëm, me ty, në një prill të ri tjetër…
