Helena kishte me qira dyqanin e parfumeve përkrye rrugës së Volorekës, ca para banke, burrin kumarxhi, djalin problematik në shkollë. Sa herë ia donte puna të hapte dritaren e pasme, shushurima e liqenit filtronte si kollitje plaku. Klientët hynin rrallë, më shpesh e vizitonin miqtë e ngushtë. E mbanin grua me zemër të mirë, disi të paturpshme, po kjo nuk i prishte punë.
Thjesht dinte ta vërtiste, nëse merrte barrë përsipër, jepej e gjitha.
Mëngjesin e asaj dite shtatori, rrahur prej erës tinëzare të jugut, u ngujua me të shoqin përpara portës së gjimnazit, duke kaluar vështrimin sa nga oborri i zhurmshëm, te rruga e qetë ku priste të shfaqej mësuesi i djalit. Fustani i hollë ngjyrë jargavani, xhaketa me supe të ngritura, këpucët bezhë, e tregonin femër me shije të hollë.
U duk të vinte burri i pashëm me kostum të zi dhe çantë lëkure nën sqetull. Sido që e mbante veten, syri i stërvitur diktonte çalimin e lehtë nga këmba e djathtë.
Helena i doli përpara buzagaz, i dha dorën.
– Koli, – tregoi me kokë të shoqin.
Mbi ballin e sedeftë bulëzuan rrudha të lehta.
Burri trupvogël vetëm sa tund kokën. Flokët e rralla ngritur përpjetë, favoritet e holla ngjyrë llaku të zbërdhulur e nxirrnin qesharak.
Mësuesi u ndje ngushtë. S’i kujtohej tamam biseda me këtë grua të lezetshme.
– Djali ka probleme, – u shpreh në përgjithësi.
– E dimë, bëtë shumë, – i tha, – janë edhe tre vite.
– Duhet të punojmë dy palët.
– Ashtu posi, keni të drejtë.
Gjethet e para të vjeshtës rrëzoheshin si me dy mendje, zërat e zogjve treteshin në poteren e nxënësve që iu drejtuan sheshit të rreshtimit.
– A mund t’ju them një fjalë në vesh? – e pyeti dhe shikoi tinëzisht të shoqin.
Ai qeshi lehtë me cepat e buzëve.
– Pak shpejt, ju lutem, – u ngut mësuesi.
Cigarja po i digjte gishtërinjtë, kur pëllëmba e vogël i ngjeshi zarfin kaltërosh me vija të zeza anash, pastaj pëshpërima e saj si fllad ere.
– Shpresoj të shihemi, profesor!
I ndoqi me sy tek largoheshin. Koli seç i thoshte, ajo s’ia vinte veshin.
Orët e mësimit dhe mbledhja nervoze e këshillit pedagogjik ia zunë ditën. Në shtëpi hapi zarfin, nxori një letër palosur katërsh me shkrim të pjerrët femre:
“Dyqani kozmetik në rrugën e Volorekës.”
Asgjë tjetër.
Bëri gjumë të trazuar. Helena ia nguli sytë si të tallej me naivitetin e tij. Prapa saj i shoqi i tregoi me gisht foton e zarfit kaltërosh në celular.
“Një milion! – u zgërdhi.”
“Çne, vetëm adresa.”
“ Pse e mbajte? Të pëlqeu gruaja ime?”
U zgjua mbytur në djersë.
– Sikur të kanë rënë hallet e botës! – dëgjoi zërin e gruas.
Shpotia e ligështoi më shumë se ëndrra e mesnatës.
– Fillove?
– Gjumi s’del për punë të mbara.
I rrokulliste fjalët si gurë, sa lëvizte njërin, të tjerët e ndiqnin vargan.
– Se çfarë thoshe!
– S’e di.
– Përmende një femër.
E pa veten fajtor, u topit.
– S’e di, – tha përsëri. Me çerek zëri.
– E di shumë mirë.
– Më lër rehat!
U ngrit, shkoi në studio, hapi të parin libër që i zuri dora.
Asgjë s’i hyri në kokë.
Të nesërmen, pas pune, mori rrugën e Volorekës. Pamjen e kësaj ane të qytetit e dominonin grija e çimentos dhe e kafenjta e tullave. Dyqani në katin e parë të pallatit shumëkatësh, ndërtuar kohët e fundit, ishte mbushur me artikuj kozmetikë ekspozuar në vitrina të kryqëzuara si paralelograme.
Ndjesi të ngatërruara ia bënë mendjen dhallë, po çuditërisht frika e natës firoi.
Helena e goditi me shikimin e syve bojë mjalti. Kur ktheu kokën t’i shmangej paksa vështrimit mashkullor, ai pikasi faqet e skuqura, këndin ngashënjyes të syrit, fërgëllimën e lehtë të flegrave.
– Dyqani juaji? – e pyeti.
I sjellshëm. I përmbajtur.
– Vetëm parfumet.
– Një ditë do të bëni tuajin, – e mikloi me sy.
Ajo përdrodhi buzët me nazet e çupëlinës së pa rritur mirë.
– Ç’e do, – u ankua, – jam lindur në këtë humbëtirë.
Simpatia dhe ngurrimi hynë garë.
– Natyra ju ka mbajtur me hatër, – i tha.
– Jo tim shoq.
– Burrit nuk i shihet pamja.
– S’është puna aty. Kujt nuk i ka borxh. Vinë karikatura si puna e tij, thërrasin, kërcënojnë. Ta shpifin.
Nën fustan shquanin mbathjet, kofshët e forta gur, format tunduese projektoheshin sfondit të parfumeve paketuar në shishe dhe kuti me ngjyra të çelura.
Nata e trazuar mbeti pas.
I zbërtheu xhaketën, ceku kraharorin e ngrohtë, vuri buzët mbi thithat e fryra. Rrezet e diellit derdheshin si rrymë e portokalltë, qelqurinat u gjallëruan, sikur orvateshin të merrnin pjesë në festën e tyre.
Helena e shpuri në kthinën e fshehtë me dritaren nga liqeni që gulçonte tutje. E uli në krevatin portativ, e zhveshi, e mbajti tërë naze nga kravata. E tërhoqi pas vetes, i përkiti lehtë buzët, e shtyu rrëmbimthi si në shfaqje striptizmi.
Ai ulëriu nga dhimbjet, u ndeh mbi shtrat…
Në kthim çalonte më shumë se zakonisht. Pak i çrregullt. Puhiza ledhatare e jugut ia koloviste kollaren e zhubrosur përmbi këmishë.
Kur iu duk se e kaloi provën, i doli përpara Koli. Në dallim nga dita e mëparshme, i qeshur, miqësor. Në dorën e majtë rrotullonte zinxhir të bardhë inoksi.
Bëri sikur nuk e vuri re, shpejtoi hapin.
– Ej, profesor, kaq shpejt na harrove? – i thirri burri i vogël.
– Ah, qenkeni ju!
E priti në qosh të trotuarit. I përngritur.
Ai e vështroi paqësisht me sytë e rrudhur anash si të pulave.
– Nga? – e pyeti.
– Nxënësit e mi, – i tha pak më i qetë, – po ju?
– Këtej rrotull.
– Shumë mirë.
– Si thua për një kafe?
– Jo sot, – refuzoi, – s’kam kohë.
– Sa të këmbejmë një fjalë, – e zuri miqësisht për krahu.
– Ju lutem, – ia largoi dorën.
– Mos ma prish, – ngulmoi përsëri.
– Më kuptoni, nuk mundem.
Koli u tërhoq i pakënaqur.
– Të them diçka mes nesh?
– Urdhëro! – u zverdh
Vuri dorën mbi trungun e blirit të mbahej.
– Një milion janë shumë! – i tha buri i vogël.
– Çdo të thuash?
– T’i ndajmë përgjysmë.
