Dustin NISPEL (SHBA)
Është një fitues çmimi, artist i fjalës së folur nga Jorku, Pensilvania e SHBA-ve. Ai është bashkë-fitues i çmimit të rrënjëve Kolektive Artistike dhe autor i Kulla nëpërmjet Press Sheqer Poemës. Poezia e tij është magjepse dhe fuqishëm të pushton. Dustin ka shkruar dhe përforcuar artin e tij nëpër lindje të SHBA-ve për 15 vite. Poezia e tij purgative për të siç shkruan ai për vendet e errëta, në të cilat ne të gjithë kemi qenë. Poezia e tij është kujtesë e të errëtave tona dhe dritës tonë, e cila nuk mund të ekzistoj pa tjetrën. Faqja e tij është denpoetry.com.
***
Këtu ne jemi së bashku
në dhomën- tonë të fundit
ne kujtojmë
dhe së shpejti do të largohemi,
Unë në vazhdën tuaj
dhe ju te varri,
por ne do t’iu bartim në çdo hap të rrugës miku im
dhe ju,
ju
vetëm të pushoni.
Ne do tu bartim nga binarët dhe heqjen e rëndë,
ne do të kompozojmë për pikërisht dyzet e gjashtë hapa
me sentimentet tona gjarpëruese dhe qafën tonë përkulur
Ta fshehim fytyrën tonë vrap larë e poshtë zemrave tona …
Arkivolin tënd e kapur çdo njëri
dhe e vodhi frymën tonë,
kur arrimë të kortezhi dëgjova të gjithë pëshpërisnin
akoma jo,
jo tani.
Një, dy, tre
ashensori
Ne e morëm kohën tonë.
Njëzet e një vjet janë në pjesën e pasme të kësaj të zeze
siluetë dhe ne kemi qenë duke e plotësuar atë
me lot kohore keqardhje
por ne duhet ta bartim në
çdo hap të rrugës miku im,
dhe po
ata do të varrosin atë
por ata kurrë nuk do te të varrosin ty
si nuk ka gjashtë këmbë e Toka mund të frymoj
miku i parë ka pasur më shumë vlerë.
Ti ishe aty për mua kur unë vrapova prej çdo gjëje
Ashtu si miqtë e mi kanë qenë gjithmonë familja ime.
Natë
Disa shishe në luftë,
Kam gjetur veten duke u gjunjëzuar në dhera dhe kthyer përsëri,
Njomje lagështie,
edhe pse shiu nuk u bie nga qielli
por nga brenda bazat
që pengojnë sytë e fryrë,
edhe vajtimet e zgjatura të zisë së zhurmshme
hidhet në natë-
Jo!
Jo!
Jo si kjo!
Mallkimi i poshtër për mbajtjen e vërtet
Jo!
Jo!
Dhe unë e di se e padobishme
por unë kam qenë i fortë gjatë gjithë ditës
kështu që, ju lutem justifikoje kolapsin tim
Unë jam si jehonë e rikthimit të përjetimeve.
Do të rrëzoj çdo gur përreth me fjalët e mia
dhe do të mbush duart e mia me fëlliqësirat tua,
kjo nuk mund të ndodhë!
Kjo nuk mund të jetë zgjidhje kjo mbaron!
Çdo shpirt ishte titulluar, por heshtazi.
Nuk ka Perëndi!
Ju lutem!
JO!
Mos e merrni një nga ata që akoma beson në mua,
që më ngriti,
mos më të bëjë më betohem të jetë diçka,
mos më bëjë të jetojnë për ne të dy
mos më bëjë mua –
Jam i frikësuar
Për të shkruar veten jashtë
këtyre varrezave të ndyra
me këta gurë të ndyrë mjeran
dhe ky xhepi i tokës gëlltitjes i shpirtit tim.
Po,
trëndafilat
Unë gjithmonë do të sjellë trëndafila
në ditën e dytë
të javës së dytë të çdo muaji
për dy vjet së paku-
Do të qëndroj atje
lëkundës
nodding
duke i kërkuar
A jeni atje Jer?
Dhe kur era mbledh
sikur trokitjen,
Unë vetëm do të ngul sytë,
si unë të jam përtej riparimit
humbur në baltën e dëshpërimit tim
si asnjë përgatitje mund të përgatisë pavetëdijshëm.
Do të iu bart në kokën time dhe rrjedhës së zemrës,
në linjat e forcës shkruaj dhe përkulem.
Do ti derdh vetët tona në lumenjtë e bojës
dhe dridhet shpina e atyre që e pinë.
Ata do ta dinë të vërtetën
se dita juaj nekrologjike u dëshmua pas mbërritjes
ishte dita qe bëra fjalorin e Biblës time,
se flaka e zjarrit tim është blu në ngjyrë
si e vetmja mënyrë për të dëshmuar
se askush nuk u bë dikush i përdorimit.
Nuk po shkruaj me një stilolaps,
Po shkruaj me dy-
njëri është imi
dhe një je ti.
Duke mbajtur këtë tokë të ftohtë deri në agim
lindi një poeti
në vdekjen e vjetër,
dalin nga varrezat
mbuluar në dertet- tuaj
sikur unë po zvarritesha nga toka me
dëshirën time,
Bibla ime
dhe puna ime.
DJALË I BARDHË
Ajo tha se kam pasur një zemër të zezë,
sikur unë kam qenë duke punuar fshehtë për pjesën më të mirë
të jetës sime natyrore,
Se pavarësisht mungesës së pigmentit të lëkurës
gjuha ime ishte një thikë,
prerëse e lidhjeve racore nga një distancë
Se isha një pjellë e indinjuar me ndryshime,
një vizion freskuese i ekzistencës
në mes të linjave të kufijve.
I thashë se ishte e vështirë për të parë veten në pasqyrë
Çdo ditë,
Se paraardhësit e mi që i hapën rrugën
e bënë këtë në një balet të vuajtjeve dhe skllavërisë,
injoranca si një batanije,
mbulon.
I neveritshëm, thashë
Duke orvatur.
Dhe çdo herë që të më quajnë
për mëkatin e lëkurës sime,
Unë jam i kujtueshëm
që jam bibë e shëmtuar në histori
se jam njollë e turpit
mbi butonin vënë sipër njerëzimit
duke u përpjekur të fshij bardhësinë me hijes
e bojës dhe përmbytjet e ujit të kripur…
por unë nuk jam mishërim i babait tim përpara,
as vullneti i tyre, ngushëllimi ose opulenca-
Jam një ushtar për ndërgjegjen
rekrutimin kompetent për t’i dhënë fund këtyre
Monumentet ndaras të monopolizuara
që na ndajnë dhe na sundojnë.
Na modelojnë kundër njëri-tjetrit
si epshi i vjetër në marrëdhënie të reja,
përdorur padrejtësinë si një shkelje djegëse e besimit,
ata ia fusin në mes trurin tonë
sepse kur ne jemi sylesh ne bëhemi
shkatërrues.
Derisa një ditë ne të biem në gërmadha
dhe mos harro-
vetëm një dukuri elitiste,
ushqen forcën vetëdijesuese se ne jemi të ndarë,
se pala juaj është ana e djathtë e racizmit …
si ajo që ka ndodhur me racën njerëzore?
Kjo më bën të dua për ta tërhequr zemrën time të zezë
mbi fytyrën time të bardhë
Për të fshehur turpin e çehren time reflektuese.
Mbi ngarkuar,
Të shtrirë jashtë dhe të paktë në numër
ne jemi selektuar nga ngjyra
dhe të ardhurat
kur ne jemi të gjithë nën të kuqen
të gjitha të ndërlidhurat si motrat dhe vëllezërit
e nënës tonë të madh
Gaia.
Në planet ne kemi qenë mbjellë,
por diku kemi harruar se si duket dashuria e tij
disi kemi harruar si të duam njëri-tjetrin.
Duke marrë jetën për granit
zemrat gurë thekur kundër njëri-tjetrit.
Fëmijët e rritur
martirë në rritje.
Ne jemi duke luftuar fanatizmin,
poetë në vijën e parë fëmijërore
ne jemi këmbësoria,
së pari për t’u përgjigjur me topa artilerie.
Mirë se vini në gjykimin e shenjtë
kjo është ministria e imazheve,
mitra e diversitetit.
Por në shoqërinë urbane
Unë jam një shumëllojshmëri e padëshiruar,
prezumohet nga pikëpamja
e ekzoskletonit tim,
ata supozojnë se elementi im i brendshëm nuk është relevant,
se shpirti im është tymi
dhe zemra ime është xhelatinë,
Por unë jam elefant i dobët i bardhë në dhomë
më thirrni Horton
beso Unë ju dëgjoj.
Një person është një njeri, pa marrë parasysh sa i vogël
pa marrë parasysh britmën e tij, pikëpamjet fetare
ose sa herë që ata të bien.
Dhe në qoftë se ju
Dhe nëse ju
zgjedhin të qëndroni për të vërtetën
mbi të gjitha gjarpërinjtë rrëshqasin
dhe zvarriten,
në qoftë se ne si popull e ndalojmë të ushqyerit e tyre
ata do të thahen, vdesin
dhe të shurdhër do ikin.
Ne duhet të bëhemi shqiponja dhe ngrihemi mbi
të këqijat,
ti lëshojmë armët
ta ulim urrejtjen
ta ndalim gjilpërën.
Mbi sezonet
ne jemi në vazhdimësi
Një fener i Edenit, ku të gjithë njerëzit janë të barabartë!
Fjalët ky djalë i bardhë janë vdekjeprurëse–
Atomi i dërguari poetikisht i vendosur si veprim afirmativ
vazhdimisht duke vepruar akoma paqësoreve,
Unë jam kërkues,
Pikërisht ashtu veprojë
më të mirë, jo më pak
por të barabartë, duke bashkëpunuar
si unë nuk jam tolerues
asgjë më pak
se ndërtimi i një më të mire,
të ndritshme
i ardhshëm
Për
Të gjithë
Njerëzimin.
Përktheu nga anglishtja Jeton Kelmendi
