REQUIEM
Sa pak gjëra të vogla më ndanin nga TI.
Një shtëpi e rrethuar me kraharorë meshkujsh
dhe një qiell i heshtur, fole ëndërrimtarësh.
Për të ta dhënë përqafimin
arratisesha me këmishë nate
vetëm që përgjatë rrjedhës së shekujve
në ëndërr të më kishe.
Sa shumë gjëra të mëdha të ndanin nga UNË.
Një heqje e lehtë çarçafi
dhe një cigare e flakur tutje buze.
Pastaj thonë kot
se dashuria për këdo ka vetëm një formë.
IMZOT
Shumë pak gjëra më kishte falur jeta.
Në fillim më tha t’ia merrja brinjën
e pastaj dhe puthjen e zjarrtë.
E di imzot.
Mëkate janë këto
po për dashurinë thonë se do më falen
e ti lutjen do ma thuash çdo natë.
Le të jetë lutje dashurie!
E kur bota ashtu e sfilitur
në soditje të syve do ta harrojë jetën
le ta kem një mëkat më pak!
E di imzot!
Është e shumtë ajo që dua
po një brinjë e vjedhur është dashuri
këtë dhe Eva në fundshpinë me shekuj e ka.
E sheh?
Ia vodhëm jetës natë për natë
atë që ia dha një mashkulli.
Për dashurinë mëkat është dhe ai.
ROZAFË
M’i dhunove gjinjtë
nën ftohtësinë e kullës me gur të moçëm
e me shaminë time të kuqe lidhur fyti
murgut i the të ma pranonte vdekjen
larg gjërave që m’i vodhe djallëzisht.
Atë të hënë
m’i dhunove edhe ëndrrat
e me shpresën se do më buzëqeshje
pranova të më quaje Rozafë
veç për t’i thënë botës se kishe qëllim
të mos i tradhtoje vëllezërit dardanë
për femrën që në ty shihte dashurinë reale.
Nën fustan të Evës m’i fshehe dhe plagët tjera.
Hëna asgjë s’pa nga ç’doja të shihte
e më pas në fisin tënd t’i lëshonte mallkimet
ndryshe nga unë që çmendur dashurie isha.
M’i dhunove edhe fjalët prajshëm
e duke i thënë hënës se mbytjet i kishe në gjak
të nesërmen s’më le nën trupin e dhunuar
të të thosha: “TY DJALL SËRISH TË DUA”.
QE DASHURIA, IMZOT
Më the IMZOT se në fillim qe fjala.
Sa guximshëm më paske gënjyer në mesha të dielash!
E unë
gjiçelur, flokëshprishur
e më keq se këto
veç në rendje fjalësh e marrë paskam qenë.
IMZOT!
Më thuaj nga sot e tutje se qe DASHURIA!
Po! Dashuria.
Dhe në kraharorin tënd me kohë ka fjetur
siç qe në mua dhe në jetën e një të treti
më shumë se bekim jete.
Pastaj
Unë, ti
e brezat e harruar të grave gjëmëzeza
le të jetojmë për të!
E para qe IMZOT.
Thuaji psalm mbi kokat tona!
UNË DHE TI E ASGJËJA
Rendim çdo natë atje tek lyhen buzët
e për mëkatet e radhës i lutemi perëndisë
si të dalë mendsh
përtej harresës se jemi të vdekshëm
se MUA e TY s’na mësuan largimin
dhe ftohjen nga trupat që bëhen çifte dashnorësh.
Sa keq që s’bëjmë më shumë se kaq
në këtë botë të mjegullt
kur për MUA e TY
murgjit nën lëkurë lexojnë shenja DASHURIE
po (PA)FATI buzët tjetërkund na nisi.
Tjetërkund dhe thinja do të presim
vit për vit
përtej harresës se s’DUHEMI dot.
Kështu i ngushëllojmë vetët përnatë.
Rendim drejt ASGJËSË.
UNË
dhe
TI
sërish guxojmë të mëkatojmë.
DJEGIET NUK I DUHEN TOKËS
Ti e di
në copëzat e asaj që lanë gjysmënjerëzorët
unë s’i dua netët që e dogjën Trojën
e sot i djegin dashuritë.
Për ty në tokë
të pavdekshme do ta kem jetën
pastaj pak nga pak
orë për ore
e çast pas çasti
do t’i ngjizem brinjës tënde të moçme
asaj të dytës
asaj që u harrua hijesh
që u la në të dielën e meshës ta kishe frymë
e mua vjedhëse dhe për mollët të më thoshin.
Për atë të parën që s’e bëzau toka.
Për atë të parën që s’i dha tokës veç djem
e në dru e gur i la dhimbjet.
Sa keq!
Bota ka kohë që dashurisë nuk i thur psalme
se kanë vdekur gjysmënjerëzorët,
janë harruar dhe zotat
dhe ata që u puthën e s’u puthën
e unë Dhemetra jote e pjelljes së djemve
djegiet nuk i dua në tokë.
Ti e di
unë s’i dua djegiet.
Ka kohë që nuk i njoh as gjysmat,
nuk i ngjizem as lëkurës që digjet jete
e për Trojën nuk i numëroj as hyrje-daljet e zotave që çiftëzohen
se bën kohë e gjatë tek digjen me gratë
edhe ëndrrat e gjysmënjerëzorëve
ditë pas dite
deri në një epsh pa sosje.
Për ty në tokë
të pavdekshme do ta kem dashurinë
e kur brinjën tënde të dytë ta zë në muzg
zotave të mbetur mbi gjinj grash
mëkatinë mbi buzë do u them të ma shtojnë.
Djegiet nuk i dua në tokë.
As harresës së zotave nuk u flas përnatë.
Le të rrjedhë mbi ty dhe mëkati im
deri në ngërthim të brinjës tjetër
mbi dru e gur
mbi ty e mua
mbi një dashuri pa sosje
veç për të mos u djegur në tokë!
PENG
Nën zërin e psalmeve të murgut ditëpaktë
të pëshpërita të më rrëmbeje kur të piqeshin qershitë
e të dehur dashurie të ishim ne të ikurit e Trojës.
(Sa të çmendur kishte soditur dhe kjo e fundit!)
E di?
Shumë herë i pata folur Trojës për ty.
I thosha dhe asaj se ti do më doje
e nga dashuria dhe brinjën tjetër do ma jepje
pa bota, sërish le të digjej e tëra
sa herë në prekje fundshpine do të lexonim ëndrra.
Pastaj
natë për natë të thashë dhe ty
se brezat ashtu të humbur s’do të kenë fjalë për ne
dhe po t’ua lëmë mbi gjoks mëkatin e të martës,
andaj, dashuri le të jetë gjithçka jona!
E di?
Në psalmet e radhës do të dëgjosh për MUA.
Peng për ty dhe Trojën.
PËR MUA DHE PERËNDITË
Gjithmonë më ka rënduar mbi gjinj
njeriu im me sy të përgjumur.
Matanë gurëve
atje tek fshihen besët e lashta
perënditë ka kohë që e kanë lëshuar dore
e në shpirtin tim i thanë ta gjente dashurinë
rritur dhimbshëm në gjoksin me halle grash.
DHE HALLE PERËNDISH.
Ka dhe shpatulla mbuluar pluhur.
Rrugëtimin “varr-shtëpi” e ka bërë shpesh
e matanë jetëve të ngulura në gur
kalërueshëm si Kostandini
në rendje mëkatesh vetë perëndive u ka dalë
mëkate të mëdha për shpirtin e tij.
DHE PËR PERËNDITË.
Sypërgjumur ndër mjekër dhe mëkatin e fsheh.
Matanë natës ma mendoi dashurinë
e në puthje të shumta buzësh e panë dhe tjerët
pa i folë se kishte për të fjetur veç me një EVË
mbi gjinj
dhe në MUA
shekuj e shekuj
e në atdhe do i thoshin të ma “bekojë” trupin.
Matanë vdekjes
le të kalërojë sërish sypërgjumur!
E di.
Ka për të qenë më shumë se Kostandin
për MUA
DHE PËR PERËNDITË.
