Bibliografia e autorit
Albert V. Nikolla është një autor shqiptaro-belg , lindur më 16 nëntor 1968 në Mat. Nga qarqet akademike franceze dhe belge është vlerësuar si shkrimtar, gjuhëtar, kritik letrar dhe filozof. Ka kryer studimet filologjike në Tiranë 1994, dhe studime akademike pranë institutit Rogier Guilbert, Anderleht (2007-2010), në fushën Strukturalizmit dhe Komunikimit Modern, dhe pranë IFOSUP Wavre Belgjike(2010-2013).
Ka publikuar më 1995, volumin e parë me tregime, titulluar “Dashnori i fundit”, Botim i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe artisteve Tiranë 1985. Më pas ka botuar “Ngjyrat e çmendurisë”, tregime, shtëpia botuese Toena , Tirana 1997; “Lojë tulipanësh”, -Tregime, shtëpia botuese “Dita”, Tiranë-1998; “Thellësia”, – Roman, Botimet enciklopedike Tiranë-1999; “Weekend i mallkuar në Bruksel”- Roman -Ideart 2004; “Baudelaire, Rimbaud, Migjeni dhe gjeneza e poezisë moderne shqipe”, Ese filozofike, Shtëpia botuese Globus -R Tiranë 2007; “Golgota e Kuqe”, -Roman, Shtëpia botuese ILAR, Tiranë 2009; “Kanun”, Roman, ILAR- Tiranë-2009; “Vallëzim nën yje”, – Roman, ILAR, – Tiranë-201; “Vrasës dhe Gjenij”, Roman, ILAR -Tiranë 2011; “Humbësi i vetvetes”, Roman, ILAR-Tiranë 2012; “Shtegtimi i pelikanëve”: Studime letrare, Hipoteza gjuhësore – Mitologji ILAR- Tiranë 2012 ;“Love eksplozion” , Poezi, ILAR-Tiranë 2013; “Brigjet e Shpirtit”, Roman, ILAR-Tiranë 2014; “Në emër të dashurisë , Poezi, ILAR-Tirana 2015”
Publikime në gjuhën Frënge dhe Angleze :
“Cronique d’Asassinats Mafieux”, Roman –L’esprit d’Aigle éditions – Bruksel 2010;“Les rives de l’âme” (brigjet e shpirtit) , Roman, Edilivre edicion , Paris-2014; “Le Celte préhiqtorique : Guègue, La langue -Mère du monde”: -Etimologji préhistorike volum 1 dhe 2- L’esprit D’aigele éditions, Bruxelles 2020; “UN VISAGE D’ENFER” (Fytyra e ferrit) – Roman , Amazon Editions- Paris 2020 “La Colonie Nibelungen”-Roman Amazon Editions- Paris 2020; “LA PENINSULE DU DIABLE” (Gadishulli i djallit) The dictatorship trilogy , Amazon , Paris 2021; “SAD STAR IN LOVE” : poezi (English Edition) Amazon, London 2021, etj.
Ka botuar mbi 500 artikuj me kritika letrare; mini-ese dhe studime gjuhësore në gazetat dhe revistat kulturore e letrare AKS, Drita, Republika, Rilindja, Merh Licht, Spekter, dhe Nacional.
NE PRITJE TE ZOTIT
Para disa javësh, një Hebre me banim në Grimbergen , (plot 86 vjeç), trokiti për herë të fundit në derën e shtëpisë sime. Ishte ora 2 pas mesdite. Kisha qenë duke gërhitur si derrkuci pas drekës së rëndë alla-shqiptarçe , i shtrirë në divan. Si gjithë mileti i uritur i trojeve te dashura arbërore edhe unë mbushjen e barkun e kisha kthyer në rit fetar.
-Mirsevjen zoti Marsel Ben-Lévi, – i thashë duke ja hapur derën. – Urdhëroni të pini një çajë tek unë- e ftova duke ditur se ai, alkoolin nuk e pinte.
-Faleminderit , po nuk do të hyj, – ma ktheu! – Thjesht kam ardhur që të-të shoh për herë të fundit, se më kanë mbetur edhe tre ditë jetë.
-Mos u qaj Marsal, – e mora me shaka – Unë, po të arrij të rroj sa ke rronjtur ti, do ta falënderoj Zotin tre here në ditë kudo që të jem fundosur: Parajsë, Purgator apo Ferr, – vazhdova me të qeshur.
– Mirë do të besh, -ma ktheu. -Po unë erdha të jap lamtumirën mik ! Kisha shprese se nuk do të vdisja pas ardhur Mesia i popullit tim, po ja që vullnetin e Zotit nuk e ndryshojmë dot ne tokësorët… Mesia një ditë do të zbresë në Izrael, jam i sigurtë.
Më habiste gjithmonë besimi i tij i patundur. Në zhbërjen e tokës, isha i sigurtë se vesimi i këtij hebreu nuk do të zhbëhej. Por prapëseprapë nuk ishte kjo gjë që më shqetësonte. Ishte diçka tjetër, qe kishte lidhje me sjelljen e tij karshi meje.
Për të qenë i sinqertë me ju, asnjëherë nuk e kisha kuptuar pse ai Hebre i vjetër, vinte gjithmonë të më përshëndeste dhe të më puthte dorën, pa asnjë arsye, se unë nuk kisha asgjë të përbashkët as me një Rabin, as me një Alevit, as me një sufist… prift jo e jo. Po ja që një ditë, më kish pikasur nga larg dhe kishte ardhur të më thoshte në shqipe të vjetër: “Merdita, -paqja qoftë me ty!”-, ndërkohë që bashkëpatriotët e mi shqiptarë më përshëndesnin gjithmonë në arabisht: « Selam Alekum ».
– Dëgjomë mirë Marsel, – e nisa arsyetimin tim me të qeshur. – E para e punës, nuk besoj se të kanë mbetur 3 ditë jetë.. edhe ca vite te tjera jetë do ti kesh besoj. Të garantoj që edhe javën tjetër, do të vish të më përshëndesësh dhe shpresoj të mos me refuzosh çajin. – dhe gati si për mëshirë, e qortova paksa: Po të lutem dorën të mos ma puthësh më! Të garantoj se nuk jam shenjt. Dhe e dyta nëse Mesia zbret në Izrael, atëherë Vetë Zoti do të zbresë në Shqipëri – e mbylla.
-E në cilin shkrim të shenjtë e mbështesni ju këtë profeci, – më pyeti gjithë habi nga guximi im i tepruar.- për një hebre, marrja nëpër gojë e Zotit, përbënte një sakrilegj të rëndë.
-Nuk ka asnjë profeci Miku im, por Shqipëria është aq keq, sa vetëm Zoti mund ta shpëtojë, – ka ktheva…
Nuk e shtyu më tej, por tundi kokën dhe tha: “Interesante. Ne hebrenjtë kemi një frazë: Doktorit i çohet fjalë vetëm kur një familje është e sëmurë”. Dhe si më pa më sytë e tij që shkëlqenin nga pleqëria e gjatë, para ikjes më përqafoi, duke shtuar. « Kur të vijë dita, do ta kuptosh, pse unë erdha drejt teje dhe të putha duart». Kaq tha, dhe iku.
Të mërkurën pasdite e bëmë këtë bisedë, që me ngjau e zakonshme dhe unë e kisha harrur sakaq pas gjumit të pasdites. Kalimi i të pesëdhjetave kishte dhënë efektin e vet, dhe gjithnjë e më shumë ngjarjet zverdheshin , grihoheshin dhe fshiheshin në fushën e bardhë të memories personale.
Por të shtunën në sabah, ditën e Shabatit të shenjtë, duke ngarë makinën drejt Supermarket, ( Sigurisht për të blerë ushqimet e javës), më zunë sytë një makinë të zezë morgu, që ishte ndalur para portës së Sinagogës. Kush të kish vdekur?! Dhe në një të qindtën e sekondës mu rikthye biseda e tre ditëve më parë.
-Mos, Marceli- mërmërita… Si lum shpirti i tij o çiltër. Ka qenë aq i shenjtë sa e ka ditur se kur do të vdesë… po unë qorri në mes të dritës, – që nuk i besova…
Pa humbur kohë Parkova makinën diku në një cep dhe megjithëse nuk kisha as lule e as qirinj me vete, hyra brenda dhe pa pyetur as për Rabinin e as për të pranishmit, shkova dhe preka arkivolin me dorë. I thashë dy fjalë në shqipen time; “Mesia zbret gati çdo ditë në Izrael me këshillat e veta, dhe ai populli i Izraelit është bërë i pamposhtur. Ne shqiptarët kemi dy mijë vjet që presim Zotin të zbresë për ta shpëtuar vendin tonë të mjerë nga pushtimet dhe vuajtjet. Po si gjithmonë, duke i dhënë emra të ndryshëm Zotit si; Hy, Jehova, Zeus, Krisht, Allah, ne kemi shumë zota që se njohin njëri tjetrin. Vetëm kur të biem dakord se si duhet ta thërrasim Zotin e vërtetë në Shqip, atëherë, sigurisht që Zoti do të jetë mes shqiptareve dhe do ta shpëtojë. Prehu në paqe Marcel , Se populli yt është i shpëtuar! Po me popullin tim Shqiptar ç’të bëj un i mjeri»
Ndjeva që lotët po më ngrohnin mollëzat e faqeve. Dukej sikur po qaja për një hebre, po unë po qaja për fatin e hidhur të popullit tim.
NJË TAKIM I PAHARRUESHËM.
Kushtuar Kritikut Hebre me fame botërore Serge Dubrovsky-
Kur sekretarja e Akademisë Mbretërore Belge, më telefonoi paraditen e 15 nëntorit 2015, për të më thënë se prof. Serge Dubrovsky, babai i Kritikës Post-Moderniste do të ishte ditën e nesërme në Bruksel dhe se kishte shprehur dëshirën të më takonte, nuk u besova veshëve të mi. Shpikësi fjalës « Auto-fiksion », ish-profesori i universitetit të New York-ut, kërkonte që një shkrimtar shqiptar të ishte i ftuar special në promovimin e romanit të tij të fundit; « Un Homme de pasage » (Një njeri në Kalim). Haluçinante ….shpresoj të mos jetë ndonjë tallje, i thashë vetes me mosbesim…
Për të darkuar me një gjeni të letrave franceze dhe botërore, do më duhej të prishja disa plane që i kisha menduar qysh në verë. Te nesërmen më 16 ishte ditëlindja ime ! Kisha menduar si zakonisht të festoja me gruan dhe vajzat e mia në një restorant në qendër të Brukselit. Duhej të zgjidhja mes hatër-mbetjes së familjes dhe injorimit të një personaliteti të jashtëzakonshëm. Por rasti i artë të takoja një nga njerëzit më me emër të shekullit të njëzet, papritur më kishte mbërritur tek porta, ndaj mendova se nuk duhej ta humbja. Me asnjë lloj çmimi.
Mbasditën e nesërme, pas një prezantimi të romanit të tij në një sallë të tej mbushur, një grup i vogël të ftuarish (të zgjedhur) u mblodhën më koktejin e shtruar me këtë rast. Atmosfera ishte diçka magjike: llojet e verërave, të djathërave dhe të proshuterive, ushqimet e stilit belgo-francez, krijonin një atmosferë magjike, disi të avullt, ireale, një përjetim parajse. Çdo gjë ishte organizuar në perfeksion. Mikja ime e mirë, Kryetarja e Pen-Club Belgjike, e ndjera Huguette de Broqueville, gjeti rastin të më prezantonte me kritikun e madh, përgjatë kohës që morëm gotat e para të verës , teksa ai ishte i rrethuar nga admiratorët e tij!
-Filolologu Albert Nikolla, i preferuari juaj,- e shkriu akullin shkrimtarja belge me një thjeshtësi të jashtëzakonshme.
Ai më zgjati dorën dhe më nguli vështrimin e tij të qetë.
-Jeni siç ju mendoja, – tha duke qeshur…më flisni në krahun e majtë se me veshin e djathtë nuk dëgjoj. – poezia juaj më ka lënë gojëhapur, kjo është arsye që insistova të ju takoj. Besoj se ju do të mbeteni në letërsinë evropiane…
– Vërtet shumë kënaqësi të takohem me ju, – ja ktheva, – Kritiku kosovar Ramadan Mysliu më ka dhënë për të lexuar veprën tuaj kritike « Pourquoi la nouvelle critique” ( Pse duhet kritika e re) , të publikuar nga edicioni -Mercure de France-Paris 1966. Jam ndjerë i befasuar…
– Ja, për shëndetin tuaj, – tha ai duke gritur gotën e tij të verës…- librin tuaj « Love Explozion», e kam hasur rastësisht në një librari franceze në New-York, dhe e kam me vete në çantë… shko e ma sill ju drejtua gruas së tij. Dua një autograf… dhe vazhdoi… më keni befasuar, do të kisha dëshirë të shkruaja diçka për krijimtarinë tuaj.
-Një parathënie për volumin e ri « Love Songs-Evolucion »– fola duke marrë zemër. – do të isha vërtet shumë i nderuar.
Gruaja, një krijesë me të vërtetë fisnike më solli librin dhe unë shkruajta një përkushtim… pastaj i zgjata Romanin e tij që të sapo-blerë që të më jepte një autograf. Ishin me të vërtet çaste të paharrueshme. Një nga anëtarët e Pen-Club-it vazhdonte të bënte fotografi me një aparat profesional të familjes Dubrovsky…fotografi që nuk më erdhën kurrë, sepse në muajin dhjetor, një koleg belg me tha se Serge Dubrovski ishte shumë i sëmurë. Por më shumë se fotografitë, kisha shpresuar të kisha parathënien e gjeniut të kritikës post-moderne për Librit tim të dytë me poezi në Frëngjisht…çfat i keq… sëmundja nuk e linte të hidhte rreshtat e fundit të mendimeve të tij mbi poezinë…..në bibliotekë më mbeti vetëm autografi në faqen e parë të romanit Post-Mortum : “Un Homme de Passage…“: Me duhej të kënaqesha me ato pak fjalë të paharrueshme:
« À Albert Nikolla ! En le remercient vivement de son intérêt pour mon ouvre, et de me permettre de lire la sienne ! Cordialement Ser. D. 11/16/2015 » (duke i qenë mirënjohës me fuqinë e shpirtit për interesin që ka treguar për veprën time, dhe duke e falënderuar për mundësinë që më dha për tu njohur me krijimtarinë e tij, Përzemërsisht Serge. D.11/16/2015)”
Një Franko-Hebre, gjenial… si shumë hebrenj të tjerë që bota ka patur fatin ti ketë….
