Anton Marku
Vjenë, 29.12.2022
SHTËPITË PA DRITARE
Aq shumë bujtina
Hapën dyert
Para shtratit tënd
Mijëra këmisha u shqyen
Para syve të tu
Mesnatave
Urave u rrëshqasin pantallonat
E të gjithë ua shohin
Këmbët e bardha
Shiu i veriut
Lagë rrugët e jugut
Sa herë që do
E sotmja
Po merr në thua në të djeshmen
E nuk po arrin të bëhet
E nesërme
Lumi i qytetit tim
Daltë çfarë e djegtë
Ujin tënd.
PASNATA
Një flutur të zezë
E zuri gjumi
Në kapelën e një murgu
Që lutej
Të mos ishte më
Në sytë e tij
Ishte thyer drita
Tek po maste
Thellësinë e asgjësë
Jetën e kishte ushqyer
Me kafshatat e ngjyera
Në lëngun e gurëve
Me ëndrrën
Kishte ndarë shtratin
me mijëra herë
Bashkë kishin pirë
Nga e njëjta gotë
Derisa bora e hëngri dimrin
Më askush nuk e mban mend
Çfarë ngjyre pat qielli
Ditën që iku ai
Asnjë arkivol
nuk i zuri brenda
Edhe emrin
edhe trupin.
DRITË E PAMBARUAR
Nga jeta deri këtu
Sa vite na kanë vdekur
E sa u vramë vetë?
Çfarë është ajo në ne
Që rrënjët i ka në qiell
E degët në tokë?
Kur të nisim të fshehim fytyrat
Ku do të zhvendoset
Bota jonë?
Lum ata
Që vetë do të ngjiten
Kryqeve të tyre.
ILUZION
Atdhe
ka mijëra vite
Që mezi po e mban veten në këmbë
Duke parë ëndrra
Se mesi i botës
Është në kërthizën tënde
O At
Duhet zgjuar
Për të kuptuar
Sa shumë kemi fjetur.
JETA
Është e shkurtër
Ka vetëm katër shkronja
Kaq ishte
Hiç.
