Besnik MUSTAFAJ
Isha para një gruaje të bukur, jo para një pikture,
Jo para një skulpture romake, isha para një gruaje
të bukur,
Ajo më shihte drejt në sy, e gjallë e diç më thoshte,
Tregonte diçka për vete a për mua a për një ëndërr fare
pa lidhje me ne të dy.
Unë tundja kokën me një miratim të huaj, pa e dëgjuar,
Nuk isha më te zëri, te hollësitë e jetës së saj e as
times nuk mund të isha.
Veshin e kisha te ajri që përcillej me një fishkëllimë
të fshehtë nëpër fytin e saj të gjatë.
Kjo fishkëllimë e padëgjueshme dhe për vetë
atë grua të bukur
Më zbulonte mua, vetëm mua, atë që më kishte munguar.
Për të siguruar veten në fillim e pastaj për t’u gëzuar
Thirra:
Ti je muza. Më dëgjon? Ti je muza.
Ajo më pa pjerrtas, ftohtë, por bukur,
siç mund të më ketë parë hëna.
Nuk të besoj, më tha, nuk mundet që unë të jem
Muza.
Nuk ma pohoi, por unë e ndjeva si e qetësoi veten
Duke e përkëdhelur në pjesët e buta e duke i pëshpëritur:
Ti je grua, ti je grua.
Domethënë, duhej unë të dyshoja, kishte qenë apo jo
Ajo fishkëllimë e pakapshme nëpër fytin e saj të gjatë.
A mundej një grua në shkurt të vitit 2007,
Një grua moderne, pa një gram të tepërt në vithe,
as në pulpat e këmbëve, në supe.
E veshur me ngjyra të forta për të lënë zbuluar aq lëkurë,
Sa misteri të mbetet i plotë në zotërim të asaj vetë
E po aq i plotë t’u dhurohet njësoj gurëve përreth,
pemëve e burrave,
A mundej, pra, një grua e tillë, në shkurt 2007
Të kishte trashëguar në fytin e vet atë fishkëllimën e lashtë
Të zgjuar befas për të më zbuluar,
Vetëm mua, që s’isha i verbër si Homeri,
ç’më kishte munguar?
II
Flas për një grua që e kam takuar,
E kam parë drejt në sy gjatë, me lakmi
Dhe e kam pyetur se ç’ndodh
në zemrën e saj.
Nuk ndodh asgjë, m’u përgjigj
Pa krenari e as trishtim,
njësoj siç mund të thosh’
Se nuk ka asnjë protezë në gojë.
Një grua e bukur, lindur e bukur sigurisht,
Dhe zbukuruar më tej në jetën e re të gruas,
Rrezellitëse sot nga takat e holla e flokët e lyer.
Në zemrën e saj, pra, nuk ndodhte asgjë.
E pohonte vetë dhe ishte po aq e qetë sa uji në gotë
Ajo grua e bukur, si e nxjerrë me përdhunë
nga një monedhë floriri e Trojës.
Si mundet trupi i saj
Me një zemër ku nuk ndodh asgjë ditën as natën
Ta ruaj ditë e natë vizatimin magjepsës në ajër?
Më farfuriti në sy xixëllonjë e harruar,
Ajo krijesë e përkohshëm, çudi pranverore
Që dritën e ka të vetën vërtet.
E tërheq ajo pas dritën si yll të huaj,
Yll që digjet së brendshmi nga mbrëmja në mëngjes
Pa lënë pas push e as hi mbi barin e lulet ku prek;
Pa ndriçuar dot sadopak gjë përreth,
Pa ndriçuar sadopak as vetë xixëllonjën
Madje.
A isha unë para asaj gruaje
Burri, që ende ish herët të isha,
Burri i mundur?
Apo isha ai,
Që tashmë ish vonë, vonë të isha,
Djaloshi rishtar, i hutuar?
Nën vështrimin e ftohtë të gruas së bukur
Që kishte zënë
Gjithë horizontin.
I mbetur vetëm me veten time
E pata zili
Pinokun në barkun e peshkaqenit.
III
Një herë, dikur, në fëmijërinë time të largët,
Madje në pjesën më të fshehtë të fëmijërisë sime të fshehur
Kisha dashur të provoj, sigurisht pa asnjë qëllim,
në kishte a s’kishte sy
Urithi gjembaç, e vetmja kafshë e vetmuar e kopshtit tim.
Vura një pasqyrë të vogël, të vjedhur nga kutia e tualetit e
nënës sime,
Në një shteg të ngushtë, në shtegun më të ngushtë,
Në shtegun që në të vërtetë nuk ishte as shteg e ku nuk kalonte
Askush, nuk kalonte asgjë e që mirëfilli, pra, nuk ishte as shteg.
Nuk ishte shteg, them unë sot. Por atëherë e zgjodha për shteg
dhe pikë.
Si e zgjodha? Pse e taksa pikërisht atë pëllëmbë tokë
Si vend ku urithi do të paraqitej detyrimisht para pasqyrës?
Pyetje krejt të ngjashme dëgjova mbrëmë nga një grua
kur i thashë se e dua.
Ish ajo gruaja e hollë, e zgjatur edhe më në ajër
mbi takat e holla.
Pse mua? tha ajo. Në vend të përgjigjes mua vetë më erdhi ta pyes
Në ka a s’ka
Urithi sy.
IV –
epilog
Nuk më pëlqen Don Kishoti, tha gruaja e tendosur mbi takat e holla,
Gruaja që kurrë s’kishte qenë e imja dhe që e imja nuk do të bëhej kurrë.
Nuk më pëlqen Don Kishoti, përsëriti duke rrudhur pa nevojë buzët.
E marr me mend, ju përgjigja. Si e merr me mend? më pyeti.
Burrat s’e pëlqejnë Don Kishotin, e dija prej vitesh. Argëtohen me të
si me budallain e qytetit,
S’e kanë inat, s’e përçmojnë, s’e mallkojnë,
mos e dhëntë Zoti ta gjuajnë ndonjëherë me gurë,
Përkundrazi, janë gati, po ta sjellë rasti, ta qerasin me një kafe me qumësht,
Me kusht që kalorësi i Dylqinjës të ulet tutje, në tavolinë më vete.
Burrat, ata meshkujt e rinj, të cilëve deri në hundë ju vlon sperma,
S’kanë kohë të jenë ëndërrimtarë të marrë.
Për ta femra fillim e mbarim është trupi i saj.
Burrat, ata meshkujt e pjekur, etër të mundur tashmë nga rutina,
S’kanë më në shpirt krahë të fluturojnë deri te Dylqinja.
Si e merr me mend? përsëriti gruaja e tendosur mbi takat e holla.
Njoh burrat, thashë. Njëri prej tyre ka qenë i pari. I dyti si i pari njësoj.
E ashtu me radhë. Vështrimi mashkullor, që i ka dhënë arsyen të zhvishet asaj
Është po ai vështrim i burrit modern,
që me Don Kishotin argëtohet si me budallain
