B
E
S
A
A po e humb njeriu i sotëm fjalën
Ndoshta fjala nuk rri me sëcilën të pafytyrë
prej demonësh
Dikur sa bukur e ruanim shejtërinë e fjalës
Më parë ia groposnim mëkatet vetes
Se sa ta shkëlnim besën kur ia jepnim njeri-tjetrit
Për këto katër shkronja të bukura
Që i takojnë besës
Zanat i ranë kryq e tërthor Shqipnisë
Jetojnë edhe sot ca nga ato me fytyra engjëjsh
Sërish enden në shpirtin e njërit prej nesh
Dhe pranojnë të mbetën peng sikur gjyshërit e mi
Kjo është fuqia e kujtimeve
Kur më dërgojnë pranë yjeve të mi
Nëse njeri nga ne e ruan fjalën
Dhe në çdo çast të jetës lind dhe vdes për të
Sonte në ngritjen e gotës
Provova t’i mbyti mëkatët e mia
Nëse dua të jem fjalë pa mëkate
Të jem fjalë e shejtë
Si dikur kur i doja ëndrrat
Që më falnin shejtërinë e se bukurës
Ju përbej në besën e luftëtarëve
Të cilët linden për të mos vdekur kurrë
Mos ma vrani besën e fytyrës se Prometheut
Se me të më pagëzuan me emrin Agim
ÇEL’ E GUR GOJËN
Më zënëshin mijëra të liga të gotës se dehur
I krisur u bëfsha për të zitë e ullirit
Për atë natë kur pranova më parë ferrin
Se sa të jem mallkim i fjalës se dhënë
Mos ardhtë kurrë më ajo ditë
Kur t’dehem siç dehen perandorët
Nuk jetohet në këtë kohë me sy ciklopi
Tani e kam vështirë të eci udhës për tek dielli
Deri sa gur e dru i janë rikthyer heshtjes
Pse kujtimet na u bënë grimca atomësh
Më nuk flitet për zjarrët
Që dikur ndeznin zemrat e etura për liri
Dhe nata sonte nis
Me heshtjen e gurëve të Rozafës
Imzot më bëj krah zane
T’i ringjalli legjendat sa herë të rrenuara
Më jep fuqi të pi qumësht nusesh të murosura
Më s’do të rrënohen kalatë e shqipeve
Gurët presin të çelin lulet e pranverave kryeneqe
Kanë kaluar kohërat kur jetonim me zi se ferri
Më ëndërr se cilado ëndërr e jona
Shkojmë sonte të dehemi
Për yjet që falën dashni për Evën
Ngritësha gotën mbi scilin yll
Për gurët që sot pas pesëqind vjet e çelën gojën
Nuk ka gjë
Nëse e kam meritue ferrin
Kur fjalën time të dhënë
E ruaj nën gurët që sot çelën gojën
Dhe flasin lirisht me miken time çame
E THËNË BUKUR
Sonte i kërkova ca fjalë të bukura
Ti bëj vargje falendërimi
Se engjëjt e duan të vetmin engjëll
Të stoliset me ngjyra flamuri
Shumë këngësh të dalur nga shpirti i tyre
Nëse sonte rri dhe flas me ty deti
Dua të bëhem varg poeti
Për fjalën e së bukures kur ma dërgon si lule
Lloj lloj ngjyrash ,ëndrrash dhe zemrash
Nuk e di si të ngacmoj
Për fjalën tënde prej engjëlli
Për këngën tënde prej bilbili
Më thuaj cili rebël bëhet sonte
Unë apo vargu im
Unë apo loti im
Vetëm ti e bukura e detit dhe tokës
Di ta fshijë
Dy faqeve të mia prej legjende
Vetëm ti di ta shuan etjen e zjarrit mëkatar
Prej një ëndrre të krisur
Jo nuk është e tërë bota mëkatare
Si cuname vdekjesh të secilës furtunë deti
As nuk jam pirat i rrëmbimit të dashurive
Imzot falma një fjalë të bukur për një lutje
Për një uratë urimi për të bukurën e detit dhe tokës
Që janë në pritje të të vetmës këngë pranvere
Të fytyrës tënde të qeshur si lule marsi
Sonte imzot merrma vargun tim si dhuratë
Për secilin engjëll në qiell e në tokë
Në det e në furtuna e cunamesh
Më merr në dyluftim me secilin djall
Të takohem me secilin bajloz deti
Se sonte dua të bëhem i vetmi rebël
Për fjalën tënde kur ma dërgove
Si lendim shpirti ,si mëkat zemre
Dhe unë bëj uratën për hyjnitë të ju falin
E dhembjen time të ma shërojnë
Sonte thuhen vetëm fjalët më të bukura
Për të bukurën,për ëndrrat,për bukurinë.
PARAJSA
Është fusha e dhembjes
Plotë lule të bukura
Një kopsht i paparë i Edenit
Për të ardhur deri këtu
Duhet të matësh me fuqinë e luftëtarit
Një dyluftim fitoresh duhet t’kesh
Në medaljonin tënd luftarak
Në Parajsë nuk je i barabartë
Si në ferr
Këtu flitet me gjuhën e shpirtit
Dashnitë e heshtura nuk pranohen
Vrasësitë e zemrës s’kanë rrugë të lirë
Për të ardhur deri në parajsë
Nëse vdesin ndonjëherë këta demonë
Ferrin e kanë zjarr të premtuar
Por ku do jemi unë e ti poezi
Në asnjë udhëtim nuk nisëmi
Pa diellin e lirisë
Nuk na vyen asgjë parajsa
Nëse errësirën nuk e bëjmë dritë
Nga zemra e krisur po të baj be
Poezi
Kurrë ditë të bardhë mos paça
Më mirë së askush tjetër nëse nuk të dashta
Nuk ka rëndësi kudo që shkoj
Në parajsë a ferr krejt njëjtë më është
Vetëm të jem ëndërr e parajsës për ty
KOLONAT E FERRIT
PIKTURA E TË RRËFYERIT
Tretëshim kolonave të vdekjes,prill 1999
Një dyluftim i tmerrshëm
Mes meje dhe ëndrrave
M’u rikthye në ferrin e Dantes
Dikujt i duhej deklarata ime
Vetëvrasje i të zënit peng
Me gjysmën e ëndrrave
Flisja vetë me vete
Në këngë të krisur na kërkuan të mbesim
Dëshmitar i kam dy sytë e vërbër
Që më mbetën pa u varrosur për të gjallë timin
Jetën ma fundosen nën thellësitë titanikiane
Ku asnjë dashni nuk ma lanë të gjallë
Por nuk vdesin promethetë e lirisë së premtuar
Nuk e le të më humb kujtimi për të bukurën
Edhe nëse groposëm shtatë pash nën dhe
Vallë më mbetësh mbretëreshë
Që m’i fale dritë vargut tim të tretur
Nuk qava për burrërinë tënde
Të rënë betejave të krisura
Nuk kisha kohë për asnjë çast
Sepse u bëmë flakë dielli
Për tokë të humbur
I lodhur pas darkës se fundit të dreqit
Edhe një i dehur më shumë
Ju shtue qytetit të ëndrrave
Ecnim kolonave të vdekjes
As që dinim në kanë dhembjet fund
Plagët e atdheut më ishin bërë
Pikturë e të rrëfyerit
Vdekjet numëroheshin
Me yjet e sapodalur qiellit
Ky popull edhe nëse vdes
Përsëri rilind luftëtarë të rinj
NJË NATË E BUKUR
Një mbrëmje ktheva kah ëndrrat
Që s’më lenë fare gjumë në sy
Në një natë të bukur u bëmë gotë e dehur për liri
E vazhduam rrugën deri në agimin e dritës
T’i themi mirëmëngjes gotës se zbrazur
Me sy të tretur diku vargut të botës
Një mijë vjet as ma pak e as ma shumë
Kjo mbrëmje për lirinë ç’mu bë lumë
Rrugës për det ndaloj në Tiranë
Aty ku Shqipninë e quajmë nanë
Ecëm me lumin e lirisë
Drejt e tek zjarrët e Prekazit
Për t’u ngroh bashkë me lirinë
Që kurrë nuk e pata kaq të lirë
Dhe rrugë e gjatë na ka mbet
Për t’u ba vetë mbret
Kam për t’i shijue
Ca trëndafila të Çamërisë
Ah përse këto lule i mungojnë lumit tim të lirisë
Në njërën dorë të saj
U bëra e vetmja uratë
Dhe në këtë natë të bukur
E shijova ëndrrën e lirisë dymijëvjeqare
U shndërrova në lumin që ecën bashkë me lirinë
Ka vite që bëj lutje të ndalon tek mikja ime çame
Të bëhemi det i lirisë ose simfoni titanikiane
SHQIPNI TË KIM DASHTË
PËR SHQIPNINË E SHEJTË
-Apel botës demokratike për lirimin e të rinjve shqiptarë që mbahen pafajësisht në burgun e Shkupit
Për të shejtën liri
Të kam për zemër
Se më je mbretëri
Mjaft krijove
Për të tjerë
Një botë të tërë
Zgjohu nga gjumi
Se je keq
Si asnjëherë
më shumë se sot
Ti ke qenë zonjë e rëndë
Dhe ende je
Kështu të kanë thënë
Me zemër burrat e dheut
Bogdani,Fishta e Naimi
Secili sipas shpirtit të tij
Nën krahun tënd
E mendoja lirinë
Zanat e malit
Deri më sot
të falën fuqinë
Edhe kur kisha
dhembje
Dhe plagë ferri
Jetoja me shpresën
Se më fal çdo ditë rreze
dielli
Nga sot s’të fali më
Nëse nuk na bashkon
Jemi i vetmi popull
i ndarë në grimca atomi
Në shtete të huaja
Ku heqim të zitë e ullirit
Koha është për ty
Shqipni
Lindjen kur ta fala
Me gjithë zemër
Edhe vdekjen e ruaj
Vetëm për ty
Krejt jeta më shkoj
duke bërë lutje dhe urata
A m’i pranon lutjet jeta
pa betejat e vërteta
A ka diell për ne në çelitë
ku na kanë zënë peng të lirisë
E di në cilat tradhëti jetojmë
këto çaste ferri
Dhe cilët demonë
ngritin gotat e pafajësisë
Më ke sot hidhet vallja
e paburrënisë
E dimë që dielli na i ngoh sytë e bukur
të luftëtares sime
Do të bëjmë se shpejti
mbretëreshë të lirisë
Mbi Kalanë e Rozafës
do të bërtas
Ku je Shqipni e Fishtës
Të gjithë gurët e ndarjes
Do të thyhen
Nëpër secilin cep të atdheut
sikur dje në Koshare
IM ZOT
Edhe sa herë të them
Mbretërinë e fjalës
e krijuam se bashku
Ti me gjuhën e perëndive
Unë me besën e shqipeve
Fuqinë e Adamit
ia fala zanave
Që ma rujnë tokën
nga Bajlozët e detit
Asnjë pëllëmbë e tokës
nuk është e lirë
Pa fjalët e bukura të Evës
Se mirë
Urrejtjen
më duhet ta vras
o të pelcas
Të ecëm i lirë
krah për krah
dritës se diellit
Im zot
ende s’kanë përfundue betejat
për tokën time të ndarë
As për rrënjët e mia
dhe të Homerit
Dua t’i besoj
Tanagres
Hyjërisë pellazge
Kur 16 shekuj
para Krishti
foli shqip
Këtu bashkohemi
me rrënjët e mia
dhe të Homerit
Në zemër të tokës
i kam rrënjët e mia
Edhe nën thellësitë
titanikiane
Ku dashuritë vdesin
të gjalla
Im zot
mos ma rikthe kohën
në Doruntinë
Koha ime
është legjendë
e zanave
….E SHKRUAR PËR POEZI
Dymijë vjet
isha rebel
Për të shkruar
një varg të lirisë
Si relikt të shejtë
ta ruaj
Mu në zemër a
m’u në emër
Kur në tokë
dhe det
Dymijë vjet
isha vetë mbret
Dhe jetoja
nga beteja
në betejë
Për të qenë
trëndafil i Çamërisë
Më duhej të shndërrohesha
në peng të Shqipnisë
Gjithçka për Annën
dhe princin e saj
Micheal
Mëkatarin e vrasjeve
e kishin pa sytë e tokës
Drita e diellit
atë ditë
ishte shndërrue në stuhi
shiu
Sërish po krijohen legjenda
të mëkatit
Fjalës për besën e shejtë
që e sjella deri këtu
Gjuhën ia shkurtuan
mos më fol kurrë ma
Sytë ia vërbuan
mos më pa
Se nga ikën fjala
që e deshta më shumë se veten
Sot
po e përcjelli shekullin
e më shumë se njëmijë mëkateve
në largim
Një kurorë lulesh
mbi arkivolin e perandorëve
të tij po e vëjë
S’dua të besoj
nëse hyjmë në një pranverë
pa mëkate tona
Që dymijë vjet
heshtjet ishin vrasësit
e se bukurës
Edhe pse nuk
iu heshtem ferrit
Ju rrefyem diellit
ku sebashku me flakën e tij
U bëmë dritë e 36 shkronjave shqipe
Tani është me lehtë
të rrojmë
a të vdesim
si heronj të dashurive
titanikiane
FUNDI I RRUGËS VIA EGNATIA
Nëse dje
isha larg fjalës së lenë peng
Sot e mas lirinë
me rikthimin
e Prometheut të ri
Për tokën ku mbaron
fundi i ndarjes
Kurrë nuk u pajtova
me detin kryeneq
Nuk më çmendën
simfonitë e Betovenit
Sa më çmenden
bulevardet evropiane
Përse ndodhi pafajësia
e Titanikut
Bërtita
deri në ozon
Për tokën e vjedhur
të shqipeve
Sa që u bëra rebel
i krisur
I dashurive të marra
venedikiane
Për mëkatet e ferrit
Nëse edhe unë
u bëra mëkatari i ri
Derisa takova Homerin vetë
Edhe me rrënjët e mia pellazge
U takova
Edhe nga ferri
ju fala jetës
Se lenë peng
për tokën e lire
Për dashninë
e çamës sime
pa liri
Si të shndërrohem
në hero të gjallë
të saj
I vetmi trëndafil i i falur
nga shpirti im
Më fal
përse ndonjëherë
u deha
Për t’i kërkue fuqi
Zanave
Të mos ndalojnë
ecjen time të lirë
Derisa të shoh fundin
e rrugës Via Egnatia
NGRITËM NË SHQIPNINË E FISHTËS
ZGJIMI
Në çdo kohë
Koha ishte
për t’u zgjue
Sot o kurrë
është kohë zgjimi
Për lirinë e fjalës
Për të qenë sot i lirë
Për të zhdukurit
Që s’kanë vdekje
të qetë
Mos ma kërkoni ma
zgjimin e luftëtarit
As bekimin e nënave
Perëndesha
Se sot është koha
t’i mundim shekujt mëkatar
të ndarjes
Koha më ikën
me shpejt se apolot
Nuk m’i pret ëndrrat e mia
të gjumit shekullor
Më mirë ta thërras vdekjen
se sa t’i përjetoj dhembjet
e ndarjes
Deri kur na duhet zgjimi
o fisi im i mirë
Në sytë tonë
jetojnë shqiponjat
e Dardanisë
Edhe sot na rujnë
zanat e malit
Në të njëjtën kohë
flasin me neve
dhe me perënditë
Lutjen për ne
e kanë në shpirt
Sot ju lutëm
më zgjoni në Feniks
Në ëndrrën
se jam Shqipnia e Fishtës
SËRISH HESHTJA
Për të satën herë
të shkrova
Sikur të ishe
çlirimtarja ime
Edhe ashtu
ma mban peng
jetën
Të vërtetën askush
nuk ka guxim
ta thot
Vetëm Serembe
e ka përjetuar
në lëkurën e tij
prej poeti
Çfarë t’i them
jetës kur më pyet
për kujtimet e saj
Edhe nëse a rikthehësha
në fëmijëri jetën përrallore
për të bukurën e saj
Nuk më lejojnë
ata sy me aq zemër
kur i pikturoja
Të harroj kaq lehtë
Heshtja
nuk paska fund
kurrë
As jeta më të
s’paska kuptim
Dy anë të një bote
plot dhembje
Për shpirtin fare
s’bëhet fjalë
për shërim
Mbrëmjet
më janë bërë pikturë
që s’harrohen
Aty kam vënë
fytyrën tënde
prej Mona Lize
Me emrin ma të bukur
se vetë ajo
Në heroinë
të therras
e bërtas
Ku je çlirimtarja ime
e betejave të lena
në gjysmë fitoresh
Për të cilat beteja
Që nuk i shihet fundi
E di mirë
sa herë kam vdekur
Në Promethe të lirisë
më kalite
të ngritëm
edhe nga varri
Sa rëndë peshon
heshtja jote
në jetë
Më ngjanë
në fuqinë e djajëve
kur atdheun në dysh
ma ndanë
E kanë humb fuqinë lutjet
për të qenë uratë perëndish
Janë zënë në kohë
të pa kohë korbiane
Fytyra prej zane
Mos po shndërrohet
në diçka tjetër
a në Apokalips
Ndalo imzot stuhitë
e heshtjes se marrë
Asnjërin nga ne të dy
mos e fajëso me mëkat
Nëse duhet të përjetojmë
ferrin
Unë ferr u bëfasha
për tokë e qiell
e heroinë
FLAKË
Me dritën e diellit
E fillova jetën
Të keqën
e flaka pas shpine
Për t’i qendrue n’besë
fjalës
Ç’ma copëtoj shpirtin
Dhembja e pafuqisë tënde
Për t’i qetësue stuhitë
Janarëve vrastarë
Unë sërish i kthehem
diellit
Për t’u bërë flakë
e dashnisë
Për ty Shqipnia ime
Përbrenda më rri malli
Dhe fryma e jote
Ngado që endem
N’varg më tretësh
S’di as vetë se ku ikën
Sa më dhemb
Kur jam për ballë
Valëve të detit
rebel
Urrejtja më mbyt
Përse ndodhi
ky Titanik
Nëse më besoni
Ja simfonia e Betovenit
Lotët që kam nxjerr
Thellësive t’pafundme
o det
Gjitëçka ruaj
nga kujtimet e bukura
Për të vërtetën
Është thur
Legjenda e Rozafës
Aty sa mirë
Më ruhet
Ëndrra ime
Për të bukurën
e detit
Në të njëjtën kohë
Aty e kam Shqipninë
Dhe dashninë e fjalës
Edhe nëse merr
kohë e keqe
Flaka ime
për fjalën e shejtë
Kur ma falë Eva
Bëhet dritë shpirti
S’kanë fuqi perënditë
Për më e fikë fjalën e shejtë
Kur tani është shndërrue
Në dritë dielli
Në mbretërinë
e Shqipnisë
Dhe dashnisë
Peng kam mbetur
Unë mbreti i saj
Ah lumë unë
për fjalët e bukura
Kur do t’i gjej
në Rozafat
Ç’ BESË T’ KA FJALA
Më është thënë
të besoj
I besova fjalës
se shejtë
Dhe luleve
kur çelin n’pranverë
Se një ditë
të rritëm i lirë
Si fjala dhe lulja
Dhe eca betejave
t’pafalshme
Për të jetue
Në njërën nga ëndërrat
E kohës se frikëshme
Të jesh njeri nga miqt
e fjalës
Qenka larg
ajo ditë
Një vit dritë
na ndanë nga kënga
Për të bukurën e detit
Ferrin e demonëve
Po e përjetoj
Orë e çast
Më thoshte babai
Për t’u rikthyer sërish
N’guxim të shejtëve
Më duhet të shndërrohem
Në kalorës betejash
Për jetë a vdekje
Rugën Via Egnatia
Prapë e kaloj
me fitoren e Pirros
S’kam mendue
që në ëndrrën time
Takoj njeriun e fshirë
nga faqja e dheut
Fuqia ime sot po matët
me ngohtësinë e diellit
Betohem
se peng i trëndafilit
Të Çamërisë
dua të mbetëm
Askujt ma
s’kam për t’i besue
Se përfunduan betejat
Për Shqipninë e Fishtës
Krejt bota ju falën
Tragjedive të Shekspirit
Unë s’kam kujt t’i shkruj
Për tragjedinë e Tivarit
Si t’i rrefehem diellit
Kur vargu ka vite që më rri
Diku i prangosur
Jo nga dashuria
Sa nga mëkatet e urrejtjes
Kjo botë sikur s’ka zot
as Kastriot
Dhe askush nuk vdes
për askë
as për këtë tokë
Nëse luftoni ndonjëherë
për fjalën
Është shejtëri të dehem
apo të bëhem rebël i besës
Sa herë janë dnue shekujt
pse nuk falen jetë
Nga jeta e mbretëreshës sime
Ç’besë t’ka fjala
sa herë ik nga jeta
Kur atdheu të vetëvritet
Vallë përse more errësirën
korbiane
Për të dëshmue
natën e gjykimit të lirisë
Cilës liri m’i thua ti
se po e jeton të lirë
Asaj që ia ke denue me vdekje
dashnitë e zanave
Sonte po iku diku
ku nuk ta shoh fytyrën
prej Apokalipsi
Fuqinë e perëndive
po e marr me vete
si kujtim
Ashtu si dikur
kur bëheshim
dritë dielli
LË TË VDISEJ BETEJAVE
PENGU I FERRIT
Dje harroja se si jetohet me fytyrë njeriu
Dheun ndër këmbë ma kish zënë peng
Bota e ferrit
Vdekjet ishin malli që çdo çast e kërkoja
Kur për jetën vdisej betejave të dritës se diellit
Sot prapë jam peng i fjalës se dhënë
Dhembjet e se cilës kurrë s´kanë shërim
Nëse diellin acarët ma zhdukin nga jeta
Ëndrrat për liri nuk më rikthehen sërish
Prapë mbetem peng i ferrit të fjalës
Derisa nuk më shlyhen mëkatet e saj
Fajësinë e mbaj se i besova më shumë se vetes
Në gotën e dehjes ç´mu bë fytyra e urryer
Iku fjala për të mos u rikthye më as si perandor
Rikthimin e saj askush më nuk e pret si fytyrë hëne
Vdekjet ndoshta s´do t´i ketë më për nder
ISHULLI I FJALËS
Kurrë nuk thuhet e vërteta për fjalën
As kur të helmon me gjuhën e gjarprit
, , Bira e minit njëqind grosh”
E kanë thënë njerëzit apo koha e tyre
Nuk është me rëndësi kush dhe si e kanë thënë
Në të njëjtën kohë të pakohë u linda edhe unë
Me frikën më të madhe se njëqind ferre bashkë
Me kot ia ruaj të vërtetën fjalës
Në kokë ëndrrash më bluhen pafajësitë e Rozafatit
E pyes veten nëse jam i aftë të burrërohem
Një ditë t’i dal zot tokës dhe t’i sjell shi
Ëndrrës t’ia numëroj pesë shekujt e mëkatit
Kur çdo ditë më ishin dhembje e plagë shpirti.
Besoni ende jam peng i acarëve që ngrijnë
Për kaq vite sa jetuam si njerëz
Fjalës kurrë nuk i dihej fillimi a fundi i vet
Në një stuhi bajlozësh
Cili të shndërrohej prapë i pari në Promethe
Apo vetëm m’i përcjellin plagët e atdheut
Në sofrën e shtruar plotë dhembje të jetës
Nëse vdes një ditë për një fjalë që shëron
Vetëm atëherë ngritëm në Promethe
Ishullin e dhembjes e rikthej në muze shërimi
GRUA
Emër që lidhet me ngrohtësinë e diellit
Kur sytë e Evës janë në shoqëri me hënën
Yjet për një çast ndalojnë shkëlqimin
Femër , mish për djajtë më thoshte babai një natë
Lutej për vajzën, motrën time
i kishte tretur diku larg
Ku miza brente hekur më thoshte legjenda e heshtur
Nëntë vite ia lante plagët e motra Gjergj Elez Alisë
Kanë ardhur stuhitë në vend që të binte shi
Njëqind bajlozët e detit
Shpata e Gjergjit i pagëzoi me ferrin e zi
Femër mbretëresha ime Teutë
Luftëtarët Nora e Kelmendit, Marie Shllaku , Shotë Galica
Dikur gjyshërit u këndonin këngë me lahutë
Femër edhe sot je emër
Fjalë e shenjtë për zemër
Historia nuk shkruhet më pa ty
Lirinë nuk e dua pa betejat
Për jetë a vdekje
Kur fitohen me emrin tend
MË FAL
Eva, më fal për mëkatin
Pse mollën e Adamit e zhdukën
Pesëqind vitet e ferrit tim
E di puthja të mbeti peng
Për ta shpëtuar fjalën
Që t´u bëra peng i saj
Më fal i them secilit që ia mora kohën
Kur në vend të ferrit ecni drejt dritës se diellit
Më mirë se udhëkryqet e mia
U bëtë ëndrra e shumë pritur e lirisë
Asgjë nuk ka mbetur pa i dhënë jetës
Vetëm dashuritë serembiane më mbysin
Thellësitë titanikiane ju bënë rrugë pa kthim
Nuk di si t´i them më fal, mos dashuro marrëzisht
E di, poetët pas hyjnive janë të marrë
Tek njerëzit shihemi me sy të çmendurive djallëzore
Vetëm me perënditë jemi miq me njëri-tjetrin
Të falem, Sokrat, kur më tregove bir i cilit Zot është poeti
A JETOHET NW QYTETIN PA EMËR
QYTETI PA EMËR
Në qytetin pa emër
vetëm vrasësit e mi
kanë emër
Mbi qytetin fantazmë
i bërë shkrumb e hi
Jetuan vrasësit
fqinjët e mi
Asnjë emër të tyre
nuk e mori gjykata speciale
Dje dëshmitarë janë lapidarët
e gjyshërve të mi
Sot nuk më lejohet të jetoj pa emrin tim të saktë
T´i numëroj vdekjet e dëshmitarëve të gjallë
Ah, sikur ta bëja qytetin tim buqetë lulesh
E kisha shndërruar në dhuratë më të shtrenjtën
Për pranverat e marsit kryeneç
T´ia dhuroja Metropoleve evropiane
Aroma e bukurisë të luleve dardane
Nëse do t’i shndërronte në të çmendurit e ferrit
Nuk jetohet më në qytetin pa emër
Ku vrasësit e mi kanë emër
DO TË FLAS ME LASGUSHIN
Kam me folë burrërisht me ty
E di që ma zotëron jetën dhe të vërtetën
Edhe nëse i mbetem borxh ferrit
Pse nuk e kryqëzoj në fjalë të shenjtë veten
Është përzier koha ime me demonët
Nuk di cili jemi të shenjtë a cili më djall
Kam me folë me diellin të mos bëhet palaço
Pse ngroh edhe botën e perandorëve
Sa keq kur i ndrit udhët kah ecin tradhtarët
Kam me folë edhe me djaj natë e ditë
T’i kthej yjet në jetë
Të bëhemi atdhe i fjalës
Eh, sa herë fola me shpirtin e dashurive
Kurrë nuk më fali urrejtje për Venedikun
Më dha vetëm fuqi t’i mbijetoja ferrit të Dantes
I kam folur jetës deri sa u bëra i krisuri i saj
I thashë ma gjej të vërtetën që shëron
Mos rri në urrejtje të vetë perëndive
Ndalo yjet mos të zhdukën nga shpirti
Sot i flas muzës lasgushiane
Sa bukur i rri liqenit fustani i bardhë
ku Lasgushi hapte krahët
e bëheshin të dytë vargu im i jetës
Ç’MË THOTË FYELLI
Diku e kam pentagram të fjalës
Fyelli im ç´më thotë sot
Ka frymën e shpirtit të Evës
Këndon më bukur më nota të saj
si të Zanës
Si dikur bëhet këngë zanash
Idila më mbresëlënëse e mbretërisë së Teutës
Fyelli i shqipeve ç´më thotë sot
Kur bota jeton në kopshtin e Evës
Trëndafilat janë m´u pranvera
Që ty të takon pa lot
Cilën këngë ia fal jetës
Fyelli im më trego sot
Më këndo me zërin tënd të jetës
Të marsit tim kryeneç të së vërtetës
PARADOKS
Kryq e tërthor i rashë secilit cep atdheu
Edhe atëherë kur m’i prenë rrugët fjalës se dhënë
Nëpër kryqëzimet e metropoleve evropiane
Pafajësisht besës së dhënë u gjenda
Në njëqind gotat kur t’i ngrita çasteve të jetës
Shpirtit tënd të hyra i gjallë.
Sa do të doja të isha vetë ëndrra e gjatë e jetës
S’kam fuqi të mendoj që e ngrita gotën me ty
Ka vite kur stuhitë nuk më sjellin më shi
Secila stinë në shpirtin tim acar më ngrin
I besoja fjalës se tij kur së bashku deheshim për lirinë
Të palarat ka kohë që erërat m’i shtrijnë për dhe
Ah, njerëzit e mi ende nuk ikin perandorët
Më larg nga sytë e luftëtarëve nuk zhduken
I shkruaj në ditarin e paradoksit emrat e demonëve
Kur mendoja se ishin njerëzit e mi
Dhe gotat sa herë i cakërroja orë e çast për lirinë
Vdekjet m’i kërkuan në këmbim të gotave të lirisë
KONCERT NË FUND TË DIMRIT
Deri kur më duhet t´i nënshtrohem fjalës
Çfarë ka mbetur nga koha e jonë e vjetër
Trupi im i ishte në top- listën e lajmeve
Kur piktorët harxhonin ngjyrat për t’i pikturuar dhembjet e popullit tim
A po ruhet ndërgjegjja e fjalës së paguar shtrenjtë
Nëse dita-ditës ngritët lart dhe për një çast vdes krenaria e kombit tim
Heroizmin e kisha për nder ta ngriti si mikun
Nuk e dëshiroja rebëlimin donkishotian si humbje betejash
Historisë nuk i falët shtrëmbërimi i se vërtetës edhe nëse ferr i gjallë mbetësh.
Ah, bre çfarë shkruajnë gazetat për të pavërtetat që s’vlejnë pesë pare fytyrë
E kisha mendue të zgjedh mes vetes dhe të tjerëve nëse ndjehëshim të lire
Jetën si është pranë ngohtësisë se diellit
Apo jetën errësirave korbiane ku veç djajtë gjysmë njeri jetojnë
Cili do skuqej nëse ik nga fytyra e vet dhe s´di për fjalën ku do mbetej në kohën tone
Me cilën fytyrë jetohet kur të mungon edhe vet jeta
Për skaj shpatës se Gjergjit u mata me fytyrën e fuqisë Fishtiane
U gjenda për pak me pulëbardhat në njerin nga koncertet e dimrit
Më përzgjedhen t´i këndoja njëqind betejat e lavdisë prekaziane
Derisa toka ende mbetet nën ethet e botës tropikale
Fjalët kur ngjajnë në fekale s´kanë derdhje në det
Kjo është ana e jetës kur nuk leshon pe para tradhtive Hiçkokiane
DARKA OSE KOHA E DREQIT
Pak kohë ka mbetur për njeriun
Jetën e shenjtë e rrujti dreqi
Mezi presin çmendurinë e fjalës
Ta shndërrojmë në simfonitë e ferrit
Vallë kemi mbetur pa vdekje perëndish
Apo vdekjet tona janë malli më i lirë i jetës
Çou vadis Promothe pas dreqit
Që vetëm ai sot ka mbet në ne
Acarët kanë zënë pritat dhe vrasin rritat
Lumënjtë kanë humbur rrjedhën në mesditë
Sot detit ju ngrinë valët
Sikur mua ç’m’u zhdukën fjalët
Djajët m’i largoni nga syri i keq
Nëse nuk i keni besue jetës kurrë
Sot më më dëshirë takoj një djall
se sa një gjysmë njeri o burrë
Sonte njeri nga ne jemi darka e dreqit
Prapë si çdo herë dua i pari t’i prijë listës
ETNA
E dini ç’zjarr vjell Etna rebëlimit të Evës.
Ika nga mëkatet e Adamit
Të mos pushtohem nga sytë e saj
Ende luftohet për dashurinë e virgjër
Nuk kam besue në lekundjet e fjalës
Si të tokës
Kam bërë një udhëtim të gjatë
Me jetën e bukur u mahnita
Ia dola ta nxjerri fjalën e shenjtë
Nga ferri e Dantes
Të vetmet maskat nuk arrita t’ia heq
Ca fytyravave demonësh
Me emër e mbiemër njeriu
Për t’u rikthyer në fjalë qenka rrugë pa krye.
Sërish rikthimi në njeri
Pas zhdukjes se fytyrës
Fare s’qenka e mundur
Mund të kthehesh
Vetëm në Bajloz të Zi
ASHT I (RIK)THYER
Më s´ka rrjedhje të sigurtë lumi
Dikur ashti im i thyer në një mijë copa
E ka vrarë lotin burrëria e tij
Çfarë fshehej nën dhembjet titanikiane
Kur kështu jetohet sot në jetën e njeriut të gjallë
Më mirë më qenë një pishë e ndezur
Nga ngrohja e saj këto ditë dimri e acarësh
E sheh edhe veten nëse je i gjallë a ende luftëtarë
Kjo është bota e jonë e padrejtë
Kur zhduk çdo gjë me vlerë nga vetja
Edhe të vërtetën , edhe heshtjen, edhe pikat e saj
Sepse lotët nuk i marrin fare të vdekurit
Lotë mund të këtë çdo kush
Edhe dimri, edhe fusha, edhe mali , edhe deti
Vetëm lotët e njeriut më nuk janë për asgjë
Atyre ju dhemb zemra ende
Ata jetojnë të zhdukur nga dhimbjet e miqve
Por që do kur acarët kanë prangosur lotët
Më nuk i dihet fundi as fillimi i jetës
Prapë nëse duhet rikthyer se vërtetës
Kush ka zemër dhe shpirt në jetë
Kjo është tani më se një çudi e vetë parajsës
Nuk besoj që ndodhë , vetëm nëse rikthehet si Promethe
MISIONI I SHEJTW I POETIT
MISIONI IM
Të njëmijëtën grimcë atomi
Diellit dhe jetës ia mora
Nëse s’më besoni
M’i shikoni sytë pse s’flasin më
Edhe të vërbuar i dua sytë që na burrëruan
Për t’i fal zotnat atdheut
Mbrëmjeve të shohim më mire
Yje, e dini se ç’vend kam hapur për ju
Sonte kam zbrazëti shpirti
S’mund t’ju them të vërtetën
Në ëndrra më fluturoni më shpejtë se zogjtë
Kur kthejnë çdo ditë në këngë
Bëjmë të njëtën zhurmë bletësh
Yje mezi presim t’ju shohim
Cili të zgjohemi i pari
Ta dëgjojmë zërin e zanave të mia
Kur krijuan profetin e tyre të shenjtë
Më sa mund i nxjerr nga fisi i zanave
Ky është vetë populli
Sa shtrenjtë e pagova jetën
Keni harruar kur mësuesi mezi shpëtoi nga ferri
Kur prangat e robërisë ashtin ia bënë darkë djajsh
LUFTËTARI IM
-Pranë lapidarit të ish mësuesit tim-
Mësues edhe sa herë duhet të vdisej për tokën
Ti iu fale pesë shekujve atdheut
Unë të mbeta vetëm ty peng
Atdheun nuk po e shoh që është mire sot
Demonët çdo ditë po ia verbojnë sytë e tij
Nuk ka fuqi që më ndan nga drita e diellit
Ajo ishe Ti kur ligjërojë mes tytash të ferrit
Ah, sypatremburi im i zjarrit prekazian
Dashurinë për , , Afërditën përsëri në fshat ‘’
Sot njeri nga perandorët po ta lëndon
Një tufë lulesh nga kopshti im i shpirtit
Ta vëra mbi lapidarin tënd mësuesi im luftëtar
Të mbështjellë me ca pika loti kujtimesh për ty.
Më fal, kaq mund të bëj sot mësuesi im
Dhe të shkrihem si qiriri i Naimit për ty
GREVË
Gandizmin sot e ndaj me jetën
Republikës njëqind vite ia kam falur rritën
Engjëjt më flasin me zërin e luftëtarëve të lirisë
Vdekjet ia dedikoi demonëve
Kur çdo ditë ma zhveshin ashtin tim
Ëndërr a s’më flet njëherë me mua për grevë
KOHA PËR MIQ
DIKUR
Dikur
Koha
Ngjante
Në lumë.
Sillte
Miq
Më të mirë
Se unë.
Edhe pse
E jetoja ferrin
E vërtetë
Miqtë
Më bënin
Ta dua
Këtë jetë.
FRIKA
Luftëtar
Me Ty flas
me gjuhë atdheu
E di se ke shpirt Prometheu.
Ata që nuk e kanë vra frikën
Frika një ditë i vret vetë.
Mos vdis para meje
Se betejat s’kanë fund
Për liri.
Merri mirë në shenjë
perandorët.
Prapë ruaj plumbat
S’ka besë koha që e jetojmë
Nëse nuk kthehet sërish në zezonë.
ASNJË LAPIDAR PËR LULE
Rrëfim tronditës pas 66 vitesh i Sali Bollatit nga Paramithia
Vetëm gurët e vendlindjes i gjeta
Kur erdha për herë të parë n’këtë anë
Dhe zanat fshehtas këndonin me lot
Ç’këngë qahej për vëllezër, motër, babë e nanë
Lulet e freskëta i mora nga Tirana
T’i vë mbi lapidarët e vëllezërve të mi
Farukut 5, Ferhatit 13 vjeç, motrës Magbule 2 vjeçe dhe nënës e babait
Ah, se çfarë dhembje e hata
Asnjë vend për lule më nuk ka
Në sytë e Evropës të vrarët nuk kanë atdhe
Vallë lulet e rinisë a nuk i meritojnë aromat e lirisë
Ku t’i vë lulet kur s’gjej asnjë lapidar
T’i vë para portës se Kullës se Ejfelit
E di që sytë e Evropës nuk shohin drejt
Çfarë më mbetet t’i kthej lulet në Tiranë
T’i vë mbi ty Shqipëri se askund s’gjeta tjetër nanë
AFËR
Më afër bluzës
e kam menduar të rri
kur fjala më erdhi si liri
të ec n´jetë ashtu siç di vetë
Më afër diellit kërkova
ta krahasoj fuqinë e heroizmit tim
nëse flaka e tij nuk më djeg
e meritoj të jem fjalë që dhemb
Më afër ferrit dikur jetova
sa larg nga drita e diellit
kilometrat e fjalës na ndanin heshtjes
vetëm yjet ishin sytë e mi të jetës
NËN ETHET E BORËS
Sot erdha befas t´i vizitoj Alpet shqiptare
T´i shoh se në ke ngjajnë fjollat e borës
E di sa më kanë rënduar thinjat në kokën time
Ndjej ethet e acarëve që më ngrijnë orë e çast
Më jepni fuqi të ngritëm mbi acarët kur dhembin
E kam gjetur me cilën stinë dua ta krahasoj jetën
Në pranverën e fjalëve që nuk vrasin asnjë pëllumb
E dua ta jetoj jetën pa ethet e fjollave të bores
E dini si jetoja para pesëqind shekujve acarësh
Kohën e Gjergjit më mirë e kisha pikturua
së bashku me zanat
E njëjta jetë është ma thotë shpirti i ngrirë nga perandorët
Cilës teori më duhet t´i besoja sa ma shpejt aq ma mire
Jo, s´do të thosha t´i besoj secilit që ma vret mikpritjen time
Buzëqeshjen e hënës mos ia ndaloni askujt
Nëse veç rilind dielli agimit mëngjesor
pranverës sime
Ëndërroj të mos zhduket kurrë shpata e Gjergjit
Askush nuk mund të më detyron të besoj për vdekjen e saj
Jam përmallshëm t´i vë lulet më të bukura mbi lapidarët e heronjve
Dhe ca pika të heshtjes që flasin
më shumë se tërë jeta ime
Më to pi dhe dehem për stinën më të bukur të fjalës
Edhe nëse ndonjëherë bëhem i krisur
i ngrirë nuk jam
HISTORIA ECWN ME NE
FLOKU I SHOTËS
Më duhet prapë të dal në mal
Nga aty ku gjyshërit besën pengë e lanë.
Të shoh në është hija e flokut të Shotë Galicës
Nëse ruhet ende fjala që m’i di dhembjet
Edhe një herë më duhet të dal në mal
T’i jep ujë gjogut të Gjergj Elez Alisë
Ta shpëtojmë nderin e plagëve që s’kanë fund as fillim
Ah, si s’më lënë t’i përfundoj betejat
për mbretërinë e Teutës
Të ngritëm mbi gotën e urrejtjes shpirtërore
Toka është e luleve dhe për lulet jetohet
Nuk harrohet trimëria e heroinës Marie Shllakut
Kur më shpëtoj nga masakra e Çelisë se Siqevës
Sot nuk më duhen më këshillat e Ufëve
Jetoj për t’i bashkuar plagët e secilit cep atdheu
Në një fjalë të shenjtë të Gjergjit tim
POEZI
Të betohem në fjalë
Kurrë s’kam shpirt të ta them
Më merr edhe mua në Dhe
Ose rikthehu në Promethe
Edhe sa herë më të thënë poezi
Kur e di që sot më sjell liri
Të dua më shumë se veten
E di se të ti ma thua të vërtetën
OBORRTARE
Oborrtare luje teatrin shkodran
Të një mijë e një netëve të Shekspirit
Rozafë u matesha me sytë tu
Nëse e luajmë Romeon e Zhuljetën
Skena është për trupin tënd
Të lazdruar oborrtarja ime
Aroma e të brendshmeve të
kundërmon erë peshkaqeni
Vdesin publiku për t’i parë artistët
Heu si nuk luaja mendsh
Apo ta luaja të dehurin e Venedikut
S’ka faj pse pas çdo gote
Puthjet i di kujt t’i fal shpirti i tij
Të gjitha skenat luhen sot
në teatrin shekspirian
MJAFT TRAGJEDI U LUAJTËN MBI SUPET E MIA
Mjaft tragjedi u luajtën mbi supet e mia
Si ta shikoj teatrin që luhet lagjes sime
Skenari dhe regjia janë pa autor
E vetmja e vërtetë kur shkruhet në gazetë
është data që shënohet në të
Më thoshte regjisori im Osman Gashi
Oborrtare luaj edhe zotnat
që më lanë të vetmuar në dashurinë e Romeot
Mos u bëni frikacak a harrestar të Venedikut
Sonte do t’i harroj njëqind dhembjet e Rozafës
Në dritarën e saj kam prek diellin me dorë
Të gjallë e ke legjendën oborrtarja ime
NATË PURGATORI
(Brezit tim)
Vetëm perënditë e perandorëve ishin zotnat e brezit tim
Ku t’ia nis sonte dashurive të marra
Netët e Purgatorit janë kthyer mbrëmë vonë
Kam shumë për të thënë për luftëtarët
E shpatës se Gjergjit
Matematikën e shthurur të Pitagores
E ushtrova kryqëzimit të mileniumit të ri
Ndaloj për një çast netëve të ferrit
Pi nga e njëjta gotë e të dehurit
Ikim me mallin e dashurive të vrara
Puthnim betejat në vend të buzëve të etura
Të mbretëreshave tona
Nuk mund të rikthehemi kohërave të çmendura
Jemi në rrezik të humbim krenarinë e shqipeve
Nuk kanë faj zanat kur në çdo kohë mbetën
Fjala jonë e shenjtë
Valët e detit kryeneç
u bënë mëkati i udhëtimit tonë titanikian
Si nuk patëm fat të flasim me Zotin shqip
Vetëm perënditë e perandorëve ishin zotnat e brezit tim
