1-NGJYROSEM NGA FANTAZMA E VAN GOG!
Në fushën me grurë, diku aty pranë ku vdiq Van Gogu,
u korrën të mbarat,
kallëzoret bashkë me frymën e piktorit hapën vend,
u shtriva aty përnjimend!
E ndjeva mbi vete peshën e qiellit!
Zogjtë xhelozë tundojnë në ajrin qiellor padashje
se unë flatroja në mbretërinë e tyre me sy
dhe kjo ishte e papranueshme për ta,
hegjemoni.
Van Gogu i shtrirë krah meje halucinon në mua
me qindra nuanca të limonta.
Buzët mërmëritin,
lexojnë rrezeartat me pengje,
fësh-fësh valëzojnë mbi fytyrën time
degëzat e grurit të mbetur
dhe fijet e penelit të piktorit.
Ngjyrosem si tek “Shtëpia e Verdhë”.
Në fillim llërët,
krahët lyer me besim,
dhe në fytyrë një nuancë rozë që më ballsamos
si konkubinë.
Piktori në trup mbi fustanin tim të verdhë
konturon luledelet, të dashurat e tij.
E shtrirë mbi kallëzat e korrura i mbyll sytë
me një lutje,është koha që Van Gogu të ikë.
Ai nuk ikën në parajsë por bredh si i çmendur
nëpër fushë, pasi më ka pikturuar një puthje në buzë!
Me sy mbyllur ndjek fantazmën e tij
të vetëlyer me ngjyra,
ngjyra të verdha, të arta, të kafta,
dielliore!
Si një shtjellë fusharake rrotullohet
duke vorbulluar mbi mua telajot e fundit,
ai s’mund të ikë pa mbaruar tablonë!
Një fantazmë hije që ngjyros me dritë trupin tim,
aty shtrirë në mes të fushës pa mbarim,
nuk ka kohë por ka shumë durim dhe dëshirë
që trupin tim ta ngjyejë
deri në thellësi me të gjitha ngjyrat
që ekzistojnë tek e verdha,
mjeshtërisht fantazma -shtjellë lëviz duart mbi mua,
më ngjall dhe më vdes në çdo kohësi,
koha po mbaron!
Van Gog shkon deri në Montmastre,
kthehet sërish,
e vdekur dhe e gjallë në mes të fushës
hetoj këtë fantomë protestane,
mes fesë, pikturës dhe dashurisë.
Peneli më përshkon qerpikët,
pulitjen ajërthithëse të aromës së vdekjes,
të cilën ky piktor haluçinant e shpërhap me frymë,
teknikë e vjetër e tij.
Flokët e mi të kaçurrelta thyejnë simetrinë e kallëzave,
ato piktori nuk mundet t’i prekë me penel
por me dheun e kaftë përzishëm i shkastis lehtë e butë
me kurmin e tij,
ngjyra e tokës më e shtrenjta, e pashitur,
e pagjendur ne atelietë Franceze e Hollandeze!
Këtë vetëm ky piktor-fantazmë e di!
Dielli,
i dobët para penelit të Van Gogut,
shikon si u shter nga ngjyra,
peneli vazhdon mbi mua për të fundit herë,
më ngjyen edhe eshtrat më të thella
me djersët e tij të epshme
se boja u ter dhe holluesi mbaroi.
Mjeshtri e vyer piktura e fantazmës,
çmimi i ankandit në shtëpinë e pikturave në Paris u rrit,
u ngrita me shpirtin tim diellor,
kurse Van Gogu u mërtis.
2-RRUDHAT!
Do rrudha t’ ballit,
do rrudha t’ shpirtit,
do rrudha t’kres,
rrudha t’ toks t’tana shtjellun bukur!
Rrudhat jan’ t’ shtrenjta për at’ që ka dit’
me jetue,jan t’ vyme për at’qe fillin e lamshit vet,
vet e ka tjerr’.
Rrudhat,
kremi ma i shtrenjt i ftyr’s,
që palos nër thellsi pengjet,
vragat, kulmet, hojet e brendsisë,
rruga e gjatë deri n’han e det e andrrave t’pleqnis,
ardh’ në prag dimri prej fminis pafaj.
Mos i prekni rrudhat,
ato qeshje e vaje t’ natyrshmnis njerëzore,
ato fiskaja, copëzat e shpirtit vizatue kan’,
ato stolitë e argjendta t’ mosh’s,
mos i shikoni,
s’ asht nevoja.
Rrudhat,
fisniket,
që vijnë let’e pa u ni,
kur dora dhimje ka,
aty munet m’u shtri,
me marr forcë e fuqi.
Oh rrudhat e mia,
t’ padashtunat nga njeri,
t’përbuzunat e pasqyr’s,
t’ frikshmet e mosh’s,
unë prap ju due!
S’kam marre,
as turp e zili,
pa ju unë s’ do kisha fillesë,
vazhdim,
vazhdimsi.
I di caqet e mia,
mjer’ ai që s’ munet t’i di!
Rrudhat,
caku i vetvetes!
3-PAS SHTRËNGATËS GJITHMONË KA DASHURI, ME APO PA PERËNDI!
Kur flasin rrënjët e lisave në një shtrëngatë
është koha kur dita ul kokën e friguar,
gurët dhe shkurret marrin arratinë
dhe qielli një veladon gri
i vesh tokës, kundrim!
Janë marrë të gjitha masat që ajo të vdesë,
kudo ka shtjella dhe murgj që lajmërojnë,
mbarimin e madh mbarimin e shumëthënë
nga Nostradamus, paralajmërojnë!
Lëndinat, oh sa frikë po kanë,
se ngjyrat i ikën, fluturuan,
mbetën lulet – kashtore,
të gjithë pendët e zogjve ranë,
tingujt flatrorë u shndërruan në akohore!
Fjalët e frikërat e njeriut mbetën,
u trand besimi i gjorë,
ëndrrat vajzërore mbi sythet e blirëve
u ngjitën besuan tek aromë e tyre,
mbetën konstelacion!
Vallja e fundit marrëveshje deri në qiell,
ngjyrat e dheut paska marrë,
ç’fantazmë gjigante mëkati i mendjes,
i atyre që atë e vranë!
Shtrëngatë në tokë, shtrëngatë në zemër,
vallja e demonëve që mbyllur mëkatojnë,
një çast që toka i fal pakuptuar,
apokalips pabesish lëshojnë!
Armë e fundit e saj shkëlqen
nën tehun e metaltë apokaliptik
se ka veç një perlë nën shaminë e Dezdemonës
flokëverdhës që ngriu në arktik,
që iku mes shtrëngatës dhe la dashurinë e pastër,
kristal si një ujëvarë,
ashtu miqt e mi dhe në çdo shtrëngatë
veç dashuria bëhet margaritarë!
Në shtrëngatë veç dashuria është,
e malit për fushën e gjorë,
e detit për lumin e marrosur nga frika,
e pyllit për barin e njomë,
dhe gurët një merak për dheun kanë,
dhe trarët për kujtimet e ngrata,
dhe malli për sytë e shpirtit larg,
nënat dashuritë e pamata!
Toka mençurohet në thellësinë e saj,
jo më kot lëshon dhe shqyen rrënjët,
një bisk një perlë dhe një rreze,
hegjemoni e lindjes pa Zot,
dashuria,
shtrëngatës rilindi sot!
4-MREKULLIA E TRISHTIMIT TË SAJ!
Po shkruaj trishtimin mbi një re si krahëza,
është fustani i duhur për të,
me hije të hirta si modë e fundit përzier
pakëz me ca fjalëza.
Më duhet trishtimi i fjalëve të buta,
se pas tyre vjen një falje në letër,
e dua shkrimin e fjalëve mbi re ku shkruhet
“më fal” deri nesër,
pastaj, të gjitha letrat e postierit bëhen varg deri në qiell,
përgjigjen kthejnë në tokë:
– “nuk mundem”, sa kohë s’ka puthje nën diell.
O grua e bardhë që stis me ngjyrë qumështi
çdo gjurmë mjaltonjës të shpirtit,
trishtimi të shkon pas aktit hyjnor që u shkrua
në pergamenin e ligjit,
nën re lejohet të mohosh, të vuash, të falësh,
ndërsa nën diell duhet veç me sy mbyllur
të bekosh shpirtin, ta ngjallësh.
E di,
shekujve do bredhësh të heqësh të drejtën
mbi trishtimin,
me dashurinë tënde në duar do kalosh Amazonën,
zhgënjimin,
por prapë e destinuar je të të fajësojnë
se ti linde nën re,
je një re trishtimi ku shndrin shkëlqimi mashkullor
si para furtunës një rrufe.
Trishtimi yt është një princeshë në ankandin e Lirit,
ku bija shitet si fat i mohuar,
por dashuria e saj ish më e madhe,
paçka se sytë i kish të trishtuar.
Prandaj retë janë trishtimi i diellit
për atë grua që vdes një mijë herë,
që ka një mijë ringjallje bashkë me limonët
në pranverë,
askush nuk ndihet, as toka në muzg,
kur yjet nën to mashtrohen,
kur gratë, bijat e brishtësisë,
nën errësirë trishtohen, dashurohen.
Kam vizatuar në re fytyrën e trishtuar të gruas,
atë më hyjnorin,
ajo shikon nga lart lindjen e vetvetes,
pa u pyetur.
Ç’trishtim të jesh grua-re që lind dhe vdes botën.
5-PUTHJA N’VITRIN!
Kur s’munesh heshtjen me heshtue,
në cep të buz’s bani ven,
nj’ai mall lajmtari përdëllue,
vrik pëshpërimën çon njimend.
Ajo pëshpërim e nj’asaj nate,
prej “Puthjes” portret n’at tabllo,
duel e vjedhun nga gjetheartat,
i ra mbi gjoks tue fol ajo.
Nji vajz’ e kandshme portet tue ba,
gjer natën von’ n’at vitrin’,
tue pritun djalin m’e hepue tablon e saj
m’e realizue,
mbase s’kish gjethe e s’ish n’Vjen’,
mbase do gjana nuk i kish,
do bojna t’arta munguen qe,
a ndoshta piktori ish’ mërtis.
Tue pritun vite kjo bukuri,
për me tregu “puthjen”e saj,
tue vujtnue msheh pas dere,
e tash guximi nuk e la,
me flok’t po t’arta e zemërart’
tue prit at’zjarrm t’ mohuem krejt,
at’djal kuveni që vedin fsheh prej vitrine dashnue
n’frik ka.
Piktori i vorfën, n’qytetin tem prej shekujsh
ardhun prej shekujsh terun,
ngri tana bojnat n’pjat’n e mallkume
kur vajza sytë i hedh fshehun,
lutet piktori frymzimit vet’
“ku ku pse ik pse hup n’vitrin”,
u mallnue vitrina krejt, t’tana shikimet
dëshirue aty.
Vajza vazhdon e digjet flakë nga mijëra puthje
n’fshehtësin,
aty n’mes t’qytetit n’vitrin puthjet e turpit tani
po shndrijn,
dikush me faj dikush në andërr,
dikush falisun në falje hyjnore,
nër mes t’qytetit tim t’dashtun, sonte u kry
nji puthje madhshtore!
E puthi rruga e puthi nata e puthën
fjal’t e qytetit krejt’,
tan’lulet varun n’kangjella t’arta
u ul’n e puthen përnjimend,
tan ngjyrat u zgjuen u ban’afresk nalt
mbi vitrin’ndritue krejt,
prej buzve t’saj epshimi i nershëm
ngjalli qytetin kand e kand.
Ma n’fund “puthja” fitoi lirinë,
në mes t’qytetit diku n’vitrinë,
t’tan mëkatarët dashunue heshtun,
pa dasht me hesht!
6-ZHVIRGJËRIMI I KOHËS!
Atje në fund të botës,
në fund të së pafundmes,
thellë,
një pemë,
e vetme,
e harruar,
lulëzuar vetmuar,
mitizuar!
Nga largësia djerr shkel hija e një shtërgu,
mbi pemë ndali frymën,
kundruar me kokën lart në majën e pemës
inspirimin e qetësisë
dhe virgjërimin e kohës që aty kult ishte ngrirë.
Shtërgu shkelës i mitit kohor,
drejton kryet mbi pemë,
pendët e tij të bardha a gri fëshfërinë
ajrin e palëvizur shekujsh,
atë çast ajo u dogj hor,
prej frymës së jetës që bujti papritur
dhe çukitjes plangprishëse.
U thye koha dhe u kryqëzua mbretërimi i heshtjes.
Mijëra bletë të vetmet banore bukuroshe mahnitur
nga hirësia e shtërgut, sytë nga koha tradhëtare
drejtuan për premtimin e pambajtur heshtor.
Gjithmonë ka një herë të parë!
Atje në fund të botës mbi fusha të thara,
rrëzë shkëmbinjve të kotë,
të paprekur nga askush,
të përvuajtur për pak prekje
a vëmendje erdhi një shtërg
që veç me një shikim qiellin e uli mbi to
dhe atëherë shkëmbinjtë u bënë blu,
u drodhën,
u trandën prej peshës dhe bukurisë
që ndjenë mbi vete.
Atje në fund të botës parajsa e qetësisë
ëndërrzoi një violinë
që vibroi shpirtrat bletore
parajsa e aromave infiltroi një jetë të re
me zë shtërgu,
pema u mbush me perla të bardha
që tundën polene kristali
te cilat ranë mbi hojet e gjurmëve të verdha
diellore,
dhe në fund ajo mbeti trung pas tjetërsimit të rrallë.
Koha u gëzua për zhvirgjërimin e saj atje
në fund të botës
veç nga shikimi i shtërgut!
7-ECJE DREJT VETES.
Opingat e vjetra të grisura të nxjerra
nga sepetet e trashëguara
varfërisht, i mbath,
nuk është problem moshësia e tyre,
veç në ecje të kem një shikim të qartë
që ndrin që larg,
Kam vëmendjen kurioze të kaçubeve
të pluhurosura
tek mundohem mos t’i shkel këto spektatore të vetme,
dhe një talisman mbi rrobat e mia bezhë të kandisura
qëllimisht për ecjen në shkretëtirë ku unë jam bijë e rërës.
Dielli më përvëlon fytyrë e gushë
po unë eci duke flirtuar me të.
Absurde fërshëllima e sirenës së trenit
që nuk ka asnjë pasagjer,
tren që udhëton vetveten,
kalon nëpër shkretëtirë si një përshkruese
me shumë fat
që shkel butësisht dëshirën e bukuroshes Sahara
për t’u kredhur nën rrotat e arta
të trenit të vjetër.
Opingat e mia të mjera nuk e kanë atë fat,
sepse shkelja ime mbi to është një mëkat,
unë indiferente ndaj tyre me shikimin
larg nga pika e zhdukjes
së trenit dashnor.
Ma morën dhe dashurinë e grimcave të rërës.
Po prapë kam shikimin që lumnon mbi gjetje të reja,
ja tutje larg një oaz, është oazi im, më ka pritur gjatë.
E kuptova pse treni kaloi furishëm
donte oazin tim ta arrinte më parë
por ai ishte fshehur nën shikimin tim të gjallë.
I zhvesh rrobat e mia bezhë për të provuar të pamundurën,
kredhjen në oaz pa opinga por me buzë në gaz,
se treni ikën dhe nuk ndalon kurrë
të shijojë kënaqësinë e vërtetë në një oaz,
ashtu si një burrë.
I buzëqesh opingave të mia që ecin me hap
të ngadaltë,
opingave të mençuruara nga vjetërsia.
Dielli lufton me oazin për të më marrë
por në litar jam varur
përfundimisht nga shikimi im i marrë!
Këndi i tij është përfundimisht i paparë.
Edhe dielli mbeti një spektator, edhe oazi edhe shkretëtira,
i besova shikimit dhe opingave të sëndukut të vjetër!
8-KËMBANAT BIEN EDHE PËR DASHURINË!
Këmbanat kanë filluar të lodhen
duke rënë veç për vajtimet,
ato kanë filluar të protestojnë,
kërkojnë ndryshimin e statusit,
të bien për dashurinë!
Një tufë zogjsh shtegtarë për herë të parë qëndruan,
shtegtimi vdiq,
ikja veshi një vello të kaftë,
atë të tokës,
qielli mbylli portat,
në vend të yjeve stalakmite loti ranë nga qielli
një herë në shekull,
këmbana më së fundi ndryshoi akordet,
ra ëmbëlsisht.
Dashuria nuk iku në mbylljen e fundit,
nuk kishte kuptim historia,
muzetë u zbrazën nga dhjetë Sibilat
këto parathonjëse pagane,
ku këmbanat ju bënë kurorë mbi kokë,
harmonike ritmi i tyre me ritmin e valles së vashave Sibile.
Këmbana u shpirtëzua,
me të u ngjizën madrigalet më të rralla,
në trup të saj Sibilat skalitën
të gjitha profecitë e Orakujve,
dënimi i tyre të parashikojnë veç dashuritë
që lindën dashuritë,
pra veç Sibilat.
Këmbanat tashmë janë të kuqe,
as të metalta më nuk janë,
ato,
këmbanat që botën kanë orientuar në shekuj,
le të jenë sot veç të artat diellore,
për lindje të paqta!
Le të fillojë lufta e tretë botërore,
veç të jetë luftë dashurie,
këmbanat e Londrës, Parisit a të Moskës
le të bien mbi lumin Jordan!
Këmbanat e humbën orën e tyre fikse
në modernizmin akohor,
njerëzit sot kuptojnë tingullin e vërtetë të këmbanarit,
shtrembëruar në shekuj,
e denjë veç për botën e vdekur.
Por mesa duket nuk është vonë!
Ka mbetur veç një akord.
Ndaj,
këmbanat vendosën të bien për dashurinë!
9-AJO SHIKON GJITHMONË BREGUN
Sepse,
aty janë të gjitha piktakimet e thëna e të pathëna,
aty janë shkuarjet dhe tërheqjet e hijeve të sprovës
për të kapërcyer mbi njëri-tjetrin si valët e paduruara,
herë me dilemat dhe herë me siguritë,
të gjetura e të mbledhura majave të plepave të rinj
që janë bisqe ende të paçelura
të rrënjëve futur thellë në vetvete.
Shikimi i saj i dashuruar me vijën e ledhatimit
ku universi prek magjishëm atë,
materien, tokën,
së cilës i gëzohet vetëm me prekje
se kaq është metafizika e pseve,
dhe universi zvogëlohet brenda një guacke bosh ngecur
në grackën e rërës ndjellëse,
kjo një hipotezë e dhimbshme
ku toka del përkundër natyrës së saj,
rigjenerimit,
por ky është shkatërrimi më i bukur i bërë ndonjëherë!
Në pjesën e lagësht të bregut njomur
të gjitha papiruset të cilat puthur
janë me çdo shikim të saj që nuk lëviz
asnjë shekull
derisa çmenduria e diellit të lexojë
ashtu me shumë vështirësi
çdo gërmë që dhe ajo lexon me buzët që çmend
edhe vetë diellin.
Ai e ndjen këtë dhe djeg,
e djeg,
e djeg të gjitha fushëpamjet e saj!
Fuqia e diellit shtjellë nga një papirus
dhe qerpikët e saj
të cilat e mbyllin atë me një pulitje!
Vajza sheh nga bregu,
sheh,
e sheh,
e sheh,
asaj nuk i duhet një diell pa universin mbi të,
është si shpirti pa sy!
Vajza shikon nga bregu vazhdimisht,
pikërisht në pikën e lindjes dhe të vdekjes
brenda së cilës vdesin
mijëra shikime dhe lindin miliona dashuri,
aty në breg milionat e grimcave të rërës
janë një bekim
për shikimin e saj që shndrit nga vezullimi i tyre i lagësht
dhe po aty miliona bulëzime valësh
që vdesin në krahët e detit në rikthim!
Ajo shkel në breg,
mes rërës që mundohet ta fshehë,
gjen guackën,
blasfemisht futet në universin e humbur plot drojë,
ajo zgjodhi të vdesë brenda tij,
dhe dielli të jetojë ne shikimin e saj!
10-M’ KA!
Nji rrugë pa fillim m’ka nji udhtare pa fund
n’kujtes t’atij zani
që buz’ rrugët ka pa e ç’nuk ka pa.
Rapsodi m’ka nji varg-refren n’ kang’ e tij t’motit
ku lahuta po munet me gjet tingullin tem,
e unë po due me ken nji tel e dridhun
i fjal’s gojdhanavet
se veç njashtu po jam tue jetue besueshëm,
jam tue gazmue nër buz t’ rapsodit, jam tue nigjue
zanet e kahershme t’folkut,
që derdhin n’sofër jehona urtësish,
e po jan!
M’ka ajo sofër prej drunit, rrumullake n’fat’
aty ku jam tue hyp zbathun me kcye nji valle mali,
veç nji kandërr nigjohet,
ajo që fëshfërin kangën e çikës s’kroit
q’i ban 30 agë me kujtue t’rit e vet,
ky heshtim i rrallë mallimi.
M’kan ato trarë t’ nxim prej tymnajavet t’pleqsis’
trarë me sy n’sënduk t’dashnis,
trarët nalt e sënduk i kuq poshtë,
mes tynë nji modernizëm perëndish,
plakun e lindun,
nji pleqsi si qielli me detin,
sënduku qit prej vedit gjanat ma t’shtrenjta
t’ paj’s e mbi to lotue trarë t’ kujtesës,
e unë pjell e kalesës.
M’ka ai plak i moçëm n’kuti t’duhanit,
prej dru arre t’veriut ton’asht,
plot shkëlqim mbi të e plot marri mren.
Derdhun mbi të pamundësitë,
hutue mbi të qasjet, zverdhue mbi të intrigat
dhe unë ulun në çdo vend-cigare me shpresat
që thithen instiktivisht
pa fjalë ngjitem si një tymnajë spirale.
Tash nuk m’ka ma as rruga,
tash jam mbaresë dhe fillesë e gjanave
ma t’shtrenjta t’njeriut,
tash m’ka vedi jem tue krijue rrug’t e zemrës,
ato që trau lotoi dhjetëra shekuj!
11- TË GJITHA KËTO!
E keni parasysh kur të prek rrezja në buzë,
sapo drita shkëlqen
mbi tënden lëkurë të njelmtë,
ose kur gjendesh mes një fushe shpirtbukurash
me mantele të bardhë
qe flatrojnë aroma të përçansueme e të dehin
deri në midisësi tokë/ nëntokë.
E keni parasysh hapjen e krahëve në majën e kiçit
të anijes ajri
që të përkëdhel qerpikët të cilat mbyllen prej ashtit,
e keni parasysh të ftohtin në duart femërore që prej borës
marrë nga dega nënloke e ahut, ngrijnë
dhe zbardhen prej pritjes.
I keni parasysh sytë kur shigjetë luftojnë
me zjarrin cili do të djegë deri në kumt?
E keni parasysh më të bukurën hije veshur
me dantellën
vjedhur fantazmës që bën rojë në pyje?
E keni parasysh nje zog të vogël të sapoçelur
nga mëma e tij dallëndyshe
që kërkon nga barishtet e folëse, nën shi të fluturojë,
provon një, dy, tri herë që të mos dështojë?
E keni parasysh atë fshatarin
që mallkon të mbjellat e tij prej zhgënjimit,
mallkim i duarve dhe mundit!
E keni parasysh një luftëtar të vjetër
që ardhur nga tri luftëra
dekoratat në shpirt i ka por ka mbetur fillikat
se muza e tij e lirisë nuk asht ma!
E keni parasysh gruan e mrekullueshme
që pas udhërrëfimit të përrallës së gërshetëzës
nga legjenda
u bë gërshetëz që ai të mbetej
në kërkim të saj gjithë jetën.
E keni parasysh rrugën e gjatë dredharake,
kodrinore, që të çon pambarimisht
drejt një qiparisi mashtrues
majë kodrinës më të largët dhe ti ecën e ecën
dhe dot nuk e arrin,
se jeta është kaq e kujdesshme me ty
sa qiparisin e ngrin!
E keni parasysh një djalë të ri që ëndrrat e tij i ka shtruar
mbi tapetin e kuq dhe ka kaq shumë sa nuk di
kujt shansin t’ia japë së pari,
besoj e keni parasysh edhe vajzën
që frymën ia zë botës
me buzëqeshjen flamande,
atë që malloi nimfat e Odiseut,
këto xheloze ujore të padashurat e tokës.
E keni parasysh erën mbi cipën e ashpër të detit,
të dy turfullojnë nga pamundësia.
E keni parasysh majën e gradaçelës që pjesë qiellit
iu bë pa dashjen e tij
hegjemonuese dhe papritur iu bë zotësi.
I keni parasysh dritat në Avenunë e Pestë,
aty ku përplasen gjigantët e ftohtë,
ku metali s’është gjë tjetër
veç një shkatërrim i pabesë.
I keni parasysh arkeologët liliputë që zvarren me mote
për të nxjerrë
vlerën e vërtetë se çfarë jemi në të vërtetë!
Dhe së fundi i keni parasysh yjet që rrinë atje lart?
Kërkojnë mijëra kohë të zbresin në magjinë e tokës
por mallkimi qenka i pamundur dhe shumë i gjatë!
Atëherë në qoftë se i keni parasysh të gjitha këto,
shkoni në shtëpi dhe duajeni dashurinë tuaj me domosdo!
