Kur ra këmbana e Kishës, zoti s’tha asgjë.
Vetëm u kujdes të mos shkelja ligjin.
Tek ditë e re, e xhamtë, vizatoj frymën tënde,
në shkëlqimin e rrugës kallkan që ndrin.
Dimri kaq i thellë, më e thellë dhembja,
njerëzit e horizontit, të mjegullt. Sikur bëjnë piruetë!
Më mirë prek drojë malli e shkoj mes akullit,
se sa të lundroj ajsbergëve që shkrijnë si retë…
Mes meje dhe ëndrrës, histori triumfi,
matanë bien gjethet, brof brenda gjakut drita,
Veç mumjet s’jetojnë me thirrjet e së shkuarës,
s’i harron dot gjërat e bukura vetmia …
Te kjo ditë e xhamtë, buzët e tua të kuqe,
prekin netët e pagjumta, trillet, marrëzitë.
Aty lind puthja që rrëfen përse kemi heshtur,
pse s’bëjmë atë që bën pranvera me qershitë…
