Hamit Aliaj
NATA E SHTATOREVE TË RREJSHME
Në male të thinjuna,kufi me Zotin,
Të harruar prej jush
Vetveten e hupun e gjeta
( Atje s’ka male,por Kryemale)
Pagani i paemër gjuan hanën me pushkë
Për me vra lugetnit ….
I harruar prej jush,reve tuj ju grahë për në një qiell tjetër
Mos me lshue mbi ju
Shiun që ju bën budallë
Në natën e shtatoreve tuaja
Ju prita,ju prita,ju prita
Deri në harrim emni
Ju ishit të zënë me krijim zotash tokësorë,
Zota të robërisë tuaj…
Retë rreth ballit i lidhja
Mos me lshue mbi ju
Shi marrëzie
Harrim i harruem…ju prita..
Tash që më thërrisni
Jam i tëri vjeshtë e brymtë
Ku janë gjithë ikjet
Që fillojnë me biblën e ikjes së shpendëve
S’kam kohë të gjej tokën
Me dheun e të cilës
Zoti krijoi njeriun !
_____
Vargje nga Mjeshtri i Madh , poeti ynë Hamit Aliaj
Tropojë,15.10.2017
.
MUNGESA
Resh drita në dritë
Vjeshtë në Luksemburg
Zgjatet nata dhe ëndërrat
A thue u kanë ra gjethet pemëve në Kasaj ?
Europës i thyhet në duar mermeri
Prej të cilit u nis të bënte njeriun global
Plasaritet mermeri kur prej tij del
Njeriu që vjen nga vende ku ish e ndaluar të qaje,
Zi si pendla e korbit bëhet
Prej njeriut nga vende ku ish ndaluar e qeshura
Herë – herë ,më dridh arbnishtja ime natës së Luksemburgut
E kënduar vetmevete nga udhëtar i paemër :
Unë do të mungoj në dekën time
Çka do të shtini në dhe, ju mortarë mermeresh ?
Se arbneshët e mi nuk i zë një dekë!
…… ……
Luksemburg , 14 tetor 2022
MIC SOKOLI
Në mbiemrin tënd fluturojnë
Sokolat e bardhë të bjeshkës:
E rrënja i thërret lisit,
lisi i thërret gurit,
guri i thërret drurit,
druri i thërret barit
bari i thërret erës,
era-krahut të Sokolit :
O more Mic Sokoli !
Lum toka që thirret në emrin tënd
E lum fluturimet e sokola
HYMNI I RI I LIRISË
Hymni i ri i lirisë
Vetëm dy vargje ka:
“Do vijnë ditë të bukura,
Gjithë krimbat u bënë flutura”!
LUMI I MBYTUR
Ti s’fjete një jetë,
O lis brenda meje,
N’kokërr rrufeje i mbimë
S’të lë hana me fjetë
Hana e gushtit,
Gushtit të mushtit
Mushtit të gjinjve
Gjinjve ku verojnë
Verojnë e qyqnojnë qyqet
Lumenjtë gjumëhënë
Mbyten te buza
E ngjallen te syni
Ajo pret përvjet,
As verë,as vjeshtë,
Me njërin sy qan
E me tjetrin qesh !
QYSH PREJ FILLIMIT
Mijëra vjet bie i njëjti shi,
Mijëra vjet i njëjti diell shkrepë,
Nga i njëjti qiell vjen drita, mijëra vjet
Me njeriun e parë filloi lufta e parë
Që s’mbaroi asnjëherë,
Ndryshojnë vetëm armët
Njeriu prej dheut u bë,
Po bisha
DROJA
Kërcet fara në dhera
Kushedi ç’bimë do të mbijë
Të mos shkojë hisehupun rrënja
Dashtê ai që vrân e kthjell
Në vend të ndonjë lisi
Të mos mbijë dreqi !
Kërcet brenda meje prilli
Kushedi se ç’pyll do të mbijë në mua,
Dashtë ai që vran e kthjell
Që ….!
KU MBARON DHEU
I mbajtur në një stap ku vjeshtojnë rrufetë,
Me dhinë e profetëve përdore
Plot muzgje shkon drejt kasolles së vetmueme
Plaku i vobegtë i katundit të largët
Ku mbaron dheu
Është pak Homer,
Po Homerët të verbër janë,
Natë e përjetshme
I uritur është dhe përnatë krijon nga një perëndi ,
Të uritur duhet të kenë qenë ata
Që krijuan perënditë antike
S’DO TË LË TË BËHESH DET
Gjith’ ksaj vere
Bubulloi në mue
E ra shi në ty
E qeshje kur të gjithë qanin
E qaje kur të gjithë qeshnin
Vetëtoja në Gash
E si shi bija në Krasniqe
Lumenjtë grinden nē qiell
E ndryshe shpirtnave të tjerë
Në qiell vdesin
Je dritë që kërcet në fijen e barit ,
Je sy që shterr lumin. Lum
Që s’do të lë të bëhesh det
E ta humbësh emrin
SHTATË DRITAT E DHEUT
Një fije bari
Sa fija e barit
Diejt e largët blerim i bën
Diejt e largët dhe shtatë dritat e dheut
Bari i gjithzotshëm , sa fija e barit
Në zogj shtegtar
Shkruan emrin tënd
RËNKIME HËNE
Lumi im thinjet në pranverë
Kur vdesin bardh, dimrat e bardhë
Në malet e epra
Nga trupi i drurëve të pagjumë
Natën del një hënë rënkuese
Që i thinj drurët , bardh bardhon nën qiell
Rënkon dimri në lum,
Rënkon hëna në drurë,
Rënkon lulja në rremb !
Kushedi se ç’halle
Fshehin këto male !
A E KA PA KUSH …
A e ka pa kush një djalë
Brenda të cilit ushton burri e sytë s’ja ndan grania ?
Qan në cep të natës
E don të bëhet prap fëmijë ?
A e ka pa kush një burrë të hupt
Që bredh nëpër rrugë të barisuna
E lyp të bëhet prap fëmijë ?
Po një plak që ka harrue emnin e vet
E i ndal njerëzit rrugës ,
Ma gjeni veten time,thërret plaku,
Vetveten time – fëmijë ma gjeni
Në kohë të vetmive ai gjen rrugët e humbura
Në të gjitha rrugët që brenda tij udhëtojnë
Vetveten e djeshme njeriu e kërkon
NË MES – NJË FJALË E PATHËNË
Udhëtojmë mbi dy perandori,
Njëra e gjallë, tjetra e vdekur
Ditë është në Stambollin e sulltanëve,
Natë në Nju Jorkun e pafjetur
Rastësisht e ulur përbri meje
Në avionin as natë,as ditë
Poshtë nesh Olimpi i tragjedive
Që e braktisën gjithë perënditë
Një fjalë që prite kaq e kaq vite
Po unë s’ta thashë e ti s’ma the
Bie si shi meteorësh
Mbi oqeane , mbushur me re
S’jetojmë tash në të njëjtën ditë,
Në të njëjtën natë, gjë e kotë
E djela jote e Nju Jorkut
E hënë tek unë në Europë
Kot thonë modernët : për dashurinë
Nuk ka më fjalë, gjithçka është thënë,
Po rruga zgjatka sa një jetë
Nga një e dielë, tek një e hënë
KUR TË SHKOJ ATJE
Do të bëj marrëveshje me vdekjen,kur të shkoj atje :
Do t’i marr leje vetëm për një natë
Të vij e të ju shoh edhe një herë
Kur të mbarojë koha, rreth mëngjesit do kthehem
Në orët kur shpirtërat udhëtojnë
Për në jetën e pasosme
Një natë e përtejme
Sa njëqind vjet këtu
Veç një natë të përtejme ndejta me ju !
ANI …
Pritat janë zënë,
Asnjë rrugë për tek e nesërmja
-Është e jona , thonë
Ani, unë po bëhem e Djeshme ,
Atje nuk din me u plakë
Një vajzë që më pret
SKIFTERËT
E lodhi kukuvajka ndjellakeqe :
Përnatë ndill zi në lisin e vjetër të shtëpisë,
Një ditë ai mori sëpatën
Dhe preu lisin
Aq diej të vjetër,sa ish mosha e lisit
U shuan e ranë të vdekur plot malle
Mbrëmjen që erdhi , kukuvajka
Kur s’e gjeti lisin
Në çati të shtëpisë këndonte
Me copat e lisit të prerë,
Ai,
Tash gdhend përnatë skifterë…
SA HERË U NISËM
Sa herë u nisëm te njëri tjetri
Kërciti një re e ra midis nesh
E s’na la me u pa
Sa herë u trimnove e territ më dole
“ U bafsh qyqe !” të thirri një nuse nate
Që s’dihej kë priste në dritaren pa dritë,
Nata t’u bë mace e rrugën ta preu
Sa herë u nise ngutshëm, se po mbaronte vjeshta
Dimër u bë vjeshta e na hyni midis
Ra borë e hershme e krejt rrugët u zunë
E as në lulim të marsit s’u pamë
Ditën që ike, krejt stinët u paqtuen
Dhe unë e kuptova se ishin të dashuruara në ty,
Ti i ngatërroje stinët ndërveti:tri pranvera mbrapsht i ktheve e tri vera s’i le të verojnë,
Në pritjen time
E s’u pamë se s’u pamë
Ruaje zot botën prej bukurisë !
DËRGATA
Dërgatë e nisur qyshse s’mbahet mend
Në mesnatë mbërriti, nëpër qiej pa zota
Në çanta kishin natën e fantazmave perandorake
Që botën e dridh tash e sa mot
Të pret Mbretëresha e Madhe që e prite një shekull,më thanë,
Po para se të shkosh,
Në shenjë qytetërimi dhe për sigurinë e Mbretëreshës plakë
Duhet t’i vrasësh të gjitha kafshët brenda teje…
Pyll i madh,plot ushtima isha
Vrava ariun që grindjet e botës
I shihte mospërfillës nga shpella skaj qiellit ,
Dhe ujkun e ligështuem prej dimrave të gjatë,
Pastaj lepurin, ku dridhen frikërat e përhershme,
Vrava drerët e Krishtlindjeve me hënën në brirë
E mbeta në lotin e tyre,i ngrirë
Kur mbërrita tej deteve,
Mbretëresha plakë kishte vdekur
Dhe pylli brenda meje s’kish më asnjë kafshë
Përralla s’do kish tash e mbrapa,
Me kë t’i dimëroj dimrat e gjatë ?!
KAM FRIKË ME T’PUTHË
Ditën e shtatë të krijimit
Perëndia e parë krijoi fytyrën tënde
Sipas fytyrës së vet
Të hënën dikush u afrue me t’puthë
E u kthye në ujk hëne,
Ai që t’u afrue të djelën
U bë kumbonë e të djelave
Kot thonë se perënditë
Nuk bien në dashuri
Kam frikë me t’puthë…
MBARIMI I LOJËS ME GJARPËR
Ke me e lypë dekën
E s’ke me e gjetë,
Kurrë s’ka me mbrri te ti
Se vjedhë t’i kam
Mollën e gjarpërin
Ku rrijnë bashkë deka e dashnia
I dashuruar me vetveten
Zoti i dha dheut
Fytyrën tënde
Para dashurisë
Shpiku lojën me lulen e gjarpërin
Po unë të kam krijue prej një fjale
Të cilën nuk e zë deka
Mbarim i lojës me gjarpër …
PËRRALLTAR
Shpesh e më shpesh në pyjet brenda meje
Ku lisat flenë në këmbë si kuaj
Po bëhem prralltari që veten gënjej,
Veten e njerëzinë, skaj më skaj
Mbi gjithë të vërtetat që vitin zero kthejnë
Me kobet, luftrat ,shkretimet, zitë
Duhet prralltari me rrenat me fund të lumtur,
Përralla për të rriturit e për fëmijtë !
KRONI I SHPRESËS
Edhe pak,edhe pak,edhe pak ,
Sa të kapërcejmë kodrinën me bar,
Sa të kalojmë atë lisin ku fle zogu i natës,
E shkojmë te kroni që bëhet i bardhë
Sa herë qajnë drerët,
Ku shtojzovallet lahen me shi hëne ,
Edhe pak ,edhe pak,edhe pak,
Më thoshte nana,
Në udhëtimet e largëta ku më merrte përdore,
Edhe pak,edhe pak,edhe pak…
Po larg ish kroni i shpresës
Për të gjitha etjet e botës
Isha fëmijë dhe ende nuk dija
Për udhëtimet biblike që janë brenda njeriut
Ku çdo udhë është një etje
Të gjitha etjeve
U duhet një dorë nane
Edhe pak,edhe pak,edhe pak….
MJEGULLA MËRZIE
Zo’ ç’faje pat vera që e paske ndalë rrugës
Ngujue e paske në veten tande
E s’po e len kurrqysh me dalë !
As borën s’po e len me u shkri ,as natën me u ba ditë
Hej ,ti u mbytsh në një lot zogu !
Ndali e m’i bëj këmishë verore
Ato re të bardha që po të vijnë mbrapa
Që grinden ndërveti për ty
E bëhen shi bukurisë tande,
Dhe ato mjegulla mërzie luginës së gjinjve tu
Ku luten në gjunjê perënditë e lashta
Dhe burrat epikë
Në një kokërr rrufeje u ngujofsh
Se m’i çmende ata qiej të paemër
MË DUHET TË LINDEM PËRSËRI
Nis e sos,si në përrallën e motshme
Sa herë hyj në pyjet që s’flenë kurrë,
E dëgjoj atë pushkën habertare
Dhe zërin e hijeve mistike që thërrasin emrin tim:
“ Oooo lindi baba i filanit moreeeee !”
Dhe unë që pata thënë dikur:
“ As kam nanë,as kam babë
Jam i pikur prej resë së bardhë “
Më duhet t i nis prej fillimit të Fillimeve si një perëndi e vogël
Gjithë jetët e babës
Emnin do t’ia lë atë që ka pasë
Në librin e Zanafillës
Gjithë lisat e malit i preva për djepin e tij
E nuk më dolën
Në kthim gjeta një ashkël te cungu i druve në oborr,
Më doli për djepin dhe dru për shtatë dimna,
Preva shtatë ogiçë galana e një tubë bardhoka për festën e lindjes
Po mishi u mbarue,
Desh Zoti e kapa një trumcak
U nginë darkëtarët e teproi mish për krejt motmotin
Për shtatë ditë baba u bë burrë
E m’u desht me i ra cep e n’cep dheut
Me ja gjetë një nuse të pakundshoqe
Pajtova jahte sheikësh, avionë “ Carter”, Benza të shtrenjtë
E shetita detrave, kështjellave të mbretërve të Europês
që i pat dëgjue veç në këngë të idhta,
E vesha me firmato, tirq me gajtana , plis të bardhë shqiptar,
Po këndej e andej detit s’ gjeta nuse për të
U kthyem te kulla e ia bleva gjogun e bardhë
Si ma i moçmi i shtëpisë vendosa vet:
Ta martoj përsëdyti me nanën time !
Dhe e dini pse me nanën time
Kur e luta me gjithfarë bukurishë, këndej e andej detit ?
Sepse djali që do të lindë nga martesa e tyre
Prap duhet të jem unë ,
I dënuar të lindem përsëri …
PUPZA
Pup-pup-pup, pupza e pranverës
I vetmi zog pa këngë
Veç me gjysëm fjalësh belbane
Çfarë kumtesh të lashta i kishin mbetur përgjysmë njeriut
Që ia la amanet pupzës shtegtare
E ajo ende s’i thotë dot ?
I njomë isha , si shelg që bëhej fyell fëmijësh në prill
Kur një vajze iu mor goja para meje ;
Pup-pup-pup
Buzëbukura që këndonin këngë që s’të lënë me vdekë
Buzë që recitonin poetêt e dashurisë,
M’u dhanë dridhshëm në vitet e harrimit,
Po pupza mungonte në to
Po errem edhe unë si murg i mugët
Fjalë e pathënë, mbetur në fyt zogjsh
Me një pipëz shelgu në duar
Mot për mot e pres ta dëgjoj nëpër prille
Pupzën e pyjeve në katundin tim skaj qiellit
Me atë gjysëmfjalën që i mungon botës …
PRILL A MARS KA QENË
Prill a mars ka qenë
Dikur kur të bana të bukur,
Dikur kur më bane të bukur ?
Njomza e drurëve
Përvilte borën drejt majave
Gjithkah luloje ti në duart e mia
Si lulet e agut në drurë
Kur ty të bana të bukur
Ehuu, prill ka qenë në ty ,
Zjarre të fshehta përbrenda e mars i trentë në sy
Keshe -keshe s’dorzohesh kurrqysh,
Ujku ulurinte në borën që zhdirgjej në ty
Dhe lumi im thinjej në pranverë
Dikur kur të bana të bukur
Dikur kur më bane të bukur !
KALI VJESHTAK
Në muzgun e brymtë të katundit të largët
Një zë fëmije që i ka humbur kali
Thërret nën hënën e ujkut stërdhëmbësh:
“ O e gjeta , more,e gjeta,
Te Varri i filanit nën lisin e moçëm “
Njëqind vjeç është lisi e dyqind varri,
Asnjë histori s’ka i zoti i varrit ,madje as emrin të gdhendur në një gur te kryet,
Po dy metra tokë të këtij dheu të paanë,
Kanë emrin e tij
Të mjera, statuja mbretërish e perandorësh
Nën mermer të rëndë ku s’mbin një fije bari
E ku s’hingëllin kurrë asnjë kalë !
Edhe unë kam zgjedhur përmendoren time :
Një kalë të humbur në muzg
Dhe zëra fëmijësh që do të ma thërrasin emrin
Kur ta gjejnë kalin e brymtë vjeshtak
Nën lisin që fle jashtë në natën e botës
Te kryet tim …
DEKA E QIELLIT
Udhëve të Europës shfaqet fatthënësja,
Një plakë e dehur , lyer me ylberë
Kumbonët pa të djela, në jerm
ushtojnë :
Çfarë zezone ndjell ti ,
O korb i zi, që krrokat në zi ?
Mosozot të jetë deka e qiellit !
Zogj pa pikë shpirti reshin si shira
E bien me klithma , reve të thinjura
Nga njëri prej shtatë qiejve
Mosozot të jë jetë deka e qiejve !
Me një kumri të përhime morti në duar, Albert Ajnshtajn,
qê shpiku bombën atomike,
Rend të fshihet nga vetvetja diku
Si shkohet te Zoti kur je qiellvdekur
Prej të cilit bien të pafrymë,zogj e shpirtëra ?
Gjamë e madhe me të vdekë qielli,
Zonjë e mjegullt !
LIS PREJ DRITE
Një natë e prarueme
Fytyrës së dheut ra
Natë m’u ktheve edhe ti
E më mbulove tej e tej
Të padukshëm më bëre si Zotat
Për të mos më gjetur askush , veç teje
Nesër
Në hijen që lëshojnë pëllumbat e egër
Do të shkruaj emrin tënd
Një lis prej drite
Që e kam pasë mbjellë në ty
Gjithë botës ia zhbën fshehtësitë
S’ke shpëtim, në qiell as në dhe !
SHKRETAN
Ndërton kullat më të bukura në fytyrë të dheut,
E vet i shemb kur s’ta këndojnë emrin,
Lind bukuri që s’i ka pa syni
E vet i shemton , verbuar bukurie,
U vjedh zjarrin perëndive
E veten e djeg me atë zjarr,
Lind zota sa herë erret dheu
E vet i vret kur s’mbërrin tek ata
Ndërron qiej e askush s’e di:
A mbet njeriu pa perëndi
A perëndia mbet pa njeri ?!
VJESHTIM I EPËRM
U hutuan drerët mbas ylberëve të fundmë
E gjumi eremit reciton Hamletin
Thyej dy-tri vetëtima
E ndez me to zjarre muzgjesh të lashta
Nën mjegullat që vjeshtojnë në ty
Mot i vranët bën në mua
Në qiej nuk mbërrihet si perëndi,
Në qiej mbërrihet vetëm pas vdekjes
Dy-tri hëna të ftohta më lëshohen mbrapa
E një diell budalla nëntori
E një ëndërr e çmendur që e ka emrin Liri
Hamleti eremit endet nëpër re
Atdhetar pa Atdhe …
ORA E ENGJËJVE
Ora e ëngjejve s’më ka pëlqyer asnjëherë
Është orë fatale për njeriun
Krahëbardhët bien prej qiejve
Për të marrë shpirtërat
Mos më thirr më :
“ Qiellori im”
Në qytetin tënd të vogël sa një fushë ore
Nje plak i kohëve që mateshin me hijet
Paska hapur muzeun më të çuditshëm të botës
Me pasqyra të vjetra të shtëpive të braktisura
Në të cilat shiheshin dikur femrat e bukura
Që shkuan në orën e zbritjes së qiejve
Vjeshtat e përmortshme
Në sy grashë trimërohen
Kur ikjeve flatrojnë ëngjëjt …
BOTËT PËRTEJ MALEVE
Shkrepave të mnershëm ku shkelë veç këmbë zogu
Bie një shi plak që s’pran prej trimijë vjetësh,
Po ç’dreqin ju desh zotave mitikë të rrinë në këtë vetmi të epërme
Me re që grinden përjetë e me rrufe që gjuhen ndërveti ?
Tashmë zotat e moçëm janë bërë fara drurësh
Qe mbijnë plasave te gurit
Dhe mësyjnë dritën
Gjithë verën,njeriu i vogël
Rri nën hijen e tyre dhe u falet,
Në dimër i pret për dru zjarri
E zhveshur pranvera që vjen pas !…
PYETJE TË VJETRA
Një zë femre i hershëm,para vitit zero
Më thotë:Pse u vonove të vije në jetë?
Se unë të prita,të dashurova
Dhe mbi botë endem tash trimijë vjet
Një zë tjetër femre më vjen nga qielli:
Pse u linde kaq heret,o i shkretë?
Pas njëqind vjetësh do lindem unë
Në ty e dashuruar,thënë nga profetë
Unë i pakohë,ato të paemra ,
E vdekur njëra,e palindur tjetra
Pse linde herët,pse linde kaq vonë?
Lënë botën pa gjumë pyetjet e vjetra…
SHIRAT JANË SI NJERËZIT
Shirat janë si njerëzit:
Ka shi budallë
Që han dherat e shkon duke qeshur,
Ka shira të çmendur që çmendin lumenjtë,
Shira vajtues si gratë e mortit,
Një re handikape jargavitet mbi mal
Me bubullima që u merret goja
O Zot,shëroji këta qiej
Të shpëtosh njeriun
Që udhëton me varkën e Noes në shpindë
SYTË E UDHËS
Pemët në oborrin e shtëpive të braktisura
Çmezi presin ndonjë udhëtar
Në shkretnajën e vetmisë , me sy nga udhët që ngjajnë
Me plaka që i ka lënë kujtesa
Të lidhura për toke ruajnë shtëpitë që moçmohen
E ora e vdekjes
I gjen në këmbë
Gjithë jetën përjashta,
Gjithë jetën pa fjetur
S’ka lule më të trishta
Se lulet e përvitshme të pemëve
Në oborrin e shtëpive të lëna shkret
LIRIA E KEQE
Hajneshë sylarme
Ti u vodhe zjarrin perëndive,jo Prometeu,
Ç’prej asaj dite,s’ka më gjumë,për zotat as njeriun
Dhe solle lirinë më të kobshme mbi dhe:
Lirinë e zjarrit !
Drurin e bën zog
E gurin lot hëne
E bota e përhënur nuk zë mend:
Mësyn të digjet në ty, hajneshë e gjumit
Ka një liri të keqe që botën shkreton:
Liria e zjarrit
Sa herë u bëra hi
Zjarreve të tua, e botën s’e shpëtova dot !
———-
Tropojë, 14.06.2021
MË GËNJE
Më gënje ,më gënje ,thoshte ajo
Më thuaj se në borën që bie çdo vit
Janë gjurmët e mia të dikurshme
Që bëhen re ,e prap kthehen në tokë,
Më thuaj se perëndesha e lumturisë ka lindur këtu
E dy detet e tokës sonë i krijove ti
Për t’ua prerë bukurive gjithë rrugët e ikjes,
Më gënje , gënjemë sonte i dashur
Më thuaj se bota u bë e bukur
E sytë shohin pa zili,
Më thuaj se tradhtitë mbaruan
E luftra s’ka më
Më gënje, më gënje i dashur
Të mos vdesim nga ditët ndjellakqija,
Edhe rrena , e bukur qenka
Kur botën ta bën të ndritshme
E të fton ta jetosh
Qoftë edhe një ditë më shumë
Më gënje !…
GRATË E TË PREMTEVE
Te premtet u bënë gra lutjesh,
E djela askund,
E djela që pret të bëhet nuse..
E flutura që qajnë nën za
Digjen rreth qirinjve të dridhshëm
Te dyert e tempujve,në përjetësi
Plaken kuajt ikanakë
Që u hingëllijnë reve dhe zjarreve
Oooo , një ditë të gjitha vajzat do të bëhen e djelë
Përtej vetmive të djemve dhe reve!
HUMBËS
Jam humbësi i madh:
Humb gjëra që s’i kam patur kurrë
Humbës jam :
Humba të dashura që kurrë s’i kam njohur
I humbur jam :
Humba luftëra që s’u bënë asnjëherë
Heronjtë në kryq
Askush s’i merr për darkë
TI NUK I PËRKET ASNJË STINE
Në 12-ën e një nate që përsëritet çdo mot
Dhe ndan dimrin që shkon e pranverën që vjen,
Ti je Ora e paemër
Gjysmaverë e gjysmadimër
Mes verës që plaket në emrin që veç unë e di
E vjeshtës bubulluese
Je ditëvranta e paemër ,
Asverë,asvjeshtë
E dënuar të jesh gjithmonë e paemër:
Orë që i ndërron
Të katër stinët brenda meje
Në të gjitha netët
Ora 24 je
Kur një datë vdes për të mos u kthyer kurrë më
E lind një ditë e munguar si ti
Dhe askush nuk e din
Pse të gjitha ditët,
Në mesnatë fillojnë !
SHËNGJERGJ
Sonte do fle në tbanin e prillit,
Në kasollen e fëmijërisë
Thurur me fjolla hëne
Prej hëne ,që vajza e pemë
Gjithë natën e lume i dridh e i lulnon
E rreth agut
Zogu i dritës do thyej vezën e kaltër të qiellit,
E nëna ime do çohet para diellit,
Do të marrë njomzat e ahut,
Dushkun e njomë e barin ku fjetën yjet,
Nën krye do m’i vejë pa ma prishur ëndërrën,
Dhe me ujin e ri të kroit që s’fle kurrë,
Do m’i çelë sytë e do më thotë te veshi:
Çohu,merre diellin që po të pret pas kodre,
E të dy së bashku , dritë mbusheni dheun !
E unë nëpër dushqe do gjej mollat e qyqes,
Do ta mund turrecin qysh në vijë të agut,
Pupëzën nëpër lisa që i merret goja,
Lëkurën e gjarpërushes që e la në ferra,
Do ia vesh pranverës mos të marrë mësyshë!
Po gjumi më doli në tbanin e prillit,
Paskam qenë në ëndërr, askush s’ish rreth meje ,
Dera ish e hapur e në oborr unë njoha
Gjurmën e nënës, jetëndërruar prej vitesh
Hënë e Shëngjergjit dridhej nëpër gurra
E lule të lulsa lulonin në thana
Me hana Shëngjergji shkon e vjen nan
ZOTA JETIMË
Fëmijët kujdesen të mos u sëmuren kukullat,
Prindërit kthehen në libër lutjesh të mos u sëmuren fëmijtë,
Qentë qajnë kur u sëmuren të zotët,
Po kush do të kujdeset kur sëmuren zotat ?!
Vetmi zotash jetimë
Të mbetur pa njeriun,në qiell e në dhe,
Për Qiell e për Dhe !
