U ngrite ti Covid, ti gjëmë e tradhtisë
Që nga stepat e Azisë ashtu tinës, e shtruar
Fluturove mbi oqeane me helmin e vetmisë.
Në tokën tonë solle vdekjen, jetën e kërcënuar.
C’është kjo pandemi, kjo sëmundje e Azisë
Që vjen rrotull globit, njerëzimin ta shfarosë?
Që nga mesjeta ka zgjedhur armët e ligësisë
Qyterimin tonë ta kërcënojë, ta plagosë.
Rrugët ,lagjet, qytetet nxijnë me arkivole
Gjithë bota e rrënuar nga ky përbindesh i zi
Shpirtërat e pafajshëm, o zot pse i more?!
Të paktën strehoi pranë vetës, në qiellin tënd gri.
Pranverë, o stinë bukur erdhe në shpirtin tim,
Kur vdekja e shkretë Covid pranë meje qëndron
Për botën mbarë lutem, kërkoi sot shpetim
Dhe loti i mallit të jetës, faqen ma përshkron.
Buzët më dridhen, as zë më nuk kam
Laboratorët e Azisë, jetën gjunjëzuan
Nuk e di më kush jeni, nuk e di se kush jam
Lirinë, besimin, humanzimin e harruam.
Strukja brenda vetës, nga tmerri i paparë
Tjetërsoi krejt botën, zhvlerësoi edhe besimin
Të marrosur si të cmendur, nuk shohin as vellanë
Mallkuar qoftë o zot, kush mban në shpirt cinizmin.
E pyesim pranveren, deri kur kështu me ankth e me lot?
Me korbat që klithin mbi varret e njerëzve që nuk i varrosëm dot
E unë që nga lindja e diellit e përlotur rri e veshtroj
Edhe në u shtëroftë oqeani, unë prapë o zot besoj…
NGA TERRI HUMBA RRUGËN
Pse aq shumë, vetmia më paska munduar!
Fillikate ndihem si shpirti i dal në morg
Palca dhe kockat më bëjnë si të copetuar
Veshur e krehur në këtë dimër t’zi, tej për tej, kob.
Ne c’pjesë kontinentale shpirtin ngula unë
Më vete flas e mendimet i përhumbë
Goditur jam rëndë, për këtë po vuaj shumë
Me shpresën e ëndërres jetoj, loti s’ka të shuar.
Nga terri kam humbur rrugën, e më s’e gjej dot.
Është tretur e harruar, shpirti im s’ka më lot
Rraskaputur, syngjyrosur me kurriz të krycur
Anesh detesh, e termetesh jam lebeditur.
