M I Q V E
Ne, të njohur në atë hapësirë
nga toka deri te yjet,
po humbim në këtë hapësirë
nga toka deri te kryet.
Mes planetesh kjo është
keqardhje deri në lotë.
Në atë rrugë nga ajo e rremë
drejt asaj të vërtetës
ti pushon së qëni.
Tallen me ne avionët reaktivë,
kjo pjesë e heshtjes
mes fluturimit dhe zërit
– është si rekord i botës.
Ato ishin fluturime të shpejta.
Zëri i tyre i vonuar
po na shkul nga gjumi
tash pas aq vitesh.
Përhapet një thirrje
Ne jemi të pafajshëm!
Kush po klith * Ne po rendim,
çelim dritaret.
Befas një zë po shkulet.
Pas dritareve yjet
rrëzohen si të jetë mbas një beteje
suvaja po bie nga muri.
N J E S H E M B U L L
Një furtunë
i xhveshi vrullshëm të gjitha gjethet nga pema,
veç një gjethëze,
e cila mbeti
të luhatet e vetme në atë degë të xhveshur.
Me këtë shëmbull
dhuna tregon
që sigurisht
nganjëherë asaj i pëlqen të bëjë shaka
K R Z Y S Y Z S T O F L I S O W S K I
DUKE PRITUR MIQTE
Duke pritur A. dhe R.
po vështroja udhëtimet e këtij viti,
ato lundrat bosh në Odër
mes kallamash mbuluar nga dimri
shpendët dhe sëmundjet e fëmijëve
“kurrë me tepri shpendë në ato pamje”
kopshte fabrikuar nga truri i fjetur
Vjenë, Przemysl, Poznan,j Varshavë,
atë lumin e gjatë tëasaj kohe që rrjedh
nëpër dhoma hotelesh
ndalu një çast – iu luta
lejomë të prek këto sende,
që ndërtojnë tërë këto që po shoh,
por sendet refuzonin,
meloditë shpërndaheshin në ajër,
u duk sikur edhe fjalët
nuk janë tashmë aq shumë të nevojshme
po zgjohesha
për atë sekret që askush nuk do t’a njohë
po shkrihej borë e imët
u ndezën dritat.
28 X II 1999
