SHËNIME PËR AUTOREN
DELVINA KËRLUKU Dibër (1985). U diplomua në Fakultetin e ekonomisë, UEJL. Me titullin e magjistres u laureua në Universitetit Shtetëror “Shën Qirili dhe Metodij” të Shkupit. Ka ligjëruar në USHT dhe Universitetin “Nënë Tereza”, në Shkup. Punoi gazetare në të përditshmen Koha – Shkup. Deri tani ka botuar librat me poezi: Muza, Altar, Gjurmë, Varg vese, Fjordet e vetmisë, Deja e Vjeshtës. Prozë: Pasthënie e ditëve tona. Publicistikë: Im Atë dhe Këlyshët e Titos; Ndryshe me…
Është nderuar me “Çmim Special” në Festivalin Netët Korçare të poezisë, Korçë. Çmimin “Vepra letrare”, në festivalin e Prizrenit; D. Kërluku është bartësja e parë e Çmimit “Ura letrare” të Shoqatës së Shkrimtarëve të Maqedonisë (2014). Ajo ka fituar Çmimin për poezi më të mirë në festivalin ndërkombëtar ‘Valët Letrare Strugane’. Çmimin “Abdylazis Islami” nga Lidhja e përkthyesve letrar të Maqedonisë. Çmimi “Ilindenski bajrak” që mbart emrin e Ditës së Republikës së Maqedonisë së Veriut, në Manifestimin ndërkombëtar të Poezisë “Unite Macedonia”. Mirënjohje për bashkëpunimin dhe kontributin e dhënën në sferën e kulturës dhe artit, ju nda nga Galeria Kombëtare e Maqedonisë në vitin 2018.
Merret edhe me shkencë dhe publicistikë. Ka marrë pjesë në takime shkencore (ka qenë kryetare
(e para) e Shoqatës për Shkencë, Art dhe Kulturë “Josif Bageri”. Bashkorganizatore me USHT-në dhe UEJL-në, e dy konferencave shkencore mbi Rekën dhe shqiptarët (ortodoks) të Rekës dhe mbi poetin rilindës të Rekës, Josif Bageri, për të cilin pranoi nderimin nga Presidenti i Shqipërisë, me titull Nder i Kombit në vitin 2017). Në vitin 2020 pranoi nga Presidenti i Shqipërisë, titullin “Kalorës i urdhrit të Flamurit” dedikuar patriotit Teodor Jovan Dibra. Pjesmarrëse si dhe në manifestime kulturore-poetike në vend dhe jashtë.
Është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve Shqiptarë në Maqedoni dhe anëtare e kryesisë të
Shoqatës së Shkrimtarëve të Maqedonisë. Redaktore e revistës për letërsi, art dhe kulturë “Stozher” (Shtylla), organ i shoqatës. Jeton dhe vepron në Shkup.
MALL I STRUKUR
Këmba ime mbi urën e poetëve stoli
Vështrimi puqet me diellin
Dhe freskun e lumit
Që detit i vërsulet.
Ëndrra ime krahëhapur drejt teje
Malli strukur skutave të zemrës sime
Regëtimat më zgjojnë nga ëndrrat e pa ëndërruara
Flas me vetminë time, besnike të vetme
Era zbut zjarrin e zemrës, mbase
Në ëndrrat e larme gjej paqen e paqenë.
Nata bie, vetminë time zgjon, apo trishtimin?
Fle e zgjohem me ty
Askund veç kujtimit të mbrëmshëm:
Ti princ e unë Princeshë
Sa desha mos ishte vegim!
VAJ VIOLINE
Sonata e violinës, shoqëron çastet tona dëlire
Vallëzon në ëndrrën që ëndërronim ta ëndërrojmë
Malli përgjërues valëzon lumit nëntokësor
Dallgët lozonjare përkundin shpresën tonë
Anijet ndërrojnë kahe duke hequr spirancat zvarrë
Duke marrë rrugë të largëta sa shpresa jonë
Me shpirtrat shqetësuar, përqafuar në kuvertë
Ky qytet jeton me melodinë e zhurmshme
Ku hynë e dalin anijet mbushur me shpresa
E mall përvëlues dashurie
Me kolltuk antik ku filmohen dashuri moderne
Me ujëvare lotësh dhe ofshamash
Me melodinë e valsit të vetmisë sime shoqëruar.
ORËT PËRTACE
Tё gjitha orёt e qytetit me përtim filluan tik- takun
… iku me avionin e parë
Dhe poshtё e la qytezën,
të vetmuar nё trishtimin dhe dhimbjen time
Nё xhamin e dritares rrëshqasin lotët valë,
qё djegin shpirtin tim.
Trishtimi kalëronte qiellit me vetëtima
(rrufetë godisnin dashurinë time).
Nё largёsi mbetёm tё largёt, si tё panjohur!
FRËNGJIA
Përtej dritares e shoh ëndrrën
Kurorë zemërimi, heshtja.
Dhimbje shigjete, vetmia
Kujtimet prush nё shpirtit tim.
Mes rrugës sime, nё vjeshtën e parë.
Fshehtas shoh, buzëqeshjen e ngrirë
Asgjë s’do ta fshijë tej dashurinë.
As kilometrat që përthithin largësinë
Dëgjoj regëtimën e zemrës. Ushtimë përvëluese,
Malli më sulmon, pa pushim..
Klithjet shpërthejnë kufij
Vaji im këngë nën pirgjet e acarit e të ngricës,
Jehon dhe ndez një valë qiellore
Dielli pikturoi frëngjinë e dritares tё zemrës time – akull
Midis lulesh, mbase çel ëndrra – ime, përtej frëngjisë.
Ç’ËSHTË KJO HESHTJE PËRSËRI!?
Sёrish shfaqet heshtja
E nga kllapia mё zgjojnё pikat e shiut,
Qё trokasin nervoze nё dritaren time
Ku vaji im bёhet tok me vajin e qiellit.
I mbyll sytё tё ndjej dhimbjen, qё ndez heshtja
E kapluar nga pritja dhe vetmia
Mungesё, qё shtrihet pёrtej amshimit.
Nga kafshimi i pikёllimit, harruam kujtimet
Nё kilometrat e gjatë, mallin do ta mbulojё pluhuri
Ç’trishtim!
Dashuria tё tretet, vallë!?
Arratisen ëndrrat e larme
Si zogjtë shtegtarë, mërgimtarët.
…………….
Kur do tё zgjohem nё agun e parё tё heshtjes
Heshtjen do ta gjej përsëri
Shteruar nga pritja.
Shkallmuar nga lodhja
…….
Ky shi nё dritaren time, ç’kërkon?
Ma shton apo zbut dhembjen, nuk e di.
Mallin tonё do ta mbёshtjellim me fjalё dashurie
Edhe kur muzgu bie.
Do ta zgjoj ёndrrёn dhe ta shohë nё dritёn e hёnёs
Qё rri varur nё qiellin tonё tё pёrbashkёt
Me dritёn e shpresës do ta ndriçojmё rrugёn
Që na çon e na sjell në kopshtin e erosit.
Mbeta nё stacionin e pritjes,
E mbytur nga lotёt, qё nuk i shter shpresa.
Më bëhet se po dёgjoj psherёtimat e mia, qё marrin kupën e qiellit
Më bëhet se dëgjoj hapat e tij, kalldrëmit të zemrës.
Mbase s’është kllapi, mbase s’është vegim.
