O Paris
Vatër e ngrohtë me urët e kryqëzuara të rrugëve të tua
Blaise Cendrars
Në të rënë të kësaj nate dimri
Avioni zbriti në aeroportin Sharl dë Gol
Dritat e qytetit të Parisit
Brofën nga horizonti në horizont
Prushëritën para syve të mi
Shpirti im që fërgëllonte
I ndjekur pas nga errësira dhe acari
Zgjati gishtat e tij të ngrirë
Drejt mangallit të mbushur me prush
Të qytetit të Parisit
Nata e errët u ça para meje
Si Deti i Kuq që u nda më dysh
Për t’i hapur udhë
Moisiut dhe popullit të tij
Që iknin nga Egjipti
Rreth meje vezullonin
Yjësitë e dritave të Parisit
Paris, 19.2.2021
PËRSHËNDETJE JEAN MOREAS-IT
Mbi ujë, mbi një vullajë të vonë dhe në sytë e mi,
ti derdh butësinë tënde,diell i vjeshtës.
Jean Moréas
Të përsnëndes Zhan Moreas!
I ndalur para bustit tënd prej bronzi
Dua të këmbej me ty dy fjalë
Në ç’gjuhë dëshiron të të flas?
Shqip : në gjuhën e të parëve të tu arvanitas ?
Greqisht : në gjuhën e fëmijërisë sate athinjote ?
Frëngjisht : në gjuhën që përdorim së bashku ?
Nuk e di çfarë të ka shtyrë të shkruash në gjuhën e Molierit
Por unë kam një bindje që nuk e luan topi
Se gjëja më e rëndësishme për një poemë
Është që ajo të përcjellë një mendim universal
Dhe ky mendim të bartet nga fjalët që e shprehin
Si një zog që e mbajnë në ajër flatrat e veta
Unë jam i sigurt se duke shkruar për diellin e vjeshtës
Ti ke pasur gjithmonë
Një nostagji të fshehtë apo të hapur
Për një diell tjetër :
Për diellin veror të Mesdheut
Që as në viset e hiperboreanëve
Nuk të është shqitur nga mendja
Kështu për vite të tëra
Ti ke qenë një poet me dy diej:
Me diellin e veriut dhe me atë të Mesdheut
Të cilët kanë ndriçuar me radhë
Në qiellin e jetës e të poezisë sate
Ekzili yt si ai i paraardhësit tonë të përbashkët
Të quajtur Uliks
E ka pasuruar udhëtimin tënd dhe poezinë tënde
Me një thesar që nuk do të ta kishte dhënë dot
Itaka jote e vogël e shkëmbore
E mbushur me mëtues torollakë e mendjemëdhenj…
Paris, 21.3.2021
RRUGËT E FSHATIT KU KAM LINDUR
Në rrugët e Parisit që më duken si rrugë ëndrre
Ose si rrugët e një parajse tokësore
(A ekziston vërtet një parajsë e tillë?)
Më kujtohen rrugët e fshatit ku kam lindur
Kam dëshirë të zgjat dorën deri tek ato
T’i përkëdhel si kurrizin e kafshëve të urta e fillikate
T’i ngushëlloj një çast për vetminë e tyre
Të mbushur vetëm me hapa dhe zëra të vdekurish
Netëve kur vuaj nga një pagjumësi e pashpjegueshme
Për t’u qetësuar
Për të ndjellë gjumin që vonon të vijë
Unë i marr rrugët e fshait ku kam lindur
Dhe i palos disa herë
Si një udhëtar të cilin e ka zënë nata në rrugë
Dhe detyrohet të flejë në një shpellë
Duke përdorur si nënkresë peliçen e tij
Të mbushur me pluhur e me djersë
Sapo e mbështes kokën
Mbi nënkresën e sajuar
Me rrugët e fshatit ku kam lindur
Ato zënë e këndojnë me zë të ulët
Me zërin e nënës sime të vdekur
Ninullat më të bukura që ekzistojnë
Dhe mua më zë menjëherë
Gjumi më i ëmbël i botës…
Paris, 7.4.2021
ËNDRRAT E MIA TË VJETRA
Ëndrrat e mia të vjetra
Që më zinin vendin ku rrija
I futa në një thes
Dhe shkova te një shitës vjetërsirash
Shitësi i pa me çudi
Ato që i kisha sjellë
Si të qe fjala për ca objekte të neolitikut
Ai më tha se për to
Nuk mund të me jepte asnjë qindrarkë
Madje nuk mund t’i mbante në shitore
Sepse nuk kishte vend ku t’i vinte
As në vitirinë as në depo
Të mbushur me ëndrra të vjetra
Nga të gjitha kohërat
Nga të gjthë banorët e dheut…
Pas mospranimit t shitësit të vjetërsirave
E mora thesin me ëndrrat e mia të vjetra
Dhe u ktheve në shtëpi
I vura në një dollap
Si një koleksionist sendesh të rralla
Që ruan monedha të lashta e të ndryshkura
Inkunabla të dëmtuara nga koha
Apo pulla poste ekzotike…
Paris, 4.4.2021
- Inkunabëlquhet një libër i botuar midis viteve 1438-1500.
IKNI SË KËNDEJMI FANTAZMA TË SË KALUARËS
Ikni së këndejmi fantazma të së kaluarës
Që më flisni për krime të lemerishme
Të huazuara nga kronikat e mesjetës
Unë nuk jam princi Hamlet
Nuk dua t’i dëgjoj thashethemet tuaja
Nuk dua t‘i shoh me sy shajnitë tuaja shastisëse
Ikni së këndejmi fantazma të së kaluarës
Unë nuk jam princi Hamlet
Mua nuk më lidh asgjë me ju
Hije të bezdishme
Shtriga kukudhë lugetër vampirë
Dhe xhinde të tjera të këtij brumi
Ikni së këndejmi
Me krahët tuaj prej lakuriqësh
Me ulërimat tuaja prej hutinësh
Ikni së këndejmi po ju them
Për kushedi të satën herë
Me gojët e hapura të të gjitha horizonteve
Të të gjitha erërave
Ikni së këndejmi
Unë jam në Paris
Dhe ky qytet më përqafon me krahët e hapur
Të rrugëve e të dritave të tij
Ikni së këndejmi fantazma të së kaluarës
Unë nuk jam princi Hamlet
Ofelia ime quhet Poezi
Ajo me do dhe unë e dua si i marrë
Unë i lë takim
Herë në Luvër herë në Qendrën Zhorzh Pompidu
Herë në Buà dë Bulonjë herë tek Ura Mirabo
Herë te Kulla Eifel…
Ikni së këndejmi fantazma të së kaluarës
Unë nuk jam princi Hamlet…
Paris, 2.5.2021
ËNDËRR
Isha një shkëmb i gërryer
Në breg të detit
Më tepër sesa lëndë
Isha zbrazëti
I ktheva sytë nga deti
Por sakaq e përpiu rëra
I ktheve sytë nga toka
Por atë e mbuluan kaktusët
Pyeta dy shtegtarë të panjohur:
A është ëndërr apo është zgjëndërr?
I pari më tha:
Gjithçka që sheh ti është ëndërr!
Ajo që të duket si ëndërr është zhgjëndërr
Më tha i dyti
Nuk dita kujt t’i besoja
Dyshova edhe te vetja ime
Isha një shkëmb i gërryer
Në breg të detit
Në zgavrat e qenies sime
Ulërinin elegji të vjetra…
Paris, nata e 21.5.2021
NJË RE E BARDHË NË TRAJTË NJERIU
Një re bardhë në trajtë njeriu
Rri pezull në qiellin e kaltër
Mërgimtari e sheh me dhembshuri
Si të qe vëllai i tij binjak
Të dy janë pa rrënjë
Pa adresë
Pa strehë që i pret
Ata nuk kanë kombësi tjetër
Përveç asaj të hapësirës
Gjithçka që zotërojnë
E bartin në çantën e shpinës
Të kësaj dite të kthjellët
Të mbushur me vetmi
Dhe me një pritje të pasigurt
Ata nuk takojnë të njohur të tjerë
Veç diellit që i godet në kokë
Dhe erës që i shtyn me bërryla
Si ca kalimtarë që i zënë udhën
Të dy marrin në dorë
Shaminë e trëndafiltë të perëndimit të diellit
E palosin me kujdes
Dhe e futin në xhep
Për të tharë me të
Lotët që fshehin brenda tyre
Ata palosin edhe shaminë e agimit
Të qullur me vesë
Për të fshirë me të
Sytë me rrathë të zinj të ëndrrave të tyre
Që kanë ndenjur pa gjumë
Duke pirë akoolin e ftohtë të yjeve
Megjithëse i ndan një largësi e pamatshme
Që shkon nga toka në qiell
Ata kanë një fat të përbashkët…
Paris, 16.6.2021
PLASAT E KOHËS
Me një rropamë të llahtarshme
Koha është plasaritur
Si toka për shkak të tërmetit
Përmes këtyre plaseve
Kam parë duke ikur pa kthim
Qenie që ishin të shtrenjta për mua
Plimat e ëndrrave të mia të humbura
Moskokëçarëse ndaj meje
Ndaj hidhërimit dhe keqardhjeve të mia
Moskokëçarëse ndaj ankthit tim
Koha ka vazhduar të rrjedhë
Në shtratin e saj të përhershëm
Të harruarit e plasave të kohës
Ishte çmimi që duhej të paguaja
Për të vazhduar të jetoja…
Paris, 6.5.2021
