N’labirinthet e jetës
Mu afrove, e veshun me rrecka, zbathun, me gishtat e kambve mavi…
M’pe, por unë po ndiqja majën e qerpikut tand t’ngritun nalt mbi sy, e t’lakume aq bukur poshte harkut t’vetulles…
Bridhte sa nalt posht, e ujitej si filiz i etun.Aty u shqetësova dhe kuptova që diçka nuk shkote siç duhej.
Po basha çdo gja. Bile e pohoj me ndrojë që po mundohesha me shpirt, kundër deshirs teme, vetëm e vetëm që t’shmangia dritën e syve tu. Po basha t’pamujtunen t’i largohesha atij kontakti ku do takoheshin mendime, histori, bote e galaksi a për ma teper do kullonin edhe sytë e mi.
T’isha unë kaq e dobët?!
Hoqa vështrimin e vagullt prej qërpikve tu dhe vuna re durt që po dridheshin…
Vuna re kamben që ritmonte nën derigjimin e mërzisë.
T’vuna re ty, aq e vogel dhe e pambrojtun rrethu me retë e pikëpytjeve, t’vetmet qe t’shoqnonin n’ditët e jetës tande.
Shtrive dorën drejt meje dhe belbëzove për ndihme…
Murmurite diçka, e une s’kisha veshë me ndigju. Ndoshta murmurite se s’kishe za ma shumë. Ndoshta pate frike…
Per çudi nuk kërkove qindarka, nuk doje as bukë e as ujë. Kërkove nji dorë. Aty doshe lirinë, strehën.
Gabim, se unë që n’fillim pata frikë me t’pa n’sy. U ngrita e t’ktheva shpinen, ndrojë me e pranu, ndrojë me pohu. Edhe engjejt u idhnun. Ika, t’lashë ku t’gjeta se jeta jeme s’mund t’pëezihej me tanden.
Ika pa kthy kry, pa fajsu njeri, pa mendu për ty. bI hodha hapat me ngulm, shpejt e ma shpejt në minutat që kalonin. Po une pse?! A pata frikë apo thjesht njeri si çdo njeri?!
(Kunder trafikimit te femijeve, femrave apo qenieve te gjalla)
Tik-tak
Tik-tak. Tiik-Taak! Akrepat tan naze kcenin prej nji numri n’tjetrin, por ora nuk ishte kund. Muret kishin ndrru ngjyre e i ngjanin ndonji kemishe plot arna. Betohem se i kisha bojatis para ca ditsh. Apo kishin kalu muj, vite?!
Si ka mundsi? Kaq shume?!
….
Tik-tak.
Ora filloi t’ çote zanin , sikur donte me m’than dicka, sikur…
Pash muret, mu duken edhe ma t’vjetra se ma pare. Atje tej prehej dritarja mbi parvazin e se ciles ruaja disa vazo kujtimesh.
Hah! Asgja ma shume se lule; gjethe, rreze, stinë.
Teksa e shihja me vëmendje, me at shikimin e plakun, mu kujtu se qielli s’kish ken ndonjiherë aq gri. Sot si per cudi dukej i smure e plot mllef.
Tiiik-taaakk. Ttt…
Mbylla vesht, doja t’pakten ta shihja oren e t’mos ndigjoja tiket e saj idhnake e taket e merzitshme, por se gjeta gjekundi.
Mora fryme, ashtu sic frymoja rendom ditet e fundit dhe verenjta durt.
Ishin ba zi. E dija pse, por kjo do mbetej mes mureve t’kalbuna t’zmres ashtu si kisha ngec une e burgosun n’ mes t’botes.
Sepse ai topthi gjigand me kafka t’panumerta, s’më deshi as mu, as bojnat e mija, as fjalët, asgja.
M’qunin vrasëse ligjesh, rregullash, ideatore e rebele.
Ashtu isha, po vuja dënimin.
Deri kur?
Deri n’takun e fundit. …
Tik-tak. hesht
