PIRAMIDA E PLAKUT. Tregim nga Memisha Gjonzeneli

 

 

 

Gjithkush në këto ditë po ndjen dhimbje, shikon se si shpërndahen

fije shpirti e mblidhen në sytë e lodhur për të mos u hapur

kurrë.Është kaq pranë kjo marrëzi sa ndjen se dhe tek ty ka prekur

trurin dhe ka sjell një llavë të turbullt ndjenjash dhe gjithçka

jetike kërkon konturet e djeshme.Virusi Kovi 19-t është ulur këmbëkryq

mbi glob dhe troket derë më derë, diku e gjen hapur e diku prêt aty pa

e vrarë shumë mëndjen.Vullneti kërkohet tek vetja dhe durimi brenda

katër faqeve të mureve duket se pikturon gjethe të rëna, ndërkohë që

numërojmë ditë pranvere.Pikëpyetjet vazhdojnë.Kur do të gjëndet

vaksina apo mjekimi i saktë që të mposht këtë murtajë të ardhur nga ku

dhe si pa ditur? I lutemi Zotit dhe mua bashkë me lutjet kujtimet më

çojnë vite e vite përpara.Ndër shekuj por dhe në vitet e shekullit të

20-t, në shtete të veçantë viruset kanë marrë mijëra e mijëra jetë

njerëzish dhe në fund dikush, diku ka mundur të zbulojë suksesin.

Jam i mbyllur dhe unë në moshën 80 vjeçare në shtëpinë time në

Amerikë dhe meditoj.Kujtimet zgjohen dhe ndër to shikoj data, emra,

heroizëm dhe vetmohim.Zemra e madhe e mposht të keqen, gjithnjë me

besim në Zot, sepse aty marrin rrugën e zgjidhjes shumë

probleme.Gjithkush në botë përballet në këtë kohë me një luftë, një

luftë që është aq e egër, aq mizore dhe e drejtpërdrejtë.Nuk dihet sa

e si do të vazhdoj, por sigurisht kalit vullnet e guxim, durim e

dashamirësi tek njerëzit. Dikur, në rininë time kisha mësuar një

ngjarje që më mbeti në mëndje e njëjtë si atëherë.

Ishte shekulli i 18-t dhe kish plasur lufta civile mes Sauthit dhe

Northit.Shpesh vija e luftës ndahej edhe në mes fshatarëve.Pra, gjysma

ishin north dhe gjysma tjetër sauth.Mirlani ishte një fshat me afro 10

mijë banorë pikërisht në zonën e Northit.Banorët, me shtëpitë afër

njëra-tjetrës dëgjonin kohë e pa kohë oshëtimën e predhave  të

topave.Ngriheshin të alarmuar dhe jo rrallë mëngjezeve ajo oshtimë

dëgjohesh edhe më afër.Të gjithë ishin mësuar me këtë mënyrë jetese

përfshi këtu nga fëmija deri tek pleqtë e moshuar.Një ditë lufta ishte

bërë shumë e afërt, aq sa me sy shikoheshin grykët e topave dhe

mitralozëve.Pra, armiku kish përparuar dhe po hidhte gjurmët e tij mbi

rrugicat e përbaltura.Në një nga këto ditë në fshat erdhën disa

ushtarakë dhe i bën thirrje popullit për mobilizim, për të mbrojtur

tokën, shtëpitë e tyre, atdheun. Të gjithë burrat dhe të rinjtë u

treguan të gatshëm dhe filluan menjëherë organizimin. U ndanë në

skuadra dhe u përcaktuan objektivat ndaj secilës skuadër e

formacion.Në fshat kishin mbetur vetëm gratë, fëmijët dhe të

moshuarit.Mes tyre ishte plaku Majk Smith, 86 vjeçar, por dhe i

mbajtur.Në jetë kish qënë gjithnjë i guximshëm për të përballuar të

keqen, madje u kish qëndruar në krah shumë bashkëfshatarëve. Majku

jetonte në shtëpi me të shoqen 79 vjeçare dhe të dy ndër vite tregonin

kujdes për njëri-tjetrin. Ata  kishin miqësi të hapur jo vetëm brenda

fshatit por në gjithë krahinën.Burrat e djemtë pa zbardhur dita

niseshin kodrës, në një shesh ku bënin stërvitje.Kish mes tyre dhe

njerëz të shkolluar për mbrojtjen ardhur nga jashtë shtetit.Ata

sillnin eksperiencë dhe e përballnin atë me ditët që po prisnin

fitoren.Të gjithë natën vonë ktheheshin në shtëpitë e tyre dhe

tregonin se çdo të bëhej të nesërmen.

Nuk kaluan shumë ditë kur një mëngjes prej së largu po dukeshin

flamujt e armikut.Fjala mori dhenë. Këtë situatë e mësoi dhe plaku

Majk Smith.Në mesnatë, u ngrit në këmbë, rrëmbeu armën dhe e hodhi

vështrimin nga dritarja.Qielli ishte i errët dhe shumë rrallë syri të

shikonte ndonjë yll.E shoqja pothuajse me një fytyrë të zbardhur nga

ajo skenë që po shihnte i thotë:

“Nuk janë për ty këto punë…E ke bërë trimin vite me radhë…

“Po tani?!E di që jam plak se kam jetuar por zemrën e lë për vendin,

për vëllezërit, fëmijët, nipër e mbesa.Secili nga ne duke bërë të

mirën në çdo moshë ushqen pemën hyjnore të njerëzimit..E shoqja nuk po

fliste më.Të dy nuk vunë gjumë në sy.Të dy e dinin mirë se pa atdhe

nuk është e mundur të ketë një rregullim të njerëzimit. E Atdheu

kërcënohej,e i moshuari Majk kërkonte dhe rriste tek vetja focën për

të qënë i devotshëm ndaj vendit të tij.

Në fshat ende sundonte qetësia, një qetësi që mbante brenda

vetes shpirtin, ankthin, shpresën për jetë.Majku mbante në dorë

pushkën e shkurtër dhe në një trastë hodhi dy kuti me fishekë.Pa

zbardhur mirë dita u nis për në luftë.Nxitojë dhe  zuri vend në ballë

të frontit.Gjeti një vend bosh dhe u sistemua.Komandanti e largoi prej

aty.Luftëtarët nuk deshën që Majku të luftonte.Ai ishte një i moshuar,

një 86 vjeçar dhe duhej të kthehej në shtëpi.Majku u largua prej aty

dhe po shikonte me vëmëndje terrenin.Diku syri i pa një shkallë dhe

një pozicion të favorshëm luftimi.Iu ngjit shkallës mbi një hendek dhe

zuri vend.Prej aty dukej si në pëllëmbë të dorës fusha e betejës.Po

mbante në pozicion luftimi pushkën e shkurtër.Ajo nuk do ta

turpëronte.Bënte nxehtë edhe pse një natë më parë shiu dhe të ftohtit

nuk kishin munguar.Eci dhe pak.Iu duk se palltua po e pengonte.Bëri

30-50 hapa.Ndihej i lodhur.E hodhi pallton përtokë dhe tha me vete se

nuk i duhej më.Ndodhej përballë me armikun.Komandanti i tyre nxorri

dylbitë dhe po shikonte.Plaku mezi ecte.Në një dorë bastunin e në

tjetrën pushkën.Iu turbullua shikimi.Kundërshtari tani ishte shumë

afër.Komandanti u tha ushtarëve të mos qëllonin.Majku e uli pushkën, u

ul në gjunjë dhe puthi tokën.Pas pak mblodhi forcat, bëri kryqin,

vendosi pushkën nën mjekër.Qëlloi.Bashkë me oshëtimën  e pushkës ra

dhe Majku në tokë.Komandanti armik vrapoi për të parë plakun i çuditur

nga qëndrimi i tij.Majku kish ndërruar jetë.Thirri katër ushtarë dhe e

vendosën në një bregore të vogël që lufta mos  ta prekte.E regulluan

mirë.I vendosën pranë pushkën dhe dy kutitë me fishekë.E nderuan dhe

të pestë zunë vend në llogore. Lajmi u përhap shpejt tek

luftëtarët.Majku kish gjetur forcë dhe besim për të luftuar.Këtë forcë

dhe ideal ai me qëndrimin e tij ua dha shpirtërisht luftëtarëve që i

dyfishuan forcat dhe besimin për fitore.Dy ditë dhe dy netë nuk pushoi

lufta.Në mëngjesin e ditës së tretë forcat armike u shpartalluan.Të

gjithë luftëtarët u drejtuan në atë bregore ku ishte shtritë Majku. E

varrosën me ceremoni nën breshërinë e armëve.

E varrosën aty, ku ai ndali dhe puthi tokën.U ngrit dhe një piramidë,

pikërisht ku ndahet kufiri midis Northit dhe Sauthit.U ngrit më pas

dhe një përmendore.Në çdo përvjetor banorët e krahinës shkojnë dhe

vendosin lule të freskëta në shënjë respekti për vetmohimin e

trimërinë e tij.Mbas një viti ndërroi jetë dhe e shoqja.Ajo la si

amanet të varrosej tek i shoqi.Por kjo dëshirë nuk iu plotësua.Majku i

përkiste të gjithëve.I shoqja u varros në fshatin e  lindjes pranë

varreve të prindërve të saj.

Çdo kohë e çdo lloj lufte ka nxjerrë heronj që lënë emër në histori.E

gjithë bota po përjeton një luftë ndaj së keqes që po merr jetë

njerëzish.Por unë e di, e ndjej që edhe kjo kohë do nxjerr heronjtë e

saj që do t’ja dalin.Kurajo, durim, guxim.Bota u përket të

guximshmëve.

 

 

PËRGJIGJU

Please enter your comment!
Please enter your name here