Gary Snyder u lind në San Francisco në vitin 1930. Deri tani ka botuar 17 libra me poezi dhe prozë. Ai ka fituar disa çmime letare si: The American Academy of Arts and Letters aëard, çmimin Bollingen Prize, çmimin Guggenheim Foundation felloëship, çmimin Bess Hokin Prize, çmimin Levinson Prize, çmimin Robert Kirsch Lifetime Achievement Aëard nga gazeta Los Angeles Times, si dhe çmimin Shelley Memorial Aëard. Snyder u zgjedh si konsultat i organizatës The Academy of American Poets në vitin 2003. Ai punon si profesor i Anglishtes në Universitetin e Kalifornisë, në Davis.
SA PËR POETËT
Sa për poetët
Poetët e tokës
Që shkruajnë poezi të vogla,
Nuk kanë nevojë për ndihmën e askujt.
Poetët e ajrit
Luajnë me tufanet më të furishëm
E nganjëherë kthehen në vorbull.
Poezi pas poezie,
Bëhen spirale e të njëjtës etje.
Në minus 50 grade (f)
Vaji i makinerive nuk do ketë efekt
Propana mbetet e mbyllur.
Poetët e zjarrit
Digjen në zeron absolute
Dashuria e fosileve e ndritur lart.
Poeti i parë
I ujit
Qëndroi poshtë gjashtë vjet.
Qe i mbuluar me zhumile deti.
Jeta në poezinë e tij
La miliona
gjurmë të ndryshme
të mbytura në baltë.
Me diellin dhe hënën
E barkut të tij,
Poeti kozmik
Fle.
Qielli nuk ka fund—
por poezitë e tij,
si pata të egra,
fluturojnë nga tehu.
PËR ASGJË
Toka një lule
Një bimë në harkun
e thellë të dritës
kacavjerrë përmbi hapësirat
e gjëra dhe të forta
kristale vocërrake të dërmuara;
kripëra.
Taka një lule
buzë një gjiri ku një korb
kthen përmbys nga një
dritëz, një ngjyrë
të harruar tek rrëzohet
poshtë e gjitha.
Një lule
për asgjë;
një ofertë;
pa marrës;
flokë dëbore, feldspat, baltë.
TE PËRROI I PIUTËS
Një pishë e zezë
Një pemë, do të mjaftonte
Ose madje një gur, një grykëz e vogël,
Një barkë e përbashkët në një pishinë.
Kodër pas kodre, të palosura dhe të përdredhura,
Pemë hijerënda
të dala nga plasa gurësh
Hënë e madhe mbi to, është e tepërt.
Shtegtarët e mendjes. Një milion
Vera, pezull era e natës dhe shkrepat
Të ngrohtë. Qielli përmbi malet e pafundme.
Të gjitha rraqet që shoqërojnë të qenarit human
Pikojnë në ikje, shkëmbinjtë kryeneç luhaten
Madje edhe e tanishmja e rëndë e koriti
Këtë gurgullimë zemre.
Fjalët dhe librat
Si pisha të zeza në qetat e larta
Humbasin në erën e thatë.
Një mendje e pastër, e vëmendshme
Nuk ka tjetër domethënie përveç atë
Që përpiqet të duket
plotësisht.
Askush nuk dashuron shkëmbinj, ja që jemi këtu.
Të dridhura nate. Një fishkëllimë
Nëpër dritën e hënës
Rrëshqet në hijet e Jupiterit:
Atje fshehur
Sy të ftohtë krenar
Kuguarësh ose ujqish
Më shikojnë tek ulem dhe ngjitem.
RIVIERA E PISHAVE
Nga maja
e kështjellës Matsue
milje të tëra me fusha orizi
kodra dhe një liqe i gjatë.
një fëmijë shkolle ka krijuar një teleskop
dhe shikon përmbi qytet.
xhuxh i dyqaneve të raja
kjo kështjellë majë kodre
zhytje delfinësh në
çati si brirë—
askush tani nuk e di me
tamam se si i ngjiten
gurët e latuar gjigande.
familja Matsudaira
e pati të tërën të tyre,
qëndrojë duke vështruar
në këtë gjilpërë ere
në dimër: të gjitha
fshatrat e tyre të vogla
nën dëborë.
VIJAT NË TRUPIN E KRAPIT
peshku i majm e i vjetër i jetës së pasosur
në gropëza të turbullta tretur anës lumit
gojën e rrumbullakët dhe të butë, baltë pohuese
nëpër kallame, përbri rrugës së trenit
nuk do i dëgjoi qarjet humane
por pishat do të rriten në mes të këtyre ngushticave
para se ta ktheni barun nga dielli.
RRUDHAT E BALLIT
Tehu i kancerit
Ajet kundra tatëpjetës—ne ndjejmë
një fresk të plotë
Që mbytet prapë poshtë.
Këtu drerët e dimrit
Një sharrë me zinxhirë në hungërimë.
Dhjetë ditë të lagështa dhe kamioni ndalon,
Pemët marrin frymë.
Të dielën xhipsi me 4-rrota shtyse i kompanisë Reality
Sjellë tokë-blerës, shikues, që i
Thonë tokës
Hapi këmbët.
Aeroplanët pëlcasin tinguj mbi krye, është mirë këtu;
Çdo puls i kalbur në zemër
Në venat e sëmura nga majmëria e Amerikës
E shtynë tehun më afër—
Një buldozer grinë dhëmbët e përjarget
Duke rrëshqitur e gogësitur në majë
Të majave të qëruara të shkurreve
Në lutje për një burrë
Nga fshati.
Matanë është një pyll që të çon tek Arktiku
Dhe një shkretëtirë që është akoma e Piutëve
Dhe këtu ne duhet të heqim
Vijën tonë.
PA GJË
heshtje
e natyrës
përbrenda.
fuqia e brendshme.
fuqia
pa gjë.
shtegu mund të qesin kudo—jo
përfundon në vetvete.
fundi është,
mëshirë—lehtësi—
shërim,
jo ruajtje.
duke kënduar
provën
provën e fuqisë së brendshme.
ÇFARË KAM MËSUAR
Çfarë kam mësuar përveç
përdorimit të drejtë të disa veglave?
Momentet
në mes të punëve me kënaqësi kryeneçe.
Të rri i heshtur, të pi, verë,
dhe të mendoj llojin tim
të mendimeve me koje të thatë.
—lulet e para të livadheve
dhe pranverën e të
gjitha tokave.
I shfaqi haptas:
petalet e verdha, flokët e artë,
të gjithësisë
duke e parë heshtjen:
kurrë dy herë njësoj,
por kur e kryej mirë,
e kaloj tek të tjerët.
TË FTOHTIT RRETH ZJARRIT
Pi kafe të zezë nga një termos
ulur në një cung.
stivat e druve digjen, majat e
shkurreve të brishta jeshile
të marra the të përziera brenda
Tek qendra: një grumbull hiri
që shtrëngon të kuqen përbrenda.
e shtynë nxehtësinë poshtë
tek mbrojtësja e fytyrës
me buzë të skuqura nga prushi;
Krasitja, hollimi, prerë si brushë
me lëmashk nga insektet dhe myku—
re barku bojë hiri
lëkundën ngadalë e butë përmbi
ndoshta shiun, sjellin fundin
e kësaj thatësire.
Furçat e djegura heqin nxehtësi
nga zjarret e egra të verës që vjen
dhe sjellin shiun në kohë,
që zjarret ta pastrojnë rrëmujën.
rrëmujën e zemrës.
Kafe të zezë, të hidhur, të nxehtë,
tymi ngrihet shpejt dhe qetëson
ajrin
pezull dhe të ftoftë.
PËR TË GJITHË
Ah të jesh gjallë
në mëngjesin e një mes-shtatori
duke ecur nëpër një rrjedhë uji
këmbëzbathur, pantallonat të përvjel lart,
me çizme në dorë, mbushur,
rreze dielli, akull nëpër hije,
shkrepave të veriut.
Rrëshqasin me fëshfëritje ujërat e akullta të përrenjve
gurët lëvizin nën këmbë, të vegjël dhe të fortë si gishtërinjtë e këmbëve
Hunda pikon ftohtë
këngë sipas
muzikës së përroit, muzikë zemre,
t’i marrësh erë diellit mbi zall.
Jap besën
I jap besën dheut
të ishullit të Turtle-s
Dhe njerëzve që jetojnë përtej
një ekosistem
në larmi
nën diell
Me interpretim të kënaqshëm për të gjithë.
