Në 120-vjetorin e lindjes
SALVATORE QUASIMODO, 1901-1968, Itali,
Çmimi Nobel për Letërsi më 1959
STREHË E ZOGJVE TË NATËS
Atje lart është një pishë e shtrembër ;
ajo përgjon duke dëgjuar greminën
me trungun e tendosur si një sustë.
Strehë e zogjve të natës
në orët e hershme të mëngjesit
buçet nga rrahje flatrash të shpejta.
Edhe zemra ime ka një çerdhe të saj
që rri pezull në errësirë, një zë;
edhe ajo mban vesh gjatë natës.
FLENË PYJET
Matricë e tharë e dashurisë dhe e të gjallëve
pranë teje, unë rënkoj,
shkretëtirë, qysh prej shumë vitesh.
Flenë pyjet
me gjethnaja, me erë,
rrafshinat ku squfuri
i miteve
ishte vera e palëvizshme.
Ti nuk kishe ardhur ende të rroje brenda meje,
shenjë e sfilitjeve të gjata.
Toka po vdiste mbi ujëra
duar të lashta në lumenj
kapnin papiruse.
Nuk di të të urrej,
kaq e lehtë është zemra ime prej uragani.
NJË PAFAJNI E RE
Mbrëmë zëri yt ishte i lumtur
ai më solli në shpirt një pafajni të re
kur po lindja përmes dhimbjes
së gëzimeve të trishtuara.
E bardhë, ti dridheshe
me krahët e ngritur
dhe unë isha shtrirë brenda teje
me jetën time
që mbahej në disa pika gjaku,
duke harruar këngën
që tashmë më ka çuar kaq larg
me gruan që më ka mbyllur brenda,
trishtimi im
prej peme të rrëgjuar.
SEPSE PO ZBARDH DRITA DHE THUNDRAT
Ka kaluar nata dhe hëna
tretet ngadalë në qiell,
shtrihet mbi ujëra.
Shtatori është kaq i gjallë në këtë vend
me rrafshina, livadhet janë të gjelbra
si në luginat e jugut në pranverë.
I lashë shokët e mi, zemrën time e fsheha
për të qenë vetëm
brenda mureve të moçme
kur ti më vjen në mendje.
Ti je më larg sesa hëna
sepse po zbardh drita dhe thundrat e kuajve
trokëllojnë mbi gurë!
BREGDET I FRESKËT
Me ty e krahasoj jetën time njerëzore
bregdet i freskët që përzien guriçka dhe dritë
dhe pas çdo dallge të re harron
dallgën, të cilës më parë i dha zë
lëvizja e ajrit.
Po më zgjove, unë të dëgjoj
dhe çdo pushim është një qiell ku unë humbas,
qetësi drurësh në qartësinë e natës.
NË DRITËN TËNDE PREJ ANIJEMBYTJEJE
Unë lind në dritën tënde prej anijembytjeje
mbrëmje ujërash të kthjellëta.
Ajri i ngushëlluar
djeg fletë letre të qeta.
I shkëputur nga të gjallët,
Zemër e përkohshme,
unë jam një cak i kotë.
Dhuntinë e tmerrshme të të folurit
që ti ma dhe, o Zot,
unë e paguaj rregullisht.
Zgjomë midis të vdekurve.
Secili ka gjetur një tokë,
ka gjetur një grua.
Ti më ke ruajtur brenda vetes
Në errësirën e angrrave,
askush nuk e ka në thelb të zemrës
dëshpërimin tim.
Unë jam një njeri fillikat,
një ferr i vetëm.
ISHULLI I ULIKSIT
I fortë është zëri i lashtë.
Dëgjoj kumbime jetëshkurtra,
harresën e natës së plotë
në ujin e yjezuar.
Nga zjarri qiellor
lind ishulli i Uliksit.
Lumenj të ngadaltë marrin me vete drurë e qiej
kur bubullojnë brigjet hënore.
Bletët, e dashura ime na japin arin;
kohë e fshehtë mutacionesh.
PLAZHI I SHËN ANTIOKUT
Në vrerin e deltinës,
në fishkëllimën e zvarranikëve,
terri që del nga toka
banon në zemrën tënde.
Tashmë duke rënkuar në qiellin e brigjeve
ti e bëje të rritej gjakun mizor
të një race që nuk njeh ligj.
Këtu ku ajrin e zë gjumi
mbi këto ujëra të gjelbra gangrene
përçik një skelet të bardhë deti.
Dhe ti e ndien një vertebër të gjorë njeriu
të ngjashme me atë që e gërryejnë
vala dhe kripa.
Sa kohë që kujtesa të lehtëson
me psherëtima jehonash,
harrohet vdekja
dhe imazhi borë i bardhë i algave
është shenjë e qiellit.
TEK UNË PELEGRINI
Ja ku jam kthyer te sheshi i qetë:
në ballkonin tënd vetmitar luhatet
flamuri i festës që tashmë ka mbaruar.
Dil në shesh, them me vete. Por vetëm mosha
që shpreson te magjitë, mashtrohet nga jehona
që vjen nga guroret e braktisura.
Qëkurse e padukshmja nuk kthyekërka përgjigje
Kur thërras si qëmoti në mes të heshtjes!
Ti nuk je më këtu, përshëndetja jote
nuk vjen më tek unë pelegrini. Kurrfarë gëzimi
nuk na e mbush zemrën dy herë. Dhe drita e skajshme
përplaset te pisha që të kujton detin.
Madje edhe imazhi i ujërave është i kotë.
Toka jonë është larg, është në jug.
Ajo është e ngrohtë nga lotët dhe zitë. Atje
gratë e mbështjella me shalle të zeza
flasin me zë të ulët për vdekjen,
te pragu i shtëpive.
Përktheu: Anton PAPLEKA
