LETËR MIKUT
1.
Një hap para e dy pas me letër dhe laps
I nderuar mik në krejt këtë vorbull zhurme
Të shkruajë letrën që dikton përshëndetjen
duke lënë pas veshi çdo britmë e krismë
bëhu e bëhem sikur çdo gjë është e mirë
pritave u ruhemi sepse nuk pyesin për yll
Shpifësit janë çuar peshë si do skena kllapie
nuk i kursejmë fjalët që injektojnë shpirtrat
Përgjakshëm i nisin duelet kamikazët te porta
Liria s’u mjafton pa zhdukjen e pehlivanëve
Nuk e di se si do të sillen passhpinat e reja
kundërshtarit nganjëherë i dhurojmë lule
i cakërrojmë gota e urimet s’janë të asnjërit
2.
Nuk e di ku je, kudo që gjendesh
malli më ka marrë të ta shoh fytyrën
të përshëndes dhe të uroj njerëzi
më duhesh pak për biseda hallesh
nuk lë vend pa të kërkuar skajesh
shihet se në këtë kohë disi je fshehur
Nuk e di ende në cilën anë të botës je
veç po kam dëshirë të dërgoj të fala
zemra po më kushton kudo që je njeri
me dashuri shpirtërore që të gjej e mira
letra ime nuk kufizon gjini racë as parti
le të rrokë në përqafim në vend meje –
Personi i sinqertë për dashuri virgjërie
Letra ime u ndalohet keqpërdoruesve!
RRUGË E SHKURTËR RRUGË E GJATË
1.
Mbi kokë oreolë ndrin me gaz feston ecjen
Rrugë e gjatë shumë e drejtë e pastaj leqe
Rrugë zigzage me shumë mund pa fitime
Rruga pambarim nëpër kthesa e pengesa
Nëpër gëmusha e ferra të gjata si rrokaqiej
Rruga është gjithfarësh patjetër ta kalosh
Nuk dihet fundi i segmentit të shtigjeve
Rruga mund të pjesëtohet dhe shumëzohet
Ajo sjell aq ngashënjime e hidhërime njësoj
Rruga të deh e shpie në shkëmbinj të thepisur
Atje lëkurë e asht mund të mbetet e shkrihet
Rruga mbi barkun e oqeanit tundet në valë
Mbi retë e vrugëta sipër dielli që i praron ar
Rruga nuk të kursen për energjinë e derdhur
Vjen çasti i pamohueshëm që krejt të digjet
Botë e dashur e secilit dhe si ëndërr e hidhur
Plotë vetëkënaqësi kërkime të ëmbla ndihen
Rruga ritregohet e gjatë e shkurtër me dredha
Përsëritëse nëpër mote e breza të panumërta
2.
Kush ishte rrugës shkurtër s’e njohëm s’na njohu
Përbri na përshkonte e përshkonim pa ditur
Kush ishte rrugës gjatë si ëndërr na duket diku
Përshëndetmi njëherë dhe sërish harrohemi
Me të reshura si tinguj harmonie rrëmbehemi
Me vrull shpejtohet shtegut me risk e befasi
Hija e pushimit pak vlente atëherë në nismë
Era këndonte në veshët e vetmitarit të zgjuar
Drunjtë gumëzhinin në mes veti kush s’i kuptonte
Një zog i vetëm i cicërinte asaj vapës verore
Strukja nëpër ato skuta frikaçët shpiknin name
Megjithatë e do harkun që t’mbështjellë të tillë
Karkaleci cingrinte pa ndërprerë avazin e vet
Muzgu kishte hijeshinë e stinës me errësirë
Dritë-hëna i shkëlqente vallet e zanave n’livadhe
E mbi kokën tënde fërfërinte rrezja si kurorë
Dritë shpërndaje për ethet e rinisë mbarë
Djersë e gjak po të rridhte nëpër gishtërinj
Vetmitar i gjorë! tortullesha s’pandeh atypari
Miranda lutej për fatmirësinë e afrimit mbarë
Kohën e ndieje e kështu e shihje aq të humbur
Botë lakmitare me afsh vinte në lëvizje atë rrotë
Si lodër fëmije kalldrëmit figura e zhdukur në hiç
Jehonë kënge mbetet shpatinave të panjohura
E sheh veten në rrugë të nisur kaherë rob i lënur
Qëllimi ndez dritat në pikë dite ca si marrëzira
Prisje mëngjes pas mëngjesi pëllumbin në krah
Gurgullimës së lumit e harroje diellin përmbi
Unaza e dashnores të rrinte në pasqyrën e syve
Vetëm parandjenja për afshin rriste kërshërinë
Rreziqe s’kishte këtij shtegu po lotët janë shter
Strajca e mallit i merrte zërat e i ruante me nderë
Rrjedhës lakmitare shndrit si hëna n’pesëmbëdhjetë
Si në ditë korriku në korrjen e drithërave të bardha
SHPENDKEQËT
Nuk e di se si do të dilet nga krateri pa fund
Kur e merr vetë shënjestrën për asgjësi
Qentë lehin nga frika që u kërcet anëve
E ti ulesh e mediton për një thirrje dashurie
Fëmijët ende të pa dije gumëzhijnë në gaz
Formohet rrethi për lojën symbyllur pik
Në ndjekje mumiet s’lëvizin llahtarshëm
Trazohen shpendkeqtë qiellin e mbulojnë
Qukasin trupit në ankth e gjendje kllapie
Mbulojnë qiellin e odës me krrokama zie
Vetë i afrojmë neveritë vrerin ta vjellim
Kthetra e sqep i durojnë robërit e kalitur
Me njërin sy shohim krejt me deformime
Tjetrin e mbyllim me durim për miqësi e
Sa herë djajtë kërcejnë mbi shpinën e rojës tonë
E e falënderojmë demonin me ahengje prore
Sa për ushqim e hare mbetjeve të shpendkeqve
NGA ARMIKU I DASHURISË
(Poetit të mjerimit, i ndjerë – Q. A.)
S’ka më mirë se kur e do njeriu njeriun
S’ka më mirë se dashuria e qiftit në mes veti
Ditën kur dielli rrezon gjithë botën tokë e det
Dhe natën kur hënë e yj janë dëshmitarë
S’dëgjohet lorëza rrëpirave e padukshme
Livadhit shtrat nga bari i n jomë për hatër
* * *
E kur Dashuria ngryset vetëm me ngjyrën e zezë
Në urnë para kohe nuk mund të futeshe për t’u djegur
S’ka më keq se kur njeriu më i dashuri njëherë
Të ther si grerëza që shpon zemër e mushkëri
Si shpuzë e fletës në zjarr ferrin e paramendon
Dashuria jote dhemb si plagë e pashëruar
Njerëzit e sinqertë veç heshtin pa emrin tënd
Kallpaxhinjtë zorin nuk e përjetojnë shpirtërisht
Rrokullisjet shkallëve me armiqtë ajo s’t’i kurseu
Si një leckë e pshurrtë pas tajitjeve nga shtrojat
Kur je ngrirë shtratit shumë i vdekur e pak i gjallë
Kur rrebeshe dajaku bien trupit të kërthndezët
Oxhaku i shtëpisë tënde drejt më nuk tymonte
Fëmijët të shikonin si një shpifje e një i panjohur
S’ka më keq se kur atë që ke dashur sa veten
Shkoqet në gaz pranë shtrojës së pamundësisë
Tjetër armik mbi barkun e njohur bie si një djall
I han mishin e ia pi qumështin zgurdulluar pranë
Si syçelë shihje skena dëgjoje ah-et për orgazëm
Në mos mundje të këndoi korbi te koka çudi
Nukturno rrëfeu pasqyrë uzurpimi për dritë syri
Qyqja në rremb të thatë vajtoi sakrificën kot
S’ka ndihmë ngase ishe vetmitar nga lindja
Në ditët e hershme e ndjeheshe krejt lehtë
Tash e pyet veten kush do të jetë mundimtari
Kukuregat* e marsit shtojnë kllapinë e kokës
S’ka më keq se kur mbrohesh në varëse gozhde
Kapur si për fije kashte në rrokullisje të fundit
Kur je gati kufomë e nuk mund as të shohin
Nëmat dhe mallkimet çdo ditë t’i këndonin
Hëna s’dukej asnjëherë si do herë për afshin
Shtrati të mbante neveri plehu përkohësisht
Sikur të ishe qiraxhi i asaj copë jete varfanjake
Ikin nga ti si t’ishe vampir a ndonjë fantazmë
Ikin nga ti ata që dikur i doje si sytë e ballit
Si zemrën i ruaje e i uroje për shëndet e jetë
S’ka më zi se kur dashuria e jetës të gënjen
Të mallkon për çdo çast për zhdukje gjithmonë
Dhoma jote s’ishte as vend për kryerje nevoje
Rrahin tamburet mbi këndin e krevatit
Trubadurët llomotisin me emrin tënd sot
Sa për ta emëruar veten të falsifikuar janë
Se dikur duzina tingëllimash jehonin për inati
Robëria e zaptonte mbi krahë të ligësisë fakirin
Ai u përbente për hakmarrje po s’i mbeti kohë
Dhe mirë që nuk zgjati mjerimi nëpër ata rrathë
Dorasit do të mendojnë sa i kanë hyri në hak
Le të arrijë çasti i përjetimeve të liga për ata
Se në mbrojtje të armikut atij ia përlyen sedrën!
