Lahuta! Vegël e popullit tonë. Dhe kjo duhet të ketë edhe sim- bolet tona. Ndaj vendosa që në tavolinën e gdhendjes sime të vinte një dërrasë e trashë. E fortë. E lëmuar nga e cila mund të nxirrje edhe djallin, atë dhëmbëgjatin që pi gjak, peshkatarin në breglumi ose një të dehur që s’gjen dot vrimën e çelësit. Brenda asaj dërrase gjendej bota. Historia e të gjithë lëvizjeve të tërmetit, cunameve, puthjet e vdekjet në drama, dyluftimet në “Kolosë” apo kopjimi i një detyre nga telefoni…
Ajo copë dërrase ka Prometeun që ngrihet nga dheu me fuqinë e dheut. Por ka edhe ringjalljen e Omerit pasi u njom me lotët e Ajkunës e mbiu si lis në brigjet e Valbonës.
Pse të mos besojmë se nëntë plagët e Gjergj Elez Alisë, u shëruan nga kripa e dhimbja e lotëve të motrës së tij; e të be- sojmë se filan virgjëreshë u largua nga ky planet, duke lënë si shpërblim ca mure me kupola e tinguj, duke i quajtur “Vend i shenjtë”.?!
E pse lahuta ime duhet të zvarritet pas këtyre legjendave si zgavër e madhe e mbarsur me aq jehona, ritme gurësh, me- sazhe zogjsh, sulme ortekësh dhe pështyma nga gryka shpel- lash si burime të pabesa.
E, pse askush në botë s’ka arritur të bëjë erën kafshë shtëpiake, apo dimrin “Gjysh”, që pret sharrëtarët pranë oxhakut. Cili banor i zonës ka thënë se fishkëllimat e pishave u kanë prishur
gjumin fëmijëve?!. Askush! Pra, lahuta që po gdhend, do të dalë nga kjo dërrasë si oksigjeni nga deti dhe malet nga llava e tërmeti. *
Ajo dërrasë e thjeshtë. Një muskul lisi. Një frymëmarrje që nuk nxirrte oksigjen e gjelbëronte gjerdanin e freskët prej gjethesh. Pra, kjo dërrasë kishte brenda vetes një shqiponjë të drunjtë. Të ftohtë. Me krahë të ngrirë, sqep të harkuar e kthet- ra të ngulura diku në honet e dërrasës. Ajo duhet të dilte prej andej. Sa më shpejt, aq më mirë. Ndryshe dalta e gdhendjes sime mund të lodhej së kërkuari në thellësi të drurit, për të gjetur ato kthetra të harkuara, apo fluturimin e saj të parë në grykën e hapur të qiellit.
Koha gati po mbaronte pa filluar akoma.
Nga ato që i hoqa drurit në tunelin drejt shqiponjës time, një daltë tjetër do të krijonte figura të pa imagjinueshme korti- nash e mund të bënte komça për xhaketat luksoze ose spica për kruaje dhëmbësh, por…jo shqiponja ime.
Unë, lehtësisht po u kërkoj falje dhëmballëve, që hodha tutje nga gdhendja e shqiponjës. Por, të më kuptojnë.
Një poet “hedh” në kosh grimca fjale e rima në një poezi të vetme. Prozatori u fut kosën fjalive të tij për të gdhendur sa më bukur një figure fëmije mbi fletën e hartimit. A quhen fjali të vdekura?! Jo! Fjalët kanë jo nëntë shpirtra si macet, por një milion. Ti i heq nga fleta jote se nuk i vendose mirë si gurët në murrmë, por ato shkojnë gjetiu te një poet a shkrimtar që krijimtarinë nuk e ka as lavdi e pasuri, por thjesht krijimtari. E gdhenda…e faqja ime u mbështet në flatrat e kësaj shqi- ponje të ftohtë. Pa fërfëritje. Pa kërcime kërcënuese si mbi shkëmb. Pa hapje sqepi e kërkesë për lartësi e kaltërsi në kërkim të gjahut. Jo. Ajo ishte krijuar prej druri sepse ishte perëndesha që do të mbronte brenda zgavrës së saj tingujt e lahutave, që tani ishin vetëm piktura karboni në shpellat ilire. Ajo shqiponjë e drunjtë ngritjen e saj nga ëndërrimi im do e përfundonte në bajlozët e reve, që ngjajnë si përbindësha të gaztë. Por shqiponja ime e lodhur midis reve dhe vetëtimave, erërave dhe shkretëtirave, vështrimeve të hirta të maleve luginave me vija lumenjsh dhe vëzhgime arinjsh nga shpellat, hoqi një këngë nga barku i saj, e përtypi me rima e muzikë, me ritme e emocione. Në muzgjet e vetullave të malësoreve. Në trokitjen e gurëve të pranverës dhe thirrjen: Shqiponjë kthehu… E kjo ndjesi më zgjoj nga gjumi.
Lahuta, gdhendja dhe zëri im i dashur, o nip, ishte në duart e mia. Por, unë mendoj se malet e larta e mbajnë akoma sinorin e lahutës time në lindjen e agimit të ndonjë lugine, apo në vetminë, ku hëna largon terrin të takojë Ajkunën që qanë Omerin.
