UNË SHOH HIJEN TËNDE. Poezi nga GRETA KADARE

 

 

 

Unë shoh përpara vetes
Hijen tënde
Dhe klith të të dua
Sërish

Ti je kaq pranë kaq brenda meje
Ma përkëdhel frymën
Por je veç hije
Dhe më mbulon trishtë

Dhe ashtu trishtë më vjen nata
Me ledhatimet që nuk i prek
Unë qëndroj në anë të ëndrrës
Ajo tjetërkund po më tërheq

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DASHURITË E FERRIT KISHIN VETËM FRYMË

 

 

Kur gjezdisja ferrit atje
Gjithë shpirtrat ishin të dehur
Dinin të flisnin pa fund
Për dashurinë

Ti vetëm ndiej
Lëre udhën e damarëve lirë

Dëgjoja zërin e ferrit
Kur më trokiste shpirtit

Ajo që kish kaptuar
Të gjitha kohërat
Pafajësisht
Ndodhej në ferr

Atje mes dehjeve
Të mijëra shpirtrave
Dashuri ndjeu ferr o ferr

Mbështeti kokën
Në gjoks të zjarrit
Trokthin e zemrës
Nisi të ndiejë

Frymën e ka të sajën akoma
Nuk e merr borxh
Kurrë as atje

Atëherë dashuria në ferr është edhe e saj
Një zemër ta prekë me duar butë

Dashuruar

Ta shtrëngojë sa të ndiejë gishtërinjve
Limfë të ngrohtë që i derdhet në grusht

Pi e dehet aty në gjak të bardhë
Mbush dhe fal grimca fryme njëherësh

Dashuritë e ferrit kishin vetëm frymë
Të gjithë shpirtrat në ferr ishin

Të dehur

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SHPIRTIN S’MA NJOHE KURRË

 

 

Shpirtin s’ma njohe kurrë
Nuk gjete në atë lëndinë
Asnjë lule për vete

Ç’pe e ç’shkele
Nuk t’u dhembsën kurrë
Harrove edhe ëmbësinë
Ku deshe u trete

Këmbëgur dogje gjithë ndjesitë
Me zjarr ferri shkele ç’preke
Si nuk t’u dhembs ai shpirt
T’u fal ndër gjunjë
Si munde ta lëndoje një plagë
Në gjumë e endje

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SOT ENKAS HUMBE

 

 

Sot enkas humbe

Të ndieja mall
Ta vësh në provë
Këtë zemër

 

Dhe ti e di
Do të pres gjatë

Ndoshta me pritjen
Do të jem gjithë jetën

Ti enkas humbe
Malli të të tresë
Me heshje e pritje
Të kërkojë udhë

Ti enkas humb…

Të thërras në emër
Ndër jehona qiejsh
Të gjej gjithkund

 

 

 

 

 

 

 

NË PËRHUMBJE HESHTJESH

 

 

Ëndërr që përkund netët vetëm
Në metastaza dhembjeje melhem

Preket mishi gjaku prehet
Në përhumbje heshtjesh
Ndihet i njëjti refren

Ti endje hapësirave krahëflatra
Në errësirën e dritës që ther

Ëndërr bukuri e netëve të gjymta
Metastazë parajse ku ndihet ferr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

U KËRRUSE BABA

 

U kërruse baba u kërruse
Ky vit rëndoi mbi ty sa një shekull
Në shpirt të hodhi një dhembje
Por ndiej të shoh  ti nuk jepesh
Të shoh ndanë zjarrit të thyer
Në pritje të një malli të shtuar

U kërruse baba u kërruse
Ndiej si të dridhen duart
Gëzoj të kam pranë
Më dhemb tek të shoh
Ta lexoj në sy gjithë ç’të theri
Kjo vjeshtë të bëri thërrime
Në kërrusjen tënde e ndiej
Dhe zemra si duart të dridhet
Me zë e zjarr ta gëzoj gjithë ç’ke
Ti kërrusur vështron zjarrin heshtur
Në pritje të mallit që djeg
Fillon kuvendon veç me qiellin
Për zemrën e lodhur në pritje
Rrebeshit do t’ia lypja ylberin
Më dhemb e të dua kaq fort
Të dua dhe për yjtë e qiellit

 

U kërruse baba u kërruse
Këtë vit sa mijëra shekuj

 

 

 

 

Ç‘NGJYRË MË MERRTE DHEMBJA

 

 

A më ke parë duke qarë
Kur thyhesha qelizave a më ke parë
Dhembjet kur më bënin kruspull
I përplasja brenda shpirtit
Gjithë tallazet eh

A më ke parë

Ç’formë merrja

Ç’ngjyrë më merrte dhembja

 

Fat

Dhe nuk të kam braktisur

Të kam dashur
Kur kam pirë lotët eks
E jam dehur me rrebesh
Më ke parë

Dhe jam endur zemërthyer
Vetja kur më ka zhgënjyer
Diell puthja pa takuar

E vrapoja pa vrapuar
Ty të shtrëngoja në duar

Fati im

 

Se besoja ka një dritë

Krejt pa mund nuk t’i ter sytë

Krejt pa mund as nuk e gjen
Parajsë-ferrin që thirret jetë

Fat më ke parë

 

Frymë pa kusht po të fal

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EDHE KUR TË MOS JEM

 

 

Dhe në më është e ëmbël
Puthja jote
Mbi ballë melhem

E zjarr në buzë
Mos u tut fort të më duash
Do të të dua ku nuk shihet fund

Në të çara plagësh

Se dritë më vjen
E thellë fundshpirtit të shoh
Në muzg
Mos u tut fort të më duash
Deri në dhembje do të të dua unë

Të dëlirë në e paç shpirtin

U mbytsha
E mbytur frymës të të ndiej

Mos u tut fort të më duash
Do të të dua edhe atëherë
Kur më të mos jem

 

 

 

 

 

 

 

PËR T’U RIBËRË

 

 

Pikërisht atëherë
Thërrmonte veten me duar
Nga grimcat e thyera
Po me frymë të saj bëhej baltë

Pse kështu
Pyeste thellësitë
Përtej vetes

Duhet të thyhesh për t’u ribërë prapë e prapë

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SHPIRT ZOGU

 

 

Nuk e kam ditur
Si të zogut e paskam shpirtin
E si flatrat e tij krahët i ndiej

Këto pika shiu në qiell të fytyrës sime
Më nxitën të ju tregoj e jo të ju rrëfej
Për diellin e syve që than vajin e jetës

 

Të ju tregoj këtë zog që në dritare më vjen
Sa e sheh shiun në qiellin e syve të mi
Pi ngopet fort e këngës ia merr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

IMAZHI YT

 

 

Të kam shpirt
Në krahët zgjatur
Me errësirë mbështjellë
Veç imazhi yt
Nën çarçaf akull
Në një shpirt që zien

Çmallem të t’i puth sytë

E pastaj në ëndrra
Jam në tjetër botë
Sillem e mbështillem
S’të përpij dot

Të mbaj fort shtrënguar
Deri në agim
Sa dielli të duket
Ta shuajë mallin tim

Malli që kaplon
Sa shpinën ta kthej
Vërshon nëpër trup
E dhembjen ndiej
Dhembje e dashurisë
Është  pus i thellë

 

 

 

 

Duket errësirë
Me fund që shkëlqen
E më thellë kur shoh
Etjen gjithë e shuaj
Ngopem dashuri
Sa shoh sytë e tu

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KUR  SYTË M’I  PUTH  ËNDRRA

 

 

Ku lind mbaron dita ime
Kur dielli pret hënën të dalë
Miliona herë me vjen ndërmend
S’pres të të gjej as të të humbas
Gëzimi im që dhemb

Të ndiej s’të prek ti je pranë
Kur sytë puthen me ëndrrën time
Prapë me ty pranë e më pranë

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I BËRA TË VJETRA KUJTIMET

 

 

I bëra të vjetra
Të gjitha kujtimet
Gati të humbnin larg
Nëpër gjak
T’i ktheheshin zemrës
Vetëm kur rrihte
Pa shkelur mbi to
Të jetoja paqtë
Vdekshëm gjallë

Kurrë mos ndalesha
Së dashuruari
Edhe ditëve
Kur mbillet ngado trishtim

T’i shuaj dhembshurisht zërat mbytës

Vetes kushtëzuar  jetësisht
Ajrin mbetur pezull ta dashuroja
E dielli mes lutjesh të m’i thante sytë
Hëna mikja e vetmisë ndritshëm
Gjakosur kujtimesh durimshuar
Pritshmërisht legjenda
Të ruante përjetësisht

 

 

 

MBYTET ME GRIMCA

 

Mbytet të ketë veç grimca

Nuk mund të jetojë

Me frymë të vogla

Më shumë se jeton vdes ashtu

Është spirale

Në formë të vetes

Një thjeshtërzë me vrap
Sa zbardh dita
E me dëshirën mos të vdesë
Deri në mes të natës

Kur mes heshtjes në mure të zymtë
Ndez dritat e shpirtit

Tek sytë

Pikërisht atëherë  është në delir
Ka rrjedha lotësh me shije të vetes
Ku ngop qelizën
Ngadalë deri në thelb

Pikërisht atëherë
Nën lëkurë
Pulsi ka një ritëm sikur vrapi
Deri tek errësira e një mesylli

Dehet enkas  dehet
Ta përkundë hëna
E ëndrrës i pleks të gjitha dëshirat
Në lutje jo nuk mund ta shohë veten Kallogre

E HIDHUR ËNDËRR E ASAJ NATE

 

 

Kish kaluar hidhur gjithë natën
Aq e hidhur kish qenë sa u zbardh
Pa gjumë përpëlitej deri buzë agut
Ajo shihte ëndrra të frikshme
Dashuritë e ikura nuk e lënë rehat

Natën që shkoi
Nënën kish parë në ëndërr
Një plagë ia mjekonte me duar
Eh Nënës plaga i pikonte gjak

Duket Nënës varrdertet nuk i janë tretur
Duket për Nënën shpirti i kish zënë mall

U ul këmbëkryq me veten sa u zgjua
E hidhura s’po ia linte shpirtin rehat
Mjaltë nga më i miri gosti i bëri vetes
Shija e hidhur ia kish lidhur fytin lak

Njësoj si kjo natë

 

 

PËRGJIGJU

Please enter your comment!
Please enter your name here