SYTË E FËMIJËS
Sytë e fëmijës janë diell,
Krua që kthehet në oqean,
Luadh i gjelbëruar në prill,
Flamur çiltërie që kudo valon.
Sytë e fëmijës janë AT- Dhe,
Themele që kthehen në fortifikata,
Janë kopsht, fletë, pekule,
Shpirtit na i bëjnë pranverë.
Sytë e fëmijës janë kaltri,
Ara me lule, me grurë,
Janë më e ndritura ardhmëri,
Diell që nuk perëndon kurrë.
Sytë e fëmijës janë bota,
Bukuria e lules , mjaltë , nektar…
Oh, sytë e fëmijës janë lindjet
E të gjitha agimeve veshur me ar.
PASIONET E MIA
Pasionet e mia janë të përziera
Herë si vese, herë si dëshira,
Kohë pas kohe bëhen të nxehta,
Bëhen të ftohta, bëhen të ngrira.
E di , dikush tjetër punon
Dhe vetes nuk i qëndroj “ besnik,”
Nëse vullnetin s’e zë shok,
Pasioni i parë më ik.
Leximi dhe gjimnastika
Gjithnjë në mua bëjnë garë,
Ata luftojnë ndërmjet vete
Cili të dalë -i parë.
Pasionet e mia edhe sot
Janë dëshira dhe etje,
Por çfarë t’i them moshës,
Kur jam nga ato në “ndjekje” !
DESHA TË SHKRUAJ POEZI
-Desha të shkruaj poezi
Pa ndonjë frymëzim,
Hidhërueshëm ma priti,
Egoja e shpirtit tim :
Ç’bën kështu, more djalë,
Kah kështu je turrë?
S’torturohet shpirti për fjalë,
Kësaj i thonë torturë.
Edhe nëse thur diçka
Ashtu shpejt-shpejt,
Mendo sot e gjithmonë
Ajo s’do të ketë jetë.
U ndamë më përshëndetje
Unë ,shpirti e shpërthimi ,
S’provova më të shkruaj
Pa më grish frymëzimi.
FJALA E NDYTË
Një fjalë e ndytë një ditë
Bardhit iu përvodh në fjalor,
Askush s’e kishte prit’
Në atë mjedis shkollor.
-Më fal , mësues , i tha,
Uki kokën turpshëm,
Një vërejtje vetes,
Ia dha mendueshëm.
U habitën të gjithë,
Për këtë fjalë gabim,
Por ai kërkoi falje,
Ne patëm mirëkuptim.
Edhe vetë e provuam:
Toleranca është vlerë , fryt ;
Kurrë më në atë klasë
S’u dëgjua fjalë e ndytë .
KUR U HIDHËROVA NJËHERË
Kur u hidhërova njëherë
Qëllova në klasë,
Mirë që u përmbajta,
Se desha fort të bërtas.
Për fat të mirë,
Disa “miq numërorë”
Ma ndalën turrin,
Mos të bëhem hor.
U ndala dhe numërova
Deri në dhjetë,
Gjaku, zemra , tensioni,
Më zbritën n’vend t’vet.
Sa herë më rrok trazimi
Ndalem dhe mendoj-
Gëzimi dhe hidhërimi
Janë pjesë të jetës –lojë.
FËMIJA DHE POETI
E pyet fëmija poetin
Më shumë kërshëri,
Do t’ia zbulojë sekretin
Kush banon në vjershat e tij.
O i i shtrenjti fëmijë,
Nëse hy në botën time,
Flladin e jetës – lumturi,
D o ta gjësh pa vështirësi.
Ta tregoj s’e kam ndërmend,
Do ta lë- befasi,
Nëse lexon me pasion,
Vetë libri të tregon.
NXËNËSIT E MI
-Nxënësit e mi , si për çudi,
Shpesh bëjnë n’klasë befasi,
Njëri mungon ,tjetri e arsyton
E çojnë jetën për bukuri.
Kur mësimin e zënë në gojë,
Përpiqen ta reformojnë në lojë;
Ashtu ata e pranojnë freskimin,
Edhe kur nuk ua do mësimin !
Nxënësit e mi edhe na qortojnë,
Na i tregojnë rastet kur gabojmë,
Haptas thonë ; “kjo është demokraci”
Dhe ne i kuptojm me shumë urtësi .
Nxënësit e mi kanë huje, vese, si moti,
Por në shpirt e n’zemër si loti:
Herë janë të qetë, herë të trazuar,
N’hap me kohën, janë të qytetëruar.
Nxënësit e mi , secili lë ta dijë,
Janë lule , yje, janë ardhmëri,
Kosova krahapur ata po i pret,
Ta rritin e zbukurojnë si të duan vetë.
A FLET ATDHEU
Një ditë Ronit të vogël
Diç n’mendje i mbërtheu,
Me kureshtje pyeti mësuesin
A flet, vallë, atdheu ?
Ia kam dëgjuar këngët,
Edhe fytyrën ia pashë në pikturë,
Mos ngjyrat ia dëftonin brengat?
Historia i fliste në flamur.
E pashë në lapidar,
Edhe në qytete në tempuj,
Para armikut villte zjarr,
I pathyeshëm nëpër shekuj.
Po , foli krenarisht mësuesi,
Atdheu flet çdoherë
Me gjuhën më të ëmbël,
Që e flet kush ndonjëherë.
