Nuk ka gjë më të bukur,
se sa dielli në mendime…
gjen rrezet në çdo zemër
dhe kur fshihen ndër agime.
Rreze drite, zjarr magjie,
ngrohtësinë shijon vërtetë,
sjell aromë lulesh dhe kujtime,
Dielli është magjia vetë…
Mendimi nuk ka metër ,
te lumturohesh për një tjetër
ka gëzim të shenjtëruar
edhe shpirtin zbardhëruar…
Mendja hesht në kutin e vet
për disa fjalë qe dot s’u thanë…
Koha si me dorë largon retë
dashuria dhe lumturia aty janë.
Mendimet si ujëvarat rrjedhin,
në vargje muze zjarr pashuar
dritën e diellit rrezet derdhin,
mirësinë e një njeriu të lumturuar.
Nuk ka gjë më të bukur
nuk ka kurrë kufi mirësia,
nga shpirti nuk ka të zhdukur,
besnikëria dhe mirësia.
Besnikëria dhe mirësia,
unike qëndrestare në dashuri,
gjaku ku ushqehet lumturia,
për jetën nuk ka asnjë kufi…
Në këtë jetë parajsa vetë
eshtë veç shpirt i lulëzuar…
mirësia që zbon dhe retë
të çon në shteg të dëshiruar.
k@dd
