Amai
Amai trite parole che non uno
osava. M’incantò la rima fiore-
amore,
la più antica, difficile del mondo.
Amai la verità che giace al fondo,
quasi un sogno obliato, che il dolore
riscopre amica. Con paura il cuore
le si accosta, che più non l’abbandona.
Amo te che mi ascolti e la mia buona
carta lasciata al fine del mio gioco.
UMBERTO SABA
Dashurova
Fjalë të thjeshta dashurova që më
nuk përdoreshin. Më joshi rima
zambak për merak,
më e vështira në botë,më e vjetra.
Në fund ,ëndrra e harruar ,e vërteta dhe tjetra,
dhimbja e rigjetur, mike.
I afrohet zemra por dhe asaj frike
që përsëri të mos e braktisë .
Të dua ty që po dëgjon, dhimbjen e poezise
të vërtetën time, kartën fituese deri në fund të jetës.
Non ho bisogno di denaro
Non ho bisogno di denaro.
Ho bisogno di sentimenti
Di parole, di parole scelte sapientemente,
di fiori, detti pensieri,
di rose, dette presenze,
di sogni, che abitino gli alberi,
di canzoni che faccian danzar le statue,
di stelle che mormorino all’orecchio degli amanti…
Ho bisogno di poesia,
questa magia che brucia le pesantezza delle parole,
che risveglia le emozioni e dà colori nuovi.
ALDA MERINI
Nuk kam nevoje per para.
Nuk i duhen paratë
shpirtit tim të dhembshëm.
Kam nevojë për ndjenja,
për fjalë,fjalë të zgjedhura me kujdes,
për lule të mendimit ,bukuri,
për trëndafila pranish,ngrohtësi,
për ëndrra mbushur gjelbërim,
për këngë që vallëzojnë dhe me statujat ,
për yje që pëshpërisin në veshët e të dashuruarve…
Ja për cfarë kam nevojë,për poezi,
këtë magji që djeg peshën e fjalëve,
zjarr ngjitës, që rizgjon emocione e jep ngjyra të reja.
L’anguilla
L’anguilla, la sirena
dei mari freddi che lascia il Baltico
per giungere ai nostri mari,
ai nostri estuari, ai fiumi
che risale in profondo, sotto la piena avversa,
di ramo in ramo e poi
di capello in capello, assottigliati,
sempre più addentro, sempre più nel cuore
del macigno, filtrando
tra gorielli di melma finché un giorno
una luce scoccata dai castagni
ne accende il guizzo in pozze d’acquamorta,
nei fossi che declinano
dai balzi d’Appennino alla Romagna;
l’anguilla, torcia, frusta,
freccia d’Amore in terra
che solo i nostri botri o i disseccati
ruscelli pirenaici riconducono
a paradisi di fecondazione;
l’anima verde che cerca
vita là dove solo
morde l’arsura e la desolazione,
la scintilla che dice
tutto comincia quando tutto pare
incarbonirsi, bronco seppellito;
l’iride breve, gemella
di quella che incastonano i tuoi cigli
e fai brillare intatta in mezzo ai figli
dell’uomo, immersi nel tuo fango, puoi tu
non crederla sorella?
EUGENIO MONTALE
Ngjala
Ngjala,sirena
e ujërave të ftohta që lë Balltikun
për të mbërritur në detet tanë ,në derdhjet tona,
në lumenjtë ku në thellësi
kridhet,nën suvalë e në të kundërtën e rrymës
nga dega në degë e më pas
gjatë rrjedhjeve
gjithnjë e më në brëndësi ,në zemër të pengesave,të gurit,
nga përroi në përrua
duke kaluar vështirësi,rrëke me baltë ,
pellgje ujëamull,derisa një ditë një rreze dielli
e shkrehur ndër gjethet e gështenjës ndricon
fërgëllimën e saj në pellgjet,në hendeqet
që zbresin nga relievi i Apenineve në fushat Romagnola;
ngjala,pishtar,kamxhik,
shigjetë Dashurie në tokë
që vetëm përroskat tona o përrenj
pirenejsh të shterur shpien
në parajsën e pllenimit;
shpirt i gjelbër që kërkon jetë
atje ku vetëm
kafshon përvëlimi e shkretimi,
shkëndia që thotë
e gjithë fillon kur e tëra shfaqet
e shkrumbuar,shterpë e flakur;
mundesh ti këtë ylber, hark e flakë të shpejtë,binjake
të asaj që të mbërthejnë qerpikët
e bën që ti e pastër të ndricosh në mes të bijëve
të njeriut,të zhytur në baltën tënde,mundesh ti
të mos e pranosh si motër?
Chissà se un giorno butteremo le maschere
Chissà se un giorno butteremo le maschere
che portiamo sul volto senza saperlo.
Per questo è tanto difficile identificare
gli uomini che incontriamo.
Forse fra i tanti, fra i milioni c’è
quello in cui viso e maschera coincidono
e lui solo potrebbe dirci la parola
che attendiamo da sempre. Ma è probabile
che egli stesso non sappia il suo privilegio.
Chi l’ha saputo, se uno ne fu mai,
pagò il suo dono con balbuzie o peggio.
Non valeva la pena di trovarlo. Il suo nome
fu sempre impronunciabile per cause
non solo di fonetica. La scienza
ha ben altro da fare o da non fare.
EUGENIO MONTALE
Kushedi se një ditë do të flakim maskat
Kushedi se një ditë do të flakim maskat
që mbi fytyrë mbajmë pa e ditur.
Prandaj kaq e vështirë është të njohim
njerëzit që takojmë.
Ndoshta ndër shumë,ndër miliona gjëndet ai
fytyra e maska e të cilit përputhen
e vetëm ai do të mund të na tregonte fjalën
e denjë për tu besuar.Por e mundshme është
që ai vetë nuk e di të drejtën e tij.
Kush e ka ditur ,që i tillë qe ,
pagoi për dhuratën e tij me belbëzim ose më keq.
Nuk ja vlente ta dinte ,ta gjente.Emri i tij qe përherë
i pashqiptueshëm për shkaqe
jo vetëm fonetike.Shkenca
ka shumë më tepër për të bërë apo për të mos bërë.
SAN MARTINO DEL CARSO.
Di queste case
non è rimasto
che qualche
brandello di muro
Di tanti
che mi corrispondevano
non è rimasto
neppure tanto
Ma nel cuore
nessuna croce manca
è il mio cuore
il paese più straziato
GIUSEPPE UNGARETTI
SAN MARTINO DEL CARSO
Nga këto shtëpi
ka tepruar
vecse ndonjë
copë mur.
As kaq
nuk ka mbetur
nga shumë
miq e shokë.
Por në zemrën varrezë
asnjë kryq nuk mungon.
Zemra ime
vëndi më copë-copë.
Amai
Amai trite parole che non uno
osava. M’incantò la rima fiore-
amore,
la più antica, difficile del mondo.
Amai la verità che giace al fondo,
quasi un sogno obliato, che il dolore
riscopre amica. Con paura il cuore
le si accosta, che più non l’abbandona.
Amo te che mi ascolti e la mia buona
carta lasciata al fine del mio gioco.
UMBERTO SABA
Dashurova
Fjalë të thjeshta dashurova që më
nuk përdoreshin. Më joshi rima
zambak për merak,
më e vështira në botë,më e vjetra.
Në fund ,ëndrra e harruar ,e vërteta dhe tjetra,
dhimbja e rigjetur, mike.
I afrohet zemra por dhe asaj frike
që përsëri të mos e braktisë .
Të dua ty që po dëgjon, dhimbjen e poezise
të vërtetën time, kartën fituese deri në fund të jetës.
Non ho bisogno di denaro
Non ho bisogno di denaro.
Ho bisogno di sentimenti
Di parole, di parole scelte sapientemente,
di fiori, detti pensieri,
di rose, dette presenze,
di sogni, che abitino gli alberi,
di canzoni che faccian danzar le statue,
di stelle che mormorino all’orecchio degli amanti…
Ho bisogno di poesia,
questa magia che brucia le pesantezza delle parole,
che risveglia le emozioni e dà colori nuovi.
ALDA MERINI
Nuk kam nevoje per para.
Nuk i duhen paratë
shpirtit tim të dhembshëm.
Kam nevojë për ndjenja,
për fjalë,fjalë të zgjedhura me kujdes,
për lule të mendimit ,bukuri,
për trëndafila pranish,ngrohtësi,
për ëndrra mbushur gjelbërim,
për këngë që vallëzojnë dhe me statujat ,
për yje që pëshpërisin në veshët e të dashuruarve…
Ja për cfarë kam nevojë,për poezi,
këtë magji që djeg peshën e fjalëve,
zjarr ngjitës, që rizgjon emocione e jep ngjyra të reja.
L’anguilla
L’anguilla, la sirena
dei mari freddi che lascia il Baltico
per giungere ai nostri mari,
ai nostri estuari, ai fiumi
che risale in profondo, sotto la piena avversa,
di ramo in ramo e poi
di capello in capello, assottigliati,
sempre più addentro, sempre più nel cuore
del macigno, filtrando
tra gorielli di melma finché un giorno
una luce scoccata dai castagni
ne accende il guizzo in pozze d’acquamorta,
nei fossi che declinano
dai balzi d’Appennino alla Romagna;
l’anguilla, torcia, frusta,
freccia d’Amore in terra
che solo i nostri botri o i disseccati
ruscelli pirenaici riconducono
a paradisi di fecondazione;
l’anima verde che cerca
vita là dove solo
morde l’arsura e la desolazione,
la scintilla che dice
tutto comincia quando tutto pare
incarbonirsi, bronco seppellito;
l’iride breve, gemella
di quella che incastonano i tuoi cigli
e fai brillare intatta in mezzo ai figli
dell’uomo, immersi nel tuo fango, puoi tu
non crederla sorella?
EUGENIO MONTALE
Ngjala
Ngjala,sirena
e ujërave të ftohta që lë Balltikun
për të mbërritur në detet tanë ,në derdhjet tona,
në lumenjtë ku në thellësi
kridhet,nën suvalë e në të kundërtën e rrymës
nga dega në degë e më pas
gjatë rrjedhjeve
gjithnjë e më në brëndësi ,në zemër të pengesave,të gurit,
nga përroi në përrua
duke kaluar vështirësi,rrëke me baltë ,
pellgje ujëamull,derisa një ditë një rreze dielli
e shkrehur ndër gjethet e gështenjës ndricon
fërgëllimën e saj në pellgjet,në hendeqet
që zbresin nga relievi i Apenineve në fushat Romagnola;
ngjala,pishtar,kamxhik,
shigjetë Dashurie në tokë
që vetëm përroskat tona o përrenj
pirenejsh të shterur shpien
në parajsën e pllenimit;
shpirt i gjelbër që kërkon jetë
atje ku vetëm
kafshon përvëlimi e shkretimi,
shkëndia që thotë
e gjithë fillon kur e tëra shfaqet
e shkrumbuar,shterpë e flakur;
mundesh ti këtë ylber, hark e flakë të shpejtë,binjake
të asaj që të mbërthejnë qerpikët
e bën që ti e pastër të ndricosh në mes të bijëve
të njeriut,të zhytur në baltën tënde,mundesh ti
të mos e pranosh si motër?
Chissà se un giorno butteremo le maschere
Chissà se un giorno butteremo le maschere
che portiamo sul volto senza saperlo.
Per questo è tanto difficile identificare
gli uomini che incontriamo.
Forse fra i tanti, fra i milioni c’è
quello in cui viso e maschera coincidono
e lui solo potrebbe dirci la parola
che attendiamo da sempre. Ma è probabile
che egli stesso non sappia il suo privilegio.
Chi l’ha saputo, se uno ne fu mai,
pagò il suo dono con balbuzie o peggio.
Non valeva la pena di trovarlo. Il suo nome
fu sempre impronunciabile per cause
non solo di fonetica. La scienza
ha ben altro da fare o da non fare.
EUGENIO MONTALE
Kushedi se një ditë do të flakim maskat
Kushedi se një ditë do të flakim maskat
që mbi fytyrë mbajmë pa e ditur.
Prandaj kaq e vështirë është të njohim
njerëzit që takojmë.
Ndoshta ndër shumë,ndër miliona gjëndet ai
fytyra e maska e të cilit përputhen
e vetëm ai do të mund të na tregonte fjalën
e denjë për tu besuar.Por e mundshme është
që ai vetë nuk e di të drejtën e tij.
Kush e ka ditur ,që i tillë qe ,
pagoi për dhuratën e tij me belbëzim ose më keq.
Nuk ja vlente ta dinte ,ta gjente.Emri i tij qe përherë
i pashqiptueshëm për shkaqe
jo vetëm fonetike.Shkenca
ka shumë më tepër për të bërë apo për të mos bërë.
SAN MARTINO DEL CARSO.
Di queste case
non è rimasto
che qualche
brandello di muro
Di tanti
che mi corrispondevano
non è rimasto
neppure tanto
Ma nel cuore
nessuna croce manca
è il mio cuore
il paese più straziato
GIUSEPPE UNGARETTI
SAN MARTINO DEL CARSO
Nga këto shtëpi
ka tepruar
vecse ndonjë
copë mur.
As kaq
nuk ka mbetur
nga shumë
miq e shokë.
Por në zemrën varrezë
asnjë kryq nuk mungon.
Zemra ime
vëndi më copë-copë.
